In de tempel wierp de weduwe twee penningen in de offerkist: alles waarvan zij moest leven. Dat is een teken van een groot geloof.
De profeet Elia vraagt aan een arme weduwe om brood. Zij geeft het laatste wat zij heeft. Er schiet niets meer over voor haar zoon en voor zichzelf. Zij wordt beloond voor haar groot vertrouwen want het meel en de olie verminderden niet.
Ik had geen brood gekocht en vond thuis nog één snede. Ik heb God niet gebeden om die snede terug een heel brood te laten worden maar ik ben naar de bakker gegaan en ik ben ervan overtuigd dat gij allemaal hetzelfde zouden doen.
Vertrouwen is heel menselijk maar het kan ook verkeerd uitdraaien. Een man uit Antwerpen had van mij geld gekregen maar zou het mij zeker terug bezorgen. Een week later telefoneerde hij. Ik vroeg of hij het geld al kwam teruggeven ? 'Nee, nee ! Ik had een wedervraag of hij dat had voortverteld. Hij antwoordde: 'Absoluut niet'. Ik had nog een vraag:'Hoe komt het dan dat er deze week vijf mannen uit Antwerpen aan mijn deur stonden ?' Ik heb van hem geen last meer gehad. Ik wil wel goed zijn maar niet gek.
En toch is vertouwen heel belangrijk in het leven. Een universiteitsprofessor gaf uitleg over het heelal. Wij konden het niet nagaan. Wij moesten hem op zijn woord geloven. Zonder vertrouwen is er ook geen vriendschap, geen liefde, geen huwelijk mogelijk.
Op Jezus vertrouw ik helemaal. Voor zijn boodschap heeft hij zijn leven gegeven. Ik ben ervan overtuigd dat hij zieken heeft genezen. Er beginnen zich bij mij ouderdomsverschijnselen op te dringen. Ik loop een beetje mank. Dat is op mijn ouderdom bij moeder natuur de normaalste gang van zaken. Ik vraag niet aan God om mij terug normaal te laten lopen. Ik vraag aan God om geestelijke waarden. Ik bekijk mijn ouderdomsverschijnselen als een signaal van God om mij te laten weten dat de ontmoeting met hem dichter en dichter bij komt.
Laten wij voor elkaar bidden om een sterker geloof, een rotsvaste hoop en een diepe liefde tegenover God en de mensen.
Tijdens een skivakantie waren er voldoende skileraars. Ik kon naar hartelust van de besneeuwde bergen naar beneden skiën.
Een turnlerares was voor de eerste keer meegekomen. De laatste middag vroeg zij of ik haar groep niet kon overnemen. Haar man was door zijn werkgever naar Oostenrijk gezonden en hij was naar Zauchensee gekomen. Heel de tijd had ik mijn hart kunnen ophalen. Daarom ging ik ermee akkoord.
Ze was met haar groep alleen maar op de Unterberg geraakt, halfweg de Rosskopf. Ik vond dat de groep tenminste naar de Rosskopf kon. Ze zei:' Dan mag Els niet mee, want die kan niet skiën.' ik antwoordde:' Als Els niet mee mag, neem ik de groep niet over.' Natuurlijk mocht Els dan wel mee.
Op de Unterberg zocht ik een zachte helling uit om te zien wat de deelnemers eigenlijk konden. De afdaling van Els was echt niet schitterend.
We namen de lift naar de Rosskopf en stapten verder naar de top. Daar vertelde ik dat de leiding van Sporta, als ik begon te skiën, voor veel te lange ski's hadden gezorgd. Voor ik het wist lag ik in de sneeuw. Ik had altijd een gevoel van schrik tot ik de eerste keer op de Rosskopf kwam. Het was toen ook mooi weer. Ik bewonderde de besneeuwde bergen en sindsdien had ik nooit geen angst meer. De Rosskopf is een toverberg.
Els zette ik achter mij. Walter zegde dat hij haar voorbij zou skiën. Ik reageerde: 'Dan kunt gij niet skiën, want dan zijt ge geen meester over uw bochten.' in kleine bochten skiedde ik tot aan de weg. Els volgde mij mooi na.Walter is wel achter Els gebleven. Op de weg hield ik halt om te laten zien van welke helling wij naar beneden waren gekomen. In ogen van beginnelingen is dat steil. Dat was nog eens een bevestiging te meer van het zelfvertrouwen.
