De stad ademt avond

 

Het geluid is gehaast.
De gevels geduldig.

Vensters vertellen hun verhaal.
Verleiden met groteske gebaren.

Duister daalt uit de hemel tot over de straten.
Ze gapen met open deuren en ramen.

Mensen vergapen zich aan uitgestalde waren.
Met uitgestelde betaling.

Ze lenen voor het geluk.
Een stuk uit hun leven.

 

 

De memoires van een stoel



Ik heb ze nooit geteld of opgemeten
die vele vlaktematen
en hun belendende percelen

zij die preuts of zonder gêne
mij het zicht ontnamen
ik heb ze plichtsbewust gedragen
meer zelfs, ook met verdriet verdragen

gebukt, gekraakt
onder hun sortiment gewicht
ja, soms was ik bijna gezwicht

ik ken ze ondertussen wel het geschuifel
van hun vertrouw'lijke verhalen
venuslicht of geil geladen
het vurige van vrouwelijke lippen
het macho wiebelen van mannelijke slippen

hun vreemde voeten
die elkaar zochten
ze krunkelden in felle bochten
rondom de taille van m'n poten
ik voelde mij in functie dan wel eens wanhopen

en kwelde mij met de illustere gedachte :
waarom ik een stoel
in keuken, living of paleissalon
dergelijk lichtzinnig leven leiden kon.

Waarom, o Meubelmaker,
heb JIJ mij op deze plaats gezet?
Had JIJ mij niet tot een hoger klasse kunnen meten!
Zoals die notoire nicht van mij :
dat somptueuze bed!

 

gisteren was het Allerheiligen

 

ze hebben zich weer begraven
de fleurige toeristen
in hun warm verlichte kisten

het kerkhof en z'n werkeloze doden
alleen gelaten
enkel de trouwe kraaien klagen

nog met hun verkilde buren
over de prijzige chrysanten

en dat ze vroeger
veel goedkoper waren



Pp

        Tu t'en vas ...

        Liefste, in welke tranen
        zal ik me kleden
        op het feest van je dood

        zal ik een lach
        om m'n schouders weven
        en drapeer ik een regenboog
        als voile voor m'n oog

        zet ik de wind
        als een hoed over je haren
        en laat ik de lucht
        het blauw van je lippen vegen

        misschien vergist hij zich nog wel
        de dood

        want op iedere bloem
        penseel ik de kleur van je naam
        in elk woord gesproken of geschreven
        fluister ik jouw ziel naar mijn hemel

        en in het graf van mijn geheugen
        beitel ik de eeuwige woorden:
        langer dan het leven 
        verder dan de dood

Pp

 

    Zal ik

    het licht vangen
    voor je dode ogen

    en de stilte van de avond
    tot aan je oren dragen

    een zucht van de wind
    op je lippen laten sterven

    en het rood van de horizon
    doorheen je haren verven

    zal ik

    ademloos luisteren
    naar je laatste adem

    en hem bewaren
    voor later

    als herinneringen
    verdwalen

    in oude dagen
    van nieuw verlangen

    zal ik ...

 

 

Het bezette land


Huid als grens. Tastbaar overschreden.
Geboeide stilte. Gedachten verlaten het zwijgen.
Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over.
Helft en wederhelft. Eén teder territorium.


Hoofd bakent imaginaire grenzen.
Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam.
Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte.
Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde.


Je weent verleden.
Verdriet dat je achterliet.
Je emigreerde.


Pp

 

Stilleven

 

Ochtend. Kruimels licht laat hij vallen.
Op het tafellaken ligt de morgen.
Boterhammen. Confituur en kaas.
Het beleg van een Belg.

De dag twijfelt.
Hij tuurt over de komende uren.
Als een herder over zijn kudde.
Schapen. Ze staren naar later.

Eerst nog wat woorden vergaren.
Om daarin het leven toe te laten.
Plagiaat op papier.
Om het zo te bewaren.

