De familie Pesendorfer kwam elk weekeind naar de eucharistieviering. Zij zochten contact met mij.
De vader had een slechte heup. Hij skiede vooruit. Als hij viel konden familieleden hem gemakkelijk bereiken. De moeder had de dochter en de twee zonen het skiën bijgebracht. De drie kinderen waren skileraar. Bij de skilessen stak de moeder op spychologisch vlak boven de anderen uit.
Zij vroegen mij of ik op de middag geen uur vrij had om met hen naar boven te gaan. Ik kon bochten maken en stemde er mee in. Zij vlogen in één trek 70 tot 80 meter lager. Ik maakte een bocht naar rechts, skiede over de hele breedte van de skipiste, maakte een bocht naar links en dwarste weer over de piste. Helemaal beneden zegde ik dat ik het fijn vond maar dat ik niet meer kwam, omdat heel de familie voortdurend op mij moest wachten. Zij schoten allemaal in een lach. Zij hadden een abonnement voor heel het winterseizoen. In de Kerst- en Paasvakantie waren zij daar en ook elke zaterdag. Ik liet mij overtuigen en stond hen elke middag op te wachten.
Eens volgden wij vanaf de Gamskogelhut een blauwe afdaling. Zij raadden mij aan om mij niet meer zo moe te maken. Ik kon de ene bocht na de andere maken en rechter naar beneden skiën juist zoals zij dat deden. Voor de eerste keer vond ik die helling wat te steil. Een beetje lager lukte het wel. Was me dat een verademing. De krachtpatserij was een puur plezier geworden.
Een andere keer daalden wij af van de Tauernkar. Ik slalomde tussen enkele bulten door. Als ik bij de vader kwam zei hij:' Als ge bij die snelheid valt, breekt ge een been.' Ik antwoordde dat ik toch niet was gevallen.
Met de familie skieden wij eens naar beneden over een zwarte piste met veel bulten. Ik skiede naast de dochter. Opeens hoorden wij een geweldige knal boven ons. Twee skiërs waren met elkaar in botsing gekomen. De dochter keek om en bleef kijken om te zien of het ernstig was. Ondertussen huppelde zij over de bulten. Als zij zou vallen, wilde ik dat absoluut zien. Zij viel niet maar ik schoof uit op de flank van een bult. In mijn val kromde ik mijn rug, maakte een rolling en kwam terug op mijn ski's terecht. De familie zei dat ik bijna nooit viel maar als het dan toch eens gebeurde, kon ik mij best uit de slag trekken.
Een skileraar van Sporta had eigen skivakanties opgericht en had vele deelnemers van Sporta weggelokt. Er bleef Sporta niets anders over dan er mee op te houden. Van toen af huurden de familie Pesendorfer en ik elk jaar een appartement voor veertien dagen. Onze vriendschap is er alleen maar sterker door geworden.
De beste deelnemers kregen een Oostenrijkse skileraar. Sporta kocht voor hen een liftabonnement voor tien dagen. Voor beginnelingen loonde dat niet. De eigen skileraars kregen kaarten en voor elke lift moesten er gaatjes geknipt worden. Bij een groep van elf deelnemers knipte de verantwoordelijke inderdaad elf keer maar zo ver uit elkaar dat er veertien of vijftien beurten weggeknipt waren. Er gebeurden ook andere zaken, waar een reukje aan was.
Van Sporta mocht ik een fles rode wijn bestellen om eens met de hoofdveranwoordelijke van de liften te gaan praten. Als de fles naar onze tafel gebracht werd, kwamen de oudste deelnemers naar ons toe maar dat ging niet door. Ik schonk de glazen in en zegde dat de andere mocht beginnen. Ik verwachtte mij aan een reeks klachten. Hij gaf toe dat Sporta nogal bedrogen werd. Elke persoon van de leiding had per tien deelnemers recht op een vrije liftkaart en voortaan werden er maar juist zoveel gaatjes geknipt als er beginnelingen aan de lift stonden te wachten.
Peter Walchhofer had samen met anderen Zauchensee uitgebouwd tot een zeer geliefd ski-oord. Hij had er het hotel Zauchenseehof gebouwd. Zijn zoon beheerde het maar Peter kwam er elke dag vanuit het dorp naar toe gereden. Hij had twee oorlogen meegemaakt en kon geen vernieling verdragen, zeker niet aan wat hij als zijn levenswerk aanvoelde. Verder was hij een heel minzaam man.
