Foto
WELKOM OP ONZE BLOG
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
verjaardag Ida 28.01.43 André 13.04.43
Foto
Foto
Foto
  • JZZR
  • Op bezoek geweest
  • Ben is op bezoek geweest. (I like it)
  • fijne paasmaandag
  • Groetjes

    Foto
    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto
    We zijn de 12de week van 2024
    Foto
    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • Ida
  • Maris
  • JP vd Giessen
  • Jos Ghysen
  • Foto
    Foto
    Foto

    Druk op onderstaande knop

    Foto
    Archief per jaar
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • -0001
    Foto
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    jules
    blog.seniorennet.be/jules
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    glas
    blog.seniorennet.be/glas
    egyptische muziek (midi)
    Foto
    Foto
    Inhoud blog
  • Mummiekisten van de Amon-priesters
  • Britten korte tijd ontvoerd in Egypte
  • Egypte zucht onder sprinkhanen
  • 19 toeristen omgekomen bij balloncrash Egypte
  • Harpocrates: de kindgoden in het Oude Egypte
  • Weer kerk verwoest door moslims in Egypte
  • Belgen vinden graf van minister Ramses II
  • Agent Egypte mag baard hebben
  • Cairo is Egypte niet
  • Egypte legt alcohol aan banden
  • Rituelen in het oude Egypte
  • Egypte jorist buikdansen op tv
  • Piramide van Chefren opnieuw open
  • Expositie 'Toetanchamon, zijn graf en zijn schatten' naar Amsterdam
  • Oude Egyptische wijsheden
  • Actief in Egypte
  • Piramides Egypte weer open
  • Graf van oude prinses opgegraven in Egypte
  • uitgeleend aan....
  • Egyptische tempel
  • Lezing: Hoe de eenzaamheid verdween uit Sketis
  • museumcollectie
  • Egyptenaren
  • nieuwsbrief Egyptoligica Vlaanderen
  • Films en Leids Film Festival
  • Het Egypte van Hollywood KIDS
  • Egyptische minister pobeert reissector gerust te stellen i
  • Daar zit een luchtje aan
  • Toetanchamon: de Egyptische farao!
  • Ramses II, De Grootste en Machstigste Farao Aller Tijden
  • Leuvense prof ontdekt unieke graftombe in Egypte
  • Conclusiefall Theorie over het eeuwige leven
  • 'Islam en cultuur niet de wortel van Arabisch seksisme'
  • Beeld van de tweeling van Cleopatra ontdekt
  • Maarten J. Raven
  • Sakkara
  • Tuinen van de farao's
  • informatie over de mestkever.
  • Vrouwen Egypte tegen sekswet
  • mythes die eigenlijk niet kloppen
  • Oudste Ottomaanse prinses overleden
  • Vizier op het toerisme in Egypte
  • Eeuwenoude Egyptische deksels ontdekt in Israël
  • Mysterieuze farao herontdekt op deurpost
  • Tuinen van de farao's
  • Waarom Jezus het scharnier van Europa is
  • airpano Piramide Egypte & omgeving: PRACHTIG
  • Grote twijfels over Toetanchamons klompvoet
  • Werd crème farao Hatsjepsoet fataal?
  • Vrouw hakt door seks versufte echtgenoot in stukken
  • Beroemd en omstreden: Cleopatra VII
  • Op vakantie met de auto? Rijd even om via Koeweit, Egypte of Algerije. Euro, diesel en lpg zijn daar bijna gratis.
  • egypte-lezing voor maart
  • Reizigers mogen geen eetwaren of natuurproducten uit Egypte meenemen
  • Paus Egyptische kopten overleden
  • nieuw onderzoek wijst erop dat farao’s hun wapens niet alleen voor rituelen gebruikten, maar er ook echt met ten strijde trokken.
  • Mysterieuze farao herontdekt op deurpost
  • Egyptische goudzoekers levend begraven
  • geheim van de reuzenvinger uit Egypte
  • Bezienswaardigheden in Egypte
  • Van feesten in Luxor tot (extreem) hardlopen door de woestijn.
  • 'Het fenomeen Napoleon blijft boeien'
  • Egypte werkt door aan zijn toeristische ontwikkeling
  • Lezing over Egyptische godin Isis
  • Castle Zaman - Sinai, Egypte
  • Nieuw krokodillen museum in Aswan
  • Abu Simbel
  • Inkomsten uit toerisme Egypte fors gezakt
  • Recent geopend in Egypte
  • Gemummificeerde ibis kreeg maaltijd mee
  • Hersenen in koffer door onze redactie
  • 'In Egypte trouwt niemand meer'
  • VACCINATIE OP REIS
  • Egypte. Habibies, helden en huichelaars
  • Belgische bouwgroep Besix
  • Het eeuwige leven
  • Niet machtsstrijd in Egypte ontrafeld maar Kopten in ‘t nauw gebracht
  • Lezing Romeins Egypte/Egyptisch Rome
  • De Midaksteeg
  • De vertellingen van duizend-en-een nacht
  • Recensie: Het Egypte vóór de revolutie: strijdbaar en pessimistisch
  • Mummie van zangeres ontdekt in Egypte
  • Transparante was over de Sfinx van GizehBuitenland
  • Beeld van een verwarde tijd !
  • Hoogerwerf-Holleman schrijft twee historische jeugdboeken over Joden
  • Global warming van Egypte tot Zuid-Afrika: hele continent verandert door opwarming
  • VERBRAND ERFGOED
  • 2012
  • Rechter Egypte verbiedt maagdelijkheidtests
  • Vrouwen in Egypte geviseerd'
  • Bodem Egyptische schatkist in zicht’
  • Prettige feestdagen
  • zon zee rust ???
  • de macht van de farao's
  • Egyptenaren trachten overblijfselen wetenschappelijk instituut te redden
  • Vrouwen en de Egyptische revolutie
  • Arabische Lente in Egypte, de grootste mystificatie van het jaar 2011
  • Einde aan Westerse gebruiken?
  • Logo’s in het oude Egypte
  • Revolutie in Egypte: Maar waar zijn al die vrouwen gebleven?
  • Egyptische mannen houden het niet meer binnen
  • ISCH-KATHOLIEKE PATRIARCH HOOPVOL OVER TOEKOMST VAN CHRISTENEN IN EGYPTE
  • Gevulde dadels
  • Tien reismythes die niet kloppen
  • Egyptische watervoorziening door Nijl bedreigd door stroomopwaartse projecten
  • Re!sadvies tijdens de verkiezingen
  • wat kunnen we van de verkiezingen verwachten?
  • parlementsverkiezingen in Egypte
  • De ontdekking van het graf van Toetanchamon
  • Egyptenaar Hassan evenaart wereldrecord gespeelde interlands
  • Geschiedenis van Egypte
  • Het oude Egypte in de Rijnkapel
  • Naakt, Egyptisch meisje met de dood bedreigd
  • Hellenistisch Egypte
  • Egyptische gaat naakt voor vrijheid
  • Wat is de Arabische Liga?
  • Egypte sluit piramide op 11-11-11 om 11.11 uur
  • Arabische bloggers ontmoeten elkaar in Tunis
  • 'Waarom zijn hier zo weinig Belgen?'
  • Egypte: Mannen moeten een sluier dragen!
  • Belgen dateren oudste rotstekeningen van Noord-Afrika
  • Verbod religie-discriminatie Egypte
  • Move over Toetanchamon
  • Caïro: walhalla voor cultuurfanaten
  • Alaa al Aswani – Over Egypte
  • Brit laat zich als eerste mens in 3000 jaar mummificeren
  • Het voorjaarssemester Arabisch aan het Nederlands-Vlaams Instituut in Cairo
  • Ballonvaart wordt nachtmerrie door Frank Kromer
  • Pittige gehaktballetjes uit Egypte
  • Het NVIC is een bijzondere werkomgeving
  • Mummies in de Kunsthal in Rotterdam
  • Europese Ontwikkelingsbank pompt geld in Egypte en Tunesië
  • Nieuwe publicatie: Isis on the Nile
  • Toerisme in Egypte met 35,4 procent achteruit
  • Bikini- en alcoholverbod voor toeristen in Egypte?
  • De geheimen van de mummies
  • Farao’s droegen wapens..en gebruikten ze
  • Nederland heeft nu duurste hotelkamers van eurozone
  • Oude Egyptenaar keurig gekapt naar hiernamaals
  • Valse tenen van mummies blijken oudste protheses ooit
  • 50 Inzichten geschiedenis - Ian Crofton .
  • Reis van 1.400 euro verknald door id-kaart zonder chip
  • Werd crèmepje farao Hatsjepsoet fataal
  • het begint
  • Cleopatra - Stacy Schiff .
  • Toeristen Egypte hoeven voorlopig nog geen visa aan te vragen
  • Een geschiedenis van Nasser tot na Mubarak
  • nieuwsbrief
  • Egypte, een geschiedenis - Tarek Osman .
  • beelden uit geheime kamer piramide van Cheops
  • Piramides niet gebouwd door slaven
  • Zalfje werd Egyptische koningin mogelijk fataal
  • Koptische kerk ontdekt tussen Egyptische sfinxen
  • Het einde van Sharm el Sheikh? Moslimbroederschap wil verbod op bikini’s en alcohol
  • St. George-kerk in Caïro
  • Helft Nederlanders twijfelt op reis over veiligheid kraanwater
  • Nieuwe inzichten in de achtste plaag van Egypte
  • De Sinaïberg: een buitengewoon mooie ervaring
  • Metropolitan Museum geeft Egyptische kunstobjecten terug
  • Hangende Kerk
  • Doe goed en adopteer een kameel
  • Caïro: walhalla voor cultuurfanaten
  • Egypte heeft het allemaal!
  • Helft West-Europese mannen familie van Toetankhamon
  • 'waarschuw Nederlandse toeristen voor bezness!'
  • Video's uit Caïro
  • Bezienswaardigheden 2
  • Bezienswaardigheden
  • Leuke uit-tips in Hurghada
  • ten noorden van Luxor, een stenen poort van 2.700 jaar oud opgegraven.
  • 'Verkiezingen Egypte in november'
  • Godslastering door een muis .....
  • Zon, zee en rust!
  • Egyptische rotstekeningen van 3.200 v.C. herontdekt
  • Egyptische vissers halen zee leeg
  • Egyptische minister van Oudheden ontslagen
  • Moderne Egyptische vrouw maakt zich zorgen over positie
  • 'Zwembaden vakantieresorts en aquaparken levensgevaarlijk'
  • Begrafenis van farao Toetanchamon verliep 'haastig'
  • Egypte pakt zonne-energieprojecten weer op
  • 2.700 jaar oude stenen poort ontdekt in Egypte
  • Geneesmiddelen kopen in het buitenland
  • Hygiëne en voeding
  • Toetanchamon werd mogelijk haastig begraven
  • Koolstofdatering herschrijft Egyptische geschiedenis
  • Eerste beelden getoond uit geheime gang in piramide
  • Boot van farao Cheops wordt opgegraven
  • Geen straf archeologiebaas Egypte
  • Uit de geschiedenis gewist
  • ‘Egyptische schoonheid had wrat op voorhoofd’
  • Egyptische blogger schrijft boek over revolutie 2.0�
  • 'Maagdelijkheidstesten' bij Egyptische vrouwen�
  • Wat een drukte aan de Egyptische grens......Complete auto's door tunnels in Gaza
  • Een geschiedenis van de wereld door moslimse ogen .
  • Egypte na de revolutie
  • Nationaal Archief en bibliotheek Egypte gaat revolutie documenteren
  • Eerste beelden uit geheime kamer van piramide
  • Soefi's mogen graven van heiligen niet kussen
  • ....17 nieuwe piramides ontdekt in Egypte
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

     

    Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
    Foto
    OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -

    1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat. Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06) 2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
    28-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Valse tenen van mummies blijken oudste protheses ooit



    Valse tenen van mummies blijken oudste protheses ooit

    Geschreven door Caroline Hoek



    E
    en onderzoeker heeft op overtuigende wijze aangetoond dat kunsttenen die in de graven van twee Egyptenaren werden teruggevonden niet zomaar tenen waren.
    Ze maakte enkele replica’s en liet ze gebruiken door mensen die een teen moeten missen. De tenen blijken perfecte protheses te zijn.
     En dat bewijst dat de wetenschap achter de prothese veel ouder is dan gedacht.

    Egyptoloog Jacky Finch vond in twee graven in totaal twee door mensen gemaakte grote tenen. De eerste teen werd zo’n 2600 jaar geleden vervaardigd en is gemaakt van linnen, dierlijke lijm en bedekt met gips.
     Waarschijnlijk hebben de makers van de teen er alles aan gedaan om deze zo echt mogelijk te maken: alles wijst erop dat de teen zelfs een kleine inkeping had waar een kunstnagel in gelegd kon worden.

    Nog een teen
    De tweede teen werd gevonden in het graf van de dochter van een priester. De teen stamt uit de periode tussen 950 en 710 voor Christus. Wellicht had het meisje diabetes en is ze daardoor haar teen kwijtgeraakt.
     De prothese is een knap stukje werk en bestaat uit drie delen van hout en leer. De teen is zo vormgegeven dat deze zelfs de flexibiliteit van de gewrichten nadoet.
     Beide tenen hebben gaten. Waarschijnlijk konden hier riempjes aan gemaakt worden en werd de teen zo op zijn plaats gehouden.

    Ledematen
    Het lijkt misschien voor de hand liggend dat de tenen als protheses dienst deden, maar dat is het niet. De Egyptenaren stuurden hun geliefden zo compleet mogelijk naar het hiernamaals. Ledematen die misten, werden na het overlijden nagemaakt zodat de dode het in ieder geval in het hiernamaals niet zonder hoefde te doen.

