Ben ik al 3 weken een kunstplant aan het water geven  

De 2 nachten overleeft. Ga nu bedje in want ik heb op 3 dagen tijd amper 6 uur geslapen en ik voel mijn voeten en rug niet meer. Het waren vrij rustige nachten, geen speciaal problemen, maar toch 2x een 10u durende marathon. Maar we zullen doorgaan (zei de kip tegen de haan). Nog 48 nachten verspreid over 13 maanden. Het moet lukken!! Morgenvroeg weer vroeg op om gaan les te geven bij studenten met de spelkoffer rond handicap. Altijd boeiend!!

Vandaag, eigenlijk deze nacht, moet ik werken. Ik heb al eens geteld en tot aan mijn pensioen moet ik nog ongeveer 50 nachten werken. Dat is absoluut niet veel, maar de nachten dat ik dan ga is kapotmakerij. Gangen door, trap op trap af, van het ene gebouw naar het andere. Mensen verpamperen, om het uur en half moet je je toer bij 40 mensen gedaan hebben, hopen dat er niet te veel zieken of problemen zijn,  daarlangs was sorteren van 4 groepen, appelsienen persen, afwasmachienes leegmaken, ... Kortom een marathon van 10 uur. Ik hoop dat ik dit tot aan mijn pensioen volhou. Want arme voeten en rug!! Daarbij is op het werk een volledige reorganisatie. Met monitors, beluisteraparatuur, meer groepen en bewoners en kinderen. Ik hoop die 50 nachten heelhuids door te komen. En zeker de bewoners. Ik ben nu nog meer bang om fouten te maken. Ik wens mijn loopbaancarière in schoonheid eindigen. Maar ik heb het nu al 30 jaar gedaan, dus is toch een teken dat ik het kan, dus dat laatste jaar ga ik mij niet laten kennen. We gaan ervoor!!!

Ga direct ook even bedje terug in. Al is het om even mijn voeten te laten rusten. Het probleem is dat ik niet kan slapen voor de moeheid die gaat komen. Te zeggen dat ik vroeger nog snel het gras afdeed eer ik vertrok, en ik heb 20 are grond. Nu is het een hele dag zo weinig mogelijk doen en hopen dt ik morgen half 8 haal . Ze zeggen het he, het laatste jaar is er te veel aan. Maar ik troost me, morgen gaat dat weer een pak beter!! Na deze 2 nog 48 te gaan.  

Gisteren ben ik met Thomas en vriendin Leen gaan eten, nog voor mijn verjaardag. Het was gezellig. Heerlijk bijbabbelen. Maar op een gegeven moment komen  we aan het onderwerp kindjes krijgen. Zij beweren dat ze geen kinderen willen. Een keuze die ik respecteer. Begrijp hun standpunt ook. Alhoewel het toch wat pijn doet. Thomas zou een goede papa zijn. Maar Leen sukkelt veel met haar gezondheid en hyperventileert veel. Slaat in paniek als ze het te druk heeft of het te druk is. Zij heeft net bronchitis gehad, zo erg dat ze op een gegeven moment naar spoed is moeten gaan. Daar ze overtijd was moest ze eerst bloed laten nemen om te zien of ze niet zwanger was eer ze foto's van haar longen wilden nemen. Ze zei ineens: " Van mij mochten ze gewoon die foto nemen, moest ik zwanger zijn dan was het een abortus uitgespaard."  Inwendig kromp ik in mekaar.  Ze zei wel dat ze dat nooit zou zeggen als Stéphanie ofzo er bij zou zijn. Stéphanie had afgezegd omdat ze er wat onderdoor is omdat ze niet zwanger was. Eigenlijk is het leven niet eerlijk verdeeld. Maar hier ben je als moeder machteloos tegen en moet je gewoon proberen mee te gaan in wat zij beleven en besluiten. Niet altijd even makkelijk!!