Op het weekeinde hadden wij een eucharistieviering voorzien. Peter vroeg of zijn gasten en zijn personeel ook mochten komen. In het begin van de mis heb ik hen verwelkomd. Na het evangelie gaf ik een korte samenvatting en vertelde dat de jongeren het verhaal gingen uitbeelden. Ik was ingelicht dat de dochter Barbara in de zomer in de bergen daar om het leven was gekomen. Bij de gedachtenis van de overledenen zegde ik dat wij haar aan God toevertrouwen en haar niet vergeten. Op het einde heb ik Peter, het personeel en de gasten bedankt omdat zij meegevierd hadden.
Peter was getroffen omdat ik zijn dochter in de misviering vermeld had. Hij greep mij bij mijn schouder en legde voor de rest van de avond beslag op mij. Ik moest met zijn beste vrienden, de familie Pesendorfer, kennis maken.
Hij bestelde brood met spek voor mij. In die tijd kon ik echt geen spek verdragen en zegde dat ik er niet van zou eten. 'Twee boterhammen met spek !' riep hij. Op elke boterham lagen drie repen spek. Ik kon er niet onderuit.
s'Anderendaags in de morgen vroeg hij hoe het met mij was. Ik begreep niet waarom ik mij zo goed voelde. Hij vertelde dat zij beneden op de boerderij een kleine varkensstal hadden voor de familie en voor de gasten van het hotel. Deze varkens voederde hij nog 'zoals ze dat vroeger bij jullie ook deden.' Als ik naar huis reed heb ik een gerookte hesp meegenomen.
De afstand tussen Essen en Zauchensee bedraagt 1030 km. Begrijpelijk dat ik daar zoveel mogelijk wil skiën. Op een avond hoorde ik dat Peter in de voormiddag naar de Gamskogelhut zou gaan en op zijn ski's naar beneden zou komen. Wij stegen met de zetellift om hoog. Tegen mijn gewoonte in wachtte ik daar een half uur tot de bespreking ten einde was.
De ski's van Peter zijn houten latten. De spitsen zijn in het vuur wat omgebogen. Met een stevige stok maakt Peter zijn bochten. Hij verwittigde mij dat het niet vlug zou gaan maar daar gaf ik niet om. Samen zijn wij langzaam naar beneden geskiëd. Het was voor mij een hele belevenis.
De linkse kant van het hotel Zauchenseehof is de afdeling voor de jeugdgroepen.
Medebroeder Antoon Van Clé van de abdij van Tongerlo richtte om beroepsrenners met raad en daad bij te staan Sporta op. Hoe hij op dit idee kwam is te lezen op mijn blog, categorie Tongerlo op de datum: 20.8.2015.
Sporta breidde geweldig uit en gaf opleidingen in alle mogelijke sportkampen. In de Kerst- en Paasvakanties organiseerde Sporta skikampen in Oostenrijk.
Na zijn overlijden is medebroeder De Mulder hoofdproost geworden.
Een priester van het bisdom ging telkens mee als geestelijke begeleider. Hij kreeg een andere benoeming en was in de vakantieperiodes niet meer vrij. Medebroeder De Mulder vroeg mij of ik zijn plaats wilde innemen. Dat moest hij geen tweemaal vragen. Ik had nooit geskiëd en was 42 jaar oud.
De eerste keer vulden 500 deelnemers een halve trein. In Bischofshofen gingen wij uit elkaar, iedere groep naar een eigen bestemming. Met 100 jongeren reed ik in een bestelde autobus naar Zauchensee, een gehucht van Altenmarkt in Pongau. Daar verbeven wij tien dagen in een soort jeugdafdeling in het hotel Zauchenseehof.
De leiding van onze groep had voor mij bij de verhuursfirma lange ski's met ijzeren kanten uit één stuk gevraagd. Dat was met opzet. Ik gleed op de oever van het meer sneller en verder naar beneden en ik lag in de sneeuw voor ik er erg in had en zij maar lachen. Als ik aan die ski's gewend was, wilde ik echt geen andere meer hebben.
Antoon Van Clé, Norbertijn van Tongerlo, stichter van Sporta.
Iedere maand werd er op een morgen om 8 uur een eucharistie gevierd. De viering werd voorbereid door een van de klassen, waaraan ik les gaf.
Een leerling las de lezing voor en een andere las de uitleg, die de leerlingen daarover hadden samengesteld.
Zij hadden de hoofdgedachte van het evangelie uitgewerkt in voorbeden en in een bezinningstekst.