    Proefpersonen
    Het feit dat de tenen met grote zorg en een enorme nauwkeurigheid tot stand zijn gebracht, wijst er volgens Finch echter op dat de tenen wel degelijk als prothese werden gebruikt.
    Om dat aan te tonen, maakte ze de tenen na en verzamelde ze enkele vrijwilligers die aan de rechtervoet geen grote teen meer hadden.
    De nagemaakte tenen waren gebaseerd op de techniek van de Egyptenaren, maar wel aangepast op de voeten van de proefpersonen.

    Tred
    De wetenschappers lieten de proefpersonen met hun kunstmatige teen wandelen en bestudeerden de tred en de bewegingen van de gewrichten.
     De resultaten zijn verbazingwekkend.

    De proefpersonen gebruikten de teen alsof het een teen van vlees en bloed was en zetten er ook echt op af. De tenen van hout zaten comfortabeler, maar de teen van linnen maakte de proefpersonen nog iets mobieler.

    De tenen zijn dus echte protheses en dat verandert de geschiedenis van deze hulpmiddelen. Voorheen was een Romeinse prothese – een bronzen been – uit 300 voor Christus de oudste prothese
    . Helaas is dit exemplaar niet bewaard gebleven: het werd tijdens de Tweede Wereldoorlog vernield en het enige wat er nog van over is, is een gipsen kopie.
     De Egyptische tenen blijken nu nog een stuk ouder te zijn.

    28-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    26-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.50 Inzichten geschiedenis - Ian Crofton .



    50 Inzichten geschiedenis - Ian Crofton

    50 Inzichten geschiedenis - Ian Crofton

    Boek waarin Ian Crofton een overzicht geeft van de belangrijkste historische gebeurtenissen.

    50 inzichten geschiedenis geeft een overzicht van de belangrijkste historische gebeurtenissen.

    In vijftig heldere essays brengt Crofton met zijn kenmerkende levendige stijl onderwerpen tot leven van het oude
    Egypte tot het moderne China, van de Vikingen en de Mongolen tot de Koude Oorlog en de aanslag op de Twin Towers.

    Alle verhalen zijn geïllustreerd met informatieve tijdslijnen, citaten van tijdgenoten zoals Saladin, Columbus, Luther, Voltaire, Napoleon, Lincoln, Lenin en Churchill en kaderteksten over gerelateerde onderwerpen zoals de Nazca lijnen, de Islamitische wetenschap, Berberse kapers en de
    atoombom.

    50 Inzichten geschiedenis - Ian Crofton
    Onmisbare basiskennis

    ISBN: 9789085714033
    Uitgever: Veen Magazines
    Hardcover, 208 pagina's
    Prijs:
    € 24,95

    26-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    24-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Reis van 1.400 euro verknald door id-kaart zonder chip



    Reis van 1.400 euro verknald door id-kaart zonder chip

    reis van 1 400 euro verknald door id kaart zonder chip




    Paul Libot uit

    Deurne mocht gisteren het vliegtuig niet op naar Egypte. Bij de check-in bleek dat de chip van zijn identiteitskaart was gevallen. Hetzelfde is reeds duizenden Belgen overkomen, gelukkig niet (altijd) op een luchthaven.

    Paul Libot, een 43-jarige trucker, en zijn vriendin Cynthia hadden bij Neckermann voor 1400 euro een achtdaagse reis geboekt naar een bekende badplaats aan de Rode Zee. “We zijn probleemloos langs de politiepost gepasseerd op Zaventem”, vertelt een diep teleurgestelde Libot, die enkele uren na de feiten terug thuis in Deurne zit in plaats van onder de palmbomen. “Maar bij de check-in, vlak voor we op het vliegtuig zouden stappen, zag het personeel dat de chip ontbrak op mijn identiteitskaart.”

    Het koppel kreeg te horen dat instappen geen zin had. “We zouden na aankomst in Egypte gelijk op het eerste vliegtuig terug naar België worden gezet”, vertelt Libot. Zijn vriendin zag het niet zitten om alleen te reizen en keerde mee terug.

    Aan de balie van Neckermann kregen ze te horen dat er niets aan te doen was. “Het enige alternatief dat ze ons aanboden was een reis naar Egypte op 15 september, maar dat zou maar voor vier dagen zijn en we moesten er nog eens 400 euro bovenop leggen. Dat zou wel een heel dure reis geworden zijn.”

    Verkeerde lijm

    Sinds de invoering van de elektronische identiteitskaart in 2005 is de chip er bij enkele tienduizenden kaarten weer afgevallen, veelal door een fabricagefout. Bij twee loten - in totaal 64.000 kaarten - is verkeerde lijm gebruikt of is de uitsparing voor de chip niet goed uitgefreesd. Wie daardoor een nieuwe identiteitskaart nodig heeft, kan die kosten (tien euro) via de gemeente verhalen op fabrikant Zetes. Wie extra kosten heeft, zoals een in het water gevallen vakantie, kan die ook proberen terugvorderen. Het ‘slachtoffer’ riskeert dan wel een administratieve en bureaucratische lijdensweg.

    DH

    Gazet van Antwerpen

    Foto: Wim Hendrix

    24-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    22-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Werd crèmepje farao Hatsjepsoet fataal



    Werd crèmepje farao Hatsjepsoet fataal?

    Geschreven door Caroline Hoek

    Wetenschappers hebben een crème die de farao wellicht veelvuldig gebruikte geanalyseerd en troffen er gevaarlijke stoffen in aan.

    Het potje werd lang geleden al gevonden en is in het bezit van de universiteit van Bonn. Onderzoekers gaan ervan uit dat het potje aan farao Hatsjepsoet toebehoorde, omdat dat op het flesje staat.

    Geen parfum
    Lang dachten wetenschappers dat het een parfumflesje was.

    Maar uit een analyse blijkt nu iets anders. “Na twee jaar onderzoek is nu duidelijk dat het flesje een soort van lotion voor de huid bevatte of mogelijk zelfs medicatie voor een koningin die last had van eczeem,” stellen de onderzoekers in
    een persbericht.

    Het flesje. Foto: Ägyptisches Museum / Uni Bonn.

    Kankerverwekkend
    In de lotion zaten diverse vetten die huidaandoeningen konden verzachten. Maar de onderzoekers troffen er ook benzopyreen in aan
    . Een kankerverwekkende stof. “Benzopyreen is één van de meest gevaarlijke substanties die we kennen,” stelt expert Helmut Wiedenfield.
    Het stofje mag vandaag de dag niet meer in cosmetica worden gebruikt, maar is nog te vinden in bijvoorbeeld verbrand voedsel.

    Kanker
    Met de lotion vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. “We weten al lang dat Hatsjepsoet kanker had en mogelijk zelfs aan kanker overleed,” stelt expert Michael Höveler-Müller. “We weten nu mogelijk de oorzaak daarvan.”
     
    Het is zeker niet ondenkbaar dat Hatsjepsoet de crème veelvuldig gebruikte: het is bekend dat familie van haar last had van huidaandoeningen met een genetische oorzaak.

    Lang niet iedereen is overtuigd door het onderzoek. Om er zeker van te zijn dat de crème de oorzaak was, moeten sporen daarvan in het lichaam teruggevonden worden. Ook het feit dat het bewuste flesje uit twee delen bestaat, doet experts twijfelen.
     Zoiets is nog nooit in Egypte aangetroffen en het zou dus ook zomaar een nep flesje kunnen zijn
    .

    22-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    20-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het begint



    Een derde minder toeristen naar Egypte

     

    12/09/2011 15:53

     

    Het aantal toeristen in Egypte lag in het tweede kwartaal 35,4 procent lager dan in dezelfde periode vorig jaar. Dat blijkt maandag uit officiële cijfers.

    In het Noord-Afrikaanse land verbleven in het tweede trimester 2,2 miljoen toeristen, tegenover 3,5 miljoen een jaar geleden. In het eerste kwartaal van 2011 lag het aantal zelfs 45,7 procent lager, als gevolg van de onrusten in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.

    De Egyptische overheid heeft het afgelopen weekend besloten om af te zien van een hervorming van de visa. Die zou het moeilijker hebben gemaakt om het land binnen te raken.

    De malaise in de toeristische sector begon in februari, met het vertrek van president Hosni Moebarak.

    20-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    18-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cleopatra - Stacy Schiff .
     

    Cleopatra - Stacy Schiff

    Cleopatra, een vrouwenleven - Stacy Schiff

    Boek waarin de Amerikaanse auteur Stacy Schiff het leven van de beroemde Egyptische koningin Cleopatra wordt gereconstrueerd.

    Cleopatra (69-30 v.Chr) wordt in dit boek niet zozeer neergezet als een mythisch figuur maar als een echt mens.
    Toen Cleopatra op haar achttiende koningin werd was ze in één klap beroemd.
    Ze trouwde, zoals in die tijd gebruikelijk was, met haar twaalfjarige broer Ptolemaeus XIII.
     Vertrouwelingen van haar broer zorgden er na enige tijd echter voor dat Cleopatra van de troon werd gestoten en het land ontvluchtte.

    Cleopatra keerde terug toen
    Egypte meer en meer onder invloed van het Romeinse Rijk kwam te staan. Stacy Schiff schrijft in haar boek uitgebreid over hoe ze in contact kwam met Julius Caesar en uiteindelijk zwanger van hem werd.
    Ook de relatie met Marcus Antonius komt uiteraard aan bod net als haar dood en de totstandkoming van de mythe.

    Het boek bevat naast de uitgebreide levensbeschrijving twee katernen met afbeeldingen. Literatuuropgave en register zijn ook aanwezig.

    Cleopatra - Stacy Schiff
    Een vrouwenleven

    ISBN: 9789026321429
    Uitgever: Ambo
    Paperback, 373 pagina's
    Prijs:
    € 24,95

    18-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    16-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toeristen Egypte hoeven voorlopig nog geen visa aan te vragen


    Toeristen Egypte hoeven voorlopig nog geen visa aan te vragen

    Toeristen die naar Egypte gaan kunnen voorlopig nog gewoon een visum op het vliegveld kopen. Een regel die ervoor zorgt dat toeristen van tevoren een aanvraag moeten indienen bij een Egyptische ambassade is een halt toegeroepen. Dat meldt persbureau AP.

    De regel zou gelden voor toeristen uit Europa, de Verenigde Staten, Australië, Afrika, Latijns-Amerika, Azië en de Golfstaten. Waarom het ministerie voor Toerisme de regel een halt heeft toegeroepen en of de regel later alsnog van kracht wordt is niet duidelijk.

    Toerisme is een van de belangrijkere onderdelen van de Egyptische economie. Sinds de Egyptische opstand zijn de inkomsten uit het toerisme ernstig teruggelopen.

    16-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    14-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een geschiedenis van Nasser tot na Mubarak


    Voorpublicatie: Egypte · Een geschiedenis van Nasser tot na Mubarak

    In dit toegankelijke boek onderzoekt Tarek Osman wat er gebeurde met dit grootste en belangrijkste Arabische land sinds Nasser in 1952 de macht overnam. Lees hier exclusief een voorpublicatie uit dit boek.
    • DeWereldMorgen.be -

    In dit toegankelijke boek onderzoekt Tarek Osman wat er gebeurde met dit grootste en belangrijkste Arabische land sinds Nasser in 1952 de macht overnam. Hij beschrijft de ontwikkelingen van het Arabisch nationalisme, de radicale islam, de verslechterende relatie tussen moslims en kopten, en de gapende kloof tussen de kosmopolitische elite en de slecht opgeleide en werkloze massa van wie ruim de helft jonger is dan dertig. Osman stelt ook de vraag naar de toekomst, nu Mubarak weg is.

    Hoofdstuk 6: Het tijdperk Mubarak

    De these van Jonathan Fenby’s verhelderende boek France on the Brink – dat het karakter, de stijl en de persoonlijke ervaring van een president het politieke systeem van het desbetreffende land sterk kunnen beïnvloeden – gaat zonder meer op voor wat Egypte heeft meegemaakt. Door de absolutistische aard van het Egyptische presidentschap sinds het begin van de republiek in 1953 was de persoonlijkheid en visie van de heerser van wezenlijk belang voor zijn onderdanen.

    Het Egypte van Gamal Abdel Nasser was dynamisch en revolutionair. Het heeft het politieke landschap van de regio met een overdonderende staatsgreep door elkaar geschud, de monarchie afgeschaft, het republikanisme ingevoerd, de sociaal-economische structuur van het land hervormd, complete sociale lagen geëlimineerd en andere in het leven geroepen, volledige industrieën gesticht, baanbrekende politieke systemen geïntroduceerd, nieuwe politieke krachten geschapen, oorlogen ontketend (dichtbij en ver weg) en de regio overspoeld met de politieke tsunami van het Arabisch nationalisme.

    Ook op cultureel gebied heeft het nieuwe tijdvak de weg vrijgemaakt voor een bedwelmend artistiek klimaat waarin literatuur, films en toneelstukken de maatschappelijke beroering op zinderende wijze werden weerspiegeld en uitdrukking hebben gevonden. Nassers ambitie, energie en intelligentie waren voor Egypte onmisbaar om zich in de jaren vijftig en zestig opnieuw uit te vinden. Nasser was niet alleen een leider met grootse ambities, maar ook een man met een brede en veelzijdige interesse, van beeldende kunst, cinema, fotografi een muziek tot de studie van de geschiedenis en biografieën. Nassers aanhangers schilderen hem af als een grotere figuur dan hij in werkelijkheid was, vergelijkbaar met Otto von Bismarck, Nehru of Charles de Gaulle.

