Nieuw op school in Egypte
Ik ben naar eind augustus 1997 naar Egypte verhuisd, ik was toen 7 jaar oud. Ik ben half Egyptisch, half Nederlands, dus ik kon al een beetje Egyptisch praten en schrijven, want dat had mijn vader mij geleerd.
Ik kende een heleboel kleine woordjes, en ik kende het alfabet uit mijn hoofd en kon al simpele dingen schrijven. Maar mijn Egyptisch was verre van perfect, en ik had een heel zwaar Nederlands accent.
In september begonnen de scholen. Ik kon toen gelijk naar groep vier. Mijn vader hielp mij samen met mijn moeder om op school te komen. Mijn moeder kon toen ook nog haast geen Egyptisch.
We gingen praten met een paar mensen op school, en mijn oudere zus moest iets in het Engels voorlezen, mijn moeder zei dat ik dat ook kon, dus mocht ik ook. De rest van het gesprek heb ik niet meegeluisterd, want ik wilde het verhaaltje uitlezen.
Hier in Egypte hebben we ook in de basisschool een verschillende leraar of lerares voor elk vak. Een van die leraren is dan de Hoofdleraar of lerares van de klas. Die regelt alle dingen zoals posters die we moeten maken voor extra punten. Mijn vader ging met mijn hoofdlerares praten, en vroeg haar om op mij te letten.
Engels en Arabisch Zij was de lerares Arabisch, dus haar vak was een van de moeilijkste. Gelukkig zat ik op een experimental school, wat betekent dat ik de helft van mijn vakken in het Engels kreeg. Jammer genoeg kreeg ik de andere helft in het Arabisch.
Bijles In die Arabische vakken kreeg ik elk jaar thuis bijles. Maar gelukkig hoefde ik de eerste vier jaar niet te slagen voor de Arabische vakken.
Dialect Het probleem van de Egyptische taal is, dat het eigenlijk een soort Arabisch dialect is. Veel mensen denken dat Arabisch hetzelfde is als Egyptisch maar het zijn twee verschillende dingen.
Arabisch is een hele oude taal, de taal van de Koraan. Het is verspreid over een heleboel landen toen de Islam zich verspreidde. Maar elk land heeft er in de loop der jaren, onbewust, een heleboel aan veranderd. Het is beinvloed door de oorspronkelijke talen van de landen, en in een heleboel gevallen, zoals hier in Egypte ook door talen van landen die dat land hebben overgenomen.
Een hele tijd geleden is Egypte bezet door Engeland, Frankrijk, Turkije en Griekenland. Dus de Arabische taal werd beinvloed door het Engels, het Frans, het Turks, het Grieks en vast nog een heleboel andere talen.
Dus het gesproken Egyptisch is niet hetzelfde als Arabisch, de taal die je krijgt op school. En alhoewel ik me toen ik hier kwam een beetje verstaanbaar kon maken in het Egyptisch, kon ik echt helemaal geen Arabisch.
Mijn tante had mijn ouders gezegd dat we beter Engelse les konden nemen voordat we hier kwamen, en als we dat niet hadden gedaan, hadden ze ons waarschijnlijk een paar klassen teruggezet. Maar het niveau van Engels hier was wel veel lager dan in Nederland.
Engelse privé school In Nederland was ik een paar maanden naar een Engelse privé school gegaan, en ik kreeg toen ook privé les bij een Engelse dame. Ik vond mijzelf heel dom vergeleken bij de kinderen op die school, die veel beter in Engels waren dan ik. Maar hier was ik net als mijn zus altijd de beste van de klas in Engels (nu studeer ik ook Engels xD , en mijn zus ook.)
Anders De andere kinderen waren heel erg geintereseerd in mij, ik was nou eenmaal anders. Maar in tegenstelling tot de meeste dingen die anders zijn, ging die interesse in mij niet weg na een paar dagen, niet eens na een paar weken.
Aapjes kijken In Egypte houden ze heel erg van buitenlanders, dus ik en mijn zus, die op dezelfde school zat, bleven nog jaren lang de aapjes waarnaar een heleboel kinderen kwamen kijken.
Ik weet nog dat ik het heel vaak vervelend vond dat mensen me zo behandelden. Ik wou gewoon spelen en praten over leuke dingen, maar het enige wat iedereen tegen me zei was: Zeg eens iets in het Nederlands!, ik werd er gek van!!!