Wij zongen ook liederen. Bij het lied 'Wij dekken de tafel met brood en met wijn, maar laat uwe liefde ons voedsel zijn' wenste ik ritmisch handgeklap. De eerste keer gaf dat een ongelooflijke wanklank. Zo kon het niet doorgaan. Daar hebben wij dus flink op geoefend. Voor de afwisseling had ik graag driemaal handgeklap op het woord 'liefde'. Om dat ook mooi te laten klinken zongen wij bij het inoefenen in de klas: maar laat uwe 1 2 3 ons voedsel zijn. Dat vonden zij natuurlijk grappig.
In de namiddag voor de eucharistieviering gingen de leerlingen van die klas alle klassen uitnodigen om naar de viering te komen. Er kwamen telkens meer leerlingen dan wij verwacht hadden.
Deze foto werd genomen bij de Pancratiusvieiring in de parochie Sint Franciscus van Assisi.
In die tijd was lange haar in de mode. Er waren zelfs jongens, die hun haar lieten groeien tot op hun schouders. De prefect was beroepsmilitair geweest en wel bij de Militaire Politie. Hij bleef trouw aan zijn kortgeknipte bros.
De prefect was kordaat maar ook radikaal eerlijk. Dat werd door de leerlingen sterk gewaardeerd. Bij een bezoek in een ziekenhuis sprak een oud-leerling mij aan. Hij vroeg naar mijn gezondheid en wilde verder maar van één persoon weten hoe het met hem ging: de prefect. Ik mocht zeker niet vergeten zijn beste groeten over te maken.
De prefect werd ziek en werd geopereerd in de universitaire kliniek te Leuven. De leerlingen van mijn klas vroegen of wij hem niet konden bezoeken. Met de fiets zijn wij van Westerlo naar Leuven gereden. Ik had de prefect ingelicht maar hij was wel aangenaam verrast dat er leerlingen zoveel voor hem over hadden.
De leerlingen vroegen mij om hun de universiteit te tonen. Ik heb hen uitgelegd dat in Westerlo het college en het technische instituut wel in één gebouw ondergebracht waren maar dat er in Leuven zoveel professoren en zoveel studenten waren dat de leslokalen over heel de stad verspreid waren. Wel hebben wij dan de biblioteek bezocht.
Eén leerling vroeg of wij niet langs de gevangenis konden rijden. Ik was benieuwd waarom hij de gevangenis wilde zien. 'Ja, zei hij, mijn vader is een stoper en één keer hadden ze hem te pakken. Toen heeft hij een paar dagen hier in de gevangenis gezeten.'
Johan en Karel toonden een meer dan gewone belangstelling voor de bijbel. Zelfs buiten de les stelden zij vragen om een beter inzicht te krijgen over bijbelverhalen. Dat bracht mij tot de vraag of zij met twee eens les wilden geven. Hun ogen straalden van enthoesiasme .
Op woensdagnamiddag kwamen wij samen om de les voor te bereiden. Zij hadden vlug de hoofdgedachte van het verhaal gevonden en zochten voorbeelden om die bijbelse wijsheid om te zetten in het leven.
Na twee woensdagen zaten zij nog met één probleem: wat als de andere leerlingen moeilijke vragen zouden stellen ? Dus gingen wij op zoek naar vervelende vragen en wat zij daarop als antwoord konden geven. Toen waren ze helemaal gerust gesteld.
Op een morgen riep ik Johan en Karel naar voor en ging zelf achteraan in de klas zitten. Op dat ogenblik werd er op de deur geklopt en onverwachts kwamen de inspecteur en de directeur de klas binnen. De inspecteur keek in mijn agenda en zei: 'Zijt ge nog altijd met de bijbel bezig ?' Ik antwoordde en voegde er aan toe: 'Ik ben met een experiment bezig. Die twee leerlingen gaan les geven in mijn plaats.' De inspecteur keek mij aan en zei: 'Doe maar; doe maar.' Ik ging naar Johan en Karel en sprak zachtes: 'Van die twee mannen achteraan in de klas trekken wij ons geen fluit aan en wij gaan verder zoals wij het ingeoefend hebben.' Hun glimlach gaf weer dat zij er gerust in waren.
Op het einde van de les wilde de inspecteur weten hoe ik op dat idee gekomen was. Ja, dat lag aan de nieuwsgierige gedrevenheid van Johan en Karel. Hij vond de les heel goed. Nu hij gemerkt had hoe ik les gaf over de bijbel, mocht ik van hem daarmee nog een tijd doorgaan.
Het college en het techisch instituut werden gebouwd door de gemeente Westerlo.
