Straatdichter

Ik ben een dakloze dichter
geen bundel boven mijn hoofd
schrijf woorden
om me droog te houden

bedel letters
uit het licht van ogen
en bewaar hen trouw
tot ze blozen als rozen

blauw van de kou
warm ik me op aan zinnen
bouw een alfabet om tot bed
en wil samen met jou

bloot zijn en beginnen

Pp

 

 Nachtbloemen

 

De nacht
schreef bloemen
op haar huid

klaprozen braken open
als bubbels
in een glas

en in de iris
van haar ogen
zag ik regenbogen

gebogen over
het boeket
van onze dromen

365
strofen
lang

Pp

 

 

En zij sprak blond


haar haren
wiegden wit als wolken
boven de blauwe hemel
van haar ogen

haar dijen zacht
gehuld in linnen
van wuivend vlas
rondom de glooiing

van haar lichaam
neergestreken in het gras
en op haar naakte rug
een open boek

twee vleugels
om te dromen

en mijn leeslint
dat verloren
tussen het koren
van haar handen lag

Pp

Als eerbetoon aan de fotograaf
cfr cover deze week
De Standaard der Letteren

 

 

God onder de sneeuw


Gisteren heb ik God gezien
Hij lag besneeuwd te slapen
onder het vel van zijn gewelf

En woorden van mensen
schreven op zijn huid
de tijd vol poëzie

Zijn Woord scheen door de lucht
in mensentaal gekneed door mensenhanden
landen van verwondering getekend op muziek

Graag had ik geloofd
wat Hij mij wilde zeggen
maar letters braken zonder licht

En buiten hing de lucht te klagen
van grijs verdriet
over daken en dagen


Pp

 

Zout op je ziel

En het zout van je tranen
op het rood van je lippen

en het blauw van je zwijgen
ik wil het bewaren met gesloten letters

het vloeien van je vragen
en de traagheid van je dagen

zal ik verzamelen
op de huid van je verdriet

Pp

 

 

Over ongeschreven stranden

 

En de meeuwen
meeuwden verder
ze schreven schreeuwen
over velden

en langs rivieren
droomden ze van zee
van wel en wee
het klotsen van hun lot

langs mosselbanken
landen van duiken
zweven, draaien, keren
en steeds weer zeeën

ongeschreven
eeuwen
wintermeeuwen


Pp

Tussen haakjes

Kleed me niet uit
tot op de punten
en de komma's.

Lees mij
zoals jezelf
en het leven
met een leeslint
tussen je gedachten.

Schrijf
mij en jou
samen in één zin.

Kunnen wij meer verlangen
dan beiden
tussen haakjes?

En niemand
die ze opent.

Jij en ik
labiele letters
verdwenen in de vijvers
van virtuele ogen.

Wit
blijft
eenzaam
achter.



Pp

Papier is net zoals de dichter,
eenzaam zonder de liefde van letters

 

No passaran

 

Zoals een boek soms kreunt
onder het gewicht
van woorden.

Zo sluipt somberte rond
in de geheime kamers
van hun hoofd.

Filosofen gebogen
onder hun vragen.
Over alpha en omega.

Verdwaald in verwarring
verwijderen ze de hypothetische God
uit hun conclusies.

Om zichzelf te promoveren
tot het epicentrum
van de wereld. Cerebrale afgoden.

Hun navel verlicht
dogma's tot axioma's.
Geloven wordt weten.

Geen twijfel toegelaten
binnen de schutskring
van hun stellingen.

Oorlog tussen denkers.
Hun barricades oninneembaar
troosteloos verloren.

 

Pp

 

Mots perdus

 

Soms ligt ze lui te slapen in m'n hoofd,
de luiken dichtgetimmerd.
Dan ben ik dichter, dichter bij haar.

Ik wek haar niet. Zo duurt verlangen langer.
Want telkens als ik haar straat oversteek
word ik banger, vrees dat ik haar plots verlies

aan 'n Franse zanger of 'n schrijver die haar veel beloven:
hete nachten, maanlicht en wat rode rozen
terwijl ik haar slechts één woord aanbied.