Ik wist twee ijsplekken liggen, een met een hoogteverschil van één meter en wat lager een met een hoogteverschil van vier meter. Boven de eerste ijsplek liet ik de ski's zijdelings over de ijsplek glijden. Men hoorde de ski's over het ijs raspen. Normaal brengt men beginnelingen het Abrutschen niet bij maar ik voelde mij als skileraar bijzonder in vorm. Ik stelde voor: er rond of er over skiën. Els riep:' Mannen, er over, hé !' Dan ging het recht naar de tweede ijsplek. Ik hoefde niets meer te vragen.
Als wij aan de jeugdherberg kwamen, glunderde Els van vreugde. Haar skivakantie dreigde een groot fiasco te worden maar nu had zij er enorm veel plezier aan beleefd.
Een foto van de Gamskogel. De fotograaf vind ik niet meer terug.
Aan een tiental nieuwelingen gaf ik skiles. Het ging vlot. Zij lieten een duidelijke voorkeur blijken voor de Rosskopf. Als beloning stelde ik voor om de laatste namiddag zo dikwijls mogelijk de lift te nemen naar de top van de Rosskopf. Als het voor iemand teveel werd, kon die onderaan bij de tweede lift wachten en als wij voorbijkwamen opnieuw aanpikken.
In die groep was er een Rik uit Herentals. Hji had eigenlijk geen uitleg nodig. Hij zag hoe ik skiedde en deed dat krek achterna. Wie minder goed kon skiën zette ik vlak achter mij in mijn spoor. Rik hing dan ook altijd achteraan.
Om kwart voor vier wilde ik nog een laatste keer naar de top. Vier deelnemers, onder wie Rik, gingen mee. Op de top zette ik Rik juist achter mij. Ik vroeg hem om mij niet te lossen. Op het steilere gedeelte maakte ik grote, langzame bochten. Op het iets vlakkere deel maakte ik steeds meer kleinere, vlugge bochten. Na een tijdje haakten er drie af. Ik riep: 'Rik, niet lossen, hé !' Het ging vlugger en vlugger. Rik bleef aan mijn ski's plakken. Als wij stopten, bleef hij lachen van plezier. Hij zei: ' Er stonden wel geen vlaggetjes maar het was toch een echte afdaling.'
Een andere keer was ik alleen en stond halverwege de Rosskopf. Het was heel mooi weer. Omdat het al vier uur was, was er buiten mij nog één Oostenrijker aan het skiën. Hij skiedde naar de sleeplift en ik volgde hem.
Normaal blijven de liften na sluiting nog twintig minuten tot een half uur verder draaien. Opeens stond de lift stil en kwam niet meer op gang. Rechts van ons lag een besneeuwde rots en links ging het sterk naar beneden onder een laag diepe sneeuw. Ik had nog nooit in diepe sneeuw geskied. De Oostenrijker heeft voor mij een spoor getrokken tot aan de gewone piste. Ik nodigde hem nog uit op een traktatie maar dat vond hij niet nodig.
De pastoor-deken van Altenmarkt vroeg mij of ik met het weekeinde voor de vakantiegangers en voor het hotelpersoneel de eucharistie wilde vieren in de kapel van Zauchensee.
Mijn preek begon over het skiën. Een beginneling kan les volgen of zelf proberen fatsoenlijk een paar bochten te maken. Alleen zal het langer duren voordat hij naar een bergtop kan gaan. Hij zal er minder deugd aan beleven. Ook is de kans groter dat hij een lelijke val maakt of zelfs een been breekt. Het is veel verstandiger skilessen te nemen.
Wel, het skiën is te vergelijken met het leven.
Ge kunt uw eigen ideeën volgen maar de beste skileraar voor het leven is Jezus. Zijn wijsheid is een sterke grondslag voor het levensgeluk. Als ge het risico neemt om Jezus echt op zijn woord te geloven, dan ontdekt ge dat hij helemaal gelijk heeft. Als ge zijn raadgevingen opvolgt, krijgt ge in uw hart een warm gevoel. De liefde, die Jezus schenkt en die wij ontvangen, geeft een diepe zin aan ons leven.
Na de viering stonden mensen mij op te wachten en zegden: 'Over skiën hebben wij nog nooit horen preken.'
De familie Pesendorfer was op zaterdag terug gereden naar huis. Ik bleef nog twee dagen langer in Zauchensee. Op een middag ging ik naar de Rosskopf.
Samen met een Oostenrijker uit Salzburg nam ik de tweede lift naar de top. Het werd een gemoedelijke babbel. Boven wensten wij elkaar nog veel plezier. De Salzburger gleed met sierlijke bochten naar beneden tot hij achter een heuvel verdween. Ik beleefde er deugd aan. Ik skiede met de ski's tegen elkaar in gelijkmatige bochten tot aan de weg. Om na te genieten stopte ik daar. De Salzburger kwam naar mij toe en loofde mij om mijn mooie afdaling. Natuurlijk bleven wij samen verder skiën.
