|
In het Egyptisch museum van Cairo merkte mineraloog Vincenzo de Michele een eigenaardigheid bij een van de archeologische vondsten.
In het midden van een nekjuweel van de bekende farao Toetanchamon bevindt zich een geel sierraad van onbekende oorsprong. Althans, voorheen onbekend.
Nu heeft men een nieuwe theorie over dit gele kleinnood.
 Na onderzoek bleek het juweel gewoon glas te zijn. Dit leverde echter geen sluitende verklaring op want de ouderdom predateerde de allereerste Egyptische beschaving.
Hoe kwam dat glas daar?
De Egyptische geoloog Aly Barakat herleidt de oorsprong naar stukjes glas die in de Egyptische woestijn te vinden zijn.
Hierboven ziet u Barakat terwijl hij een stuk ruw woestijnglas in de hand houdt. Hoe komt dat glas in die grote zandvlakte?
Hemel van vuur
Australisch astrochemicus Christian Koeberl onderzocht zowel de regio als het glas. Hij concludeert dat alleen een extreem hoge temperatuur verantwoordelijk kan zijn voor de vorming.
Een meteoriet die de Aarde lang geleden ramde zou het puzzelstuk zijn dat de glaspuzzel oplost,  alleen... er is nergens een impactkrater te vinden.
Ook toen men het gebied met satellieten afspeurde trof men geen sporen. Men vond op een andere Egtptische locatie wel een krater en ook daar was dit glas te vinden, dat ziet u rechts op de luchtfoto.
De Amerikaanse geofysicus John Wasson zoekt het nog iets verder. Hij herinnert zich het Siberische Tunguska, waar in 1908 een meteoriet een volledig bos met 80 miljoen bomen van de kaart veegde. Enkelen geloven tot op vandaag dat het Tunguska-gebeuren een neerstortende UFO met groene mannetjes was, hoofdzakelijk omdat er geen inslagkrater was.
Wetenschappers vermoeden dat een onbekende voorwerp boven het bos explodeerde en dat de hitte verantwoordelijk was voor een bliksemsnelle bosbrand.
John Wasson denkt dat er in Egypte iets soortgelijks is gebeurd en dit het ontbreken van een krater verklaart.
Jupiter geeft hints
De eerste atoombom die in New Mexico werd gedetoneerd zorgde ook voor een laagje van glas.
Al was deze laag vele malen kleiner dan hetgeen in Egypte is aan te treffen. De oorsprong van Toetanchamons juweel is dus krachtiger dan een atoombom.
Een natuurlijke uitbarsting op deze schaal werd lang voor onmogelijk gehouden. Tot NASA in 1994 met Hubble kon zien hoe de komeet Shoemaker-Levy de planeet Jupiter een kosmische kus gaf.
De komeet explodeerde in de Juviaanse atmosfeer en Hubble detecteerde de grootste vuurbal ooit aan de horizon van Jupiter.
Mark Boslough, gespecialiseerd in impactsimulaties, maakte een computermodel dat de Shoemaker-Levy-inslag nabootste, maar dan op Aarde in plaats van Jupiter.
Op basis van zijn simulatie moest Boslough concluderen dat oppervlaktetemperaturen van 1.800 graden Celsius niet vreemd zouden zijn.
De kracht was ongeveer gelijk aan tienduizend atoombommen en zou dus makkelijk een glaslaag kunnen vormen zoals die in het Egyptisch zand te vinden is.
Voor mensen in de omgeving betekent iets dergelijks een snelle, wellicht pijnloze, dood...........
Hoe brozer de materie waaruit de komeet of meteoriet bestaat, hoe groter de kans dat het zorgt voor een hemels schouwspel.
Harde soorten indringers zorgen voor inslagkraters, zachte of broze exemplaren voor een verhitte hemel.
Beiden met de voor hun specifieke gevolgen.
Andere glaslagen
In Azie heeft John Wasson een ander glasveld aangetroffen.
Het is afkomstig van ruimteobject dat 800.000 jaar geleden de Aarde heeft bezocht.
Dit veld is nog groter dan het Egyptische en was belangrijk voor studies over dit fenomeen.
Een gebied van driehonderduizend vierkante mijl ondervond meerdere hemelse vuurballen en ook hier nergens een krater te vinden.
Beide onderzoekers, Boslough en Wasson, geloven dat deze gebeurtenis ongeveer iedere honderd jaar ergens plaats vindt.
Zelfs het effect van een kleine atmosferische vuurbal zou groter zijn dan meerdere Hiroshimabommen.
(Het nekjuweel van Toetanchamon met de gele ruimtesteen)
De onderzoekers plaatsen ook vraagtekens bij de Hollywoodmanier om ruimteindringers te vernielen.
Bruce Willis sturen om het object te detoneren, of een (kern)raket lanceren, zou alles nog erger kunnen maken.
Als een grote meteoriet in onze atmosfeer versplintert, dan wordt het pas echt tropenweer. | 
