HOE IK HEPATITIS OPLIEP IN EGYPTE
“Het verse sinaasappelsap bleek niet zo gezond als het eruitzag.” Dat het hepatitisvirus zelfs aan het mooiste buffet in een viersterrenhotel om de hoek kan loeren, ondervond Caroline (26) na een luxevakantie in Egypte.
Terug uit verlof
Ongeveer een maand nadat we terugkwamen uit Hurghada, een populair Egyptisch vakantieoord, werd ik van de ene dag op de andere vreselijk moe. ‘s Ochtends de trap afkomen, putte me uit alsof ik net een marathon had gelopen. De dokter die mijn huisarts tijdens de vakantie verving, dacht aan een maagontsteking en schreef me pillen voor. Als het na een dag of drie niet beter was, moest ik terugkomen. Achteraf leerde ik dat je bij een hepatitisbesmetting best zo weinig mogelijk medicijnen neemt, omdat ze je lever te zeer belasten.”
Klachten
Mijn klachten werden niet beter, integendeel. Ik sleepte me naar mijn werk en viel ’s avonds uitgeput neer op de bank. Omdat de media net op dat moment berichtten over het stijgende aantal hepatitisgevallen in de provincie Antwerpen, begon ik onraad te ruiken. Mijn omgeving wimpelde die onrust aanvankelijk af, maar toen het wit van mijn ogen duidelijk alsmaar geler werd, heb ik de dokter zelf gevraagd om een bloedcontrole. De test bevestigde mijn vermoedens: ik had hepatitis A. Uit later onderzoek van het Ministerie van Volksgezondheid bleken de boosdoeners die mij en nog een heleboel andere toeristen ziek hadden gemaakt de ijsblokjes in het vers geperste sinaasappelsap van het hotel. Dat was blijkbaar niet zo gezond als het eruitzag.
Ziek
Na de diagnose werd ik pas écht ziek en de eerste weken was ik nog hyperbesmettelijk. Mijn vriend, mijn ouders en de rest van de familie lieten zich preventief inenten en ikzelf moest quasi in quarantaine. Ik had mijn eigen washandjes, handdoeken en zelfs mijn eigen toilet waarop niemand anders mocht. Niemand mocht het voedsel aanraken waarvan ik had gegeten en vriendenbezoek was uit den boze. Ik moest stoppen met de anticonceptiepil en ook chocolade, vet en alcohol waren absoluut taboe.” “Pijn had ik niet echt, en zolang ik languit in de zetel lag, leek er niets aan de hand. Maar zodra ik een paar minuten op de been was, werd ik trillerig en voelde ik me zo slap als een vod. Zelfstandig buiten komen was te vermoeiend, gelukkig kon ik op mijn moeder terugvallen om me naar de wekelijkse doktercontroles te voeren. Ik verslond massa’s films en stapels boeken, tot dat me zo’n hoofdpijn bezorgde, dat ik het gewoon bij rusten hield. Na een tijd begon het ook psychologisch zwaar te wegen: je beleeft niets meer, hebt niets te vertellen en voelt je volledig afgesloten van de buitenwereld. Ook voor mijn relatie is dit een serieuze test geweest.
Hoe het verder verliep
Uiteindelijk heeft het meer dan een half jaar geduurd voor ik me beter voelde. Dat het zo lang heeft aangesleept, heeft te maken met het feit dat ik eigenlijk veel te snel weer ben beginnen werken. Maar ik kon niet anders, want ik net vóór ik ziek werd, had ik mijn droomjob aangeboden gekregen en ik moest op den duur wel aan de slag. Die eerste werkweken leefde ik in een roes: opstaan, naar kantoor rijden, werken, ’s middags uitrusten in de ziekenkamer, verder werken, terug naar huis, snel eten en meteen mijn bed weer in. Tot meer was ik niet in staat . Nu heb ik mijn lesje wel geleerd: voor ik op vakantie ga, check ik eerst welke vaccins ik nodig heb, óók al logeren we in een luxueus viersterrenhotel.