Hji stelde voor om aan de overkant naar de Tauernkar te gaan. Daar wenste hij dat wij aan de andere kant recht naar beneden zouden skïen. Ik verkoos om toch twee bochten te maken. Terug op de top zijn wij dan naast elkaar recht naar beneden gesuisd.
Van de Tauernkar namen wij de zwarte piste. Ik volgde hem tussen de vele bulten. Op zeker ogenblik schoot op de zijkant van een bult één ski los. Door die bulten duurde het een beetje voor ik mijn ski weer aan had. De Salzburger was zeker al lang beneden. Dus ging ik hem vlug achterna. Ik vond hem niet, ook niet tussen de skiërs, die stonden aan te schuiven. Ik heb nog een hele tijd naar hem uitgekeken en ben dan maar in de zetellift gestapt. Toen zag ik hem de hele piste afzoeken om mij te vinden. Mijn roepen heeft hij niet gehoord.
Omwille van het fijne contact heb ik nog even met de gedachte gespeeld om op de radiozender in Salzburg mijn verhaal te vertellen om zo elkaar weer te vinden. Maar dat is toch niet doorgegaan.
Eens kon ik mij aansluiten bij een groep deelnemers met de beste Oostenrijkse skileraar. Van hem hoopte ik nog veel te kunnen opsteken.
Van de middagpauze maakte ik gebruik om van de Gamskogelhut de oostafdaling te nemen. Bij de steile helling liet ik mij naar beneden suizen. Heerlijk.
De Oostenrijkse skileraar nam op het einde van de dag ook de oostafdaling. Bij de steile helling wachtte ik tot allen weer op het normale deel van de piste waren. Ik ging diep in de knieën en boog mij voorover om zo weinig mogelijk wind op te vangen. Ik had er niet op gelet dat de zon daar niet meer scheen en de neeuw harder was geworden. Hoe het kwam weet ik niet meer maar ik maakte een salto. De skileraar had niet de valpartij maar nog wel de sneeuwwolk gezien. Dit is in 33 jaar tijd de enige keer dat ik bij een val pijn heb gevoeld. De schuld lag niet bij de berg, niet bij de sneeuw en ook niet bij de ski.
In de jeugdherberg voelde ik een lichte pijn in mijn rechterknie. De leiding dwong mij om naar de dokter te gaan. De verzekering betaalt niets terug, als later blijkt dat het ernstiger is.
De dokter en ik, wij kennen elkaar goed. Bij een breuk of een ziekte reed ik altijd mee naar hem. Omdat ik alleen was, had hij onmiddellijk door wat er aan de hand was. Hij wou een röntgenopname maken. Daarop is alleen het beendergestel te zien. Ik was zeker dat er niets gebroken was en wimpelde zijn voorstel af. Hij stelde een inspuiting voor maar dat vond ik voor die pijn echt niet nodig. Hij heeft dan om de knie te verstevigen een lijmverband aangelegd.
Hij bood een glas cognac aan. Ja, dat sloeg ik niet af.
Hij wist dat ik priester was en begon mij te plagen: als God met de knie van de mens bezig was, is hij toch heel verstrooid geweest. Ik reageerde: 'Deze huurwoning is toch wel prachtig.' Hij viel tegen mij uit: 'Hoe durft gij ? Gij weet goed genoeg dat ik om een gips aan te leggen met de patient langs een ijzeren roltrap naar de kelder moet. Bovendien hoort mijn vrouw boven alles wat wij zeggen.' 'Allemaal voordelen' antwoordde ik: gij zijt een eigen huis aan het bouwen en kunt daar allemaal rekening mee houden.'
Hij vulde onze glazen nog eens vol en telefoneerde om een ziekenwagen om mij terug naar Zauchensee te voeren. Tot dan had hij altijd beschaafd Duits gesproken. In het dialect ging hij verder: 'Ge moet u niet haasten, want wij zitten aan de fles'. Hij wist niet dat ik hun dialect verstond.
Op een skikamp van Sporta in Zauchensee sloot ik mij aan bij een deelnemersgroep, geleid door een Oostenrijkse skileraar.
Op de middag liet ik de gelegenheid niet voorbijgaan om op mijn eentje af te dalen van de Gamskogelhut. Waar de piste samenkomt met de afdaling 9 is er een steile helling. De zon scheen heerlijk. Ik hield eventjes halt om dan kaarsrecht naar beneden te glijden. Onderaan hoorde ik in het Nederlands roepen: 'Ik durf niet meer. Ik doe mijn ski's uit en kom te voet naar beneden.'