Een drukkerij was failliet gegaan en alles moest weg. Een neef van mij werkte daar en heeft mij een exemplaar van de Protestantse Bijbel geschonken. De woorden en de uitleg dateren nog van 1657 maar de bijbelgeleerden van toen zijn heel ernstig en heel degelijk te werk gegaan.
Alle leerlingen keken met grote belangstelling naar uitzendingen van Up with People. In één lied vraagt een negerjongen aan zijn vader of God misschien ook een blanke is. In die vraag steekt de vrees dat in dat geval de hemel toch niet het grote geluksgevoel zal geven. De vader antwoordt dat voor God alle mensen gelijk zijn.
Dat lied was een uitstekend vertrekpunt om in een les de waarde te beklemtonen van alle mensen zonder enig onderscheid. De leerlingen brachten zelf voorbeelden aan van respect voor anderen. Om die gedachte dieper in hen te laten doorsijpelen, liet ik hen in stilte de laatste zeven minuten van de les de vijf mensenrassen tekenen.
Frans kon niet goed onthouden en studeren ook niet. Om mee te tellen in de klas hing hij dan maar wat de onnozelaar uit.
Ik wandelde door de klas en kwam achter de rug van Frans staan. Voor de vijf hoofden had hij een ovaaltje uit een sjabloon gebruikt. Met een paar streepjes had hij de verschillende rassen weergegeven. Ik kan niet tekenen. Een neger zou ik veel krulhaar en dikke lippen geven maar dat had Frans niet nodig. Ik zei: 'Frans, jongen, dat vind ik echt mooi !' Alle leerlingen kwamen kijken. Omwille van de complimenten heb ik deze wanorde toegelaten: 'Zeg, dat is mooi getekend. - Frans, ik wist niet dat gij zo goed kunt tekenen. - Frans, daarvoor sta ik in bewondering. - Wie had dat van u gedacht ?'
Frans wist zich door heel de klas aanvaard en heeft geen gekke toeren meer uitgehaald.
.
Up with People is een internationale groep van honderd studenten. Gedurende een half jaar reizen zij de wereld rond en brengen een show ten voordele van een plaatselijk goed doel. Up wit Peopple bestaat nu 50 jaar en op 13 mei van dit jaar waren zij in Genk.
In het begin van het schooljaar werd de reeks' De filosoof van Haagem' uitgezonden. Alle leerlingen hadden deze uitzendingen natuurlijk gezien. Het was een ideale gelegenheid om minder verstandige leerlingen de kans te geven ook eens te antwoorden op vragen.
Waarin vindt Naten zijn plezier ? Hij zit aan de jenever van Titten en vult de fles aan met water.
Weet Titten dat ? Jawel maar hij lacht er eens mee. Hij gunt Naten dat pleziertje.
Hoe geeft Titten zin aan zijn leven ? Hij is begaan met Patatje. Hij helpt hem op alle mogelijke manieren. Met levenswijsheid bereidt hij hem voor op het leven.
Naten en Titten zoeken het geluk op een verschillende manier. De leerlingen hebben vlug door dat Titten een dieper geluk nastreeft dan Naten.
De leerlingen zijn akkoord om in het verdere schooljaar mee te zoeken hoe Jezus met zijn geestelijke raadgevingen een nog diepere wijsheid aanbiedt.
Nu ik een reddersdiploma had bereikt, reden wij met de autobus niet meer naar Diest maar fietsten wij van Westerlo naar het Chiro-zwembad in Oosterwijk.
Het Chirozwembad is in 1998 gesloten en omgebouwd tot een polyvalente ruimte.
Tien leerlingen van mijn klas konden goed zwemmen en doken onmiddellijk in het diepere water. Aan de anderen gaf ik zwemles. Ik vond het belangrijk dat zij voelden dat het water hen droeg. Daarom moesten zij op hun buik met gestrekte armen in het water gaan liggen met hun gezicht in het water. Als zij van dat gevoel overtuigd waren, konden zij bewegingen maken om vooruit te komen.
Ik liet hen verder oefenen en zwom naar het diepe. De tien zwemmers trappelden in het water in een kring rondom mij. Om niet in de rug aangevallen te worden draaide ik mij om mijn as en daagde hen uit. Haantje de voorste kwam naar mij. Ik sloeg mijn armen rond zijn romp en liet hem nog eens goed adem halen om en tijdje onder water te blijven. Hij begon onmiddellijk te spartelen maar ik loste hem niet. Na een poos kwamen wij terug boven. Niemand had nog veel zin om naar mij toe te zwemmen.
