Het weerzien met zuster Rose Therese in Kovilpatti had een zuiderse hartelijkheid. Zij had een middagmaal besteld in een restaurant maar zelf heeft ze meer getelefoneerd dan gegeten en ze is dan nog tweemaal aan de telefoon geroepen.
We reden dan naar de school in Jampatti maar het was al vrij laat. De lessen zijn om vier uur in de namiddag gedaan en ik vroeg of ik tenminste de zeven kinderen kon spreken, die wij vanuit Wildert de kans geven om naar school te gaan. Maar zuster Rose Therese stelde me gerust. Ze liet de chauffeur halt houden en jawel, bij een telefooncel. Het was al vijf over vier en zuster Rose Therese zei: 'Binnen tien minuten zijn wij er'.
Als wij uit de auto stapten, werden wij op een driedubbele manier begroet: een leerkracht zwaaide met een bloempot in twee richtingen voor mijn gezicht; een meisje glunderde omdat zij een grote krans met levende bloemen om mijn hals mocht hangen en een andere leerkracht streek wat rode verf met parfum op mijn voorhoofd.
Men leidde ons een paar meter verder naar een krijttekening op de grond met de woorden: 'Welcome'. Op dat ogenblik sprongen er tweeduizend leerlingen in uniform te voorschijn en begonnen te zingen en te wuiven. Ik zei tot zuster:'Zuster, ge onthaalt mij goed maar dit is overdreven !. 'Overdreven' zei ze. 'Overdreven ? Zie dan maar eens naar de basisschool die we met het geld van Wildert hebben kunnen bouwen !. Ik kon er niets op antwoorden.
Eerst werd ons nog drinken aangeboden. De auto had wel airconditioning maar de frisdrank deed ons wel deugd. Dan werden we naar een overdekt verhoog gebracht terwijl de kinderen neerzaten op de grond van de speelplaats.
De zuster heette ons welkom. Als teken dat Wildert de school helpt, mocht ik aan iedere klas een kookpot overhandigen. De cricketploeg van de school had een tornooi gewonnen en ik, eregast, mocht de erelinten om de hals van de kinderen hangen. Toen vroegen ze of ik tussen de kinderen wilde gaan zitten. Ze hadden wel voor een stoel gezorgd. De zuster verontschuldigde zich nog: 'Wees niet verbaasd dat de kinderen u zo bekijken maar zij hebben nog nooit een blanke in levende lijve gezien'.
Toen begon het dansen. Sheela is het oudste meisje, dat wij de kans geven om te studeren. Zij is zestien jaar oud. Zij danste een solo. Ik ken niets van Indische dansen maar, naar het schijnt, heb ik met vooruitgestoken hoofd en met half open mond toegekeken.
Een danseres, zeker door de school ingehuurd, bracht een dans met een hoge pot op haar hoofd. Zij raapte met haar mond een zakdoek van de vloer en draaide om haar as terwijl zij met haar voeten op een ijzeren bord stond. Dan begonnen jonge kinderen te dansen. Het was niet zo fijn afgewerkt maar de geestdrift straalde er van af.
Tenslotte nam zuster Rose Therese me nog een intervieuw af. Ik antwoordde in korte zinnen, die ik onmiddellijk in het Tamil liet vertalen. Natuurlijk was de laatste vraag of ik nog eens terugkwam. Ik zei: 'Dat is totaal onmogelijk. Deze kans heb ik met twee handen aangegrepen. Ik zal nog meer in andere parochies moeten helpen. Dan kan ik geen vier weken afwezig zijn. Zet die gedachte maar uit uw hoofd'. Het bleef treurig stil. Toen zei ik: 'Zuster '. 'Ja'. Ik herhaalde: 'Zuster'. 'Ja, wat is er ?'. Ik wees op mijn voorhoofd en ging verder: 'Hier hé, zuster, is een idee al helemaal aan het veranderen !. Ze was zo blij dat zij mijn zin niet direct kon vertalen en daarna bastte er uit tweeduizend kelen een groot gejuich op.
Het was bijna zes uur toen de ceremonie voorbij was. Niemand kloeg dat het zo lang geduurd had. Het was voor de kinderen, de leerkrachten en de directie een hele belevenis geweest.
We hebben ons verder met mensen onderhouden. Sheela is verstandig en wil geneesheer worden. Haar ouders konden het schoolgeld voor haar en voor haar twee broers niet betalen. In Jampatti heeft zij nu de school beeindigd en mag verder studeren bij de paters Jesuïten in Trichy. De moeder van Anushia bedankte ons nog uitdrukkelijk omdat wij haar dochter de kans gaven om te leren.
Deze twee kinderen krijgen gelegenheid om nog naar school te gaan.
