Revolutie in Egypte: Maar waar zijn al die vrouwen gebleven?
Geplaatst door brabosh
Kaïro, dinsdag 8 maart 2011. Nadat ze hadden geholpen met het omverwerpen van het regime van president Moebarak, betoogden vrouwen en ook een aantal mannen om vrouwen meer stem te geven in de opbouw van het toekomstige Egypte.
Om hun eisen kracht bij te zetten, demonstreerden de vrouwen op International Womens Day op het alombekende Tahrir Plein. Honderden vrouwen eisten meer aandacht om een einde te maken aan het seksuele geweld en betoogden voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Op het plaatje debatteert een vrouw met mannelijke tegendemonstranten. Haar deel in de Revolutie werd door de mannen onthaald op spotternijen, hoongelach, smaad en geweld.
 Een en ander draaide uit op regelrecht geweld toen mannen de vrouwelijke betogers begonnen uit te schelden en te slaan zeggende dat ze terug naar huis moesten. Revolutie is een mannenzaak in een doorsnee moslimland en dat werd hen snel duidelijk gemaakt en er letterlijk in geramd. Hun plaats hoorde niét op het Tahrir Plein maar aan de Egyptische haard, keuken en bed: koken, kuisen en kinderen baren en vooral zwijgen en toestemmen is hun rol.
Dat was zowat het laatste noodsignaal dat we van de vrouwen van Egypte hebben gehoord. Sindsdien is het stil geworden omtrent de eisen voor meer vrouwenrechten. Nu stilaan de resultaten van de verkiezingen bekend raken en de Moslim Broederschap afstevent op 40% van de stemmen en de Salafisten 25%, zal het nog veel stiller worden.
Geen enkel protest vanuit het Westen dat zoals altijd de andere kant opkijkt als het om de interne keuken van de moslimwereld gaat. En zwijgen en wegkijken kunnen wij, de Westerlingen, als geen ander. Behalve dan
als het om de Joden of Israël gaat. Dan brullen we om het hardst!
Intussen met de hand op de oliekraan bepalen de Arabische en Perzische moslims wat wij over hen mogen zeggen, schrijven en doen. Arme vrouwen van Egypte. Waaraan hebben zij dit allemaal verdiend?
Hieronder wijst Irit Rosenblum andermaal op het drama en de schande die de vrouwen van Egypte tijdens hùn Arabische Lente Nachtmerrie is overkomen. De ontnuchtering slaat ongemeen hard toe. De winter in Egypte belooft erg bar en bitterkoud te worden.
Egypts revolution was stolen from the women
door Irit Rosenblum [bron: The Jerusalem Post]
De vrouwenstemmen die de dageraad van de revolutie teweegbrachten worden weggedrukt van het Tahrir Plein. Gewelddadige repressie is hun beloning en hun lot.
Wanneer we retrospectief de eerste dagen onderzoeken van de opstand in Egypte, lijkt het bijna alsof de vrouwen misleid en paradoxaal genoeg voor de revolutie werden aangeworven om de bestaande machtsstructuur te bestendigen.
Werden de vrouwen dan opgetrommeld door machtige mannelijke actoren, die elk gebied van het leven in Egypte controleren, om zowel de volksopstanden op gang te trekken als om een echte democratische sociale protestbeweging tot stand te brengen, terwijl zij systematisch worden geweerd van machtsposities? Werd de revolutie hen uit de handen gestolen?
Sinds februari 2011, volgt de internationale gemeenschap op de voet de dramatische onderdrukking van volksopstanden tegen tirannieke Arabische leiders die, sinds de afzetting van president Hosni Moebarak van Egypte, doorheen het hele Midden-Oosten razen.
Met de schijn van een democratie
Vandaag, nu de eerste verkiezingsronde heeft plaatsgevonden en de overgangsregering door het verkozen parlement moet worden vervangen, mogen we met stellige zekerheid veronderstellen dat de stemmen van de vrouwen die in de eerste dagen van de revolutie werden gehoord, definitief tot zwijgen werden gebracht en voortaan van het politieke podium zijn verdreven.
