Urine drinken van de profeet

 In Egypte is grote ophef ontstaan over een boek van de Egyptische moefti dr. Ali Gum'a waarin hij stelt dat de metgezellen van de profeet Mohammed de zegen kregen door zijn urine te drinken.

Eerder was er een andere fatwa waarin werd gesuggereerd dat ongetrouwde mannen met vrouwen mogen werken als de mannen moedermelk van de vrouwelijke collega's hebben gedronken., zo schrijft de Herald Tribune.

De moefti, een adviseur in de islamitische wetgeving, deed het urinie-advies in de vorm van een fatwa, een niet-bindende juridische uitspraak.
 In het boek Modern Every­day Fatwas wees Gum'a op een scène uit de Hadith, overleveringen over Mohammed, door veel moslims gezien als een aanvulling op de Koran.
Daarin drinkt een vrouw urine van de profeet, waarna die zegt: ,,Deze maag zal niet door het vuur van de hel gaan, omdat het iets bevat van onze Here, de boodschapper van Allah.''

Over gelovigen worden maandelijks duizenden fatwa's uitgesproken. Meestal over onschuldige zaken.
 Maar de Egyptenaren vinden dat hiermee hun geloof belachelijk wordt gemaakt.

Volgens de moefti kon deze zegen ook worden verkregen door o.a.speeksel, zweet, haar of bloed van de profeet.
 ,,Iedereen die weet van de liefde van Allahs boodschapper vindt dit niet weerzinwekkend, net zoals een moeder geen afkeer heeft van de uitwerpselen van haar zoon.''

De fatwa zou uit zijn context zijn gerukt en ongepast zijn in deze tijd, stelde een minister voor Religieuze Zaken. ,,Tragische fatwa's als deze doen de islam en de profeet meer schade dan de Deense cartoons, omdat die dit keer niet wordt veroorzaakt door de vijanden van de islam maar door een moslimgeleerde die zijn mening presenteert aan het publiek.''

Columnisten in kranten wezen erop dat de religieuze uitspraak niet relevant is voor het moslimleven in deze tijd.
Het drinken van de urine van de profeet beschouwen zij als louter een theoretische kwestie.

Gum'a zei geen verontschuldigingen te hebben aangeboden.
 Wel nam hij zijn boek terug en verdwijnt hij uit het openbare leven tot de storm is gaan liggen.