Ik was ijverig aan het eten maken toen mijn zoon Thomas en vriendin Leen al kwebbelend binnenkwamen. Hij zich ergerend aan enkele collega's, zij over 'het nieuwe huis dat ze gevonden hebben en waar ze eventueel kunnen naar gaan kijken'. Onmiddelijk een wrong in mijn maag. Ik heb mij voorgenomen om geïnteresseerd en blij naar alles te informeren. Ik denk ook niet dat ze voelen dat ik inwendig bloed. Maar ik voel ook een soort blijheid omdat ze het zo goed doen samen en ik herinner mij terug hoe ik vroeger plannen maakte toen ik ging samen wonen. Het zoeken, het inrichten, het plannen. Heerlijk toch!! Ik wil hun blijdschap niet bederven. Thomas zei onlangs: 'Mams, ik heb het zo moeilijk om je alleen te laten'. Ik heb er toen op gedrukt dat hij mij moest loslaten. Dat dat nu eenmaal het leven is. Hij was opgelucht. Ik was trots op mezelf dat ik dat kon, maar nu word ik er zo hard mee geconfronteerd en wil zo hard dat ze bij me blijven. Hoe doe je dat loslaten? Hij woont 27 jaar bij mij, zijn papa stierf toen hij 12 jaar was. Hij is mijn zoon, mijn vriend en mijn steun. Hoe moet 'ik hem' loslaten?????