HET ZIJN ALLEMAAL HOEREN

Toeristen in Egypte. Vooral westerse vrouwen zijn gewild bij Egyptische mannen. © AP

Ahmeds droom is een buitenlandse vrouw.
 Een Egyptische vrouw, zo weet hij, is de komende jaren onmogelijk. Zijn werk als taxichauffeur brengt nou eenmaal niet genoeg op om de onderhandelingen te openen.

Seks voor het huwelijk met een Egyptische is –in zijn sociale klasse helemaal– uitgesloten. Buitenlandse (lees: Westerse) vrouwen doen niet zo moeilijk.
Ze zijn minder gevoelig voor (of bekend met) de sociale strata en hebben natuurlijk seks voor het huwelijk. „Ze zijn vrij, hè?”, is de eeuwige retorische vraag die jonge Egyptenaren aan je stellen.
Ik hoor het bijna dagelijks.

Vrij betekent in de eerste plaats dat ze seks kunnen hebben, maar ook dat ze veel minder aandacht en geld eisen.

De buitenlandse vrouwendroom houdt menig Egyptische jongeman op de been.
De meesten van hen blijven in de droomfase hangen.
Maar als de gelegenheid zich aandient –ze loopt alleen op straat!– proberen ze de droom alsnog te realiseren. Omdat de geslachten in Egypte apart van elkaar opgroeien –en ze dus weinig ervaring met elkaar hebben– is de poging vaak krampachtig.
De gebruikelijke strategie is ze gewoon beet te pakken. Tot hun verbazing werkt dat meestal niet, maar schuldig hoef je je daar niet door te voelen. Het zijn immers toch allemaal hoeren.

Sommige jongens leren van hun fouten– en kiezen uiteindelijk voor een subtielere aanpak.
Vooral de jongemannen die in de toeristische gebieden werken, raken na verloop van tijd (relatief) bedreven in hun omgang met buitenlandse vrouwen.
Ze leren hun morele afkeuring goed te verbergen en weten deze vaak uit te stellen tot de buit al binnen is.

De handige jongens leggen er eentje vast.
Op sommige plekken in Egypte is het verworden tot een ware industrie– en geldt het als de belangrijkste manier om vooruit te komen. Het gaat, in eerste instantie, niet eens om een inkomstenbron en eventueel een paspoort– dat komt later. Het is een uitweg voor de seksualiteit die deze jongens in de Egyptische samenleving wordt onthouden.

Er zijn altijd genoeg naïeve buitenlandse vrouwen die het cultuurverschil onderschatten, en zich door zoete praatjes (want dat kunnen ze...) laten inpakken.
 In eigen land –waar de lat van de mannen meestal hoger ligt– krijgen ze immers nooit zo veel aandacht. En zo creëren ze hun eigen droom.

Op een gegeven moment komt die romantische droom van de vrouwen ten einde, meestal met een klap (‘Hij is zo veranderd’), en meestal te laat (‘Ik kan mijn kind toch niet achterlaten’).
En dan staan ze huilend voor de poorten van de ambassade– waar ze ooit nog vochten voor zijn verblijfsvergunning.

Bron: Trouw