    Ook Anwar Sadat heeft Egypte een tijdperk van veranderingen binnengevoerd. De koers die de nieuwe president aanhield – na de oorlog tegen Israël in 1973 – kwam feitelijk neer op een tegencoup tegen Nassers model. Op een aantal punten vond een totale ommekeer plaats: Sadat brak met de Sovjet-Unie om Egypte tot een loyale bondgenoot van de Verenigde Staten te maken, gaf de aanzet tot het vredesproces met Israël door zijn opzienbarende vliegreis naar Jeruzalem in 1977 en voerde Egypte weg van de centraal geleide economie in socialistische stijl naar iets wat was bedoeld om uit te groeien tot vrijemarktkapitalisme. Zijn beleid heeft grote veranderingen teweeggebracht in de samenstelling van de middenklasse van het land. Het mag Sadat dan hebben ontbroken aan charisma, hij wist niettemin een vaderlijke, stamhoofdachtige uitstraling te cultiveren waardoor hij zich aanzienlijke populariteit onder het volk heeft verworven.

    In tegenstelling tot Nasser, die met zijn volk omging als de visionaire figuur wiens leiderschap nationale glorie en verlossing zou brengen, had Sadat het imago van de dorpsoudste (oumda): een traditioneel geklede, eerbiedwaardige, vrome en bescheiden gast bij bruiloften, begrafenissen en regionale festiviteiten, altijd bereid om deel te nemen aan gesprekken over de dagelijkse aangelegenheden van de mensen.

    Onder Hosni Mubarak kreeg Egypte een heel ander aanzien. Deze man bezat noch Nassers grandeur noch Sadats charme. Een toonaangevend Egyptisch tijdschrift beschreef Mubarak ooit als iemand met een schrijnend tekort aan leiderschapskwaliteiten maar die uitblonk in het volbrengen van taken en het realiseren van beleid. Ten tijde van Mubaraks abrupte ambtsaanvaarding na de moord op Sadat in oktober 1981 voerden sommigen aan dat de nieuwe president dankzij dit profi el geknipt was voor zijn functie, aangezien Egypte en de Egyptenaren behoeft e hadden aan een tranquillizer om hun pijn te dempen.

    Het was inderdaad een aannemelijke veronderstelling dat het land na de tumultueuze veranderingen van de voorgaande drie decennia – van Arabisch nationalisme naar islamisme, van Nassers politieke massabewegingen naar Sadats abrupte hervormingen, van frequente confl icten naar onophoudelijke maatschappelijke en economische verandering – behoefte had aan een periode van rust. Met zijn ontspannen optreden en een gezag dat voortkwam uit zijn indrukwekkende militaire ervaring, bood Mubarak een hoopgevend uitzicht op een Egypte dat zijn evenwicht hervond en de tijd kreeg om zijn geschonden zelfvertrouwen op te vijzelen.

    Gedurende een groot deel van zijn eerste termijn in de jaren tachtig kweet Mubarak zich met aanzienlijk binnenlands succes van zijn taak. Een aantal controversiële wetten die Sadat in zijn latere jaren had geïntroduceerd, werd stilzwijgend op de lange baan geschoven.

    Daarnaast werden duizenden gevangenen vrijgelaten en werd de perscensuur zodanig versoepeld dat het mogelijk was ieder vooraanstaand lid van het regime te bekritiseren – al bleef de president verboden terrein. Burgerorganisaties namen snel in aantal toe. Beroepsverenigingen mochten steeds openlijker een politieke rol spelen, vooral in het opeisen van burgerlijke vrijheden. Het regime deed ook handreikingen aan verschillende politieke groeperingen in het land. Zo werden verscheidene parlementsverkiezingen gehouden onder een nieuw ‘lijstsysteem’, waardoor het voor oppositiepartijen mogelijk werd om stemmen te bundelen die anders zouden zijn toegekend aan kiesdistricten waar de Nationale Democratische Partij oppermachtig was.

    De nieuwe president zag ook af van veel van Sadats opzichtige machtsvertoon: de faraonische staf die Sadat altijd droeg, het militaire uniform dat zijn voorganger door Pierre Cardin voor zich had
    laten ontwerpen, de onophoudelijke verplaatsingen tussen paleizen en besloten villa’s. Mubarak sloeg ook een andere toon aan. Uit de strekking van zijn toespraken, de keuze van zijn woorden, de manier waarop hij zichzelf en zijn visie op de toekomst van het land presenteerde, kwam een man naar voren die zich niet zozeer bezighield met zijn nalatenschap of hoe hij als leider werd gezien, maar met hoe hij iets tot stand kon brengen. Mubarak leek pragmatisch, helemaal in beslag genomen door de dringende economische problemen van het land, de erfenis van de infi tah.

    In de jaren tachtig zag een overmaat aan economische initiatieven en programma’s het licht, de meeste gericht op de verbetering van de gebrekkige infrastructuur van het land. Egyptenaren grapten zelfs dat president Mubarak tussen de inwijding van een nieuwe brug en een nieuwe tunnel... een nieuwe brug zou inwijden.

    Toch kwamen deze programma’s nooit in de buurt van de ‘structurele hervormingen’ waarop het Internationale Monetaire Fonds (imf) herhaaldelijk had aangedrongen. Mubaraks pragmatische inslag en zijn doelstelling om voor alles de stabiliteit te bewaken maakten hem huiverig voor de ontwrichting die een vergaand economisch hervormingsprogramma tot gevolg zou kunnen hebben, in het bijzonder als dat negatief zou uitpakken voor de levensstandaard van de lagere inkomensgroepen. Uiteindelijk had Mubarak echter geen keus. De daling van de olieprijs in het midden en het eind van de jaren tachtig betekende dat honderdduizenden Egyptische gastarbeiders in de Golfregio hun baan verloren; bovendien zakten de directe buitenlandse investeringen in en daalden de inkomsten uit het handelsverkeer door het Suezkanaal. Het Egyptische regime had dringend behoeft e aan financiële hulp op de korte termijn en was in 1991 gedwongen de voorschrift en van het imf te aanvaarden.

    Deze ommekeer had wellicht niet zoveel uitgemaakt als een decennium van pijnstillende behandeling was gevolgd door het duurzame effect dat een heilzaam geneesmiddel teweeg zou moeten brengen. Dat gebeurde echter niet. Integendeel, de structurele hervormingen van het imf, die fors sneden in de sociale voorzieningen, pensioenen en essentiële subsidies, maakten duidelijk dat Egypte (en de Egyptenaren) voor het eerst sinds vele decennia geen eigen nationaal project had (en hadden): geen op Europa geïnspireerd moderniseringsprogramma, geen levendig liberaal experiment dat Egypte moest bevrijden van de bezetter, geen grootse Arabische droom, noch een omvangrijke politieke of economische transformatie. Het enige wat nog leek te resteren, waren pijnlijke maatregelen om tegemoet te komen aan de economische en financiële doelstellingen in verschillende herstructureringsprogramma’s en een trage bedrijvigheid waarmee men probeerde te voldoen aan de ontwikkelingsnormen van de elkaar opvolgende vijfjarenplannen.

    Het was duidelijk dat het schortte aan politieke hervormingen; de regerende ndp werd nog steeds beheerst door dezelfde ja-knikkers, onder wie ministers die in de vroege jaren tachtig waren benoemd en in de nieuwe eeuw nog steeds aan de macht waren. Dat de economische ontwikkeling zich in een slakkengang voltrok en de levensstandaard onder het volk amper verbeterde, hielp ook niet. Toen het tranquillizerbeleid tot verlamming scheen te leiden, werd de stijl van president Mubarak het symbool voor lethargie, stilstand en gebrek aan verbeelding.

    Een groot deel van het probleem was dat president Mubarak niet in staat of niet bereid was een meer ‘persoonlijke’ band met zijn volk aan te gaan. Zelfs nadat ze bijna dertig jaar door hem geregeerd waren geweest, wisten Egyptenaren heel weinig over Hosni Mubarak als persoon. Hij bleef geassocieerd worden met ceremoniële plichtplegingen en publieke gebeurtenissen, terwijl de gedachten, gevoelens en eigenaardigheden achter die façade voor de mensen een raadsel waren.

    Egyptenaren vernamen dat hij graag een partijtje squash mocht spelen en er goed in was en dat hij van traditionele Egyptische volksmuziek hield, maar in het openbaar beoefende hij deze sport nooit, en van die muzikale voorkeur gaf hij nooit publiekelijk blijk. Wellicht nog verrassender en wezenlijker is dat Mubarak in tegenstelling tot al zijn voorgangers geen eigen stempel op de Egyptische samenleving heeft gedrukt. Een dergelijke scheiding tussen heerser en samenleving is een niet eerder vertoonde afwijking van een patroon waarbij zowel de voorkeuren als de visie van Egyptische leiders bepalend zijn geweest voor de ontwikkeling van het land.

    Modern Egypte, en dan vooral Caïro en Alexandrië, heeft vorm gekregen door de visie én de voorkeuren van kedive Ismael. Het liberalisme van koning Farouk, zijn dweperij met Europa en zelfs zijn losbandigheid hebben de maatschappelijke tolerantie en onbevooroordeeldheid in de jaren veertig bevorderd. Nassers deugdzaamheid en integriteit lagen aan de basis van de grandeur en het staatsceremonieel van de jaren vijft ig en zestig. Sadats vroomheid en onvoorspelbaarheid hebben de golven van religiositeit veroorzaakt en de tumultueuze veranderingen die de maatschappij in de jaren zeventig heeft ondergaan.

    Mubaraks eigen stempel ontbreekt; waar nasserisme en ‘sadatisme’ de hartstochten doen oplaaien (van enthousiasme en bewondering dan wel verwerping en hekel), daar heeft hun opvolger nooit echte volgelingen gekend. De Egyptenaren kennen hem niet, ondanks de miljoenen woorden en beelden die de Egyptische staatsmedia sinds 1981 aan Mubaraks daden en aanwezigheid hebben gewijd.

    Het resultaat is des te opmerkelijker gezien het feit dat de omstandigheden waaronder hij aan de macht kwam Mubarak alle gelegenheid hebben geboden om een groot leider te worden. In de aanpak die het opkomende militante islamisme vereiste, kregen hij en het Egyptische regime bij uitstek de kans zich te onderscheiden.

    Het militante islamisme vormde een daadwerkelijk gevaar; het tartte het gezag van het regime en bedreigde de veiligheid en rust van de hele samenleving – en daarvan waren de Egyptenaren zich bewust. Hoewel het politieke islamisme aan populariteit en invloed won, had de grote meerderheid van de Egyptenaren een diepgewortelde afkeer van extremisten die moordden en plunderden in naam van de godsdienst, en zij stonden dan ook achter de pogingen van het regime om hen te bestrijden. Van degenen die directe schade hadden ondervonden vanwege de afnemende inkomsten uit toerisme tot degenen die de aanwezigheid van iedere militante groepering in het land verafschuwden, ondersteunden Egyptenaren het regime in zijn strijd, zelfs als daarbij geweld werd gebruikt; deze daden schenen volstrekt legitiem (een vrij ongewoon verschijnsel in de moderne geschiedenis van Egypte). Maar ondanks het ontbreken van een nationaal project, de halfslachtigheid van de verschillende hervormingsprogramma’s van de jaren tachtig en negentig (die soms bovendien een regelrecht fiasco waren) en de steeds mattere manier waarop het regime zichzelf presenteerde, nam het bewind van Mubarak de gelegenheid niet te baat om het volk achter een meer omvattend doel te scharen.

    In plaats daarvan maakte het regime er een veiligheidskwestie van, zonder de sociale en ontwikkelingsvraagstukken erbij te betrekken en verbazingwekkend genoeg ook zonder de steun van de bevolking in te zetten. De strijd van het regime tegen het militante islamisme vond in dezelfde tijd plaats dat het maatschappelijke geweld en de onrust in het nabijgelegen Algerije tot angstaanjagende hoogten steeg in een vergelijkbare oorlog tussen radicaal islamisme en het regime.

    De overgrote meerderheid van de Egyptenaren was ontzet bij het denkbeeld dat Egypte net als Algerije de weg van chaos en burgeroorlog op zou gaan. En toch werd het aan een paar fi lms en tv-series overgelaten om ‘het probleem van het terrorisme’ neer te zetten als een verschijnsel dat voortkwam uit diepere spanningen in de Egyptische samenleving.

    Daarmee ging de kans verloren om de campagne tegen het militante islamisme om te buigen tot een positieve en constructieve nationale onderneming die de hele natie kon samenbinden.

    Dat het zo liep, was met name in de jaren tachtig voor een belangrijk deel te wijten aan de stijl van regeren van president Mubarak. Ondanks het beladen begin van zijn presidentschap had Mubarak geen last van tegenstand binnen het regime zelf zoals Nasser of Sadat die hadden ondervonden door de aanhang van hun voorgangers. Nasser had op z’n minst de eerste drie jaar na de revolutie strijd te leveren met de ‘vijanden van de revolutie’, hoofdzakelijk restanten van het monarchale Egypte en later de Moslimbroederschap, terwijl Sadat in 1970 en 1971 (de eerste twee jaar dat hij aan de macht was) in een hevige politieke strijd verwikkeld was met enkele van Nassers voornaamste
    adjudanten.

    Mubarak daarentegen kon rekenen op de binnenlandse veiligheidsdiensten die hij had geërfd, en die hem in staat stelden de touwtjes strak in handen te houden. En in de eerste jaren van zijn bewind breidde Mubarak de Egyptische fbi (Mabaheth Amn al-Dawlah) en de ‘centrale veiligheidsdienst’ (mobiele eenheid en ordetroepen) sterk uit. Bovendien had Mubarak, opnieuw anders dan zijn voorgangers, zijn vertrouwen niet gesteld in zijn zichtbare entourage of op zijn belangrijkste ministers.