Ik keek om. Twee jonge vrouwen uit Nederland stonden naast mij. De derde was tot halverwege de helling geraakt. Ik riep: 'Rechts van u is het iets minder steil. Maak een bocht naar rechts en buig uw linkse knie goed naar binnen. Dan heeft uw ski een betere grip op de sneeuw.' Zij maakte rustig een mooie bocht en skiede gewoon verder.
Ik spoedde mij naar beneden om mij aan te sluiten bij mijn groep.
Deze foto heb ik van internet genomen. Ik kan ze niet meer terugvinden en dus ook niet haar oorsprong. Wel ben ik ervan overtuigd dat zij de tweede lift naar de Gamskogel in Zauchensee voorstelt. In deze lift is eens een meisje blijven zitten (Zie skivakanties 4).
In een bepaald jaar huurden de familie Pesendorfer en ik een appartement. We hadden geluk met het weer. Vanuit een wolkenloze hemel scheen de zon op de besneeuwde bergen. Dat bracht veel bezoekers mee, die allemaal wilden skiën.
Meer dan twintig minuten lang hebben wij voetje voor voetje aangeschoven om in de onderste lift naar de Gamskogel te stappen. Boven merkten wij op dat er op het bovenste deel van de Gamskogel niemand aan het skiën was. Er zat ook geen mens in de zetellift. We waren vlug akkoord om naar de top te gaan.
In de open lift wisten wij onmiddellijk waarom daar niemand aan het skiën was: een ijzige noordenwind gierde over de skipiste. Ik herinner me nog goed dat ik aan de jonste zoon Herbert vroeg om dicht tegen mij aan te zitten, al heeft dat niet veel geholpen.
Ik skiede vooruit en maakte halverwege een rustpauze met mijn rug naar het noorden. Die gure wind maakte de sneeuw fantastisch: het was puur plezier ! Natuurlijk zouden wij helemaal naar beneden skiën maar ik zorgde er voor dat ik vooruit bleef en stelde mij opnieuw op in de tweede lift.
Uit vriendschap kwam heel de familie achterna en zaten wij tot boven toe opnieuw te bibberen. Raar maar waar: tijdens het skiën hadden wij geen last van de koude wind. Ons gezond verstand heeft ons toch de rest van de dag beneden gehouden.
Deze foto heb ik van Internet gehaald. Als bron werd vermeld: Catalepsy-example.
Twee zusters, dochters van een hoogleraar aan een universiteit, gingen ieder jaar met Sporta op ski-kamp in Zauchensee.
In een bepaald jaar hadden zij lessen gevolgd in hypnose. Deelnemers waren er op uit om zich door hen te laten hypnotiseren. Op het einde haalden zij de vrijwilligers uit de hypnose terug. De leiding was er niet erg mee opgezet. Veronderstel dat een vrijwilliger bij het skiën toch een nawerking zou ondervinden en een been zou breken. Toch werd over niet anders gesproken dan over hypnose.
De turnleraar Erik ging voor de eerste keer mee om skiles te geven. Hij stelde voor dat ik hem op een avond voor de hele groep zou hypnotiseren. Ik schoot in een luide lach. Van hypnose ken ik niets en ik kan helemaal niet hypnotiseren. Dat hoefde ook niet, want Erik had door dagelijkse training heel sterke buikspieren. Hij kon op twee stoelen liggen en dan mocht ik nog iemand van 12 jaar op zijn buik zetten.
's Avonds ging Erik op drie stoelen liggen. Ik vroeg absolute stilte totdat ik Erik uit de hypnose had terug gehaald. Ik verkocht wat show en haalde de middenste stoel weg. Erik bleef stokstijf met zijn hals op de ene stoel liggen en met zijn hielen op de andere. Ik zette een meisje van 12 jaar op zijn buik. Een poosje later zette ik haar weer op de grond en schoof de derde stoel terug onder Erik.
Ik haalde Erik terug uit de hypnose. Groot applaus langs alle kanten. Zeven deelnemers wilden onmiddellijk dat ik hen zou hypnotiseren. Ja, toen zat ik lelijk in de penarie. Maar ik heb mij eruit gepraat: luistert, ik ben nog maar een beginneling. Al mijn energie heb ik verbruikt om Erik te hypnotiseren. Nu heb ik veel tijd nodig om mijn hypnotische krachten weer op te laden. Gelukkig hadden zij daar begrip voor.
Sportta had weer eens gevraagd om aan beginnelingen skiles te geven. Dat jaar was er een grote bultvorming. Dat was een uitdaging om die bulten goed de baas te kunnen.
