Naar school in Egypte

Mijn school heet ‘Abdel-Minaim Wassel Experimental Language School’, en zoals de naam al zegt is het een school die ook vakken in het Engels heeft.
Toen we hier tien jaar geleden kwamen, kende ik nog niet zo veel Arabisch, de taal die ze officieel in Egypte schrijven.
Maar ze praten in het Egyptisch, wat ik wel een beetje kon, aangezien ik het met mijn vader thuis soms sprak.
Daarom zat ik op een ‘language school’, waar we de helft van de vakken in het Arabisch, en de andere helft in het Engels krijgen.

De eerste paar jaar hoefden we niet te slagen in de Arabische taal omdat we uit het buitenland kwamen, maar daarvóór zijn we wel naar een Engelse school gegaan in Nederland.

In Egypte verdelen ze de middelbare school in twee scholen: de eerste drie jaar die ‘aadedie’ heten, en de laatste drie jaar die ‘Sanawie’ heten.
Vanaf Sanawie zijn er niet zoveel gemengde scholen en daarom zit ik op een meisjesschool.
We krijgen ook Frans als extra taal en we mogen eigenlijk ook Duits kiezen, maar ze hadden geen Duitse leraar op mijn school.
 
Op allebei de scholen waar ik op ben geweest (de lagere school en aadedie en de sanawie-school) moest ik een schooluniform aan.

Een schooluniform dragen is heel gebruikelijk in Egypte, bijna alle scholen hebben een uniform. De meeste hebben blauwe overhemden en donkerblauwe of grijze broeken.
 Maar mijn laatste school wou een hele andere kleur, dus moesten we
bordeauxrode overhemden en donkergrijze broeken aan.
 In mijn eerste jaar was het een olijfgroen overhemd met ruitjes en een donkere olijfgroene broek.

Ik vond alle kleuren eigenlijk niet mooi, maar het idee van een schooluniform is wel handig.
Mijn moeder zegt dat het is zodat je geen verschil voelt tussen arme en rijke mensen.

Maar dat verschil krijg je wel op de universiteit.
 Het is natuurlijk ook makkelijk dat je niet elke dag moet bedenken wat je morgen moet aantrekken, maar het is vooral eerlijk.

Mijn school is best dichtbij, dus brengt mijn moeder ons ’s ochtends naar school omdat we anders te laat komen, en lopen we ’s middags zelf naar huis.
De meeste mensen in Egypte gaan met minibusjes, de chauffeurs spreken het af met de ouders en stoppen dan op bepaalde plekken waar de kinderen ’s ochtends moeten instappen, en ’s middags wachten ze totdat iedereen uit school is en halen ze ze op.

Onze school is vrij nieuw, toen ik er op kwam was hij pas twee jaar oud, dus hij bestaat pas vijf jaar. Het was eerst alleen een ‘Language school’, maar toen er iets fout ging met een Egyptische school in de buurt, werd het uiteindelijk deels een Egyptische school, en kwamen er veel meer leerlingen bij.

De Language-kant heeft meer dan duizend leerlingen, en de Arabische kant nog veel meer.

Het schoolgebouw heeft twee kanten en ziet er L-vormig uit, het heeft vier trappen en vier etages.
Aan de ene kant zit de Egyptische school en aan de andere zit de Language school.
Ons schoolgebouw heeft een schoolplein waar twee goals staan, aan de voor en achterkant, en twee plekken om te basketballen.
Soms als ze volleyballen hangen ze een net op in het midden van het veld.

We hebben ook nog een klein winkeltje waar ze snoep en chips verkopen. In de pauze doe ik niet veel, op het schoolplein is het altijd veel te druk, dus blijf ik meestal in de klas en praat met mijn vrienden en eet mijn brood op.
De jongere kinderen gaan meestal gewoon beneden spelen op het plein.

Ons jaar is verdeeld in twee klassen, volgens de vakken die we hebben gekozen.
 Daarom is onze klas kleiner dan de andere; in onze klas zitten ongeveer 20 mensen, in de andere klas zitten er bijna 40.
Mijn lievelings vakken zijn Engels, omdat het makkelijk is, en muziek. Ik hou niet van wiskunde en Frans.

Mijn eerste schooldag kan ik me niet zo goed herinneren, maar ik kende de meeste mensen al van mijn vorige school.
Het was niet echt speciaal, iedereen gedag zeggen en de nieuwe leraren ontmoeten.

Het grootste verschil tussen mijn school en een Nederlandse school is waarschijnlijk dat we een schooluniform moeten dragen.
 Daardoor is er niet zo veel verschil tussen populaire kinderen en nerds, maar er zijn natuurlijk wel groepjes, en vervelende mensen, maar die zijn er overal.

In Egypte moet je alles ook uit je boek leren als je een hoog cijfer wil halen.
En in alle jaren moet je examens doen, sommige mensen onthouden letterlijk wat er in het boek staat en die mensen krijgen meestal ook de hoogste cijfers.

 Als ik dit jaar slaag, ben ik klaar met deze school en mag ik naar de universiteit.
 De universiteiten nemen de mensen aan met de hoogste cijfers, en er wordt niet geloot.
Dus hangt je hele toekomst van die punten van de laatste twee jaren af.

Gepost door Anita vanuit Alexandrië, Egypte