Alaa al Aswani Over Egypte
Bundeling van Al Aswanis kritische politieke commentaren op het Mubarak-regime. De stukken werden gepubliceerd in de Egyptische krant Shorouk in de jaren voorafgaand aan de revolutie in Egypte.
De Egyptische Al Aswani is schrijver, tandarts en mede-oprichter van de politieke beweging Kefaya. In zijn politieke columns haalt hij meedogenloos uit naar het regime van Hosni Mubarak, dat op 11 februari van dit jaar ten val werd gebracht.
Dat maakt zijn observaties evenwel niet gedateerd; ze zijn ter verduidelijking van de aanloop tot de revolutie in Egypte en hoe de schrijnende misstanden in het land leidden tot een breed gedragen genoeg!, zoals hij in het voorwoord toelicht.
Hakbijl
Al Aswani richt zijn pijlen op allerlei aspecten van de Egyptische maatschappij die hij voor verbetering mild uitgedrukt vatbaar acht. Deze bundeling laat zich lezen als een hakbijl. De politieke machtsstructuur, die is vergeven van de corruptie, moet het ontgelden.
Zo schrijft hij: Ze worden van de ene toppositie naar de andere verplaatst zonder al te veel na te denken over hun geschiktheid of ervaring. De hoofd- en bijrolspelers, hun entourage, het wrede politieapparaat, de achterlijke imams niets ontsnapt aan de verontwaardigde pen van Al Aswani.
Gezien de grove schendingen van mensenrechten is die verontwaardiging volkomen terecht. Soms stolt het bloed je in de aderen en vraag je je af in hoeverre democratie een oplossing kan zijn voor de wreedheden die in Egypte opgeld doen, aangezien Al Aswani bijna elk hoofdstuk afsluit met de zin Democratie is de enige oplossing.
Fundamentalisme
Ongeletterdheid, toenemende armoe en corrupte banensysteem hebben Egypte ontvankelijk gemaakt voor het wahabisme, voorzien van brandstof door Saoedi-Arabië en dat zich als een olievlek verspreidt.
De redelijk geëmancipeerde rol van de vrouw werd daarmee teruggedraaid, zoals het fundamentalisme op elk gebied een funest-eroderende werking heeft.
De voorbeelden die Al Aswani aanhaalt om het regime van Mubarak te hekelen, zijn te veel om op te noemen. Grove missers stapelen zich op, en de profiterende elite heeft vrijwel elke noodzakelijke investering in infrastructuur, onderwijs, economie laten liggen.
Al dit ontlokte uiteindelijk een aantal kleine volksopstanden, die mede onder invloed van de eerste revolutie in Tunesië ontaardden in een protesterende miljoenenmassa op het Tahirplein in Caïro.
|