Bulten moet men opvangen met de knieën en het bovenlichaam moet op de zelfde hoogte blijven. Doet ge dat niet bij enkele bulten na elkaar dan krijgt ge schokken te verwerken en kunt ge hoofdpijn krijgen.
Rechts van de babylift (lift 11) was er een mooie bult. Na de uitleg deed ik het voor en de beginnelingen deden het goed achterna. Het had geen zin om verder naar beneden te skiën en de baybylift te nemen. Dus stapten wij elke keer terug naar omhoog.
Dan gingen wij springen met ons op de bult af te duwen. Natuurlijk kwamen wij verder op de sneeuw terecht en moesten wij meer stappen. Daarom draaiden wij in de lucht ons lichaam een kwart draai en bij het neerkomen gingen wij eventjes door de knieën.
Ik was tevreden over mijn beginnelingen en we namen de lift naar de Rosskopf. De afdaling 1 gaat op zeker ogenblik over in een breed dal met flanken links en rechts. We gingen niet het dal in maar skieden op de rechter flank in de richting van de bomen. Beneden lagen er drie bulten achter elkaar. Ik keek uit of er geen andere skiers waren en dook naar beneden. De beginnelingen volgden mij en wilden onmiddellijk terug naar de Rosskopf.
Na enkele keren vroeg ik om op de flank de ski's goed te laten lopen om wat verder te geraken. Beneden lagen daar ook drie bulten maar de onderste was groot. Die was niet met de knieën op te vangen. Wij doken naar beneden. De beginnelingen waren enthoesiast over de luchtsprong. Zij vonden het tof dat ik dat hun niet had verteld.
Op een avond, het was al na middernacht, zaten wij met de leiding nog een glas wijn te drinken. Opeens komt Rupert, de hotelbaas, binnengestormd: ' Wat is daarboven allemaal gaande ? Het is de drukste periode van het jaar en wij hebben allemaal onze nachtrust hard nodig !' Hij was woedend.
Ik liep naar boven. Op de gang van de tweede verdieping stonden de honderd en tien deelnemers van Sporta spook te spelen. Ze waren allemaal op dezelfde manier met een laken gekleed. Alleen hun ogen waren te zien. Ze wuifden met hun armen op en neer en riepen: 'Boe boe boe !'
Rupert greep een jonge deelnemer bij de arm en dreigde hem op straat te zetten en de buitendeur op slot te doen. In een vriesnacht in de Oostenrijkse bergen was dat niet te doen. Ik zei: 'Rupert, rustig , rustig !' Ik riep zo luid als ik kon: 'Wie binnen de minuut niet in bed ligt, gaat morgen niet skiën !' Dat had effect. Rupert heb ik dan nog een korte maar goede nachtrust gewenst.
De volgende dag 's morgens kwam Walter naar mij. Hij skiede bij de beste groep en Zauchensee vond hij geweldig. Hij was 18 jaar oud en zou voor de laatste keer aan een skikamp kunnen deelnemen. Hij zei: 'Herman, deze nacht heb gij nogal een keel opengetrokken maar ja, gij moest Rupert kalm krijgen en eigenlijk hebt gij er deugd aan beleefd, hé.' Ik antwoordde: 'Walter, gij hebt mij helemaal doorzien en inderdaad is dat de origineelste grap, die ik ooit heb beleefd'. Walter was er zeker de aanstoker van.
Het jaar daarop was Walter wel in Zauchensee, als skileraar.
Eens had Sporta een skileraar te weinig en ze vroegen mij of ik aan beginnelingen skiles wilde geven.
Bij de eerste keer kreeg ik al de naam dat ik gemakkelijk en vlug de schrik bij iemand kon wegnemen. De methode was heel eenvoudig. Ik verlangde nooit te veel ineens. Zo kregen ze vlug vertrouwen in mij en groeide hun zelf vertrouwwen zienderogen.
De eerste dag stapten wij op de oever van het meer een beetje naar omhoog en ik leerde hen in een bocht naar links naar beneden te glijden. Dan moesten zij weer omhoog stappen en een bocht naar rechts maken, altijd weer opnieuw.
De volgende morgen konden zij al een paar bochten na elkaar maken. Op de middag stond heel mijn groep aan de tafel van de leiding. Liesbeth sprak in naam van heel de groep. Zij klaagden dat ik alleen maar techniek gaf. De andere groep beginnelingen konden spelen. Ik gaf hen groot gelijk maar vroeg wie er om twee uur naar het meer wilde komen om technische lessen te krijgen. Een jongen was akkoord. Liesbeth sloot zich bij hem aan en heel de groep volgde. Ik wilde dat zij de bochten echt meester waren, zo groot of zo klein als zij dachten. Om vier uur zei ik dat we nooit meer naar het meer kwamen. De volgende morgen verwachtte ik hen aan de babylift (de kleine sleeplift onderaan bij de parking).
