Peter Walchhofer had samen met anderen Zauchensee uitgebouwd tot een zeer geliefd ski-oord. Hij had er het hotel Zauchenseehof gebouwd. Zijn zoon beheerde het maar Peter kwam er elke dag vanuit het dorp naar toe gereden. Hij had twee oorlogen meegemaakt en kon geen vernieling verdragen, zeker niet aan wat hij als zijn levenswerk aanvoelde. Verder was hij een heel minzaam man.

Op het weekeinde hadden wij een eucharistieviering voorzien. Peter vroeg of zijn gasten en zijn personeel ook mochten komen. In het begin van de mis heb ik hen verwelkomd. Na het evangelie gaf ik een korte samenvatting en vertelde dat de jongeren het verhaal gingen uitbeelden. Ik was ingelicht dat de dochter Barbara in de zomer in de bergen daar om het leven was gekomen. Bij de gedachtenis van de overledenen zegde ik dat wij haar aan God toevertrouwen en haar niet vergeten. Op het einde heb ik Peter, het personeel en de gasten bedankt omdat zij meegevierd hadden.

Peter was getroffen omdat ik zijn dochter in de misviering vermeld had. Hij greep mij bij mijn schouder en legde voor de rest van de avond beslag op mij. Ik moest met zijn beste vrienden, de familie Pesendorfer, kennis maken.

Hij bestelde brood met spek voor mij. In die tijd kon ik echt geen spek verdragen en zegde dat ik er niet van zou eten. 'Twee boterhammen met spek !' riep hij.  Op elke boterham lagen drie repen spek. Ik kon er niet onderuit.

s'Anderendaags in de morgen vroeg hij hoe het met mij was. Ik begreep niet waarom ik mij zo goed voelde. Hij vertelde dat zij beneden op de boerderij  een kleine varkensstal hadden voor de familie en voor de gasten van het hotel. Deze varkens voederde hij nog 'zoals ze dat vroeger bij jullie ook deden.'  Als ik naar huis reed heb ik een gerookte hesp meegenomen. 

De afstand tussen Essen en Zauchensee bedraagt 1030 km. Begrijpelijk dat ik daar zoveel mogelijk wil skiën. Op een avond hoorde ik dat Peter in de voormiddag naar de Gamskogelhut zou gaan en op zijn ski's naar beneden zou komen. Wij stegen met de zetellift om hoog. Tegen mijn gewoonte in wachtte ik daar een half uur tot de bespreking ten einde was.

De ski's van Peter zijn houten latten. De spitsen zijn in het vuur wat omgebogen. Met een stevige stok maakt Peter zijn bochten. Hij verwittigde mij dat het niet vlug zou gaan maar daar gaf ik niet om. Samen zijn wij langzaam naar beneden geskiëd. Het was voor mij een hele belevenis.

De linkse kant van het hotel Zauchenseehof is de afdeling voor de jeugdgroepen.