Daarnaast verstond ik ze ook heel vaak niet, en zij mij al helemaal niet. Ik weet nog dat ik altijd dacht dat ik heel vaak werd gepest. Nu ik ouder ben, en weet hoe mensen hier met elkaar omgaan, snap ik dat dat hun manier was om grappig te doen.
Grapjes Een voorbeeld van een van hun grapjes dat heel vaak gebeurde, was dat ze de strik uit mijn haar trokken, omdat ze mijn haar zo mooi vonden. Ze zeiden steeds dat ik mijn haar los moest doen, maar dat mocht niet van mijn moeder, want de school had tegen haar gezegd dat dat niet mocht. Dus moest ik elke keer weer achter ze aanrennen om mijn strik terug te pakken, dat vonden ze een heel leuk spel.
Stoere jongens Maar hoe ouder ik werd, hoe beter ik met de kinderen in mijn klas om kon gaan. De jongens bleven mij pesten, maar dat deden ze bij alle meisjes, dat is hun manier van stoer doen en zo worden ze hier opgevoed.
Toen ik hier op school zat was het niet normaal om echt bevriend te zijn met een jongen, dus jongens deden stoer en meisjes deden afstandelijk tegen jongens. Nu is dat wel anders. Europa heeft heel veel effect op Egypte, en het is hier heel erg veranderd in de tijd dat ik hier ben.
Eng Maar goed, zo een, twee jaar geleden zei een meisje dat al jaren bij mij op school zat, maar dat ik nooit echt leuk had gevonden, tegen mij dat ze mij vroeger eng vond. Toen ik haar vroeg waarom zei ze dat ik vroeger achter mensen aanrende en ze soms sloeg ofzo. Ik was echt totaal verbijsterd! Bang? voor mij? Ik was het lieve, verlegen meisje dat bang was voor iedereen en niemand begreep.
Maar als je een kind bent en iemand pakt iets van je af (zoals een strik, wat ze bijna dagelijks van me afpakten), dan ren je achter diegene aan! Ik denk dat ik dat vaak deed als mensen grappen met me uithaalden of me pestten, omdat ik mijzelf niet goed kon verwoorden.
Ik kon nooit zeggen dat ik iets vervelend vond, want niemand begreep mij. Ik denk dat je dan als kind heel snel gefrustreerd raakt (als volwassene trouwens ook). Maar goed, zodra ik ze wel begreep, en natuurlijk ouder en volwassener werd, deed ik dat nooit meer.
Beroemdheid Ik was wel een beroemdheid op school, overal kende iedereen me. Ik werd door mensen van mijn klas voorgesteld aan hun vrienden of familieleden in andere klassen, en niet met mijn naam, maar als: Dat Nederlandse meisje waarover ik je verteld heb. of: Kijk dit is Anita, zij is Nederlands!
Mensen die ik niet kende, kwamen soms naar me toe en zeiden: Jij bent dat Nederlandse meisje he? Zeg eens iets in het Engels! De meeste kinderen wisten niet eens dat Nederland een eigen taal had. Waarschijnlijk dachten ze dat ze overal buiten Egypte, Engels praten. Soms voelde het net alsof ze alleen maar bevriend met me waren omdat ik Nederlands was.
Tijdens de pauzes In mijn pauzes ging ik meestal naar het muzieklokaal. Dat was een soort van buitenschoolse activiteit, maar dan in de pauzes. We zongen dan, en toen ik ouder werd mocht ik ook een paar instrumenten bespelen. Daardoor miste ik wel altijd de pauzes, maar ik miste het niet.
Twee grote zandbakken In de pauzes was het altijd heel druk beneden op het plein, want er zaten echt duizenden mensen op mijn school. Een heel groot deel van het plein was ook echt alleen maar zand. Het was eigenlijk geen plein, meer twee héééééle grote zandbakken met een verhoogd stuk ertussenin wat wel gewoon betegeld was. In één van die zandbakken was een basketbalveld, maar de ballen kregen we alleen maar tijdens sport of als je een sportleraar goed kende.
Dus echt fijn vond ik het niet om in de pauzes naar beneden te gaan, en in je klas blijven mocht meestal niet.