Een nooit geziene vrouwelijke deelname in de politieke beweging werd vastgesteld tijdens de eerste weken die voorafgingen alvorens Moebarak werd verdreven van de macht. Men schat dat tussen 20 tot 40 percent van de massas die dagelijks op het Tahrir Plein verzamelden, vrouwen waren. Alleen dit feit al is overweldigend.
Het algemene beeld dat zich aftekende op de Westerse TV schermen was die van een feministische agenda, die opriep tot gelijkheid voor allen, zoals die werd verwoord door de Eyptische massas. Met een Westerse, misschien wat naïeve benadering, werd dit geïnterpreteerd als het bewijs van het echte democratische karakter van de demonstraties.
Echter, deze Westerse benadering, zoals het gaat met andere scenarios in het Midden-Oosten, negeerde maar al te gemakkelijk de lange geschiedenis van conservatieve politieke cultuur, met het zwaartepunt in de Islamitische traditie en een klassieke voorkeur voor mannelijk leiderschap. Dit zijn de waarden die op dit ogenblik het Tahrir Plein overrompelen.
De afzetting van Moebarak bracht een leiderschap en een ideologische leegte, waarin nieuwe en oude politieke actoren werden meegesleept om ze weer op te vullen. Zowat 50 politieke partijen kondigden vooraf aan deel te nemen aan de parlementaire verkiezingen.
Met een afbrokkelende economie en bijna de helft van de bevolking van Egypte in uitzichtloze werkloosheid geduwd, waar de mensen natuurlijk uit op een krachtige leiding die het politieke systeem drastisch genoeg zou veranderen om mensen in waardigheid te laten leven en te laten genieten van hun betrekkelijke vrijheden.
De twee belangrijkste politieke machten die hier mekaar beconcurreren zijn de Islamitisch-religieuze versus de seculier-militairen.
Na de aanvankelijke euforie volgt de bittere ontnuchtering. Bezorgde gezichten bij de vrouwen van Egypte om wat komen zal, nadat de resultaten van de verkiezingen bekend raken en een nieuwe parlement zal zetelen waarin zij de helft van de Egyptische bevolking niet of nauwelijks vertegenwoordigd zullen zijn
Maar waar zijn de vrouwen gebleven?
Zij werden buiten spel gezet, gebruikt en misbruikt. De stemmen van de vrouwen die niet enkel deelnamen, maar de dageraad van de revolutie teweegbrachten, werden verdreven van het Tahrir Plein door gewelddadige repressie.
De liberale elementen, die aanvankelijk de beweging genereerden, met inbegrip van de vrouwen, en de ware democratische bedoelingen aantoonden; slaagden er maar niet in om een georganiseerde politieke structuur te consolideren die met geïnstitutioneerde organisaties kon wedijveren die reeds in de machtshiërarchie zaten verschanst.
De seculaire militaire en Islamitische religieuze organisaties delen een gelijkaardige houding ten opzichte van vrouwen. De gemakkelijkste manier voor hen om de macht te consolideren is de vrouwen weg te houden van de centra van de macht, en het voorbehouden van de macht aan de mannen is een zeer belangrijk element van hun ideologieën en identiteiten.
De islamisten hebben helemaal niet gewacht op de resultaten van de verkiezingen, alvorens hun nieuwe orde in de straten van Kaïro te ontplooien.
Na verscheidene aanvallen en gewelddadige arrestaties van vrouwelijke verslaggevers en demonstranten op 25 november jongstleden, heeft de organisatie Reporters Without Borders een officiële waarschuwing uitgereikt aan vrouwelijke journalisten om het Tahrir Plein voortaan te mijden, het enige en belangrijkste aandachtspunt voor persagentschappen in Egypte.
Het arresteren, misbruiken en vernederen van vrouwen met het doel om hen te ontmoedigen in de openbaarheid te treden, is een duidelijke beleidslijn geworden.
De Amerikaanse president Barack Obama verklaarde dat geen enkel land zijn ware potentiële energie kan benutten wanneer de helft van zijn bevolking haar eigen potentieel niet mag inzetten.
Het perspectief op zinvolle verandering in de positie van vrouwen in Egypte oogt bijzonder grimmig, en men dient zich af te vragen hoe helder de horizon vandaag nog schijnt voor de Egyptenaren die vandaag aan de stemhokjes aanschuiven.
|
