Vandaag vertrekt Thomas naar Dublin. Hij gaat daar een workshop over Samuel Becket volgen voor zijn doctoraat. Om half 4 stijgt hij op in Charleroi. Bang dat ik ben, ze geven slecht weer en je hoort niets anders dan vliegtuigen die neerstorten. Ik zal opgelucht zijn als hij laat weten dat hij goed geland is.

Ook speelt het jaloesieduvelke mij parten en ook het twijfelduvelke. Er is een enorm gevecht tussen die 2 in mijn lichaam gaande. Ik probeer ze telkens onder te duwen en hun onder te dompelen  met alles op te sommen en binnen te laten stromen waar ik dankbaar moet voor zijn. 

Hoorde net van een vriendin dat die blij is dat ze alleen is. Haar zoon heeft haar onlangs in mekaar geslagen. En ze vertelde dat al 2 jaar bezig is. Ze heeft hem buitengezet. Ze weet niet waar hij is en wil het ook niet weten.

Ik mag dus echt niet klagen en moet dankbaar zijn maar voel wel dat ik 'misschien' iets kan doen om mij te verbeteren.

ping pong ping pong pffff