Ik heb denk ik de babybleus. Ik probeer om de 2 dagen te gaan fitnessen. Sinds een paar weken hebben we tv aan elk traptoestel. Ik ga om 9u en dan meestal zijn het op Vitaya bevallingen. Sinds kort heb ik, terwijl ik aan net fietsen ben, telkens dat ik bijna begin te wenen als er weer een babyke wordt geboren. De spanningen en blijdschap en wisselende emoties bij de toekomstige ouders. Maar ik kijk vooral naar de grootouders. Hoe ze reageren, hoe nieuwsgierig en blij. Ik zie me zelf daar bijna staan. En ik denk dan hoe blij en ontroerd ik ga zijn als mijn dochter zou komen zeggen dat ze zwanger is. Als ik al van die gevoelens heb, hoe moet het dan voor haar zijn. Maar ik zeg daar tegen haar geen woord over. Vrijdagmiddag gaan we samen een broodje eten in de stad en ik weet nog niet of ik zelfs ga zeggen dat metekind Sanne zwanger is. Ik wil de gezelligheid aan tafel niet verstoren, ik kan mij zo voorstellen dat het dan voor haar slikken zal zijn dan. Ik weet wel dat ze er toch mee moet leven dat het bij de één rapper gaat dan bij de ander, of zelfs niet. En eens gaat het lukken om zulke dingen in proportie te plaatsen.  Maar ze zal het één van deze weken wel van iemand anders horen. Dan zal ik er proberen voor haar te zijn, terwijl mijn hart ook een beetje bloedt. Moeilijk hoor!! Maar we gaan nog zeker niet wanhopen!! Blijven hopen dat ik tegen mijn 60ste oma wordt of ben!