    Ook verliet hij zich niet op ervaren adviseurs of toonaangevende intellectuelen en had hij geen onafh ankelijke adviseurs op wie hij steunde: geen Mohamed Hassanein Heikal (Nassers naaste adviseur), Osman Ahmed Osman (Sadats vertrouweling) of enige andere publieke figuur die allerwegen aanzien genoot. Mubarak vertrouwde op zijn veiligheidsstaf: verscheidenen ministers van Binnenlandse Zaken, legercommandanten en de hoofden van de bijzonder invloedrijke inlichtingendiensten.

    Doordat hij had meegemaakt hoe Sadat voor zijn ogen vermoord werd, was Mubarak welhaast geobsedeerd door veiligheid. President Mubarak was op en top een ‘legerman’, wiens mentaliteit van jongs af aan perfect aansloot bij een omgeving van bevelen en beheersen. Opnieuw anders dan Nasser of Sadat, die hun militaire loopbaan in een vroeg stadium hadden opgegeven, had Mubarak in zijn diensttijd in het Egyptische leger het hele traject van jonge offi cier tot veldmaarschalk doorlopen.

    Opmerkelijk genoeg stond dit veiligheidsdenken feitelijk aan de basis van Mubaraks inschikkelijke houding jegens zijn opponenten in de jaren tachtig. De toestemming aan een aantal politieke partijen om aan verkiezingen deel te nemen, de betrekkelijk vrije pers en de versoepeling van bepaalde restricties op vakbondsactiviteiten waren allemaal subtiele maatregelen die een geagiteerd land een uitlaatklep moesten verschaff en, maar ze zijn nooit bedoeld geweest als opmaat tot substantiële politieke hervormingen en daadwerkelijke politieke inspraak- en controlemechanismen.

    De diverse partijen die een grotere rol mochten spelen (van de vakverenigingen en de pers tot het merendeel van de politieke partijen) werden niet geacht uit te groeien tot een levensvatbare oppositie of daadwerkelijke brengers van verandering; ze waren pionnen in een spel dat door het regime werd beheerst. De ‘versoepeling’ was een tactische zet om de heerschappij te behouden, een marginaal element in een breder samenstel waarin staatsveiligheid vooropstond.

    Mubaraks stijl was ook bepalend voor zijn aanpak van het buitenlandse beleid. De Iraakse invasie van Koeweit in 1990 was het voorbeeld bij uitstek van een gemiste kans om leiderschap te tonen. Voornhet eerst in de moderne geschiedenis viel het ene Arabische land een ander aan, waardoor de verdeeldheid in de Arabische wereld en de onmacht van veel regionale spelers kwam bloot te liggen, en paniek en verwarring tot gevolg hadden. Egypte was weer in de Arabische ‘familie’ opgenomen na jarenlang verstoten te zijn geweest vanwege het vredesverdrag met Israël, maar het was nog ver verwijderd van de invloed die het van de jaren vijft ig tot de jaren zeventig had uitgeoefend.

    Niemand nam het voortouw, en de mogelijke regionale leiders hadden zich stuk voor stuk geblameerd. Irak was de hoofdschuldige van de ramp waar Saudi-Arabië in verwikkeld was geraakt, beducht voor alle gevolgen, terwijl Jordanië en de plo in verwarring verkeerden en politiek lam waren geslagen. Toch liet Egypte na het leiderschap in dit internationale confl ict op zich te nemen, en koos het ervoor een ondergeschikte rol te spelen: het volgde het voorbeeld van de Saudi’s door toe te staan dat de Verenigde Staten zich opwierpen als de voornaamste verdediger van de Arabieren tegen Saddam Hussein.

    Het Egyptische regime was in de gelegenheid geweest om Egyptes invloed te doen herleven en zijn speciale plaats in de Arabische wereld weer op te eisen. Maar het bleek niet in staat (of bereid) die situatie aan te grijpen om op basis daarvan een bezield, invloedrijk en doelbewust beleid te formuleren. Caïro’s politieke doelloosheid kwam tot uiting in wat zijn voornaamste oogmerk in het hele fiasco werd: de Golfstaten en de Verenigde Staten overhalen om het miljarden dollars van zijn buitenlandse schuld kwijt te schelden.

    Het planloze pragmatisme van het regime-Mubarak breidde zich uit tot de traditionele invloedssferen van Egypte in de regio. In de Levant slonk de rol van Egypte van een toonaangevende speler met immense invloed op de oriëntatie van de regio tot die van een steunpilaar van het Saudische programma. In de Maghreb, waar Egypte in de jaren vijftig en zestig een immens politiek en cultureel aanzien had genoten, hield het vrijwel geen invloed meer over. En in de Golfregio was zijn status van leider en leraar gedaald tot die van een volgeling en leverancier van gastarbeiders.

    Zo’n terugtocht was een novum in het Egyptische buitenlandse beleid. Onder Mubarak was Egypte niet langer de politieke grootmacht van de regio, de basis voor het terugslaan van indringers, de culturele en artistieke soft power, het Arabisch-nationalistische zwaartepunt, de regionale trendsetter. Deze rollen zijn op verschillende momenten onontbeerlijk geweest voor zowel de politieke positionering van het land als zijn beeld van zichzelf.

    Egypte, met zijn lange geschiedenis, was zich er terdege van bewust dat het, in zijn eentje binnen zijn eigen grenzen, een arm land was met verlammende problemen en beperkte mogelijkheden; maar in zijn hoedanigheid van politiek knooppunt en culturele spil van de regio was Egypte in staat boven zijn eigen moeilijkheden uit te stijgen en zijn macht en mogelijkheden exponentieel te vergroten. En al konden ze het zelf vaak niet verwoorden – gewone Egyptische boeren (fellahin), met hun rijke en veelzijdige historische ervaring, waren niettemin doordrongen van de noodzaak van die regionale rol.

    Dankzij de geschrift en van veel Egyptische historici, theoretici en opinieleiders heeft Egyptes speciale plaats in de regio zich diep in de nationale psyche van het land verankerd. Taha Hussein en Tawfi k al-Hakeem kwamen met de typering ‘Egypte: de brug tussen het Oosten en Europa’ en benadrukten de ‘voortrekkersrol’ van het land in de regio. Ahmed Shawki, de voornaamste dichter van het land, kwam met de lofprijzing ‘Egypte, de kroon van het Oosten’ en maakte de weg vrij voor het ‘easternism’, de denkwijze volgens welke Egypte een hoofdrol moest gaan spelen in de Levant, Irak en het Arabisch schiereiland.

    Een aantal islamitische denkers verdunde het Egyptische project met de ‘islamitische identiteit’, en schilderde de lange reeks oorlogen van het land in de regio af als ‘jihadistische plicht van Egypte’.

    Al met al lijkt de Arabisch-nationalistische visie op Egypte als de pijler van een pan-Arabisch project, met name die in de geschrift en van Mohamed Hassanein Heikal, de helderste, omvangrijkste en beslist de meest gloedvolle Egyptische (en Arabische) uitwerking van die rol. Ver weg van literatuur, jihad, politiek en internationale betrekkingen zijn het de geschrift en van Gamal Hemdan (Egyptes beroemdste hoogleraar geografi e), vooral zijn boek Egypt’s Identity: A Study in the Genius of the Place, die de ruimste visie bieden op de basis en beweegredenen van het Egyptische project.

    Hemdan ontleedde de historische, geografische en door de nationale identiteit opgelegde ‘geboden’ die Egyptes rol in de regio hebben ‘gedicteerd’. Hij situeerde de ‘bestemming’ van het land in zijn bredere regionale rol.

    Zelfs de klassieke Egyptische kunst, van de liederen van Umm Kulthoum tot de fi lms van Farid al-Attrash, plaatste de identiteit van het land midden in een breed Arabisch kader. Voor miljoenen Egyptenaren vormde de Egyptische voortrekkersrol in de Arabische wereld de enige manier waarop het land niet alleen zijn betekenis kon behouden, maar ook de eigen identiteit kon bepalen.

    De aanhangers van president Mubarak hebben herhaaldelijk beklemtoond dat diens ‘gerichtheid op Egypte zelf ’ blijk gaf van ‘moed en pragmatisme’: hij was de eerste farao die de problemen van zijn land onder ogen zag zonder te vluchten in onrealistische ambities met betrekking tot de omringende regio.

    Ook streefde hij niet naar roem en zelfverheerlijking door hoger te reiken dan in Egyptes vermogen lag, terwijl hij ‘wijsheid toonde’ door Egypte niet te betrekken in conflicten die het zich niet kon veroorloven – zelfs al zou het land ze winnen. En niet in de laatste plaats was zijn berekenende en methodische diplomatie, ook al had ze dan niet geleid tot spectaculaire successen, anders dan bij Nasser en Sadat, en zijn ze ook nooit op een desastreuze mislukking uitgelopen.

    Dat nam niet weg dat het land, grotendeels juist vanwege de afwezigheid van enig Egyptisch project en ten gevolge van de nieuwe, al te pragmatische doctrine, zijn binnenlandse problemen niet had opgelost noch grote strategische verliezen had weten te voorkomen. Mubaraks critici betreurden de uitholling van Egyptes status, positie en invloed op de Arabische publieke opinie, vooral in vergelijking met de tijd van Nasser. Toch getuigt dergelijke ontevredenheid slechts van nostalgie, en die uitholling is niet meer dan een symptoom. Met de verdwijning van Egyptes bindende en leidende rol in de Arabische wereld gingen nog andere waardevolle zaken teloor, waaronder de notie dat de Arabische wereld gemeenschappelijke doelen en problemen heeft die alleen gezamenlijk kunnen worden aangepakt.

    De afzonderlijke Arabische landen hebben immers te kampen met aanzienlijke moeilijkheden en individueel zijn hun mogelijkheden beperkt, terwijl ze met elkaar een synergie kunnen bewerkstelligen waarvan het potentieel veel groter is dan de som van de afzonderlijke delen. In dat opzicht ligt de beste bijdrage die Egypte kan leveren in een constructieve rol in de hele regio.

    De buitenlandse politiek van Egypte heeft in de geschiedenis vele malen in het teken van die notie gestaan: van de historische rol die de Azhar door de eeuwen heen in de Arabische en islamitische wereld heeft gespeeld en Egyptes rol als de centrale machtsbasis toen de regio zich teweer moest stellen tegen de kruisvaarders en de Mongolen, tot de culturele rol van het land gedurende de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste, en, natuurlijk, de leidende rol in het Arabisch-nationalistische project gedurende het bewind van Nasser in de jaren vijft ig en zestig.

    Zelfs Anwar Sadats koerswijziging waarmee hij zich afk eerde van het Arabisch nationalisme om een verbond aan te gaan met de Verenigde Staten, was gebaseerd op de onmisbare rol van Egypte in het Midden-Oosten en zijn vermogen om iets ‘tot stand te brengen’ in de Arabische wereld.

    Het doodlopen van het Egyptische project schiep ruimte voor andere partijen om op de voorgrond te treden. Saudi-Arabië, dat bulkt van het geld door zijn olieschatten en dat bezield is met zendingsdrang door zijn wahabitische ideologie, stond een theocratische visie voor waarin islamisme, kapitalisme en politiek absolutisme waren versmolten tot een reeks doelstellingen die zeer sterk afwijken van alles in Egyptes politieke erfenis. Was het Egyptische project gericht op de burger, Arabisch en (althans in theorie) gebaseerd op het van onderaf in beweging brengen van de gewone, arme Arabische volksmassa, het Saudische project was theocratisch, exclusief islamitisch en ontleende zijn gezag aan allianties met wereldmachten (hoofdzakelijk de Verenigde Staten) in plaats van met de Arabische massa’s.

    Ook Israël ambieerde een pan-regionale rol; na de vredesconferentie van Madrid in 1991, die onderdeel was van de diplomatieke herpositionering in de nasleep van de oorlog over Koeweit, begon het land aan een langdurig vredesproces dat uitmondde in de ondertekening van de Oslo-akkoorden: een raamwerk voor toekomstige onderhandelingen tussen Israël en de plo dat leidde tot de instelling van de Palestijnse Autoriteit in Gaza en op delen van de westelijke Jordaanoever.

    Het was een moment dat uitgelezen mogelijkheden bood. Op de vredesconferentie van Madrid liet Israël het aan zijn strategische bondgenoot, de Verenigde Staten, om de voorwaarden voor de overeenkomst aan alle Arabische Staten te dicteren. De Sovjet-Unie, op de conferentie vertegenwoordigd door Michail Gorbatsjov, stelde zich op als een plooibare ondergeschikte van de Verenigde Staten. De politieke elite van Israël zag kans de weg te wijzen naar een ‘nieuwe orde voor het Midden-Oosten’ waarin behalve voor de Arabieren ook voor anderen (met name de Turken) een rol zou zijn weggelegd.

    Het Israëlische ‘Midden-Oostenproject’ ging niet gebukt onder scrupules over context en aspiraties. Het werd gepresenteerd als veel werkbaarder en verfijnder dan zijn Egyptische voorganger. In 1994 zou de toenmalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken, Shimon Peres, naar verluidt op een regionale economische top in Casablanca hebben gezegd: ‘Egypte heeft het Midden-Oosten veertig jaar lang geleid en het tot de rand van de afgrond gebracht; u zult zien hoe de economische situatie verbetert wanneer Israël de teugels van het leiderschap in de regio overneemt.
    * * *
    Deze ‘concurrerende’ projecten zijn mislukt, wat feitelijk betekende dat het lot Egypte en het regime-Mubarak opnieuw gunstig gezind was. Het Saudische project riep nog meer duivels op in de toch al gespannen regio (in hoofdzaak het militante islamisme) en slaagde er niet in andere uit te drijven (bovenal de islamitische revolutie in Iran). Het islamisme bleek een te krachtig idee om zich door de Saudische/wahabitische restricties te laten temmen: al snel kwam het Saudische project in aanvaring met het Iraanse sjiisme en het militante islamisme waardoor de wahabitische expansiedrang niet alleen werd beknot, maar zelfs gas terug moest nemen, ook binnen Saudi-Arabië zelf.