Leerlingen moet ge nooit onderschatten. Haantje de voorste was ongezien op de rand van het zwembad gaan staan. Op het ogenblik dat ik mijn rug naar hem toedraaide, dook hij onder de andere door en trok mij aan mijn benen naar beneden. De negen andere schoten naar mij toe om mij onder water te houden. Ik vond het slim en grappig en ik had er zin in. Toen ik het welletjes vond, stootte ik er een paar met mijn ellenbogen in hun maag en pakte nog een andere vast. Als wij boven waren, gibberden wij allemaal van het lachen.
In het ondiepe gaf ik dan verder zwemles. De verantwoordelijke van het zwembad keek toe. Hij had geen badmeester meer. Verenigingen hadden betaald om tien zwemlessen te krijgen. Of ik niet bereid was om 's avonds les te komen geven. Dat heb ik dan ook met veel plezier gedaan.
Leerlingen vroegen waarom er vanuit de school nooit werd gezwommen. Ja, dat was een heel delikaat onderwerp. Ooit was een leraar Lichamelijke Opvoeding op een hete dag in juni met een klas naar de Nete gereden. Frans was een goede zwemmer, dook in het water en kwam niet meer boven. Dat was een drama voor de familie, de leraar, de klas en heel de school. De leerlingen stonden stil bij dat verhaal maar vroegen waarom zij toch geen gelegenheid kregen om te zwemmern.
Ik kon de directeur en de prefect overtuigen. Op een vrije namiddag zouden leerlingen en ik met een autobus naar het zwembad in Diest rijden. Daar hielden altijd twee redders toezicht. Zelf schreef ik in voor een redderscursus in het Kursaal in Turnhout.
Een oudere leermeester wees ons op de verantwoordelijkheid, die wij op ons namen. Hij was aangenaam verrast dat er een geestelijke deel nam aan de cursus. Dan gaf hij praktische opdrachten. Zo moesten wij houten poppen, met lood verzwaard, uit het diepe naar boven halen.
Hij vroeg een volgende keer een hemd, een broek, kousen en turnpantoffels mee te brengen. Hij keek beteuterd hoe ik, gekleed, de pop wel boven water bracht maar niet de rand van het zwembad kon bereiken. Dan schoot hij in een lach:' Breng volgende keer geen wollen broek meer mee. Die zuigt veel te veel water op.'
De volgende opdracht was in het diepe duiken, over de bodem naar de overkant zwemmen en 25 seconden onder water blijven. Ik was toen 42 jaar oud. Ik stond naast jongeren, dook naar beneden en kwam na vijf seconden terug boven. Een tweede poging liep ook verkeerd af. Ik vertelde de leermeester dat ik mij vergeleek met de jongeren en daarom bij het duiken zoveel mogelijk lucht inademde. 'Volgepropt kunnen de longen niet werken' zei hij 'Blaas dan onder water wat lucht uit.' Na dertig seconden kwam ik boven en hij glunderde.
Op een zondagnamiddag werden de diploma's uitgereikt. De kapitein van de kazerne te Turnhout gaf een demonstratie. Met twee dochters en met twee houten poppen reed hij met een auto in het zwembad. De commentator chronometreerde hoeveel tijd hij nodig had om dochters en poppen aan de kant te brengen. Hij ging een tweede keer met de auto naar onder om zo lang mogelijk onder water te blijven. De commentator wist op een gegeven moment niet meer wat te zeggen. Na vijftien minuten opende de kapitein de deur. Aan de kant zegde hij nog langer in de luchtbel te kunnen ademen maar hij wenste door de verbruikte lucht geen hele avond hoofdpijn te krijgen.
Toen vroeg de leermeester of een kandidaat samen met een redder in de auto onder water wilde rijden. Mijn hart popelde. Niemand drong zich op en de leermeester duidde mij aan.
De redder zei dat ik helemaal niets mocht doen. Alleen als ik half op de kant lag, mocht ik verder kruipen en daarna ook de twee poppen aannemen.
Het water drong de auto binnen en zette druk op de luchtbel. Ik voelde druk op mijn oor en slikte om evenwicht in mijn binnenoor te krijgen. De redder opende de deur, zwom naar mij, opende de deur aan mijn kant, haalde mij uit de auto en bracht mij naar boven op de kant.
Leermeester en redder heb ik hartelijk bedankt.
Dit is de toegang tot de school, waar ik gedurende vijftien jaar godsdienstles heb gegeven.
Dit is het wapenschild van de gemeente Westerlo, die het onderwijs in deze school mogelijk heeft gemaakt.
