Onkruid uittrekken,  bladeren bijeenkeren, snoeien, de vijver vol laten lopen, planten buiten zetten, de klinkers zuiver schrobben..... Afreageren! Buiten zijn! Krachten bundelen voor het fysieke werk zodat de geest vrij komt.

Nu ben ik blij met de tuin. En ik kan niet zeggen nu moet ik alles alleen doen want dat deed ik anders ook. Thomas heeft geen goene vingers en is allergisch voor alle bomen. Voor hem mag alles in beton gegoten worden bij wijze van spreken. Het maakt mij wel verdrietig dat ik er nu alleen moet van genieten. Maar ik troost me met de weet dat er heel wat mensen op bezoek komen. Aan toeloop geen tekort.Maar toch, het grootste gedeelte ben je toch alleen.

Ik probeer mijn situatie te relativeren. Want het kleindochtertje Romy  van zus Mia is in spoed opgenomen met vocht op de hersenen en druk op de oogjes, gevaar op blind worden. Dat is nog een pak erger dan je zoon die de deur uitgaat om te gaan samenwonen met zijn vriendin. Het kindje is amper 1 jaar!! Het is niet fair!!

Gisteren zijn de kinderen komen eten. Het eerste half uur was onwennig. Ik vroeg 'moeten jullie iets drinken?' Ze hebben hier begot tot vorige week de kasten van eten en drinken leeg geplunderd zonder iets te vragen of ik die daar ook maar iets van zei en nu zo stom 'wil je iets drinken?' Gelukkig ging het snel over. Nu had ik de indruk dat er meer communicatie tussen hun was. Thomas en Leen zijn pas verhuisd en Stéphanie en Kevin verhuizen in juni. Stéphanie en Thomas waren als kind elkaars tegenpool en dat botste wel eens. Dus toch een pluspunt. Ook heb ik mijn salontafeltjte terug, anders lagen er boeken en laptops op. Ik heb mijn bureau ook terug want die had Thomas hele jaren ingepalmd. Ik blijf positieve dingen opnoemen om het gemis te minderen maar de weegschaal hangt nog volledig door naar gemis. Ik hoop ze op niet al te lange tijd in evenwicht te krijgen.

Foto: een stuk van mijn tuin, waar ik trots op ben)