    Het Israëlische project liep spaak door de onwrikbare werkelijkheid van het zich voortslepende Palestijns-Israëlische conflict. De stemming in Israël zelf veranderde. Yitzchak Rabin (minister-president van Israël en ‘held van de vrede’) werd vermoord door een jonge Israëliër, een aanslag die zijn verklaring leek te vinden in een verscheurend psychologisch dilemma teweeggebracht door de idee van vrede met de Arabieren, een dilemma waarvoor de gehele Israëlische maatschappij zich gesteld zag. Shimon Peres belandde op een zijspoor; aan de macht kwam Benjamin Netanyahu, een ‘Israëlische havik’ met een volslagen andere visie op Israël, die niet was gebaseerd op economische integratie van het Midden-Oosten onder aanvoe ring van Israël (het streven van Rabin en Peres), maar op een krachtig buitenlands beleid waarmee Israël zijn doelstellingen afdwong bij zijn buurlanden – zo nodig met militaire middelen.

    Zoals gebruikelijk heeft het Egyptische regime echter geen profijt weten te trekken uit deze nieuwe verwikkelingen. Het ondernam gedurende de periode 1990-2010 herhaalde maar vergeefse pogingen om te bemiddelen tussen de Israëli’s en de Palestijnen (in recentere jaren ook in onderlinge Palestijnse twisten), bemoeide zich halfhartig met de diverse onrusten in Soedan, vocht herhaaldelijk diplomatieke ruzies met Iran uit, lag om kleinigheden overhoop met Qatar, hielp de Franse president Nicolas Sarkozy om een slecht omschreven ‘mediterraans partnerschap’ in gang te zetten en hield hardnekkig vast aan bestraffi ng van de radicalen in de regio, in het bijzonder militante groeperingen als Hamas en Hezbollah. Al met al kwam het Egyptische buitenlandse beleid over als een reeks tactische zetten, erop gerichtom kleine voordeeltjes te behalen tegen minimale verplichtingen.

    De meeste Egyptenaren volgden het reactieve en ondoordachte buitenlandse beleid van hun land met verbijstering en nostalgie. Het heeft president Mubarak niet aan de energie of moed ontbroken om het traditionele Egyptische project voort te zetten, noch aan inzicht in de uitgangspunten en reikwijdte ervan. Het punt was veeleer dat hij dit project heeft opgegeven en besloten heeft Egyptes strategische positie te beschouwen als onderdeel van een omvattende Pax Americana in het Midden-Oosten, dus lijnrecht tegengesteld aan Iran, bij tijden tegen Syrië en radicale bewegingen als Hezbollah en Hamas.

    Een aantal factoren heeft Mubarak tot deze aanpak gebracht. Door het einde van de Koude Oorlog en het uiteenvallen van de Sovjet- Unie veranderde de status van het Arabisch-Israëlische confl ict in het Midden-Oosten. Voorheen een van de gezichtsbepalende aspecten van de Koude Oorlog en een van de voornaamste tonelen waarop de strategische confrontatie tussen de vs en de Sovjet-Unie zich afspeelde, was het nu niet meer dan een regionaal conflict.

    De Verenigde Staten hadden ‘de wedloop naar het Midden-Oosten’ al gewonnen; het conflict was niet langer van immens strategisch belang in het grote internationale geopolitieke spel. Het verlies van urgentie en de afname in betekenis verminderden Egyptes internationale belang. Het feit dat de Arabieren duidelijk te kennen gaven dat ‘vrede hun strategische keuze was’, versterkte deze tendens.

    De erkenning van Israël door de Palestijnen en de aanvang van de Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen (met de zegen en aanmoediging van Egypte en de financiële steun van alle Golfstaten), het Israëlisch-Jordaanse vredesverdrag, de opening van meer communicatiekanalen tussen Israël en een aantal Golfstaten, de uitschakeling en demilitarisering van Irak, naast het inmiddels bestendige Israëlisch-Egyptische vredesakkoord – dat alles betekende dat het Arabisch-Israëlische conflict niet vatbaar was voor plotselinge uitbarstingen die de Amerikaanse belangen in de regio konden ontwrichten of zelfs bedreigen. Israëls superioriteit – militair, technologisch en wetenschappelijk – tegenover alle Arabische staten vormde daartegen voldoende waarborg.

    De Arabieren leken niet in staat (maar tevens onwillig) om de Amerikaanse of Israëlische belangen in de regio aan te vechten. In het licht van dat alles werd de traditionele rol van Egypte als aanvoerder van het Arabische verzet tegen buitenlandse invloeden in de regio in toenemende mate als overbodig gezien.

    Mubaraks terugtrekkende manoeuvre was paradoxaal genoeg een poging om temidden van deze nieuwe ontwikkelingen een rol voor Egypte te vinden. Het regime-Mubarak liet zich meevoeren op de beweging naar vrede in het Midden-Oosten. Het hielp mee de vredesconferentie van Madrid in 1991 te realiseren en speelde een cruciale rol in het dichter tot elkaar brengen van de Palestijnse en Israëlische onderhandelingsposities.

    Het steunde volmondig Yasser Arafats beslissing om de Oslo-akkoorden in 1993 te ondertekenen – ondanks felle Syrische kritiek en zelfs Saudische gereserveerdheid tegenover het hele proces. Nu het land zijn traditionele rol verloren had, werd het de voornaamste functie van de Egyptische buitenlandse politiek om het vredesproces te bevorderen, alle confronterende krachten te bestrijden (van Hamas en Hezbollah tot Iran) en zich sterk te maken voor een nieuw Midden-Oosten gebaseerd op economische integratie onder de Pax Americana.

    Mubaraks aanpak borduurde voort op Sadats vredesakkoord met Israël, maar, belangrijker nog, op wat destijds de realiteit leek te zijn. Aan het eind van de jaren tachtig en in de jaren negentig ervoer Egypte de ingrijpende gevolgen van het pijnlijke economische hervormingsprogramma en de verschillende ontwikkelingsprogramma’s die ontoereikend bleken om de nood van de mensen te lenigen – en daarmee de druk op het regime te verlichten.

    In dezelfde periode werden de Verenigde Staten – met de geboorte van het internet, de economische hoogconjunctuur van de jaren negentig, de opkomst van het Angelsaksische kapitalisme en de levendigheid van de Clintonjaren – niet alleen gekroond tot ’s werelds enige supermacht, maar in toenemende mate gezien als de brenger van het sociaal-economische model dat overal ter wereld zou zegevieren. Amerika’s soft power was op zijn hoogtepunt, en net als veel andere ontwikkelingslanden met een geschiedenis van mislukte socialistische experimenten wilde Egypte deel uitmaken van het ogenschijnlijk almachtige Amerikaanse kamp.

    Het leek dwaasheid om vast te blijven houden aan ‘verouderde denkpatronen’ en ‘conflicten van gisteren’, en om afstand te nemen van de ‘nieuwe wereldorde’ en de ‘centrale plaats van de economie’.

    De Egyptische staatsmedia zongen de lof van ‘het einde van de geschiedenis’, terwijl ze afgaven op ‘de botsing der beschavingen’. Zich vastklampen aan de traditionele confronterende rol van Egypte
    leek een overblijfsel uit het verleden, terwijl de Pax Americana in de regio geacht werd de toekomst te vertegenwoordigen.

    De Pax Americana was bovendien een aantrekkelijke optie. Gedurende de jaren tachtig en negentig bleef Egypte miljarden dollars aan Amerikaanse steun ontvangen. Opeenvolgende Amerikaanse regeringen overtroffen elkaar in lofprijzingen over president Mubaraks ‘wijsheid’ en betoonden hem het respect dat de vs verschuldigd waren aan ‘een van onze belangrijkste bondgenoten in het Midden-Oosten’.

    De gezamenlijke Egyptisch-Amerikaanse militaire oefeningen (‘Bright Star’) groeiden uit tot een van de belangrijkste strategische operaties in het Midden-Oosten. Egypte kreeg van de Verenigde Staten steeds meer de status van begunstigde handels- en exportnatie, vooral in de zo belangrijke textielindustrie.

    Van zijn kant beseft e Mubarak dat de Verenigde Staten, gegeven de onoverbrugbare kloof die tussen hen en Iran was ontstaan sinds de islamitische revolutie aldaar, het wegzinken van Libanon in het moeras van de burgeroorlog en de aanhoudend problematische toestand in Pakistan en Afghanistan, wanhopig behoeft e hadden aan stabiliteit in het Midden-Oosten. Een Egypte dat daarbij hielp, in tegenstelling tot een hinderlijk Syrië, vijandig Iran en weifelend Saudi-Arabië, ontwikkelde zich tot een belangrijke steunpilaar in de regio.

    Gedurende de jaren negentig herinnerden de door de staat beheerste Egyptische media de Egyptenaren eraan dat de Palestijnen en Jordaniërs die nu met Israël onderhandelden en gespannen wachtten op de uitnodiging van het Witte Huis, de ‘moedige en visionaire’ strategie volgden die eind jaren zeventig door president Sadat in gang was gezet en voortgezet door president Mubarak.

    De ‘war on terror’ en Amerika’s felle reactie na 11 september 2001 gaven de pragmatische benadering van het Egyptische regime een duwtje in de rug. Amerika’s shock and awe in Afghanistan en Irak, zijn compromisloze houding tegenover de eigenzinnige regimes van Libië en Jemen en de manier waarop het de traditioneel Arabisch-gezinde geluiden uit het ‘oude Europa’ negeerde, liet het Egyptische regime amper een andere weg open dan zich een trouwe bondgenoot te betonen.

    Egypte speelde een sleutelrol in de internationale strijd van de inlichtingendiensten tegen het terrorisme onder auspiciën van de cia. Het Egyptische ‘religieuze leiderschap’ werd ingezet in de ‘oorlog der ideeën’.

    Het Amerikaanse leger had betrekkelijk gemakkelijk toegang tot belangrijke onderdelen van de Egyptische infrastructuur, met name het Suezkanaal, ondanks het publieke verzet in Egypte tegen de invasie van Irak. Daarnaast speelden Egyptische veiligheidsdiensten, subtiel en op de achtergrond, een hoofdrol doordat ze de Verenigde Staten ondersteunden bij het opbouwen van bruikbare en bestendige veiligheidssystemen en -platforms in Irak.

    De beslissing van president Mubarak om het Egyptische project op te geven vond weerklank in sommige delen van de Egyptische psyche. Het faraonische verleden is altijd een bron van nationale trots geweest, waarmee men zich onderscheidde van de omringende Arabieren en de islamitische wereld. De erfenis van ‘s werelds oudste beschaving’, zoals de meeste Egyptische geschiedenisboeken het oude Egypte aanduiden, schonk het land een zekere uniciteit en een gevoel van individualiteit, wat maakte dat Egyptenaren soms onwillig waren om enig ander referentiekader voor hun identiteit te hanteren dan ‘Egypte-heid’.

    Het feit dat de mensen waren ingeklemd in de Nijlvallei, met uitgestrekte woestijnen die hen afzonderden van hun buren, kweekte een hang naar isolationisme. Het feit dat de vallei afhankelijk was van de Nijl, die ontsprong in ‘ver weg gelegen landen’ (de waterrijke plateaus in Oost- en Centraal-Afrika), de autarkie die de landbouw voorheen mogelijk had gemaakt en de geringe rol die handel in de geschiedenis van het land had gespeeld, deed bij de Egyptenaren de neiging ontstaan om naar binnen te kijken en aan zichzelf genoeg te hebben.

    Ook de staatsmedia hamerden vele jaren lang op de ‘off ers’ die Egypte voor de Arabische natie had gebracht en de ‘hoge prijs’ die het land had betaald ‘voor het verdedigen van de Arabieren’. Daardoor gingen veel Egyptenaren geloven dat de ‘beperkte hulpbronnen’ van het land dienden te worden ingezet voor ‘onze belangen’ en niet voor ‘de strijd van anderen’. De prioriteiten in de Egyptische buitenlandse politiek veranderden.

    In overeenstemming daarmee streefde Egypte naar een regio waarin de meeromvattende veiligheid was gebaseerd op Amerikaanse garanties en regionale economische integratie. Als tegenprestatie
    zou Egypte worden beloond met een toename van directe buitenlandse investeringen, een spilpositie in het nieuwe regionale samenwerkingsverband en aanhoudende internationale steun; successen bij deze onderneming zouden worden gemeten in investeringsdollars, handelsoverschotten en continuïteit van het regime, niet in enig werkelijk binnenlands herstel, het bereiken van strategische doelstellingen op de lange termijn of een gevoel van historische vervulling.

    Die doctrine voor het buitenlandse beleid heeft echter nooit steun gevonden bij de gewone Egyptenaar. In de jaren tachtig en negentig dwongen nijpende economische omstandigheden de Egyptische middenklasse alle energie en dadendrang aan te wenden om te voorzien in de dagelijkse levensbehoeft en. Anders dan in de tijd van Nasser, toen het buitenlandse beleid van het land was gebaseerd op een legitimerende impuls van onderop, raakte het buitenlandse beleid nu juist vervreemd van de straat; het werd van bovenaf aan het land opgelegd.

