Tu t'en vas ...

        Liefste, in welke tranen
        zal ik me kleden
        op het feest van je dood

        zal ik een lach
        om m'n schouders weven
        en drapeer ik een regenboog
        als voile voor m'n oog

        zet ik de wind
        als een hoed over je haren
        en laat ik de lucht
        het blauw van je lippen vegen

        misschien vergist hij zich nog wel
        de dood

        want op iedere bloem
        penseel ik de kleur van je naam
        in elk woord gesproken of geschreven
        fluister ik jouw ziel naar mijn hemel

        en in het graf van mijn geheugen
        beitel ik de eeuwige woorden:
        langer dan het leven 
        verder dan de dood

Pp

 

    Zal ik

    het licht vangen
    voor je dode ogen

    en de stilte van de avond
    tot aan je oren dragen

    een zucht van de wind
    op je lippen laten sterven

    en het rood van de horizon
    doorheen je haren verven

    zal ik

    ademloos luisteren
    naar je laatste adem

    en hem bewaren
    voor later

    als herinneringen
    verdwalen

    in oude dagen
    van nieuw verlangen

    zal ik ...

 

 

Het bezette land


Huid als grens. Tastbaar overschreden.
Geboeide stilte. Gedachten verlaten het zwijgen.
Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over.
Helft en wederhelft. Eén teder territorium.


Hoofd bakent imaginaire grenzen.
Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam.
Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte.
Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde.


Je weent verleden.
Verdriet dat je achterliet.
Je emigreerde.


Pp

 

Stilleven

 

Ochtend. Kruimels licht laat hij vallen.
Op het tafellaken ligt de morgen.
Boterhammen. Confituur en kaas.
Het beleg van een Belg.

De dag twijfelt.
Hij tuurt over de komende uren.
Als een herder over zijn kudde.
Schapen. Ze staren naar later.

Eerst nog wat woorden vergaren.
Om daarin het leven toe te laten.
Plagiaat op papier.
Om het zo te bewaren.

 

Pp

 

 

Verloren vrouw

 

de vrouw
is weg gewaaid
tot in haar wit verleden

het zuiden van haar ziel
ligt blauw te blinken
op een kier

zij brak haar letters
bijna op de grepen
van het leven

en struikelt
nu op weg terug
langs beelden

reeds opaal vergeten
naar haar strand
van gerimpelde herinnering

een bange bruid
met troosteloos boeket
en ogen als een kind gesluierd

zo stapt zij blindelings
in de armen van de winter
haar zomer uit

 

Seizoensgebonden

 

Jij
smelt de lente
zoent de zomer
en wit de winter

maar mijn herfst
wat doe je daar mee ...

 

Queeste

 

Waar is je stilte neergestreken?
Op het veld van je verwarde vingers,
tussen de dauw van je beloken ogen
of in de verte van je dromen?

Met vragen baken ik je zwijgen af
verleg de grens van mijn verlangen
naar gemis in lege handen
en zinnen zonder stem onuitgesproken lang.

Hoe kan ik je lichaam achterlaten
in lakens van herinnering
de warmte van je woorden horen
verloren tussen gisteren en morgen?



Pp

 

 

 

Oogappel

jij plukt mijn woorden
appels aan een rijpe boom
en kraakt de noten
van m'n stille winter

met ontelbaar tere handen
leg jij de klanken van m'n pijn
te rusten op je zoete lippen
en kust de wonden van het zijn



Pp

 

Golfbreker


Ik lees zee in haar ogen
hoor de wind in haar haren
een stem vlijt zich lokkend neer
tussen aanbeeld en hamer

borsten deinen als rustige baren
en handen golven over felle flanken
op haar strand vlechten
we ebbe en vloed in elkaar

o, kon ik maar de maan vertalen
in rozen en kleuren
haar lichaam van getaande verhalen
bewaren in de haven van vandaag

nu jij terug mijn dagen streelt
de eelt van mijn ziel zoent
zie ik de ochtend weer klaren
spaar ik zon in m'n woorden voor jou

dag liefste, tel vanavond vallende sterren
en in de ochtend de druppels vol dauw
voeg ze voorzichtig breekbaar samen
en reken uit hoevele vele malen ...



Pp

 

Bang... bang...

Ik ben in de war.
Verdwaal in mijn hoofd. Op de vlucht.
Voor mezelf en m'n angst.

Bang. Voor morgen.
Woorden zijn niet langer een nest.
Gedachten zijn granaten.

Hoe kom ik hier levend uit?
Of is het de dood
waar ik naar verlang?

 

 

Blauwwit

mijn ziel
is van papier

m'n bloed
vloeit koningsblauw

schrijf jij
m'n bladwit vol

met leven

Pp

 

Nooit klokvast

De dag staat al te dralen voor het raam.
Oefent opstaan. Maar de ochtend twijfelt.
Dimt het gloren in een sprei van mist.

Septemberlicht valt spaarzaam door de blad'ren.
Schildert trage schaduw op de straten.
Om die later van de daken op te rapen.

Dag werkt. Aan het ritme van de uren.
Mannen, vrouwen kneden tijd tot brood.
Een huis, een haven. Leven tot dood.

Avond treuzelt langs de horizon.
Hij legt de dag te slapen.

 

Ergo sum


Mijn ochtendritueel verslaapt zich.
In de eerste plooien van het licht.
Het sacrale water wacht op zijn ontwaken.
Ik wil de ochtend voor mij alleen bewaren.

Angstvallig vertaal ik ieder geluid.
In de stilte teel ik dichters.
Op papier. Het geritsel van letters.
Ze herleven onder de streling van zachte ogen.

Boven wacht de dag onder zijn lakens.
Ze slapen beiden nog. Onder een sprei van dromen.




Pp

 

 

Zo dichtbij als een kind

 

hier ligt lapland
onder mijn hand
zo groot

en ginder
door het open venster
reizen sterren

zo dichtbij
is het heelal
voor hem en mij

Pp

 

 

Laat alle deuren op een kier.

Behoedzaam maar behendig
draag ik zijn leven in mijn handen.
Een lichte last van woorden.

Een dikke dichter. Nolens . 877 pagina's groot.
De ochtend wacht nu op berijmde bomen.
En bevroren bloemen op het behang.

En met voorzichtige vingers
blader ik dan door zijn dagen.
Geletterd en geschreven. In sourdine.

Laat het raam maar op een kier.
Zo sijpelt 't licht naar binnen.
Ik drink me dronken aan zijn zinnen.

Ze nipten aan z'n lippen.
Toen hij sabbelend op het leven
woorden prevelde op wit papier.

Maar, o zo blauw van binnen.

Pp

 

 

Alleen en van geen god gestoord

 

Loom
ligt het licht
te talmen

onder
wierook
van bewogen wolken

lucht
filtert geluid
uit leven

even
wijkt de wereld
voor de lichtheid

van duiven op een dak
kinderen die huilen
het brommen van een vlieg

oorlog
verschuilt zich
in Irak

hier
schuilen mensen
voor elkaar

straks
haalt duister
de avond binnen

Pp

 

Ouverture tot overspel

 

Ik meet haar blik.
Dit duurt al jaren.
Kan de aanblik niet hertalen.

Soms merk ik wanhoop.
In soorten verdriet. Seizoensgebonden.
Zoals de mode.

Maar dan van een eindeloze couture.
Zo diep.
Gesneden als een decolleté uit haar leven.

Waarin het masker
dat haar behaagt, haar sluiert,
desnoods als maagd.

Straks, kom ik, lieveling,
oreert ze, terwijl ze
haar overspelig huis betreedt.



Pp