's Anderendaags zagen zij hoe anderen in de lift stapten. Wij gingen te voet naar boven om te zien hoe de skiërs daar uitstapten. In grote bochten skieden wij naar beneden. Zij waren erg enthoesiast en wilden terug naar boven. Omdat zij er op aan drongen gaf ik één keer toe maar daarna zijn we nooit meer met de babylift omhoog gegaan.
De laatste dag hadden wij alle afdalingen in Zauchensee gedaan behalve de zwarte, de zware pistes. Op de middag stond Liesbeth met de groep aan de leiderstafel. Zij verontschuldigden zich omdat zij op de tweede dag hadden geklaagd. Nu wilden ze mij bedanken omdat ik twee volle dagen techniek had gegeven. Hun vriendinnen en vrienden waren jaloers. Met twintelende ogen en met een glimlach op mijn gezicht heb ik hen bedankt voor het vertrouwen, dat zij in mij hadden gesteld.
Om afwisseling in de tien dagen skiën legde Sporta twee vrije namiddagen in. Vele deelnemers trokken dan naar het centrum van Altenmarkt.
Vier jongeren hadden in Altenmarkt ijsroom gegeten. Bij de afrekening moesten zij acht porties betalen met de uitleg dat vier anderen naast hen zomaar vertrokken waren. Dat vonden zij oneerlijk en zochten een compensatie. In Zauchensee dronken zij jenever en namen de flesjes mee. Het werd een hele rage.
Op een avond wensten drie eigenaars van een hotel de leiding van Sporta te spreken. Zij wilden de leiding graag in hun hotel een jenever aanbieden maar zij hadden geen enkel flesje meer.
's Anderendaags gingen alle deelnemers skiën en kampleider Jef en ik gingen rondneuzen in de valiezen. Wj verzamelden anderhalve plastiekzak met flesjes en brachten ze naar de hotels. Wij kregen de beloofde jenever maar er schoten nog flesjes over.
Wij verkochten flesjes tot de vier jongeren hun geld terug hadden. Er bleven nog zes flesjes over. Jef wilde er drie aan mij geven maar ik vond dat die zes bij elkaar moesten blijven. Jef en zijn vouw hebben dan in Altenmarkt een reeks van zes flesjes voor mij gekocht als aandenken.
Eens kon ik om organisatorische redenen niet met mijn groep naar boven. De Oostenrijkse skileraar zegde dat hij boven naar de Gamskogel ging. Ik moest zo vlug mogelijk achterna komen.
De zon scheen en er was heel veel volk. Vijftig meter voor mij zag ik de groep in de zetellift stappen.In de lift had ik vooral belangstelling voor de skiërs, die paralell met de ski's tegen elkaar mooie bochten maakten. Opeens hoor ik roepen: 'Herman ! Herman !' Ik zocht op de piste maar niemand keek omhoog. 'Herman, hier ! Hier!' In de liften, die terugkwamen zat een meisje van onze groep. Zij wuifde naar mij en vroeg: 'Wat moet ik doen ?' Dat was nogal simpel: beneden blijven zitten en boven uitstappen. Boven heb ik haar bij onze groep gebracht. Met veel gelach hebben zij ons verwelkomd.
Op een morgen vroeg ik waar Greet bleef. Greet kon heel goed skiën en behoorde tot onze beste groep. Greet lag met een zware verkoudheid in bed. Ze hadden haar met sneeuw overdreven ingewreven. Ik bestelde een liter hete grog in een thermosfles. Ik goot voor haar een kom vol. Zij trok een vies gezicht. Zij was wel 18 jaar maar had nog nooit sterke drank gedronken. Ik oefende een beetje druk uit: 'Greet, ik wil gaan skiên maar ik blijf hier zitten totdat gij twee kommen uitgedronken heb en als ge wakker wordt, drinkt ge de rest uit.' De volgende morgen kon Greet weer volop van haar geliefde sport genieten.
De familie Pesendorfer kwam elk weekeind naar de eucharistieviering. Zij zochten contact met mij.
De vader had een slechte heup. Hij skiede vooruit. Als hij viel konden familieleden hem gemakkelijk bereiken. De moeder had de dochter en de twee zonen het skiën bijgebracht. De drie kinderen waren skileraar. Bij de skilessen stak de moeder op spychologisch vlak boven de anderen uit.