Nog steeds contact Ik heb nu nog steeds contact met een paar meisjes van de school, en als ik iemand zie die ik ken dan zeggen we elkaar altijd heel vrolijk gedag, maar ik heb er geen echte vrienden aan overgehouden waar ik echt close mee ben. Maarja ik studeer nu, en wees eens eerlijk, hoeveel mensen houden er nou echte vrienden over aan hun schooltijd?
Ik ging toen vaak met ze om omdat ik ze elke dag op school zag, maar nu iedereen op een andere universiteit zit, is het niet makkelijk om elkaar steeds te zien. Maar zo erg is dat niet, het was toen leuk, en nu ga ik verder.
Dichtbij huis Mijn school was heel dichtbij mijn huis, dus we liepen meestal naar school. Mijn moeder was al sinds dat we klein waren gewend om ons te brengen. Dus elke dag wandelde ze met mij en mijn zus naar school. De andere kinderen vonden dat raar.
Zij kwamen alleen, en als ze ver weg woonden, kwamen ze met een busje. Hier in Egypte verdienen buschauffeurs extra door bij te klussen als schoolbuschauffeur. Zij halen de kinderen op en brengen ze naar school, en dan weer terug. Sommige taxichauffeurs doen dat ook. Echt leuk leek het mij niet, want er waren meestal meer kinderen dan stoelen, vooral in de taxis, en de kinderen moesten dan de hele weg, met rugzak en al, op elkaars schoot zitten.
Zoals de meeste moeders, zoende mijn moeder ons altijd voordat we naar boven gingen, en ik weet nog dat een meisje een keertje verbaasd aan mij vroeg: Zoen jij je moeder nou op haar mond?!, ik vond dat heel normaal, en vroeg haar of zij dat niet deed, en toen zei ze dat ze dat niet zou durven. Dat vond ik maar raar. Welk zevenjarig kind is nou bang om zijn moeder een kus te geven?
Verhuizen naar een ander land met een andere taal is moeilijk Als je verhuist naar een nieuw land waarvan je de taal niet kent, is dat heel erg moeilijk. Je gaat het moeilijk hebben met de taal, de mensen, de gewoontes, en je nieuwe huis en alles wat daarbij hoort, en dat allemaal tegelijk. Maar wat je echt moet proberen te doen is het relaxed nemen, anders word je echt ongelukkig.
Nieuwe dingen leren Het is leuk om nieuwe dingen te leren, en nieuwe mensen te leren kennen. Wees niet bang, maar sta open voor veranderingen.
Als je nieuwe mensen leert kennen, sta dan ook open voor wat ze jou willen leren over hun land. Als je wordt uitgelachen of gepest, zoals bij mij gebeurde, laat je dan niet uit het veld slaan. Misschien bedoelen ze het niet zo, bij mij was het eigenlijk ook geen pesten, daar kwam ik alleen veel te laat achter.
Sommige kinderen, vooral jonge kinderen of kinderen uit een klein dorp, kunnen niet goed omgaan met kinderen die anders zijn dan zij. Soms moeten mensen gewoon even aan je wennen. Denk niet dat ze je niet aardig vinden, ze kennen je niet eens. Sommige mensen voelen zich gewoon geintimiddeerd en bedreigd als ze iemand leren kennen die ze niet snappen.
Jij moet gewoon aardig blijven ( tenzij je iemand echt niet kunt uitstaan , en uiteindelijk leer je wel wie je echte vrienden kunnen worden.
Als ze iets willen weten over je land moet je dat gewoon vertellen. Leer ze een paar woordjes, dat heb ik bij zoveel mensen gedaan, of neem een keer (niet persé de eerste dag) klompen mee, of een kleine Nederlandse vlag, of typisch Nederlands eten dat ze daar niet hebben. Laat ze jouw land interessant vinden en leer zoveel mogelijk over het land waarin je nu woont. De mensen die je dat het best kunnen leren, zijn de kinderen die daar wonen, dus betere leraren vind je niet!
Kennissen maken is bijna altijd makkelijk, en echte vrienden maken is altijd moeilijk. Wees gewoon jezelf en wees trots op wie en wat je bent en waar je vandaan komt. Pas je aan het land aan waarin je gaat wonen, maar verander jezelf nooit. Blijf wie je bent, en dan gaan mensen vanzelf van je houden.
Vast niet iedereen, maar goede vrienden kun je overal vinden, in welk land dan ook!
Gepost door Anita vanuit Alexandrië, Egypte
|