Ispahaan



Hij tovert tijd
uit de traagheid
van z'n dagen

Een volle baard
grijs door wijsheid
van uitgelezen jaren

Genereert gelaten
het aanvaarden
van al wat kwam

Cadeau gekregen
van het leven
zonder te vragen

Vrienden ze gingen heen
zonder retour
hadden ze ooit écht bestaan

Ach, in de verte
ziet hij er nog eentje
staan te wenken

Hij haast zich niet
die wacht wel,
denkt m'n vader.



Pp

En dan weer open ...





Ochtendstemming


Als
de ochtend waait
koelte
zich verkleedt in schaduw

dan
weet ik weer
dat deze vroege uren
van goud zijn

ze zwijgen nog
voor de dag
van zilver wordt.

Het luisteren
stiller dan gefluister
ruist

over de trage dageraad
nog voor de dag
zijn ogen openslaat

en de tijd
zich bevrijdt
van de klok.

In de verte tik jij weg
op de vlucht voor het leven
van elke zelfde dag

nog even
en de avond
neemt ons in zijn armen

zoals
zon en horizon
zich rood verdrinken.

Pp

Hoewel gesloten toch even het gordijntje weggetrokken.

Leeslint van verlangen

Als een wilde rozelaar
zou ik me willen ranken
rondom het blauwe raam
van je bedauwde ogen.

Letters zou ik bloeien
als vingers aan je handen
en woorden om te stoeien
in de takken van je haren.

Maan en nacht, bewakers van begeerte,
zou ik kronkelend verleiden
om mij met hun bleke stralen
langoureus op jouw bed te spreiden.

 

Pp

Gesloten

wegens gebrek

aan lezers.




Noch bloemen, noch kransen.

Huize Avondrood



De verveling
ligt windstil te dobberen
in haar verlaten ogen

een krant
paginagroot ongelezen
vergeten op haar schoot

haar jeugd
gisteren nog jong
als wuivend koren

vandaag
een triest behang
van nooit geleefde dromen

handen borduren
bloemetjesmotief
van pure nostalgie

in de verte
ziet zij de dood
al ongeduldig wenken.




Pp

Nouvelle cuisine




Ik schrijf
je ogen vol
met woorden

mijn inkt is blauw
want rijmt
zo magistraal op jou

jij leest de letters
één na één
en proeft ze op je tong

mijn komma
zoekt zich krom
achter jouw speelse spatie

jij bent
de cordon-bleu
en ik
le plat de résistance



Pp

Ontastbaar dichtbij



Hoe graveer ik in papier
het tasten naar haar golvend haar
dat silhouet van jonge abrikozen
verdronken in mijn vingers.

Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen
terwijl haar zacht gezonken geur
al slaapt in ¨t gele glooien van een herfst
verloren rimpels in de huid van hoge bomen.

Ze is er niet. Ik zie haar wel.
Ik luister diep en hoor ze praten.
Zonder ogen. Zonder oren.

Zij danst roerloos door mijn leven.
In de stilte van de dagen.
Ik wil haar verder dragen dan de horizon.




Pp

Asiel voor verlangen



tussen ons ligt de leugen te slapen
nog lauw onder de geur van het laken

je ogen vertellen een ander verhaal
dan de weifelende woorden van je ontklede taal

ze verschuilen zich in haperend huilen
getemde tranen als zachte wapens van pruilen

maar  je vingers verlieten reeds lang
als vreemdelingen mijn oevers van verlangen

vragen onder een voile, schuchtere emigranten, vertrokken
voordat antwoorden de deur daverend dicht trokken


misschien reis jij ze binnenkort wel achterna
een vergeten briefje verdwaald in een stoffige la

onthult mij meer dan het nachtgewaad
waaronder je doet of je slaapt



Pp






Het falen van de taal. Soms zegt een lichaam meer...

Oud papier


Woorden ritselen door mijn handen.
Dames en heren van alle standen.
Mijn God, ik word er lyrisch van.

Op een minuscuul papiertje,
schrijf ik een miniatuurtje.
Ik bewaar het voor jou.

Jij bent mijn lezer.
Ik zoek jou. Tracht je te verleiden.
Met je ogen open. Als handen.

Lege palmen. Ik wil ze vullen.
Met mijn woorden.
Ze zijn nu van jou.

Lees ze met voorzichtige verbeelding.
En leg ze nadien bij het oud papier.
In je hoofd. Tussen wat vergeeld leesplezier.






Pp

Partituur voor een partizane



jouw schaduw
laat ik
onaangeroerd

doch je warmte
schilder ik als een zomer
op mijn rusteloos behang

jouw blikken
bewaar ik
in de koelte van mijn ogen

en je vingers
strooi ik als toetsen
over een piano

je voeten
loop ik achterna
in verdwenen sporen

en je handen
draag ik als kralen
rondom mijn hals

maar je stem
leg ik te slapen
in het graf van mijn woorden












Pp





Egidius, waer bestu bleven?
Mi lanct na di, gheselle mijn.
Du coors die doot, du liets mi tleven!

Aangemeerd verlangen





Jij bent een blinde passagier
verborgen in het ruim van mijn verlangen
ik kies de zee al dromend op de pier
en jij het schip met horizon behangen

onze ogen spoelen aan in verre landen
maar toch gaan we voor anker
in onze haven van gevlochten handen
waarin de sporen van gemis verzanden

één keer nog wil ik in de zee van liefde springen
en in de golven van de storm verdrinken
om dan te sterven op een strand
de onbereisde kust van het beloofde land

als een roerloze reiziger
met aangemeerd verlangen



Pp

Lectuur van een lichaam



mijn vingers
voelden de huiver
van haar huid

als voorzichtige voeten
over een
gerimpeld strand

de strakke spanning
was geplooid
door tijd

hij schreef
zijn sporen op het vel
van haar verleden

leven
las ik
op haar buik

mijn handen zwegen
over de velden
van een fel verlangen




Pp

Tot aan de horizon ...




Laat je letters
mijn lippen zijn
en
mijn woorden
jouw mond

Mijn vingers
jouw voelen
en
jouw voeten
mijn grond

Ik denk
het hoofd
en
jij klopt
het hart

Samen
dragen we mekaar
jij en ik
tot waar lichaam en ziel
samenvloeien in elkaar




Pp

Een letter verschil ...



Soms,
heel soms
wordt het avonduur
een avontuur.

Als de letters dansen
zoals muggen na een zomerdag.
En de nacht nog wacht
om te gaan slapen.

Dan,
soms, heel soms
schrijft een al te late merel
zijn lied op het zwijgen van de avond.

En luistert een dichter
of hij in de verte tot aan de horizon
of heel dichtbij misschien wel onder tafel
het gefluister van de Muze hoort.

Het is goed te zwijgen
als de stilte zwanger is van woorden.
Nu weet ik
waarom jij zo lang hebt gewacht ...




Pp

schuifelen naar gisteren



als voeten
enkel nog naar vroeger willen

gedachten gefilterd door de tijd
jonger worden dan het heden

dan weet je ...

dat tijd
nog slechts een lege ruimte is
gevuld met oud verlangen






Pp

vers geschreven sneeuw



een wit gedicht
viel zomaar
uit de lucht

ik greep ernaar
in volle vlucht
met open woorden

nu dwarrelen
kinderliedjes uit mijn hoofd
ze zijn nog niet genezen


van hun verloren droom