Deze foto toont de steengroeve, niet bij Aywaille maar bij Cerfontaine
Bron: Panteological Exploring
De tweede dag in Aywaille leidden de gidsen ons naar de steengroeve om aan een touw van een 20-meter hoge rotswand af te dalen. Met een tweede touw zorgden zij er voor dat wij niet naar beneden zouden storten. Van bovenaf gezien leek het inderdaad nogal gevaarlijk.
Frans was de kleinste van de klas, keek eens over de rand en spurtte weg. Ik liep hem achterna: 'Frans, iedereen heeft schrik. Hebt ge gezien hoe ons haantje de voorste beefde, toen hij riep dat hij niet bang was ? Als ge niet afdaalt, zullen de klasgenoten op school misschien niets zeggen maar ze zullen wel denken: Frans durfde niet naar beneden.' Samen keerden wij terug.
Een gids bood mij nog handschoenen aan maar ik vond dat niet nodig. Frans en ik begonnen naast elkaar aan de afdaling. Na vijf meter zag ik dat Frans het heel goed deed. Daarom ging ik met sprongen verder naar beneden, terwijl de nylonkoord door mijn handen gierde. Beneden gloeide de binnenkant van mijn handen maar dat had ik er graag voor over. En Frans vroeg met schitterende ogen of hij het nog eens mocht overdoen.
Aan de overkant was een klimwand gebouwd. Boven stond een gids om ons te beveiligen, als wij een misstap zouden begaan of als een hand een uitsteeksel zou los laten.
Het was wel een heel sportieve dag.
Met de trein reden we terug naar Zichem. Ouders stonden ons op te wachten. Zij zeiden: 'Die mannen zijn gek ! Wat hebt gij met hen uitgespookt ?' Ik antwoordde dat wij samen twee fantastische dagen hadden beleefd.
Ik geloof, als ik hen had gevraagd om een houtsvuur te maken, hun schoenen en kousen uit te trekken en door het vuur te lopen, dat zij het nog zouden gedaan hebben ook. Dat is misschien niet de volle waarheid maar het tekent wel de geestdrift, die ons allen bezielde.
Op een verlengd weekeinde in het begin van de maand november wilde ik met mijn klas twee dagen doorbrengen in Aywaille.
De leerlingen zouden voor alles instaan. Alleen voor de slaapgelegenheid had ik daar afgesproken met de hulpdienst voor ongevallen in de grotten.
Een deel van de klas ging zorgen voor een treinreis van Zichem naar Aywaille en terug. Voor het groepsticket en voor de uurregeling stonden zij in. Anderen bestudeerden de bodemgesteldheid en de geschiedenis van de streek om dat in de trein aan de anderen uit te leggen.
Bij onze aankomst zegde ik dat ik gedurende deze twee dagen geen leraar wenste te zijn en zeker geen politieagent. Ze vroegen of zij mij dan ook Herman mochten noemen en voegden er onmiddellijk aan toe: ' Maar op school is het opnieuw 'Meneer' hé'. Natuurlijk was ik direct akkoord.
Het duurde niet lang of zes leerlingen kwamen naar mij toe: de ene helft van de klas wilde voetballen en de naderen wilden de omgeving verkennen. Ik vond dat zij dat zelf als grote mensen onder elkaar moesten uitmaken. De hele klas stemde er mee in eerst in de omtrek een wandeling te maken en daarna te voetballen.
Met een luide stem orakelde het haantje de voorste van de klas: 'Wij gaan vandaag niet slapen maar doen het nachtje door !' Daar was ik op voorzien. Onder de leiding van gidsen zouden wij in de namiddag vier uur lang in een grot afdalen. Ik was ervan overtuigd dat na zo'n inspanning niemand de hele nacht wakker kon blijven. Deze grot kende ik niet en zij was daarom ook voor mij een nieuwe ervaring.
In het lokaal stonden allerlei dranken en ook een sigarenkistje met een prijslijst. Voor het verblijf en voor de gidsen in de grot en in de steengroeve hoefden wij niet te betalen. Ik verwachtte van de leerlingen wel dat iedereen het juiste bedrag in het kistje zou neerleggen.
Na het avondeten zaten wij gezellig samen. Om half elf had ons haantje de voorste nog wat te zeggen: 'Mannen, iedereen weet dat er in onze klas leerlingen gewoon zijn om tien uur te gaan slapen. Die hebben niets gezegd maar fijn meegedaan. Dat vind ik tof. Daarom blijven wij nog een half uur op en dan gaan wij allemaal slapen'.
