In vorig bericht staan per ongeluk de bloemen zo groot. Maar ik laat het zo. Misschien is het een of ander teken omdat het zo belangrijk is. Niet dat ik gelovig ben maar het sterkt mij wel.

Thomas had het gisteren toch ook moeilijk zei hij. Het begint nu pas echt bij hem door te dringen. Het is dan ook een grote stap. De verantwoordelijkheid die op hem valt. Het was makkelijk bij hotel mama he. Maar het komt wel goed met ons. Eigenlijk heb ik het nu iets minder moeilijk dan ervoor. Het is nu eenmaal zo. Het is een cliché maar ze zeggen niet voor niets dat een mens  banger is voor de angst die gaat komen dan om de angst op het moment zelf. Maar ik moet het toch wel wat toegeven. Eigenlijk probeer je ervoor voortdurend in alle mogelijke senario's, toonaarden te bedenken hoe de laatste dag gaat zijn. Je angsten en emoties worden de top opgedreven tot het punt van de laatste minuut en als je daar door bent dan kan het verwerken eindelijk beginnen. Maar ik weet dat het goed gaat met hun en dat troost mij. Ik moet wel terug mijn draai vinden. Door de dag gaat het redelijk goed. Ik mag niet klagen, veel bezoek, heel wat telefoontjes. Ook druk met vereniging en werk. Gisteren goed in de tuin gewerkt, voelde aan als therapie. En gelukkig heb ik mijn katten. 's Avonds en de nachten zijn wat moeilijker. De lichten één voor één uitdoen om naar boven te gaan geeft het gevoel of ik kleiner en kleiner wordt en het huis groter en groter. Dat beangstigt me dan wel even. Voel me dan zo een nietig klein ding op die grote, grote wereldbol. Borges is vorige nachten bij mij in bed komen liggen. En dat voelt gezelliger aan maar moest hem daarna toch in de veranda zetten want hij kwam op mijn hoofd liggen en likjes geven. Het leek net of hij nu voor mij wou zorgen. Hij is zo een schat!!