Zij vroegen mij of ik op de middag geen uur vrij had om met hen naar boven te gaan. Ik kon bochten maken en stemde er mee in. Zij vlogen in één trek 70 tot 80 meter lager. Ik maakte een bocht naar rechts, skiede over de hele breedte van de skipiste, maakte een bocht naar links en dwarste weer over de piste. Helemaal beneden zegde ik dat ik het fijn vond maar dat ik niet meer kwam, omdat heel de familie voortdurend op mij moest wachten. Zij schoten allemaal in een lach. Zij hadden een abonnement voor heel het winterseizoen. In de Kerst- en Paasvakantie waren zij daar en ook elke zaterdag. Ik liet mij overtuigen en stond hen elke middag op te wachten.
Eens volgden wij vanaf de Gamskogelhut een blauwe afdaling. Zij raadden mij aan om mij niet meer zo moe te maken. Ik kon de ene bocht na de andere maken en rechter naar beneden skiën juist zoals zij dat deden. Voor de eerste keer vond ik die helling wat te steil. Een beetje lager lukte het wel. Was me dat een verademing. De krachtpatserij was een puur plezier geworden.
Een andere keer daalden wij af van de Tauernkar. Ik slalomde tussen enkele bulten door. Als ik bij de vader kwam zei hij:' Als ge bij die snelheid valt, breekt ge een been.' Ik antwoordde dat ik toch niet was gevallen.
Met de familie skieden wij eens naar beneden over een zwarte piste met veel bulten. Ik skiede naast de dochter. Opeens hoorden wij een geweldige knal boven ons. Twee skiërs waren met elkaar in botsing gekomen. De dochter keek om en bleef kijken om te zien of het ernstig was. Ondertussen huppelde zij over de bulten. Als zij zou vallen, wilde ik dat absoluut zien. Zij viel niet maar ik schoof uit op de flank van een bult. In mijn val kromde ik mijn rug, maakte een rolling en kwam terug op mijn ski's terecht. De familie zei dat ik bijna nooit viel maar als het dan toch eens gebeurde, kon ik mij best uit de slag trekken.
Een skileraar van Sporta had eigen skivakanties opgericht en had vele deelnemers van Sporta weggelokt. Er bleef Sporta niets anders over dan er mee op te houden. Van toen af huurden de familie Pesendorfer en ik elk jaar een appartement voor veertien dagen. Onze vriendschap is er alleen maar sterker door geworden.
De beste deelnemers kregen een Oostenrijkse skileraar. Sporta kocht voor hen een liftabonnement voor tien dagen. Voor beginnelingen loonde dat niet. De eigen skileraars kregen kaarten en voor elke lift moesten er gaatjes geknipt worden. Bij een groep van elf deelnemers knipte de verantwoordelijke inderdaad elf keer maar zo ver uit elkaar dat er veertien of vijftien beurten weggeknipt waren. Er gebeurden ook andere zaken, waar een reukje aan was.
Van Sporta mocht ik een fles rode wijn bestellen om eens met de hoofdveranwoordelijke van de liften te gaan praten. Als de fles naar onze tafel gebracht werd, kwamen de oudste deelnemers naar ons toe maar dat ging niet door. Ik schonk de glazen in en zegde dat de andere mocht beginnen. Ik verwachtte mij aan een reeks klachten. Hij gaf toe dat Sporta nogal bedrogen werd. Elke persoon van de leiding had per tien deelnemers recht op een vrije liftkaart en voortaan werden er maar juist zoveel gaatjes geknipt als er beginnelingen aan de lift stonden te wachten.
Peter Walchhofer had samen met anderen Zauchensee uitgebouwd tot een zeer geliefd ski-oord. Hij had er het hotel Zauchenseehof gebouwd. Zijn zoon beheerde het maar Peter kwam er elke dag vanuit het dorp naar toe gereden. Hij had twee oorlogen meegemaakt en kon geen vernieling verdragen, zeker niet aan wat hij als zijn levenswerk aanvoelde. Verder was hij een heel minzaam man.
Op het weekeinde hadden wij een eucharistieviering voorzien. Peter vroeg of zijn gasten en zijn personeel ook mochten komen. In het begin van de mis heb ik hen verwelkomd. Na het evangelie gaf ik een korte samenvatting en vertelde dat de jongeren het verhaal gingen uitbeelden. Ik was ingelicht dat de dochter Barbara in de zomer in de bergen daar om het leven was gekomen. Bij de gedachtenis van de overledenen zegde ik dat wij haar aan God toevertrouwen en haar niet vergeten. Op het einde heb ik Peter, het personeel en de gasten bedankt omdat zij meegevierd hadden.
Peter was getroffen omdat ik zijn dochter in de misviering vermeld had. Hij greep mij bij mijn schouder en legde voor de rest van de avond beslag op mij. Ik moest met zijn beste vrienden, de familie Pesendorfer, kennis maken.
