Over ongeschreven stranden

 

En de meeuwen
meeuwden verder
ze schreven schreeuwen
over velden

en langs rivieren
droomden ze van zee
van wel en wee
het klotsen van hun lot

langs mosselbanken
landen van duiken
zweven, draaien, keren
en steeds weer zeeën

ongeschreven
eeuwen
wintermeeuwen


Pp

Tussen haakjes

Kleed me niet uit
tot op de punten
en de komma's.

Lees mij
zoals jezelf
en het leven
met een leeslint
tussen je gedachten.

Schrijf
mij en jou
samen in één zin.

Kunnen wij meer verlangen
dan beiden
tussen haakjes?

En niemand
die ze opent.

Jij en ik
labiele letters
verdwenen in de vijvers
van virtuele ogen.

Wit
blijft
eenzaam
achter.



Pp

Papier is net zoals de dichter,
eenzaam zonder de liefde van letters

 

No passaran

 

Zoals een boek soms kreunt
onder het gewicht
van woorden.

Zo sluipt somberte rond
in de geheime kamers
van hun hoofd.

Filosofen gebogen
onder hun vragen.
Over alpha en omega.

Verdwaald in verwarring
verwijderen ze de hypothetische God
uit hun conclusies.

Om zichzelf te promoveren
tot het epicentrum
van de wereld. Cerebrale afgoden.

Hun navel verlicht
dogma's tot axioma's.
Geloven wordt weten.

Geen twijfel toegelaten
binnen de schutskring
van hun stellingen.

Oorlog tussen denkers.
Hun barricades oninneembaar
troosteloos verloren.

 

Pp

 

Mots perdus

 

Soms ligt ze lui te slapen in m'n hoofd,
de luiken dichtgetimmerd.
Dan ben ik dichter, dichter bij haar.

Ik wek haar niet. Zo duurt verlangen langer.
Want telkens als ik haar straat oversteek
word ik banger, vrees dat ik haar plots verlies

aan 'n Franse zanger of 'n schrijver die haar veel beloven:
hete nachten, maanlicht en wat rode rozen
terwijl ik haar slechts één woord aanbied.



Pp

 

Laat alle deuren op een kier.

 

Er is iets mis met dat boek.
Een tochtige titel.
Corpulente cover. En overvloedig sober.

Binnenin elk blad gevuld.
Zwart van woorden. Een échte Nolens.
Met een overschotje wit.

Hij ligt gebonden in m'n handen.
Zwaar van zinnen.
Te likken aan mijn ogen.

Maar in alle vroegte blijft het frêle gemis.
Verstrengeld in m'n vingers.
Ze zoeken naar wat er toch niet is.

Hoe kan een lezer deze dikke dichter
in al zijn schoonheid volgen?
Geen handwijzer voor de helse tocht.

Zonder leeslint ben ik nergens.
En toch, al lezend,
steeds weer ergens.

uvi

 

Avond

 

Zon
gaat vissen
in de zee

baren
happen naar
haar haken

visser
valt
in 't water

Pp

 

 

Woensdag

Hoe gewillig ze zich laat openen.
Door mijn handen.
Ik voel haar huid. Glad gestreken.
Ze geeft zich prijs.

Meer nog. Ze neemt bezit van mij.
Overvalt me met haar zwart bedrukte kanten.
Langoureuse lingerie van letters.
Ze ontbloot haar woorden.

Ik bloos. Ben een jongen.
Oud verloren. Verslingerd aan haar boorden.
Van weidse verten. Vertelde dromen.
Ze plant zich op mijn schoot.

Ik draai haar om. En om.
Bekijk haar. Kolom na kolom.
Betast haar. Van noord naar zuid.
Van oost naar west. Ik lees ze uit.

Uitgelezen

 

 

"Uitgelezen" is de literaire bijlage van
De Morgen. Ze verschijnt op woensdag.

 

Navelvaarder

 

Alleen. Zitten we samen.
Zonder streng.
Draadloze navels.

Staren door een venster.
Naar buiten. Naar binnen.
Bij de ander. Bij onszelf.

Daartussen de ruimte.
Kosmisch geladen.
Golven belast en beladen.

Met mezelf. Navelgaper.





Pp

 

 

Moeder

Zij baart
hoogbejaarde pijn

de tijd
ontmantelt haar leven

in trage dagen
verkavelt zij herinnering

drijft zorgen
als schapen naar een stal

nog even
verwart zij mij

en telt de dood
af tot in de hemel

Pp









PS.
Misschien publiceer ik dit prematuur gedicht te vlug. En kom ik er later nog op terug.
Ik had gewoon goesting.