    De politiek trok zich terug naar de periferie van het maatschappelijke leven en de economie kwam in het centrum te staan. Doordat de nieuwe buitenlandse politiek van het land los stond van wat er onder de mensen leefde, genoot deze geen steun onder het volk.

    Het ontbreken van grote gebeurtenissen waarbij Egyptes eigen strategische belangen in het geding waren, vergrootte deze kloof tussen het buitenlandse beleid en het volk. Van het midden van de jaren zeventig tot het eerste decennium van deze eeuw vonden de oorlogen, conflicten en confrontaties in het Midden-Oosten plaats in de Perzische Golf, bij de Israëlisch-Libanese grens en in Irak, ver van Egypte. De Egyptische samenleving werd niet op de proef gesteld, noch wakker geschud.

    En toch groeide in de straten van Egypte de afk eer van de nieuwe buitenlandse politiek. De meeste Egyptenaren beschouwden de sancties die onder aanvoering van de Verenigde Staten tegen Irak werden ingesteld na de Golfoorlog van 1991 als ‘wreedheid tegen onze broeders’ en als een opzettelijke poging tot verzwakking van Irak, een ‘pan-Arabisch-nationalistische mogendheid’. Er was grote sympathie voor de Palestijnse intifada die in 2000, na het bezoek van Ariel Sharon aan de Tempelberg, losbarstte.

    Egyptische studenten aan de universiteiten van Caïro, Ain Shams en al-Azhar hielden geregeld demonstraties in de nasleep van Israëls oorlog tegen Libano in juli-augustus 2006. De dubbelhartigheid van het Egyptische regime in al deze situaties stond in schrille tegenstelling met het ongenoegen op straat. Maar de verontwaardiging van de meeste Egyptenaren kwam helemaal tot een kookpunt toen Israël overging tot de belegering van Gaza nadat Hamas daar de parlementsverkiezingen van 2006 had gewonnen.

    Hamas weigerde het bestaansrecht van Israël te erkennen en hield onwrikbaar vast aan een jihadistisch repertoire. Het stond afwijzend tegenover het Palestijns-Israëlische vredesproces en het vredesinitiatief van de Arabische top in 2002, waarop een ‘onderhandelde vrede’ werd uitgeroepen tot ‘strategische keuze’ van de Arabieren. Hamas’ militaire vleugel bleef aanvallen op Israël uitvoeren, hoezeer de Palestijnse Autoriteit ook opriep om ‘via onderhandelingen tot een oplossing
    voor het confl ict te komen’.

    De geschillen tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit liepen steeds hoger op en leidden, na iets wat veel weg had van een burgeroorlog, uiteindelijk tot een opdeling van de Palestijnse gemeenschap en het grondgebied: de Palestijnse Autoriteit beheerste de gebieden op de westelijke Jordaanoever die niet onder de directe Israëlische bezetting vielen, terwijl Hamas het voor het zeggen kreeg in de Gazastrook, een van ’s werelds dichtstbevolkte gebieden en de woonplaats van meer dan 1,5 miljoen mensen.

    Om Hamas te verstikken en de mensen die erop gestemd hadden te straffen sloot Israël de hele strook potdicht af en verbood alle verkeer van mensen, goederen en voorraden in en uit de regio. Deze belegering leidde tot een acute humanitaire crisis. Er ontstond in de Gazastrook een nijpend tekort aan voedsel, medicijnen en andere basisbenodigdheden.

    Een rapport dat in 2008 werd gepubliceerd door Care International uk, Amnesty International, Oxfam en Save the Children uk, meldde dat 80% van de Palestijnen in de Gazastrook afhankelijk was van humanitaire hulp en omstreeks 70% van de huishoudens minder dan $ 1,20 per dag verdiende. In die ijselijke situatie was de grens van de Gazastrook met Egypte, in het bijzonder die bij Rafah, de enige route waarlangs eten, medicijnen en cruciale goederen het gebied konden worden binnengevoerd. De grensovergang bij Rafah werd de enige levenslijn van de Gazastrook.

    Gedurende 2006 stond de overgang open voor de meeste goederen en proviand, maar toen Hamas in juni 2007 het bestuur in de Gazastrook helemaal overnam, besloot het Egyptische regime de grensovergang volledig te sluiten, afgezien van een enkele openstelling in humanitaire noodsituaties. De meeste internationale waarnemers verklaren deze beslissing van Egypte in het licht van het bondgenootschap dat het regime met de Verenigde Staten had. Toegegeven, Egyptes nieuwe buitenlandse politiek stond lijnrecht tegenover de confronterende en jihadistische aanpak van Hamas.

    In dit geval speelden er echter nog andere redenen. De Egyptische diplomatie ontplooide een aantal initiatieven om de kloof tussen de Palestijnse Autoriteit en Hamas te dichten. Die waren er vooral op gericht Hamas zover te krijgen dat het zijn standpunten matigde en opschoof naar eenverantwoordelijke rol in het vredesproces. Maar Hamas, dat het vredesproces met scepsis en cynisme bleef bezien, wees deze bemiddelingspogingen herhaaldelijk af, waarmee het een groot aantal hooggeplaatste figuren in de regering Mubarak tegen zich in het harnas joeg.

    Anders dan de Palestijnse Autoriteit was Hamas geen nationalistische beweging maar een religieuze, die zijn oorsprong vond bij de Egyptische Moslimbroederschap. In zijn handvest van 1988 riep Hamas op tot de schepping van ‘een islamitische staat in Palestina’, het had een opvallend islamitisch sociaal-politiek programma en zijn ‘historische leiders’ – van sjeik Ahmed Yassin (die in 2004 door Israël werd geliquideerd) tot Khaled Mashaal, het in Damascus gevestigde hoofd van zijn Politieke Bureau – gingen prat op hun religieuze kwalificaties.

    De aanwezigheid van een dergelijke politiek-islamitische beweging aan Egyptes grens ondermijnde de binnenlandse strijd van het Egyptische regime tegen de politieke islam, en dan met name de Moslimbroederschap.

    Het Hamas-bestuur van de Gazastrook ontpopte zich ook tot een veiligheidsrisico voor Egypte. Behalve voor voedsel, medicijnen en andere basisbenodigdheden gebruikten veel aan Hamas gelieerde groepen binnen de Gazastrook de grensovergang met Egypte en de tunnels die ze daar groeven, ook om wapens en explosieven het gebied binnen te smokkelen. Na de moeizame strijd die het met het gewelddadige islamisme in Egypte had gevoerd, was het Egyptische regime er niet op gebrand een religieus georiënteerde militante beweging van dienst te zijn met een grensovergang waarlangs wapens binnengesmokkeld konden worden.

    Derhalve was het regime voorstander van iedere indamming of verzwakking van Hamas. Dat lag anders bij de Egyptische bevolking. Was de beslissing van het regime om de grensovergang bij Rafah dicht te houden al uiterst impopulair, toen Israël in december 2008-januari 2009 een oorlog voerde tegen het Hamas-bestuur in de Gazastrook, leidde dat pas echt tot woedende reacties bij het publiek. Op 27 december 2008, de eerste dag van de oorlog, wierpen meer dan 85 Israëlische oorlogsvliegtuigen meer dan 100 ton aan gerichte explosieven, raketten en ‘intelligente bommen’ op een gebied van minder dan 140 vierkante kilometer. Er werd een enorme verwoesting aangericht.

    Meer dan 250 mensen stierven op de eerste dag van de oorlog en op 18 januari 2009, toen Israël een eenzijdig staakt-het-vuren afk ondigde, waren er meer dan 1200 Palestijnen omgekomen.

    Dat plaatste het Egyptische regime met zijn tot dan toe volgehouden buitenlandse politiek in een precaire positie. Aan de vooravond van de aanval had president Mubarak een ontmoeting gehad met de (toenmalige) Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni.

    Zijn nu beroemde handdruk met haar op die dag werd allerwegen geïnterpreteerd als een stilzwijgende Egyptische goedkeuring van de overrompelingsaanval. Veel waarnemers speculeerden dat Israël de zegen van president Mubarak had ‘om Hamas te vernietigen’.

    Egyptenaren protesteerden heftig tegen de bombardementen en de verwoesting en gaven bij de vele demonstraties niet slechts lucht aan hun verontwaardiging over de ‘Israëlische agressie’ maar ook aan minachting voor de houding van het regime. In Alexandrië dwongen meer dan 50.000 demonstranten de ordetroepen tot de terugtocht terwijl ze tegen het regime en de president gerichte liederen en leuzen scandeerden; in Caïro was de politie gedwongen verkeersknooppunten af te sluiten (waaronder een naar Mubarak vernoemd metrostation) om de toestand meester te kunnen blijven.

    De woede verbreidde zich onder alle geledingen: burgergroeperingen (sommige daarvan organiseerden ‘solidariteitskonvooien’ naar de Gazastrook en eisten dat de grensovergang bij Rafah weer openging), universiteitsstudenten en -docenten, journalisten, leden van de Moslimbroederschap en werknemers (inclusief die in de publieke sector).

    Er waren ook stakingen en rellen, bijvoorbeeld in de textielsector onder de spinners en wevers in al-Mahala al-Kobra. De Egyptische bevolking gaf luid en duidelijk zijn ongenoegen over het gehanteerde Egyptische buitenlandse beleid te kennen.

    Op een dieper niveau zorgde de wisselwerking tussen een ontbrekend nationaal project en sociaal-economische frustraties een gevaarlijk mengsel. De drukkende sociaal-economische omstandigheden, de wijdverbreide corruptie en de gapende kloof tussen de bezitters en de bezitlozen verhevigden de woede die onder grote groepen in de Egyptische samenleving leefde.

    De opkomst van het militante islamisme leidde tot een aanzienlijke radicalisering van grote groepen gewone mensen, in wier ogen hun regime niet slechts in toenemende mate ‘dwalend’ en ‘corrupt’ was, maar ook ‘samenspande met “de joden” tegen onze broeders en zusters in Palestina’. Doordat de Egyptenaren al zo lang gebukt gingen onder een repressief politiek klimaat, was hun gevoel om ergens thuis te horen uitgehold, hun waardering voor de identiteit, rol en waardigheid van hun land verflauwd en hun zelfbeeld aangetast.

    Zich min of meer bewust van de afnemende status van hun land (en van henzelf ) zowel binnen als buiten de natie, raakten de mensen steeds meer in verwarring en onzekerheid over waar hun land (en zijzelf ) voor stond. Egypte was niet langer een voorvechter van het Arabisch nationalisme, noch de hoeder van een grootse Arabische droom, noch de strijder voor ‘Arabische rechten en waardigheid’, maar het was tevens, niet het minst in de ogen van het volk, een bondgenoot van de vs, een volger van Saudi-Arabië en een vriend van Israël.

    Deze woede en frustratie creëerden gevoelens van ontevredenheid, rusteloosheid en wrok. De opinies van het regime en die van het volk behoorden tot verschillende werelden, en de teleurstelling van de Egyptenaren was voor een aanzienlijk deel gericht op de president zelf. In het derde decennium van zijn bewind werd de enige leider die de meesten van hen ooit gekend hadden verantwoordelijk gehouden voor een groot deel van hun dagelijkse ellende en wrevel.

    De klassieke Egyptische grappen ten koste van hun presidenten en de hartgrondige zuchten van frustratie sloegen om in demonstratiegolven en soms zelfs gewelddadige uitingen van haat. De periode 2005 - 2009 kenmerkte zich door honderden rellen, waarbij demonstranten vaak aanplakborden met afbeeldingen van hun president vernielden.

    Veel schrijvers, of dat nu vooraanstaande figuren in toonaangevende oppositiekranten waren of anonieme personen in studentenbladen door het hele land, laakten hem als de oorzaak van ‘onze achterlijkheid’ en als ‘de beschermheer van de machtigen en corrupten’. ‘Mubaraks Egypte is van hem, niet van ons,’ zei een van de demonstranten woedend. ‘Hij bekommert zich niet om ons,’ schreeuwden honderden.

    De telkens herhaalde en bittere slogan was: ‘Hij heeft ons laten stikken.’Een populaire verklaring van ‘hoe het zover had kunnen komen’, was dat het regime ‘bejaard geworden was’: een ‘oudere zuster’ die thuis haar tijd verbeidde, niet veel uitvoerde, leefde van de goedgeefsheid van buitenlanders (en geldzendingen van familieleden in het buitenland) en op een zijspoor was gezet door haar jongere en rijkere broers en zussen (in de moderniserende Golfregio, het opkomende Libanon en Jordanië, of het nieuwe Marokko).

    Er heerste overal in het land een gevoel van verspilde energie en ongebruikt potentieel, van een jonge bevolking die werd gedwarsboomd door een vermoeid regime. Mohamed Hassanein Heikal vatte die visie kernachtig samen toen hij opmerkte dat ‘het probleem is dat het gezag op al zijn posities veroudert’ ten opzichte van haar jonge bevolking.

    Toch ontbrak er een schakel in deze redenering. Want de president en zijn makkers vertegenwoordigden dan wel een oudere generatie die vanuit centralistische beginselen regeerden en op grote maatschappelijke afstand van hun volk leefden (in toenemende mate leefde president Mubarak tevens op grote fysieke afstand van zijn volk, aangezien hij een fors deel van zijn tijd doorbracht in Sharm al-Sheikh, ver van het vervuilde, overbevolkte en mogelijk gevaarlijke Caïro), in andere opzichten werd het Egyptische regime feitelijk jonger.

