VERGISSEN.

Er zijn mensen

Die alles weten

En zich nooit vergissen

Het zijn die mensen

Die zonder het zelf te weten

Het best zijn te missen

                                                            VERGAAN.

De man met de grijze haren

Zit stil op de muur van het leven

Als geobsedeerd  te ervaren

Met zwanger gevoel te beleven

In volle bewondering luisterend naar de wind

Ziet hij de zekere hand van de Grote Vaderen

Over het hoe en waar en wat men vindt

In de kijkers van het geraas door ontblote bladeren

Die hem vertellen wat hij, als kenner  leest

Op de toonbalken van het ongeschreven refrein

Het leven, het bestaan een lijden als een feest

Zal voor ons allen eens en immer hetzelfde zijn

Ruik de geur van wat is maar zal vergaan

Die ons herinnert aan de waarde en de zin

Van de fases van ieders’ bestaan

Eens worden we zonder keuring, terug één,

Gewild of twijfelende blik,  aan ons niet gevraagd

Als humus voor de toekomst, hoe ook ter been

Nieuw leven wordt ooit of eens dan ook geplaagd

Door de roep naar eeuwigheid geraakt

Van al wat wist en leeft in besef, gedogen

Dat er geen uitzonderingen worden gemaakt

Omdat zelfs de mooiste regenbogen

Worden uitgeblazen

Door de realiteit

Van opgewonden wolken…

Voorspellers die lazen

In de boeken der tijd

Van de nieuwe volken …

                                                            ONBEKENDE VERLANGENS.

Wat houden van wil zeggen

Ze weten het wel, oh ja, maar velen

Kunnen er zich niet bij neerleggen

Dat het een kwestie is van delen

Hij houdt van haar met heel zijn hart

Zij is een waar geworden droom, apart

Is zij nooit tot bezit geknecht

Haar ziel is vrij waar haar hart om vecht

Waar geweten knaagt om verleden ervaren

Zo komt het besef van waarde met de jaren

Doch komt het kille denken zich bemoeien

Kan het de mooiste liefde voor immer verknoeien

De kaars van verlangen zal langzaam doven

In het hart dat niet in het onbekende durft geloven…

                                                            GEVOELENS EN GEDACHTEN.

Ik beken het zonder schroom

Mijn geest voelt zich, zonder geklaag

Al een gans leven lang dom…

Door die éne prangende vraag

Zijn de gedachten dienaars van het gevoel

Of is het net andersom? …

Stilaan begint het te weken en te dagen

Zonder echter van overmoed te gewagen

Dat het tanend lichamelijke leven

Aan het spirituele wordt overgegeven…

Stilaan wordt het materiële bestaan

In verouderende ootmoed van de hand gedaan

Resten enkel het zuivere gevoel en de blanke gedachten

Die de immense pijn van het afscheid kunnen verzachten

Hoe wel voelt het in het verloste hart van degenen

Die zich door geen twijfels of zorgen laten remmen

Die in volle overtuiging leven en zelfbewust menen

                                                            BEDENKINGEN.

Leven vraagt voortdurend

Gevoelens en gedachten

Op te wekken, te verwekken

Schoonheid in het leven

Vraagt het mooie in jezelf

Te zoektochten, te ontdekken

Waardoor je,  op jouw beurt

Een bron van pracht bent

Voor een zoekende die zichzelf nog niet

Gevonden heeft, of amper kent

Het streven naar kennis

Een mens kan niet zonder

Maar het absolute is het gevoel

Het ultieme levens – wonder

Want niets kan de pijn verzachten

Als de melodie van het gevoel ontbreekt

Als in het diepst van onze gedachten

                                                            DE VREUGDE VAN DE PEN.

Als hij zijn ijverige pen, bereidwillig, laat zingen

In nieuwgeboren woorden, vol klinkende klanken

Over het verwachtingsvolle vel doet springen

Dan kan hij wel de sferen duurzaam danken

Want woorden tot zinnen kneden

Is zijn  steeds weerkerend verlangen

Al sinds een ver vervloden verleden

Tot een toekomst, nog te vangen

En niets, ook niets kan hem ervan weerhouden

Dat zijn pen zich desnoods in alle bochten wringt

Geen elementen ooit die willen, konden of zouden

Hem beletten dat via zijn pen, zijn hart steeds weer zingt

In de eindeloze vreugde

Van het immere zijn…

Hoe zelden zie je vogels vechten

Hebben zij geen kwesties te beslechten

Ze zijn toch met velen, verschillend van elkaar

Leven rustig samen, zonder veel misbaar

Merels, meesjes, zwaluwen en mussen

Vinken en nog vele anderen ertussen

Vrolijk druk hoe ze hun dag vol kwetteren

Symfonieën die door elkander schetteren

Vreemd hoe zelden vogels vechten

Hoe zelden ze hun bekken rechten

En als je ze al eens dartel ziet duwen en hoort kwelen

Dan merk je dat ze simpelweg zitten te spelen…

Leuk hoe zelden vogels vechten…

                                                            SPIEGELBEELD.

Een vogeltje, ik ken niet eens de naam

Vloog met snelle halen tegen een stilstaand raam

Was zichzelf amper net tegengekomen

Zag in het glas, het vogeltje van zijn dromen

Met opengesperd  bekje,  heel gehaast

Zag het vol schoonheid, doch verbaasd

Het andere vogeltje op hem af gevlogen

Werd er als het ware naar toe gezogen

Nu ligt het hier, zieltogend voor het raam

Het kleine ding, nog steeds zonder naam

Maar toen ik het opraapte om het te verzorgen

Zag ik het nog net knipogen naar zijn spiegelbeeld, zo van : tot morgen…

                                                            RELATIE.

De uitdaging

Om een relatie te laten lukken

Bestaat erin de verschillen

Te overbruggen zonder

De eigenheid te verliezen

Want in een relatie moet ieder

Op elk moment nog kunnen kiezen

Anders ben je

Niet meer vrij

En is ook de zin van de relatie

Voorbij…

                                                            MIJMERINGEN.

Iemand zei dat de dood 

Het definitieve einde is

Ik voel je heengaan als het begin

Van het Grote Gemis

Wordt het niet tijd

Dat we onze harten leren

Dat wat er even niet is

Vroeg of laat kan wederkeren

Jij ging zo plots, verdween

Zo amper voorbereid

Van ons weg, liet ons achter,  alleen

Zonder teken, geen afscheid

En toch, als we alle dagen aan jou denken

Is dat onze manier om je ook nu liefde te schenken

Herinneringen bovenhalen, met je praten

Je te zeggen : we hebben elkander nooit verlaten…

                                                  VERLANGEN IN VEELVOUD.

Hoe besefvol, tintelend teder

Had hij haar warmvol genomen

Zacht zoetend legde hij haar neder

In de vulkanen van zijn dromen

Vurig doch in opperste trachtend zijn

Lukte het hem haar te bewonderen

Aanschouwde ondubbelzinnig refrein

Het puurst van haar geboden wonderen

Oogluikend als violet fluisterende blik

Aan zijn lief, zo opper fel bemind

Hoe diep kunstminnende ik

Met de reinheid van het eeuwig kind…