In een tijdspanne van één dag hadden zij geleerd echt om elkaar te geven.
Vroeger wandelde ik met mijn klas graag naar het Helschot. Over het riviertje de Laak bouwden wij een apenbrug.
Vooraf had ik met mijn auto schoenen, kousen slaapgerei en wasgerei voor mij en de leerlingen naar vrienden gebracht in Blauberg.
Om acht uur 's avonds wandelden wij naar het Helschot en kwamen er een uur later toe. Bij manenschijn zorgde ik er wel voor dat ik in de schaduw van een boom stond om het touw vast te maken aan een boom. Ik gooide het touw naar de overkant. De leerlingen spanden het touw goed aan, draaiden het een paar keer rond de boom en wierpen mij het uiteinde toe. Ik draaide het uiteinde tweemaal rond de boom en hield het touw in mijn handen.
De eerste leerling en de tweede leerling geraakten gemakkelijk aan de overkant. Als de derde leerling halverwege was, liet ik het onderste touw los. Met zijn twee handen hing hij boven het midden van de Laak. Hij begon te roepen maar ik schreeuwde even luid terug dat die knoop nooit had mogen los schieten. Er waren twee oplossingen: hij kon in de beek springen en naar de overkant kruipen of trachten met de kracht van zijn armen tot bij de twee eerste leerlingen te geraken. Hij koos natuurlijk voor de tweede oplossing. Ik begon aan het touw te schudden en kreeg aan de andere kant onmiddellijk navolging totdat hij moest lossen en in het water terecht kwam. Niemand haalde de overkant.
De twee eerste leerlingen vroegen of zij langs het bruggetje naar de overkant mochten gaan, want zij hadden iets gemist. Die ondergingen natuurlijk hetzelfde lot. Heel de klas kwam rond mij staan en zij zegden: 'Nu is er nog éne, die niet in de beek is geraakt !' Ik verzekerde hen dat dat niet zou lukken.
Van bij het begin voelde ik al geen touw meer onder mijn voeten. In het midden bleef ik met opzet hangen en spoorde hen aan toch wat harder te schudden. Ik was zeker tot aan de overkant geraakt maar dat zou ik zelf heel flauw gevonden hebben. Dus jutte ik hen nog wat meer op en liet me dan in de beek vallen. Groot gejuich natuurlijk.
Bij mijn vrienden wasten wij onze voeten. Daarna kregen wij boterhammen met kaas en dronken warme chocomelk. In de schuur hebben wij lekker in het hooi geslapen en 's anderendaags 's morgen zijn we terug naar Westerlo gewandeld.
De ingang was droog maar vanaf de blauwe cirkel stapten wij al door het water. Vanaf de gele cirkel volgden wij de bovenste gang tot aan de bruine cirkel. Daar draaiden wij rechts rond een rots en kwamen zo uit voor de brievenbus.
Daar moest iedereen op zijn rug naar boven klauteren. De vernauwing van de brievenbus is zo smal dat ge uw hoofd opzij moet draaien. Anders geraakt uw helm er niet door. Zo kwamen wij in het hoogste gedeelte van de grot (groene cirkel). Daar waren vele putten gevuld met water. De stalagmieten in het water zijn goed te zien. Het water is zo helder dat ge een totaal verkeerd idee hebt van de diepte van de putten.
Bij de terugkeer dachten wij aan de moeilijke brievenbus maar wij gleden glad naar beneden met onze voeten in een plas water en enkelen met hun achterste. Geen erg want wij draaiden onmiddellijk naar rechts en kwamen in een put met water van zeven graden tot aan ons middel.
Wij draaiden terug rond dezelfde rots en volgden nu een riviertje tussen hoge wanden. Plots kwam het riviertje uit een nauwe pijp gestroomd. Het water reikte bijna tot aan de bovenkant. Op handen en voeten kropen wij tegen de stroom in. Niet alleen ons hoofd maar ook de batterijen moesten wij boven water houden om niet zonder licht te vallen.
Bij de terugkeer daalden wij aan de paarse cirkel terug naar het onderste deel van de grot. Wij stapten door het water vlug naar buiten en gingen in de Ourthe zwemmen. Niemand was daar aan het zwemmen, want het water was veel te koud maar wij vonden het na de natte grot heerlijk warm.
GSA.Tilff
Deze ingang werd lang geleden met een ijzeren deur afgesloten, nadat men met achtergelaten rotzooi twee containers had gevuld. Een tijdje later werd deur met dynamiet weggeblazen.
Schroll naar beneden om een grote schets van de Trou Manto te vinden.