Ik moet het vorige wat nuanceren. Ik heb eigenlijk al 2 kleinkinderen van een stiefzoon (zoon van overleden schoonzus). De jongen Demi is 13 en Kendra 9. Ze liggen zelfs hierboven nu te slapen. Gisteren gezelschapsspelletje gespeeld en samen X-factor gekeken. Maar ik denk toch dat het nog een ander gevoel is als je eigen kind zwanger is. Daarbij loopt met de opvoeding van deze 2 zoveel fout dat het echt niet meer mooi is. De moeder zorgt er amper voor, is niet waard dat ze kinderen heeft. Ik wil er niet over uiweiden, maar de kleinzoon ziet er enorm van af en dat doet pijn. Ik heb jaren geprobeerd om te helpen, maar heb het moeten opgeven. Dus ik probeer ze zo veel mogelijk naar hier te halen en wat leuke dingen te doen. Wat het ergste is dat het meisje Kendra dingen ziet die niet voor haar bestemd zijn, zit dikwijls tot in de nacht met de mama op café. Maar ik voel mij er machteloos tegen. Ze is 9 jaar en weegt al 60 kilo, laat scheten te pas en te onpas, ze slaapt nog steeds tussen mama en papa in, als de papa niet op de zetel blijft slapen. zo tiraniseerd het gezin. Krijgt de duurste dingen, waar ze weinig of geen respect voor heeft, kortom het loopt daar volledig fout. Ik vrees de tijd dat ze 14 jaar is. En ze kan er zelf niets aan doen.   Ze krijgt gewoon geen opvoeding. Daarbij heeft ze de pech dat ze niet zo slim is., waar ze weinig tot niet in wordt opgevolgd. Is zo zielig, wordt nergens uitgenodigd, wordt gepest. Ik word er zo mismoedig en ziek van. Demi daarentegen is een slim manneke maar heeft veel te verduren van zijn zus. Tot nu probeert hij nog voor haar te zorgen en te vegoelijken, maar dat gaat niet blijven duren. De laatste tijd gaat hij veel ergens anders slapen om niet in het gedoe van thuis te zitten.

Maar ik heb geleerd los te laten, ik zal er zijn als ze mij nodig hebben. Hoop dat de ouders het op tijd inzien en er iets aan doen.

Moest even van mij af.

Vandaag heb ik officieel op het werk laten weten dat ik op pensioen ga. Nl 1 april 2016. Vind ik wel een leuke datum maar het is geen grap.(sommige collega's hopen dat ik die dag zeg: '1 april, ik blijf nog wat. Geeft el een goed gevoel) 

Het wordt tijd, mijn lichaam begint het stilaan op te geven. Ik werk als nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap. Ik werk maar 4 nachten op een maand. Absoluut niet veel, maar als ik ze werk ben ik doodop. Ook zijn ze op het werk aan het reorganiseren en het wordt te veel. Met minder mensen, met computers. de handicaps die altijd meervoudiger, complexer en risicovoller worden. Sondevoedingen, strekkers, morfine en noem maar op.

Daarbij heb ik dan mijn eigen handicap waardoor alle handelingen niet evident blijven. Vanaf 20 april gaat het nieuw systeem in voege. Ik moet de 3de maart extra opgaan om met de monitor te leren werken. We beluisteren zo ongveer een 180 mensen en de kunst is om te weten wat welk geluid is en dan mensen uitsturen om te gaan kijken als het een epileptie-aanval is ofzo. De verantwoordelijkheid wordt altijd groter.

Ben heel twijfelachtig over mijn werk en voel daardoor thuis nog meer de leegte. Kan er zo niet over praten. Of het ook niet even loslaten omdat iemand mijn aandacht opeist. Drukte heb ik nodig om niet te veel te piekeren. Ik kan honderdenéén man opbellen. Gewillige oren genoeg. Maar mijn huis is leeg en leeg is leeg.Dus als ik niets zeg is het ook stil, als ik niet beweeg is er geen luchtverplaatsing. Neen, dat is niet waar, mijn katten zijn er nog wel.

Mijn dochter heeft mij deze week laten weten dat ze aan het proberen was zwanger te worden. Zal niet op de gewone manier kunnen. Via invitro. Dus een moeilijk en vermoeiend proces. Ze heeft nu 2 pogingen achter de rug. Ze heeft nog 4 kansen. Vandaag had ze het moeilijk omdat het weer mislukt was. Ik heb met haar te doen, heb het zelf ook meegemaakt. Is één grote stressbal wat in je lichaam zit. Ik wens en hoop dat het lukt. Zeker voor haar, maar ook voor mezelf. Kan ik met een kleinkindje mijn lege huis wat vullen met kindergejoel en gelach (en geblèt waarschijnlijk ook ). Maar ik zou het zo leuk vinden!! Misschien zo net als ik op pensioen ga. Pleace, pleace laat het goedkomen!! Dus iedereen duimen omhoog!!!