 

Pp

 

 

Verloren vrouw

 

de vrouw
is weg gewaaid
tot in haar wit verleden

het zuiden van haar ziel
ligt blauw te blinken
op een kier

zij brak haar letters
bijna op de grepen
van het leven

en struikelt
nu op weg terug
langs beelden

reeds opaal vergeten
naar haar strand
van gerimpelde herinnering

een bange bruid
met troosteloos boeket
en ogen als een kind gesluierd

zo stapt zij blindelings
in de armen van de winter
haar zomer uit

 

Seizoensgebonden

 

Jij
smelt de lente
zoent de zomer
en wit de winter

maar mijn herfst
wat doe je daar mee ...

 

Queeste

 

Waar is je stilte neergestreken?
Op het veld van je verwarde vingers,
tussen de dauw van je beloken ogen
of in de verte van je dromen?

Met vragen baken ik je zwijgen af
verleg de grens van mijn verlangen
naar gemis in lege handen
en zinnen zonder stem onuitgesproken lang.

Hoe kan ik je lichaam achterlaten
in lakens van herinnering
de warmte van je woorden horen
verloren tussen gisteren en morgen?



Pp

 

 

 

Oogappel

jij plukt mijn woorden
appels aan een rijpe boom
en kraakt de noten
van m'n stille winter

met ontelbaar tere handen
leg jij de klanken van m'n pijn
te rusten op je zoete lippen
en kust de wonden van het zijn



Pp

 

Golfbreker


Ik lees zee in haar ogen
hoor de wind in haar haren
een stem vlijt zich lokkend neer
tussen aanbeeld en hamer

borsten deinen als rustige baren
en handen golven over felle flanken
op haar strand vlechten
we ebbe en vloed in elkaar

o, kon ik maar de maan vertalen
in rozen en kleuren
haar lichaam van getaande verhalen
bewaren in de haven van vandaag

nu jij terug mijn dagen streelt
de eelt van mijn ziel zoent
zie ik de ochtend weer klaren
spaar ik zon in m'n woorden voor jou

dag liefste, tel vanavond vallende sterren
en in de ochtend de druppels vol dauw
voeg ze voorzichtig breekbaar samen
en reken uit hoevele vele malen ...



Pp

 

Bang... bang...

Ik ben in de war.
Verdwaal in mijn hoofd. Op de vlucht.
Voor mezelf en m'n angst.

Bang. Voor morgen.
Woorden zijn niet langer een nest.
Gedachten zijn granaten.

Hoe kom ik hier levend uit?
Of is het de dood
waar ik naar verlang?

 

 

Blauwwit

mijn ziel
is van papier

m'n bloed
vloeit koningsblauw

schrijf jij
m'n bladwit vol

met leven

Pp

 

Nooit klokvast

De dag staat al te dralen voor het raam.
Oefent opstaan. Maar de ochtend twijfelt.
Dimt het gloren in een sprei van mist.

Septemberlicht valt spaarzaam door de blad'ren.
Schildert trage schaduw op de straten.
Om die later van de daken op te rapen.

Dag werkt. Aan het ritme van de uren.
Mannen, vrouwen kneden tijd tot brood.
Een huis, een haven. Leven tot dood.

Avond treuzelt langs de horizon.
Hij legt de dag te slapen.

 

Ergo sum


Mijn ochtendritueel verslaapt zich.
In de eerste plooien van het licht.
Het sacrale water wacht op zijn ontwaken.
Ik wil de ochtend voor mij alleen bewaren.

Angstvallig vertaal ik ieder geluid.
In de stilte teel ik dichters.
Op papier. Het geritsel van letters.
Ze herleven onder de streling van zachte ogen.

Boven wacht de dag onder zijn lakens.
Ze slapen beiden nog. Onder een sprei van dromen.




Pp

 

 

Zo dichtbij als een kind

 

hier ligt lapland
onder mijn hand
zo groot

en ginder
door het open venster
reizen sterren

zo dichtbij
is het heelal
voor hem en mij

Pp