Ik mag niet klagen door de dag, maar het enige wat heel confronterend is is het 's nacht alleen liggen in dit grote huis. In weze is het niet  groot maar het voelt zo aan. Ik hoop telkens snel in slaap te vallen. Ik ben moe en zelfs doodop maar van zodra ik het licht uitdoe ben ik klaarwakker. Niet dat ik panikeer hoor. Ik lees en probeer nog eens, zet de radio even aan om zo stilaan weg te glijden. Maar iets houdt me telkens tegen. Vroeger werd ik zenuwachtig en dwong mezelf van 'en Nu gaat ge slapen'. Maar dat werkt niet. Dus ik probeer zen te worden. Rustig in en uit ademen, wat ik in een mindfullness cursus geleerd heb toepassen. Ik ga ook proberen van niet te laat meer te eten want mijn maag speelt me dan parten. Gelukkig kan ik na een slapeloze nacht toch nadien wat uitslapen.  Mijn streefdoel is om gewoon bedje in te kruipen, wat te lezen, boekje toe, onder de deken nestelen, oogjes toe en weg naar dromenland.Hopelijk  lukt me dat heel in het kort want anders duren de nachten te lang en ga ik er onderdoor van moeheid en heb ik te veel tijd om te piekeren. Mijn nachtpost doet er ook geen deugd aan, moet telkens mijn ritme hervinden.

Gisteren met een vriendin weg geweest en zij vertelde dat haar dochter denkt dat ze een transgender is en overweegt om zich te laten ombouwen naar man. Het sloeg in als een bom bij haar. Dat zijn pas dingen waar je moet van slikken en dat heel je wereld overhoopt zet.Crisis tot en met thuis, hoe moet je zoiets als moeder aanpakken? Objectief heeft iedereen wel een mening maar als het om je eigen kind daat is het allemaal zo evident niet meer.

Dus mijn zoon is gaan samenwonen!! Gelukkig!!!