    Er vond een vorm van interne verjonging plaats doordat Gamal en zijn groep van jonge, goed opgeleide, liberale kapitalisten aan het bestuur gingen deelnemen. Aan de andere kant onderstreepte deze ontwikkeling juist de waarheid van het door de demonstranten geschetste beeld van een
    uitgeblust en door en door wankelmoedig regime. De problemen die Gamal Mubarak en zijn kliek erfden, waren overweldigend. Niet alleen de relatie tussen het regime en het volk was ernstig beschadigd, ook de voornaamste instanties en instrumenten waarmee het regime traditioneel zijn gezag had gehandhaafd, hadden gedurende de afgelopen paar decennia averij opgelopen.

    Dat gold in versterkte mate voor het instituut van het presidentschap zelf. Mede door de speciale bevoegdheden die de president heeft dankzij de nog steeds van kracht zijnde noodtoestand, is dat verreweg de invloedrijkste politieke factor in het land, zonder controle op de handelingen. Tegen de eeuwwisseling was dit instituut allang niet meer (zoals onder Nasser en Sadat) een dynamisch bestuurlijk zenuwcentrum, dat wemelde van eminente adviseurs en intellectuelen, en dat banden onderhield met de meeste denktanks in het land en fungeerde als een kweekvijver van ideeën.

    In plaats daarvan was het verworden tot niet meer dan een administratieve structuur rondom de president. Die afslanking had gunstig kunnen uitpakken als ze gepaard was gegaan met een versterking van democratisch gekozen instituties (hoofdzakelijk het parlement) en een nieuw evenwicht tussen het presidentschap en het staatsbestuur. Wat er in plaats daarvan in Egypte gebeurde, was dat het (ondemocratische) parlement, de regering en het presidentschap uiteenlopende representaties waren geworden van de presidentiële wil – veeleer uitvoerende
    lichamen dan de pijlers van een evenwichtig politiek bestel.

    Hoezeer het regime om de president draaide, werd pas echt duidelijk in 1995, na de moordaanslag op Mubarak in Addis Abeba in Ethiopië. Het hele land werd bevangen door paniek. Zelfs sommige van Mubaraks vurigste tegenstanders gaven uiting aan hun grote zorg over ‘wat er had kunnen gebeuren’ als de moordaanslag was gelukt.

    Mubarak deed dit punt af door te stellen dat, hoewel hij er nog steeds niets voor voelde een vice-president te benoemen, de Egyptische grondwet regelde hoe de regering werd gecontroleerd en de macht overgedragen. Amr Hamzawi, van de Carnegie Endowment for International Peace, heeft een aantal artikelen geschreven over de ‘potentiële instabiliteit’ die het wegvallen van Mubarak zou kunnen creëren. Minder wetenschappelijk maar wellicht overtuigender waren de na de aanslag uitgezonden vraaggesprekken met tientallen Egyptische commentatoren en gewone burgers die ‘zich niet konden voorstellen dat er alternatieven voor de president zijn’.

    De meeste andere overheidsinstituties waren onderhevig aan hetzelfde verval. De bestuurlijke structuren van de overheid en de publieke sector gingen zwaar gebukt onder lethargie en corruptie en boetten bovendien door de opkomst van de private sector steeds meer aan belang in. Zelfs de strijdkrachten en de inlichtingendiensten, volgens velen de modernste en best ontwikkelde organisaties van het land, rapporteerden direct en uitsluitend aan de president.

    Gezien deze stand van zaken was het niet te verwachten dat de formering van een nieuwe machtskring rondom Gamal Mubarak de aftakelende instituties van het regime kon inzetten als instrumenten voor een daadwerkelijke vernieuwing.

    Derhalve stond de volgende generatie voor een dubbel dilemma: hun vermogen om de macht waarnaar ze verlangden in te zetten voor progressieve doelen werd ingeperkt door de instrumenten waarover ze beschikten, en bijna iedere beweging naar meer democratie zou hen bijna zeker in confl ict brengen met een ongeduldige en vervreemde bevolking.

    De nieuwe machtselite was zich er scherp van bewust dat het volk hen bij iedere vorm van vrije verkiezingen weg zou stemmen. Tot op zekere hoogte deed hun dilemma denken aan dat van de Nationale Partij van Zuid-Afrika in 1993-1994: zich onderwerpen aan vrije verkiezingen en het oordeel van het volk en vervolgens

    14-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    12-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nieuwsbrief


    Beste allemaal,
     
    Onze nieuwsbrief heeft blijkbaar er wat langer dan gewoonlijk over gedaan om van bij ons ook tot bij jullie in de bus te geraken, maar intussen zouden jullie die allemaal hopelijk moeten gekregen hebben. Hiermee wil ik jullie de lezing van september in herinnering brengen.

    Die lezing wordt, naar wat intussen aan het uitgroeien is tot een jaarlijkse traditie, verzorgd door ir. Willy Goossens. Onderwerp voor dit jaar is “Toetanchamon – leven en dood”.

    Toetanchamon, geboren rond 1343 voor Chr. als Toetanchaton, was de zoon van de ‘ketterkoning’ Achnaton en diens bijvrouw Kiya. Achnaton verving het ‘veelgodendom’ door het ‘oermonotheïsme’: hij verklaarde Aton tot enige god en sloot de Amontempels te Thebe. Na de dood van Achnaton werd Toetanchamon tot koning gekroond en hij herstelde de Amoncultus. De ontdekking op 25 november 1922 van zijn bijna ongeschonden graf door H. Carter en Lord Carnarvon was een mijlpaal in de geschiedenis van de egyptologie.
     De dood van Toetanchamon bleef tot voor enkele jaren onopgeklaard; er werd verondersteld dat hij vermoord werd. Nieuw onderzoek in 2005 gaf uitsluitsel dat de dood te wijten was aan een breuk van het linkerdijbeen, gevolgd door een infectie.
     Toetanchamon stierf op 18-jarige leeftijd; zijn vroege dood had tot gevolg dat hij in een zeer bescheiden graf werd begraven. Ir. Willy Goossens beschrijft het graf en de voornaamste grafgiften, die nu de trekpleister vormen in het museum van Caïro.

    Leuven: dinsdag 13 september 2011
    Gent: donderdag 15 september 2011
     
    De lezing in Gent vindt plaats in de auditoria economie, auditorium VIII, aan het Sint-Pietersplein (het auditorium is te bereiken via de Sint-Pietersnieuwstraat
    en dan het eerste straatje rechts, de Hoveniersberg); in Leuven traditiegetrouw in het Monseigneur Sencie Instituut 01.08  (Erasmusplein 2, achter de centrale bibliotheek van de KULeuven). De lezingen starten telkens om 20 uur.

    Ter informatie alvast de data van de volgende lezingen: 4 oktober (Leuven) en 5 (!) oktober (Gent), 22 november (Leuven) en 24 november (Gent). Het licht voorbehoud waarvan sprake in mijn vorig bericht geldt niet meer. Wie en waarover lezen jullie weldra in de volgende nieuwsbrief.

    met vriendelijke groeten,
     
    Bart Van Dooren
    Egyptologica Vlaanderen vzw
     

    12-09-2011 om 15:59 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    10-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Egypte, een geschiedenis - Tarek Osman .



    Egypte, een geschiedenis - Tarek Osman

     

    Egypte,een geschiedenis - Tarek Osman

    Boek van politiek commentator Tarek Osman over de geschiedenis van Egypte, van Nasser tot na Mubarak.

    In dit toegankelijke boek onderzoekt Tarek Osman wat er gebeurde met dit grootste en belangrijkste Arabische land sinds Nasser in 1952 de macht overnam.

    Hij beschrijft de ontwikkelingen van twee stromingen van het land - het Arabisch nationalisme en de radicale islam -, de verslechterende relatie tussen moslims en kopten, en misschien wel het allerbelangrijkste van alles, de gapende kloof tussen de kosmopolitische elite en de slecht opgeleide en werkeloze massa van wie ruim de helft jonger is dan dertig en geen perspectief heeft. De auteur geeft ruim aandacht aan wat de nieuwe toekomst brengen kan.

    Tarek Osman (1975) is geboren en getogen in Egypte en studeerde economie aan de American University in Cairo en de Bocconi Universiteit in Milaan. Hij schrijft over sociale, economische en politieke ontwikkelingen van Egypte in onder meer The Financial Times, The Independent, The Guardian, de Volkskrant en The Economist.

    Egypte, een geschiedenis - Tarek Osman
    Van Nasser tot na Mubarak

    ISBN: 9789054601753
    Uitgever: Bulaaq | EPO
    Paperback, 336 pagina's
    Prijs:
    € 24,50

    10-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    08-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.beelden uit geheime kamer piramide van Cheops

    beelden uit geheime kamer piramide van Cheops

    Wetenschappers hebben de eerste foto’s vrijgegeven die een robot maakte van een kleine kamer binnenin de piramide van Cheops.
    De beelden zijn uniek omdat de kamer in 4.500 jaar niet is betreden.

    Hiëroglyfen op de grond van de kamer

    Hiëroglyfen op de grond van de kamer © Djedi Team

    Van de piramide van Cheops wordt aangenomen dat hij gebouwd is als graftombe voor farao Khufu. De piramide van Cheops of de Grote Piramide (van Gizeh) is de enige van de 7 wereldwonderen uit de antieke oudheid die tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven.

    De piramide telt 3 kamers: een koningskamer met 2 luchtschachten die naar buiten toe leiden, een koninginnenkamer en een galerij. De wetenschappers waren vooral geïntrigeerd door twee tunnels die vanuit de koninginnenkamer vertrekken.
     De tunnels zijn 20 bij 20 centimeter en leiden naar stenen deuren, waarachter de tunnels opnieuw naar buiten leiden. De functie van die 2 tunnels en deuren is niet bekend. Sommigen nemen aan dat één of beide tunnels leiden naar een geheime kamer.

    Djedi project

    Sinds 1993 zijn al verschillende pogingen met robotten ondernomen om de functie van de tunnels en deuren te achterhalen. Maar zonder succes. Met de robot van ingenieur Rob Richardson lukte het nu wel. De robot kreeg de naam Djedi. Dat was de naam van de magiër die farao Khufu consulteerde toen hij zijn graftombe liet optrekken. De robot Djedi kroop door de tunnel met een zeer beweegbare slangachtige camera die achter hoeken kan kijken.

    Hiërogliefen in rode verf

    De camerabeelden tonen afbeeldingen van hiërogliefen in rode verf. Ook zijn er lijnen getekend. Die lijnen zouden kunnen aangebracht zijn door metselaars bij het bouwen van de piramide.
     
    Richardson vermoedt dat eens Egyptologen de hiërogliefen ontcijferd hebben ook duidelijk zal worden wat de functie van de tunnels was.

    Volgens Egyptoloog Peter Der Manuelian zijn hiërogliefen en graffiti in rode verf niet ongewoon.

    Het zijn vaak aantekeningen of cijfercombinaties die metselaars maakten als zij piramides optrokken. Een beetje vergelijkbaar met de aantekeningen die aannemers en architecten achterlaten bij het bouwen van onze huizen. 

    Aangezien de robot om hoeken kon kijken was hij dus ook in staat om een kijkje te nemen achter de deur. “Deze is mooi gepolijst en moet dus belangrijk zijn geweest.
     Aan de voorkant van de deur zitten metalen pinnen die aan de achterkant in mooie rondingen eindigen. Dat wijst erop dat de pinnen vooral een decoratieve functie hadden”, aldus onderzoeker Shaun Whitehead.

    Betekenis?

    Egyptologe Kate Spence die niet bij het onderzoek betrokken was, vermoedt dat de tunnels eerder een symbolische waarde hadden. Ze zijn volgens haar te nauw om enig praktisch nut te hebben.
     “De tunnels van de koninginnenkamer zijn noord-zuid en niet oost-west georiënteerd, dus ik verwacht dat hun functie symbolisch is en te maken heeft met de sterren en niet met de zon." Spence vermoedt dat in de koningskamer de sarcofaag en mummie van Khufu lagen.

    In de koninginnenkamer bevond zich vermoedelijk een "ka" en niet de overblijfselen van een koningin. De tunnels moesten de "ka" of geest van de farao helpen oversteken naar het hiernamaals. 

    Hawass, die het Djedi project overziet, vertelt dat buiten Cheops in geen enkele andere piramide dergelijke tunnels en deuren al zijn aangetroffen. Volgens hem herbergt de piramide nog een aantal geheimen.
    “De koningskamer zou geen echte kamer zijn maar een truc om ongewenste individuen te misleiden. Oude Egyptenaren vonden het heel belangrijk dat de grafkamer werd verstopt.
    Er is een legende die vertelt hoe de magiër Djedi Cheops ontmoet. Cheops was op zoek naar de god Thoth zodat hij het geheim van het verbergen van zijn piramide kon achterhalen."  
    (NewScientist/INM) 

    08-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    06-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Piramides niet gebouwd door slaven



    Piramides niet gebouwd door slaven

    Piramides niet gebouwd door slaven

    Piramides niet gebouwd door slaven

    De ontdekking van een reeks graven weerlegt dat piramides zouden zijn gebouwd door slaven.

    Lang werd aangenomen dat de Grote Piramides in de Egyptische woestijn gebouwd werden door slaven die tot hun dood in miserabele omstandigheden moesten werken.
     Maar de ontdekking van nieuwe graven toont aan dat de gigantische grafmonumenten voor de Egyptische koningen door vrije arbeiders werden gebouwd.

    Nooit naast de koning
    Egyptische archeologen ontdekten een reeks graven van arbeiders die hebben meegewerkt aan de bouw van de piramide van Cheops.
    De graven dateren uit de vierde dynastie (2649-2513 vC) en zijn van arbeiders die hebben meegewerkt aan de bouw van de grote piramide.

    "De graven bevinden zich naast de piramide van de koning.
    Dat zou aan slaven nooit zijn toegestaan.", zegt Zahi Hawass, hoofdarcheoloog van een Egyptisch opgravingsteam.

