Eens kon ik mij aansluiten bij een groep deelnemers met de beste Oostenrijkse skileraar. Van hem hoopte ik nog veel te kunnen opsteken.
Van de middagpauze maakte ik gebruik om van de Gamskogelhut de oostafdaling te nemen. Bij de steile helling liet ik mij naar beneden suizen. Heerlijk.
De Oostenrijkse skileraar nam op het einde van de dag ook de oostafdaling. Bij de steile helling wachtte ik tot allen weer op het normale deel van de piste waren. Ik ging diep in de knieën en boog mij voorover om zo weinig mogelijk wind op te vangen. Ik had er niet op gelet dat de zon daar niet meer scheen en de neeuw harder was geworden. Hoe het kwam weet ik niet meer maar ik maakte een salto. De skileraar had niet de valpartij maar nog wel de sneeuwwolk gezien. Dit is in 33 jaar tijd de enige keer dat ik bij een val pijn heb gevoeld. De schuld lag niet bij de berg, niet bij de sneeuw en ook niet bij de ski.
In de jeugdherberg voelde ik een lichte pijn in mijn rechterknie. De leiding dwong mij om naar de dokter te gaan. De verzekering betaalt niets terug, als later blijkt dat het ernstiger is.
De dokter en ik, wij kennen elkaar goed. Bij een breuk of een ziekte reed ik altijd mee naar hem. Omdat ik alleen was, had hij onmiddellijk door wat er aan de hand was. Hij wou een röntgenopname maken. Daarop is alleen het beendergestel te zien. Ik was zeker dat er niets gebroken was en wimpelde zijn voorstel af. Hij stelde een inspuiting voor maar dat vond ik voor die pijn echt niet nodig. Hij heeft dan om de knie te verstevigen een lijmverband aangelegd.
Hij bood een glas cognac aan. Ja, dat sloeg ik niet af.
Hij wist dat ik priester was en begon mij te plagen: als God met de knie van de mens bezig was, is hij toch heel verstrooid geweest. Ik reageerde: 'Deze huurwoning is toch wel prachtig.' Hij viel tegen mij uit: 'Hoe durft gij ? Gij weet goed genoeg dat ik om een gips aan te leggen met de patient langs een ijzeren roltrap naar de kelder moet. Bovendien hoort mijn vrouw boven alles wat wij zeggen.' 'Allemaal voordelen' antwoordde ik: gij zijt een eigen huis aan het bouwen en kunt daar allemaal rekening mee houden.'
Hij vulde onze glazen nog eens vol en telefoneerde om een ziekenwagen om mij terug naar Zauchensee te voeren. Tot dan had hij altijd beschaafd Duits gesproken. In het dialect ging hij verder: 'Ge moet u niet haasten, want wij zitten aan de fles'. Hij wist niet dat ik hun dialect verstond.