Pp

 

Laat alle deuren op een kier.

 

Er is iets mis met dat boek.
Een tochtige titel.
Corpulente cover. En overvloedig sober.

Binnenin elk blad gevuld.
Zwart van woorden. Een échte Nolens.
Met een overschotje wit.

Hij ligt gebonden in m'n handen.
Zwaar van zinnen.
Te likken aan mijn ogen.

Maar in alle vroegte blijft het frêle gemis.
Verstrengeld in m'n vingers.
Ze zoeken naar wat er toch niet is.

Hoe kan een lezer deze dikke dichter
in al zijn schoonheid volgen?
Geen handwijzer voor de helse tocht.

Zonder leeslint ben ik nergens.
En toch, al lezend,
steeds weer ergens.

uvi

 

Avond

 

Zon
gaat vissen
in de zee

baren
happen naar
haar haken

visser
valt
in 't water

Pp

 

 

Woensdag

Hoe gewillig ze zich laat openen.
Door mijn handen.
Ik voel haar huid. Glad gestreken.
Ze geeft zich prijs.

Meer nog. Ze neemt bezit van mij.
Overvalt me met haar zwart bedrukte kanten.
Langoureuse lingerie van letters.
Ze ontbloot haar woorden.

Ik bloos. Ben een jongen.
Oud verloren. Verslingerd aan haar boorden.
Van weidse verten. Vertelde dromen.
Ze plant zich op mijn schoot.

Ik draai haar om. En om.
Bekijk haar. Kolom na kolom.
Betast haar. Van noord naar zuid.
Van oost naar west. Ik lees ze uit.

Uitgelezen

 

 

"Uitgelezen" is de literaire bijlage van
De Morgen. Ze verschijnt op woensdag.

 

Navelvaarder

 

Alleen. Zitten we samen.
Zonder streng.
Draadloze navels.

Staren door een venster.
Naar buiten. Naar binnen.
Bij de ander. Bij onszelf.

Daartussen de ruimte.
Kosmisch geladen.
Golven belast en beladen.

Met mezelf. Navelgaper.





Pp

 

 

Moeder

Zij baart
hoogbejaarde pijn

de tijd
ontmantelt haar leven

in trage dagen
verkavelt zij herinnering

drijft zorgen
als schapen naar een stal

nog even
verwart zij mij

en telt de dood
af tot in de hemel

Pp









PS.
Misschien publiceer ik dit prematuur gedicht te vlug. En kom ik er later nog op terug.
Ik had gewoon goesting.

 

Verdronken land


ik zie
op haar gestold gelaat
hoe ze zwijgt

in haar woorden
en hoe ze baadt
in twijfel

hoe een vloed
van zinnen
het strand verbergt

van haar golvende gevoelens
en niet gestelde vragen
als meeuwen schreeuwen

om mijn land
van vertrouwen
en vergeving

en bij ebbe
wat aangespoeld begrip
als een uitgestoken hand




Pp

 

Asperges me

 

besprenkel mij
met al je letters

het pril parfum
van je vergeten woorden

de happy geur
van je verzamelde gedachten

en weet
en zie

ik kleur je nachten
hemelsblauw

lees je lichaam
tot de vroege ochtend

in het langoureuse maanlicht
en de sterren in je ogen

introïtus, zal je kreunend bidden
op mijn amechtig altaar

jubilate, juich ik dan
betreed je en besprenkel jou

Pp

 

De stad ademt avond

 

Het geluid is gehaast.
De gevels geduldig.

Vensters vertellen hun verhaal.
Verleiden met groteske gebaren.

Duister daalt uit de hemel tot over de straten.
Ze gapen met open deuren en ramen.

Mensen vergapen zich aan uitgestalde waren.
Met uitgestelde betaling.

Ze lenen voor het geluk.
Een stuk uit hun leven.