Op 1 mei had ik het moeilijk met het 'even' alleen zijn, net nadat mijn zussen terug naar huis gereden waren. Naar Leuven. Ik ben van Leuven afkomstig. Ik woon nu al 30 jaar in Genk. Dus eigenlijk al langer dan ik in Leuven gewoond heb. Maar daar zitten mijn roots. Als ik in Leuven kom voel ik mij thuis, het dialect te horen praten, de straten infietsen waar ik als klein meisje fietste. Nostalgie tot en met.

Ik twijfel nu of ik terug zou gaan. Maar mijn kinderen wonen hier en eens zij kinderen hebben wil ik toch kortbij zijn om ze te zien, om even te helpen of op te vangen. En als ik denk aan de dag dat ik dan hier alles moet leegmaken en de sleutel moet afgeven krijg ik het benauwd.

Ik heb me voorgenomen om het zeker 4 seizoenen te geven eer ik beslis. Maar volgende week ga ik toch eens naar de notaris gaan om mij te bevragen wat mijn mogelijkgeden zijn. Want de kinderen hun erfdeel van hun papa zit in dit huis. Dus zomaar verkopen kan ik niet. Zij moeten mee beslissen. Nu, ze hebben altijd gezegd dat ze er niets moeten van hebben, dat ik er voor gewerkt heb. Maar ze zijn ook pas beginnend en er zijn nu partners bij. Dus 100% zeker ben ik toch niet. Zeg nooit 'mijn kinderen zullen zoiets niet doen!'

Toen ik tegen Thomas zei dat ik er aan dacht om te verhuizen als het mij niet lukte keek hij geschrokken en zei hij bijna smekend: 'mama probeer aub het huis zo lang mogelijk te houden!' En dat ga ik met hart en ziel ook proberen!!!