In de schets van de Trou Manto duidt geel op de koeuierzaal, rood op de keizerzaal, blauw op de kloof en groen op de doolhof.
Eens daalde ik met mijn klas af in de Trou Manto. Vier ouders wilden dat ook eens beleven. Mijn helper was een oudere, enthousiaste leerling. Wij hadden hem degelijk opgeleid.
Allen gingen vanuit de ingang langs de smalle onderste pijp naar de koeuierzaal. Een kleine, nogal ronde moeder ging ook langs daar. Vlug nam ik de bovenste gang om haar, indien nodig, aan te moedigen maar op dat ogenblik was zij al uit de pijp aan het kruipen.
Vrijwilligers mochten met mij afdalen in de kloof. Halverwege vormt de rots een bult. Het gewicht van een afdaler drukt de ladder tegen de rots. Daar moet men opletten dat de vinders niet tussen de ladder en de rots terecht komen. Beneden kan men rondgaan en alles bekijken.
De leerling leidde de anderen naar de keizerzaal. Een vrouw daalde liever niet af in de kloof. Daarom bleef haar man bij haar. Na een tijd kwamen we allen weer samen. De man zei: 'Die snotneus laat niet met zijn voeten spelen.' Ik antwoordde dat hij juist daarom mijn beste helper was. Om in de keizerzaal te geraken moet men zich tussen twee wanden naar omhoog krikken. Vooral bij de terugkeer moet men zich goed vast klemmen om de knieën niet aan de wand te kwetsen. De man wilde zich naar beneden laten glijden en terecht was de leerling daar tegen in gegaan.
In de doolhof wilde niemand geloven dat ik de uitgang niet wist. Enkele leerlingen kwamen mij achterna. In de meeste van de vijftigtal doodlopende pijpen was ik nog niet geweest. Die waren natuurlijk een uitdaging voor mij. Ik kroop maar rond tot ik natuurlijk helemaal terug moest. Na drie keer hadden die leerlingen door dat ik niet de uitgang zocht. Tenslotte wilden drie leerlingen mij volgen naar de verbinding met de Grotte Saint Etienne. Ik had hen gewaarschuwd dat het heel moeilijk ging worden. Ik had toen helemaal geen overgewicht maar de verbinding zelf was zo smal dat ik er echt niet doorheen kon. De drie leerlingen vonden het jammer maar waren blij dat wij alles geprobeerd hadden.
In de koeuierzaal bleven wij bovenaan rechts en kwamen uit voor de afbeelding van deze foto. In het midden zijn twee donkere gangen zichtbaar. De gang rechts was voor minder sportievelingen. Door de linkse opening moest ge helemaal rechts kruipen, want links hadt ge geen steun om uw voet op te plaatsen. Bovendien stond er rechts nog een stalagmiet in de weg. Zo kwamen wij op een plaats waar lichtgolvende stalagmieten overdekt waren met water.
Ik vermoed dat de rode letters niet in de grot zijn aangebracht maar op de foto.
Foto You Tube.
Deze foto met de ladder is jammer genoeg onscherp. De treden in aluminium zijn met elkaar verbonden door staaldraden. Met zulke ladder daalden wij af in de kloof van 15 meter diep.
Regelmatig daalden wij met een klas af in de Trou Manto te Ben-Ahin bij Hoei.
De schets van de vertikale en horizontale doorsnede van de grot komt van de Spéléoclub Aven Montjoie.
De zaal in de gele cirkel wordt door iedereen de Koeuierzaal genoemd omdat het plafond vol hangt met stalactieten in de vorm van uiers. Vanuit de ingang zjin er twee gangen naar deze zaal. De onderste is de smalste. Op uw buik kunt ge naar voor kruipen. Op het einde moet ge u omdraaien om er naar boven uit te kruipen.
De zaal in de rode cirkel noemden wij de Keizerszaal. Een grote stalagmiet had de vorm van een troon. Daar kon iedereen eens gaan inzitten.
De zaal in de blauwe cirkel is de put van 15 meter diep. Daarin daalden wij af met een ladder.
De zaal in de groene cirkel noemden wij de doolhof. Een vijtigtal pijpen krinkelen naar links en rechts, naar boven en naar beneden tot zij doodlopen. Vanuit de Koeuierzaal komt men er in. Er is nog een tweede heel smalle uitgang, de verbinding met de andere grot Saint-Etienne.
Ingang van de Trou Manto.
Foto van de Spéléo-club alpin 'La cordée de Mouscron'
nl.interpedia.org
GIPS