Hij bestelde brood met spek voor mij. In die tijd kon ik echt geen spek verdragen en zegde dat ik er niet van zou eten. 'Twee boterhammen met spek !' riep hij. Op elke boterham lagen drie repen spek. Ik kon er niet onderuit.
s'Anderendaags in de morgen vroeg hij hoe het met mij was. Ik begreep niet waarom ik mij zo goed voelde. Hij vertelde dat zij beneden op de boerderij een kleine varkensstal hadden voor de familie en voor de gasten van het hotel. Deze varkens voederde hij nog 'zoals ze dat vroeger bij jullie ook deden.' Als ik naar huis reed heb ik een gerookte hesp meegenomen.
De afstand tussen Essen en Zauchensee bedraagt 1030 km. Begrijpelijk dat ik daar zoveel mogelijk wil skiën. Op een avond hoorde ik dat Peter in de voormiddag naar de Gamskogelhut zou gaan en op zijn ski's naar beneden zou komen. Wij stegen met de zetellift om hoog. Tegen mijn gewoonte in wachtte ik daar een half uur tot de bespreking ten einde was.
De ski's van Peter zijn houten latten. De spitsen zijn in het vuur wat omgebogen. Met een stevige stok maakt Peter zijn bochten. Hij verwittigde mij dat het niet vlug zou gaan maar daar gaf ik niet om. Samen zijn wij langzaam naar beneden geskiëd. Het was voor mij een hele belevenis.
De linkse kant van het hotel Zauchenseehof is de afdeling voor de jeugdgroepen.
Medebroeder Antoon Van Clé van de abdij van Tongerlo richtte om beroepsrenners met raad en daad bij te staan Sporta op. Hoe hij op dit idee kwam is te lezen op mijn blog, categorie Tongerlo op de datum: 20.8.2015.
Sporta breidde geweldig uit en gaf opleidingen in alle mogelijke sportkampen. In de Kerst- en Paasvakanties organiseerde Sporta skikampen in Oostenrijk.
Na zijn overlijden is medebroeder De Mulder hoofdproost geworden.
Een priester van het bisdom ging telkens mee als geestelijke begeleider. Hij kreeg een andere benoeming en was in de vakantieperiodes niet meer vrij. Medebroeder De Mulder vroeg mij of ik zijn plaats wilde innemen. Dat moest hij geen tweemaal vragen. Ik had nooit geskiëd en was 42 jaar oud.
De eerste keer vulden 500 deelnemers een halve trein. In Bischofshofen gingen wij uit elkaar, iedere groep naar een eigen bestemming. Met 100 jongeren reed ik in een bestelde autobus naar Zauchensee, een gehucht van Altenmarkt in Pongau. Daar verbeven wij tien dagen in een soort jeugdafdeling in het hotel Zauchenseehof.
De leiding van onze groep had voor mij bij de verhuursfirma lange ski's met ijzeren kanten uit één stuk gevraagd. Dat was met opzet. Ik gleed op de oever van het meer sneller en verder naar beneden en ik lag in de sneeuw voor ik er erg in had en zij maar lachen. Als ik aan die ski's gewend was, wilde ik echt geen andere meer hebben.
Antoon Van Clé, Norbertijn van Tongerlo, stichter van Sporta.
Iedere maand werd er op een morgen om 8 uur een eucharistie gevierd. De viering werd voorbereid door een van de klassen, waaraan ik les gaf.
Een leerling las de lezing voor en een andere las de uitleg, die de leerlingen daarover hadden samengesteld.
Zij hadden de hoofdgedachte van het evangelie uitgewerkt in voorbeden en in een bezinningstekst.
Wij zongen ook liederen. Bij het lied 'Wij dekken de tafel met brood en met wijn, maar laat uwe liefde ons voedsel zijn' wenste ik ritmisch handgeklap. De eerste keer gaf dat een ongelooflijke wanklank. Zo kon het niet doorgaan. Daar hebben wij dus flink op geoefend. Voor de afwisseling had ik graag driemaal handgeklap op het woord 'liefde'. Om dat ook mooi te laten klinken zongen wij bij het inoefenen in de klas: maar laat uwe 1 2 3 ons voedsel zijn. Dat vonden zij natuurlijk grappig.
In de namiddag voor de eucharistieviering gingen de leerlingen van die klas alle klassen uitnodigen om naar de viering te komen. Er kwamen telkens meer leerlingen dan wij verwacht hadden.
Deze foto werd genomen bij de Pancratiusvieiring in de parochie Sint Franciscus van Assisi.
