Echte oorlogsschepen kende men niet in Egypte. Men zette daarvoor altijd gewone Nijlschepen in. Men was intens bezig met het oprichten van vestingen voor het beschermen van de goederen. Al in de vroege tijd is de vesting Elefantine bekend. Het was de meest zuidelijk gelegen stad en een strategisch bolwerk dat aanvallen vanuit het zuiden moesten tegen gaan.
Om aanvallen uit het oosten af te slaan hadden de Egyptenaren een muur opgetrokken die later vervangen werd door een netwerk van vestingen.
Een belangrijke uitvalsbasis voor de Egyptische krijgstochten naar Syrië was Sile, helemaal in het oosten van de Delta.
Het zich verplaatsen door de woestijn verliep nogal moeilijk. Daarom maakten de Egyptenaren het liefst gebruik van het water. Men kende in die tijd geen transportwagens en daarom moesten ze hun vrachten vervoeren met ezels en andere muildieren. Ook de eigen voorraad moest meegenomen worden en dit betekende dat hoe langer de route was, des te kleiner de vracht was.
Over de strategie en tactiek van het Egyptische leger is weinig bekend. Het meest waarschijnlijke is dat de plannen per situatie bekeken werden ..
Er is maar een slag waar we de tactiek terug hebben kunnen vinden omdat er naast de Egyptische verslagen ook de verslagen van de Hettieten(de vijand) gekend zijn.
de strategie van Ramses II
In het jaar 5 van zijn regeerperiode (1274 v.Chr.) besloot Ramses II om tegen de Hettietenkoning Moewatallis ten strijde te trekken. Ramses II verdeelde zijn leger in vier delen en deze moesten door de woestijn trekken richting de Dode Zee. Vervolgens moesten ze de vesting Kadesj aanvallen want daar zou de vijand zich verschuilen.
Een tweede leger moest met boten ten noorden van Byblos aan wal gaan en dan via het land oprukken naar Kadesj. De strategie van Ramses was duidelijk; hij wilde via een tangbeweging de Hettieten omsingelen en verslaan.
Maar .... Ramses maakte zware fouten - zie volgend deel hier boven
|