Vannacht tot -19°. Ongelooflijk. We houden ons hart vast tegen dat het dooit, want enkele frisse lekken zullen we wel hebben.
Juist deze week wordt onze hoog- en laagspanningscabine vervangen en is er dus geen elektriciteit. Met enkele noodgroepen proberen we het hoogstnoodzakelijke te verwarmen. De mazout in de noodgroep is al eens bevroren (dus helemaal geen elektriciteit meer) en vanmorgen vielen we zonder water. We pompen ons water zelf op, dus ook dat vraagt elektricteit. Normaliter moesten we een week toekomen met het volume in de watertoren; vermoedelijk is er ergens een lek. Uiteraard zullen we dat maar alleen weten als het begint te dooien.
Aan de receptie werken we met jassen aan, elk naast een elektrisch blazertje, handenwrijvend, koffie drinkend, ...; we doen het hoogstnoodzaklijke en tegen de middag gaan we dan bibberend naar huis. De mannen van het onderhoud lopen zich af en toe warm en proberen hier en daar toch wat te herstellen, te voorzien.... Het leven verandert gewoon bij zo'n koude.
Ook het bedrijf dat de nieuwe cabine inricht houdt het al heel de week vol: je moet het maar doen ! Deze namiddag wordt alles terug op het net aangesloten en hopen we terug water en elektriciteit te hebben. En dan is het bang wachten op de dooi.