    06-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    04-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zalfje werd Egyptische koningin mogelijk fataal


    Zalfje werd Egyptische koningin mogelijk fataal

    AMSTERDAM – De Egyptische koningin Hatsjepsoet werd mogelijk ernstig ziek door een zalfje dat ze regelmatig op haar huid smeerde.
     Dat beweren Duitse wetenschappers.

     
    Foto:  Universiteit van Bonn

    De onderzoekers van de Universiteit van Bonn hebben de kankerverwekkende stof benzopyreen aangetroffen in een flesje met een primitieve huidlotion uit het oude Egypte.

    Volgens een inscriptie op de buitenkant was de flacon ooit eigendom van Hatsjepsoet. Dat meldt nieuwssite Discovery News.

    Gevaarlijk

    “We weten al lange tijd dat Hatsjepoet kanker had en mischien zelfs is gestorven aan deze ziekte”, verklaart onderzoeker Michael Höveler-Müller. “Nu hebben we de mogelijke oorzaak achterhaald.”

    “Benzopyreen is één van de meest gevaarlijke stoffen die we kennen”, aldus zijn collega Helmut Wiedenfeld. “Als de koningin een chronische huidaandoening had en er op korte termijn verbetering optrad door deze zalf, heeft ze zichzelf mogelijk jaren blootgesteld aan een hoog risico op kanker.

    Inhoud

    Het flesje met de huidlotion is al jaren eigendom van de Universiteit van Bonn. Het was lange tijd onduidelijk waar de inhoud voor werd gebruikt.

    Bij een uitgebreid onderzoek werden aan de binnenkant van de fles naast benzopyreen grote hoeveelheden palmolie aangetroffen, maar ook vetten die verzachting kunnen brengen bij huidaandoeningen.

    “Het is nu duidelijk dat de flacon een soort huidlotion bevatte of zelfs een medisch zalfje voor de behandeling van bijvoorbeeld eczeem”, aldus Höveler-Müller.

    Mummie

    Hatsjepsoet was één van weinige vrouwelijke farao’s in Egypte. Ze regeerde ongeveer 22 jaar, langer dan alle andere vrouwelijke monarchen.

    Niet alle wetenschappers zijn er echter van overtuigd dat Hatsjepsoet uiteindelijk stierf door de gevaarlijke stoffen in het huidzalfje dat ze gebruikte.

    In haar gemummificeerde lichaam zijn weliswaar kankercellen gevonden.
    Maar het verband met het huidzalfje kan pas defintief worden aangetoond als in het lichaam ook sporen van benzopyreen of andere stoffen uit de fles worden aangetroffen.

    04-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    02-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Koptische kerk ontdekt tussen Egyptische sfinxen




    Koptische kerk ontdekt tussen Egyptische sfinxen

     

    De Straat van Sfinxen verbindt de tempels van Luxor en Karnak.

    Archeologen hebben in het Egyptische Luxor de ruïnes van een kerk gevonden, dat meldt de dienst voor antieke vondsten van het Egyptische ministerie van cultuur. De kerk behoorde toe aan de Kopten, oude Egyptenaren die zich tot het christendom hadden bekeerd.

    De overblijfselen van de kerk werden gevonden in de zogenaamde “Straat van Sfinxen” in Luxor en zijn goed bewaard gebleven
    . De Kopten hadden de kerk in de vijfde eeuw opgetrokken uit de kalksteen van Ptolemeïsche en Romeinse tempels die eerder langs de Straat van Sfinxen stonden.
    Op die stenen staan diverse afbeeldingen van Ptolemeïsche en Romeinse koningen die de Egyptische goden hun offers aanbieden.

    De archeologen stootten ook op een nilometer, een oud instrument om het waterpeil van de Nijl te meten.

    Straat van sfinxen

    De archeologen leggen momenteel de Straat van Sfinxen bloot, een 2,7 km lange laan die de tempels van Luxor en Karnak verbindt.
    Ze ontdekten er eerder al funderingen met afbeeldingen van farao Amenhotep III, de kapel van de 21e dynastiepriester Min-Kheber-Re en enkele overblijfselen van sfinxen van de in totaal 1.350 sfinxen die de route oorspronkelijk bewaakten.

    02-09-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    31-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het einde van Sharm el Sheikh? Moslimbroederschap wil verbod op bikini’s en alcohol



    Het einde van Sharm el Sheikh?

    Moslimbroederschap wil verbod op bikini’s en alcohol




    Zonnebaden wordt in Egypte snel iets uit vervlogen tijden als de Egyptische islamitische politici hun zin krijgen. De Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid, de politieke vleugel van de Moslimbroederschap, wil een verbod op het dragen van bikini’s, pleit voor gescheiden stranden voor man en vrouw en de invoering van een alcoholverbod.
     
     ‘Strandtoeristen moeten onze normen en waarden respecteren, ‘ zegt Muhammad Saad Al-Katatny, secretaris-generaal van de Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid,
    in de Jerusalem Post.

    In Egypte worden deze herfst verkiezingen gehouden die de nieuwe regels voor het post-Mubaraktijdperk zullen vastleggen.

    Uit de peilingen blijkt alvast dat een meerderheid van Egyptenaren voorstander is van een groter respect voor islamitische wetten en gebruiken. Een minderheid vreest dat diezelfde verkiezingen kunnen leiden tot de installatie van een islamitische republiek.

    ‘Kijk naar wat er in Iran gebeurde," zegt Hani Henry, professor psychologie aan de Amerikaanse universiteit in Kaïro. "De gematigde jeugd wilde veranderingen doorvoeren, maar de Mullahs gijzelden de revolutie. Exact wat de Moslimbroedergemeenschap nu in Egypte doet’.

    Het toerisme naar de Egyptische badsteden brengt jaarlijks zo’n 9 miljard euro in de schatkist. Vele toeristen combineren een strandverblijf met een bezoek aan de piramides.
    Ook daar kan een einde aan komen wanneer de Salafisten hun slag thuishalen.
    Zij willen de piramides, sfinxen en andere monumenten die versierd zijn met on-islamitische afbeeldingen aan het publieke oog onttrekken.

    31-08-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    29-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.St. George-kerk in Caïro
    Beeld van de St. George-kerk
    Kunstwerk aan de St. George-kerk

    St. George-kerk

    De St. George-kerk is een Grieks-Orthodoxe tempel die in het begin van de 20e eeuw gebouwd werd.
    Vroeger was er nog een andere kerk die gewijd was aan 'Mari Girgis', zoals ze St. George in het Arabisch noemen, maar die is in tussentijd verdwenen.

    Het origineel gebouw was echter veel ouder en stamde uit 684 VC, maar brandde meer dan honderd jaar geleden af.
     Enkel de oorspronkelijke 14de-eeuwse trouwkapel blijft nog over.

    29-08-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    27-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Helft Nederlanders twijfelt op reis over veiligheid kraanwater
     

    Helft Nederlanders twijfelt op reis over veiligheid kraanwater


    BAARN - Nederlandse vakantiegangers keren het kraanwater massaal de rug toe als ze op vakantie zijn.
     Drinken 8 op de 10 Nederlanders thuis hun water nog uit de kraan, over de landsgrenzen stoppen zij resoluut uit angst dat het water niet veilig is.


    kraanwater, veiligheid, water, bronwater, mineraalwater, leidingwater, reizen, vakantie


    Door: Franca van Dalen
    Bronnen: ANP, TNS NIPO, Vitens

    27-08-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    25-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwe inzichten in de achtste plaag van Egypte



    Nieuwe inzichten in de achtste plaag van Egypte

    Er is een nieuwe stap gezet in het ontrafelen van de achtste plaag van Egypte.

    Woestijnsprinkhanen

    Woestijnsprinkhanen © ImageGlobe

    De woestijnsprinkhaan kan, afhankelijk van omgevingsomstandigheden, in twee vormen voorkomen: een schuchtere solitaire en een agressieve zwervende.

    Een zwerm sprinkhanen kan tot liefst 40 miljard individuen bevatten, en een oppervlakte van ongeveer 1000 vierkante kilometer bestrijken.

    Zo’n zwerm staat in de Bijbel beschreven als de achtste plaag van Egypte. Omdat een zwerm enorme schade aan de landbouw kan veroorzaken, zoeken wetenschappers koortsachtig naar manieren om te vermijden dat woestijnsprinkhanen gaan zwerven.

    Bioloog Bart Boerjan van de Katholieke Universiteit Leuven presenteert met een aantal collega’s in het vakblad General and Comparative Endocrinology nieuwe inzichten in de sturing van het sprinkhanengedrag.

    Stress

    Er blijken namelijk epigenetische factoren in het spel –
    dat zijn factoren die niet in, maar op het genetisch materiaal zitten, en die mee bepalen welke genen tot expressie worden gebracht, en welke niet.
     Dat gebeurt in de praktijk door scheikundige vlaggetjes aan specifieke stukken van het genoom te hangen. Zo kan de genetische code van een soort leiden tot verschillende verschijningsvormen.

    Onder meer stress zou een rol spelen in het sturen van de epigenetische expressie van genen bij de woestijnsprinkhaan.
    (DD)

    25-08-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    23-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Sinaïberg: een buitengewoon mooie ervaring


    De Sinaïberg: een buitengewoon mooie ervaring

    Loop over de treden van berouw en slaap boven op de berg om de zon boven de woestijn te zien opkomen.
    Oftewel: breng een bezoek aan de Sinaïberg, een unieke ervaring.

    Foto:  Vakantie.nl

    De Sinaïberg (ook bekend als Horebberg of Djebel Moesa) is 2.285 m hoog en ligt in het Sinaïgebergte in Egypte.
     Dit gebergte ligt in het zuiden van het Egyptische schiereiland Sinaï.
     
    Joden, christenen en moslims beschouwen de Sinaïberg als een heilige berg omdat velen van hen denken dat Mozes veertig dagen op de berg heeft doorgebracht en hier ook de Tien Geboden heeft ontvangen van God.

    Aan de voet van de Sinaïberg staat het Katharinaklooster, één van de oudste en beroemdste kloosters ter wereld. Dit klooster werd in de 6e eeuw na Christus gebouwd en behoort tot de Grieks-orthodoxe kerk.

    Griekse monniken bewonen het klooster. Zowel de Sinaïberg als het Katharinaklooster zijn in 2002 opgenomen op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

    Met de trap naar de hemel

    Je kunt de top van de Sinaïberg via twee paden bereiken. De eerste en tevens makkelijkste optie is het kamelenpad. Dit pad dankt zijn naam aan de nomaden die hier met kamelen klaarstaan voor het geval toeristen hulp nodig hebben.
     
    Ervan uitgaande dat je dit gehele pad bewandelt, doe je er ongeveer drie uur over om tot de top te komen. Het laatste gedeelte van deze route bestaat uit het beklimmen van 750 treden van berouw op de ‘trap naar de hemel’.

    Deze 750 treden zijn niks vergelijken bij de tweede route die je naar de top brengt. Dit steile pad bestaat namelijk uit de gehele ‘trap naar de hemel’ die maar liefst 3.750 treden van berouw telt. Een echte uitdaging, maar eenmaal aangekomen op de top weet je waar je al die moeite voor hebt gedaan. Het uitzicht is werkelijk spectaculair.

    Op de top

    Nadat je bent bijgekomen van de lange klim naar de top, staat je nog heel wat moois te wachten. Zo heb je op de top niet alleen een waanzinnig uitzicht over de Sinaïwoestijn, maar zie je ook de kapel van de heilige Drie-eenheid.
     
    Dat wil zeggen: de drie heilige personen die God omvat (de Vader, de Zoon en de Heilige Geest). Toeristen mogen helaas niet in de kapel komen vanwege de angst voor heiligschennis.

    Iets wat je absoluut moet meemaken als je op de top van de Sinaïberg bent, is de zonsopkomst en/of -ondergang. Om het de toeristen gemakkelijk te maken, is het mogelijk om op de berg te blijven slapen zodat je ’s ochtends de zon ziet opkomen boven de Sinaïwoestijn.

    23-08-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)
    21-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Metropolitan Museum geeft Egyptische kunstobjecten terug


    Metropolitan Museum geeft Egyptische kunstobjecten terug

    © epa

    Amerikanen konden meer dan vijftig jaar 19 bijzondere kunstobjecten uit het graf van Toetanchamon bewonderen, maar in overeenstemming met Egyptes Hoge Raad voor Oudheden zal het Metropolitan Museum of Art te New York de kunstvoorwerpen  teruggeven aan Egypte.

    © afp

    Toen het expeditiehuis van het Metropolitan Museum in Egypte haar deuren sloot, werden de kunstvoorwerpen in 1948 naar New York gezonden. Enkele van de voorwerpen werden zelfs door een familielid van archeoloog Howard Carter, de ontdekker van het graf van Toetanchamon, aan het museum nagelaten. Toch heeft het museum besloten de kunstvoorwerpen aan Egypte terug te geven.
    Thomas Campbell (directeur van het Metropolitan Museum) laat via de website van het museum weten: “Because of precise legislation relating to that excavation, these objects were never meant to have left Egypt, and therefore should rightfully belong to the government of Egypt.”

    De 19 kunstvoorwerpen zijn bestemd voor de collectie van het nieuwe Groot Egyptisch Museum, want een mooie tentoonstelling over Egypte’s meest bekende farao kan hier natuurlijk niet ontbreken

    . Het Groot Egyptisch Museum wordt bij de piramides van Giza gebouwd en zal naar verwachting in 2012 openen. (Bron: AD, The National

    21-08-2011 om 00:00 geschreven door andre&ida


    >> Reageer (0)

    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!