 

Verdronken land


ik zie
op haar gestold gelaat
hoe ze zwijgt

in haar woorden
en hoe ze baadt
in twijfel

hoe een vloed
van zinnen
het strand verbergt

van haar golvende gevoelens
en niet gestelde vragen
als meeuwen schreeuwen

om mijn land
van vertrouwen
en vergeving

en bij ebbe
wat aangespoeld begrip
als een uitgestoken hand




Pp

 

Asperges me

 

besprenkel mij
met al je letters

het pril parfum
van je vergeten woorden

de happy geur
van je verzamelde gedachten

en weet
en zie

ik kleur je nachten
hemelsblauw

lees je lichaam
tot de vroege ochtend

in het langoureuse maanlicht
en de sterren in je ogen

introïtus, zal je kreunend bidden
op mijn amechtig altaar

jubilate, juich ik dan
betreed je en besprenkel jou

Pp

 

De stad ademt avond

 

Het geluid is gehaast.
De gevels geduldig.

Vensters vertellen hun verhaal.
Verleiden met groteske gebaren.

Duister daalt uit de hemel tot over de straten.
Ze gapen met open deuren en ramen.

Mensen vergapen zich aan uitgestalde waren.
Met uitgestelde betaling.

Ze lenen voor het geluk.
Een stuk uit hun leven.

 

 

De memoires van een stoel



Ik heb ze nooit geteld of opgemeten
die vele vlaktematen
en hun belendende percelen

zij die preuts of zonder gêne
mij het zicht ontnamen
ik heb ze plichtsbewust gedragen
meer zelfs, ook met verdriet verdragen

gebukt, gekraakt
onder hun sortiment gewicht
ja, soms was ik bijna gezwicht

ik ken ze ondertussen wel het geschuifel
van hun vertrouw'lijke verhalen
venuslicht of geil geladen
het vurige van vrouwelijke lippen
het macho wiebelen van mannelijke slippen

hun vreemde voeten
die elkaar zochten
ze krunkelden in felle bochten
rondom de taille van m'n poten
ik voelde mij in functie dan wel eens wanhopen

en kwelde mij met de illustere gedachte :
waarom ik een stoel
in keuken, living of paleissalon
dergelijk lichtzinnig leven leiden kon.

Waarom, o Meubelmaker,
heb JIJ mij op deze plaats gezet?
Had JIJ mij niet tot een hoger klasse kunnen meten!
Zoals die notoire nicht van mij :
dat somptueuze bed!

 

gisteren was het Allerheiligen

 

ze hebben zich weer begraven
de fleurige toeristen
in hun warm verlichte kisten

het kerkhof en z'n werkeloze doden
alleen gelaten
enkel de trouwe kraaien klagen

nog met hun verkilde buren
over de prijzige chrysanten

en dat ze vroeger
veel goedkoper waren



Pp

        Tu t'en vas ...

        Liefste, in welke tranen
        zal ik me kleden
        op het feest van je dood

        zal ik een lach
        om m'n schouders weven
        en drapeer ik een regenboog
        als voile voor m'n oog

        zet ik de wind
        als een hoed over je haren
        en laat ik de lucht
        het blauw van je lippen vegen

        misschien vergist hij zich nog wel
        de dood

        want op iedere bloem
        penseel ik de kleur van je naam
        in elk woord gesproken of geschreven
        fluister ik jouw ziel naar mijn hemel

        en in het graf van mijn geheugen
        beitel ik de eeuwige woorden:
        langer dan het leven 
        verder dan de dood

Pp

 

    Zal ik

    het licht vangen
    voor je dode ogen

    en de stilte van de avond
    tot aan je oren dragen

    een zucht van de wind
    op je lippen laten sterven

    en het rood van de horizon
    doorheen je haren verven

    zal ik

    ademloos luisteren
    naar je laatste adem

    en hem bewaren
    voor later

    als herinneringen
    verdwalen

    in oude dagen
    van nieuw verlangen

    zal ik ...

 

 

Het bezette land


Huid als grens. Tastbaar overschreden.
Geboeide stilte. Gedachten verlaten het zwijgen.
Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over.
Helft en wederhelft. Eén teder territorium.


Hoofd bakent imaginaire grenzen.
Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam.
Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte.
Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde.


Je weent verleden.
Verdriet dat je achterliet.
Je emigreerde.


Pp