I wish I was special.

Mijn huis heeft geen muren. En ook geen dak.
M'n dorp ligt niet op de landkaart. Het wandelt in de wolken.
Een stem is m'n vergezicht.
Een lied, m'n heelal.

Een vrouw is m'n vluchtheuvel. Misschien zelfs
een vakantieoord waar ik op adem kom.
In de baai van haar borsten deinen m'n gevoelens.
In haar armen rusten m'n gedachten.

Wellicht, waarschijnlijk begrijp je niet wat ik je vertel.
Hoe een mens niet leeft van stenen en stoelen.
Maar overleeft in het timbre en de zachtheid van een stem.
En de gedachte die eruit wegfladdert als was het een vlinder.

Ik ben nog diep onder de indruk.
Van een theatermaker.
Hij die mensen ontkleedt tot op gebaren.
En gevoelens aankleedt met acteurs.

Ik noem geen naam.
Ik wil hem niet vangen in de cel van een paar woorden.
Hij kent geen tralies. Maar wel de hel.
Van het leven. Op weg naar de hemel.

En de contouren van het lijk van eenzaamheid.
Mensen rondom je. Geliefden zelfs.
En je staat in de woestijn. Met je existentie.
Alleen.

 

Misschien begrijp je niet wat ik je vertel.
Of, toch wel ...

 

Zij

 

Zij komt binnen gedwarreld, verkleed in een lichaam,
meer dan een halve eeuw meisje,
verborgen onder de huid van een vrouw,
wettelijk lenig, langoureus ontrouw.

Zij glimlacht de zomer in huis,
thuis in haar ogen, warm in haar armen.
Zij legt zich te spreiden,
wordt een wellustige weide.

Zij lacht en zij wacht.
Op dat jonge geweld van 'n oude man,
haar winter met bevende botten.
Ik bloesem uitbundig. De lakens zijn schuldig.

Zij koestert de traagheid
en kust teder m'n brekend blauw.
Ik schrijf haar organisch tot trouw.
In mijn verhaal van het leven.

Nog even.
En zij plooit weer de lakens
tot allenig vergeten.

 

 

 

 

 

De dichter en de trein

 

Als ik me haast, zou het nog kunnen.
Van hier naar Gent. Dat haal ik nog net.
Neen, ik wil hem missen.

Het is de enige manier om 'm vast te houden.
Zoals hij is. In woorden.
Als hij in m'n handen ligt te dromen.

Een gids door mijn gevoelens.
Hij oogst wat de tijd in mij zaaide.
Weemoed. Naar de dingen die voorbij gaan.

Hij reïncarneert grijs in blauw.
Ik ben blauwziek. Hij geneest me niet.
Ongeneeslijk verlangen. Een schoon verdriet.

Hij gunt het mij.
Ik wentel me in zijn woorden.
Als een zonnebader op een blakend strand.

Papier. En hoopjes verzen.
Een luchtkasteel.
Ik vlieger langs zijn pen naar boven.

Godzijdank, mag ik hem missen vandaag.
Hij weet het niet.
In Gent zal hij zijn verzen in een stem veranderen.

Ik sluit m'n oren.
Een god mag niet geboren worden in een mens.
Misschien ruikt z'n adem wel.

Dag, Bernard Dewulf,
Tot morgen.
Ik haal de trein niet meer.

Pp

 

Dagboek

Ik leg je onder de leeslamp,
kras mijn ziel op je blad,
een dag als een ander,
zomaar wat blauw in het klad.

Het leven klopt elders zo helder,
moedige minnaars en fatale dames,
ik snak naar de grote verhalen
met hun hoerige helden.

Helaas, alleen jij legt je neer
in mijn ledige handen,
zonder het blauw
van een voelbare vrouw.

Hoevele dode letters lang
nog, spel ik een naam,
in de witte armen
van geduldig papier?

 

 

 

        Met wit geschreven

        Er vallen vlinders,
        verzen in vlokken
        uit de lucht

        zinderende zinnen
        geschreven
        in volle vlucht

        en het dwarrelend wit
        dat teder tussen
        mijn regels zucht.

Pp

 

        De veervrouw

        Zo licht
        ben ik vandaag
        dat ik je vraag
        niet te zuchten.

        Want
        zelfs onbesproken luchten
        laten mij in rook opgaan
        als het blauw van sigaretten.

        Laat mij hier rusten
        in dit witte graf,
        graaf met je gave lippen
        tot op de laatste letter.

        En zet mij over.

Pp

En de boer

 

Als kromgegroeide boeren,
kijken knotwilgen over de dagen,
bewaren zij de tijd in hun huid,
knoestige herinneringen.

Weilanden waken
met ingehouden adem
over de wasem
van zichtbare stilte.

De boer beademt
met vruchtbare handen
het heilige der aarde,
zijn grond en geloof.

Zonder zonen,
zonder zonden,
bidt hij de zon en de maan
voor zijn godvergeten bestaan.

Pp

Hoe ik

met de vermetele precisie
van ongerijmde poëzie
het vruchtvlees van verdriet
uit je letters lepel

de breedtegraad van je verlangen
hertrek in de tijdzone van gemis
met meridianen van stilte
jouw lichaam overspan

zodat het blauw van je ogen
weer weerkaatst
op de bladspiegel van mijn liefde
ongehinderd

 

Pp 

Lezen is schrijven


Ik verdeel
de ochtend
in woorden

belast
met de erfenis
van ogen en oren

ik schrijf ze weg
en kijk hen na
tot ik ze niet meer zie

denkend
aan
de profeet:

jouw woorden
zijn
jouw woorden niet. 



Pp




"Jouw kinderen, zijn jouw kinderen niet."
Kahlil Gibran.

 

Mijn tweede leven

 

Papier, mijn witte land,
waar ik verrijs uit woorden
op ieder blad opnieuw geboren word
in de strofen van een rozenlaar

of in het blauw van golven,
zeeën vreemd vertrouwen
in een vrouw die leest
wat ik beleef in haar.

Zij is mijn land en leven,
mijn neergeschreven stem,
mijn hoop, geloof en heden
en hoe ik daar haar elke dag herken.

 

Uvi

 

Gedicht

O, kon ik je maar ontkleden
tot de ascese
van een naakte taal.

Niet het misbaar
van een verhaal
bekleed met woorden.

Maar louter draad
nog te weven
door een lezer.

 

Wit van verlangen

De daken liggen nog te slapen
in hun witte pyjama
te gapen naar de ochtend
te bidden voor wat bibberende zon.

De dag aarzelt.
Heeft de nacht berouw
over haar zonden
van zedenloze bedden?

En lauwe lakens rusten
boven het canvas van
een man met vrouw
nog even kleurloos trouw.

Traag blauw verdampt
en wolken spinnen webben
over de horizon.
Zou de sneeuw ontwaken?


Pp

 

Pour Elle

Vluchten naar woorden
een schuilplaats
voor verlangen

als het buiten
guur is en donker
en binnenin ook

als een rozelaar klimmen jouw zinnen
langs het alfabet
van Alpha naar Omega

blauw bloed
over witte velden
gestolde stilte

schrijf mijn naam
in de wolken
opdat ik mezelf zou lezen

 

 

L'egoliefde

 

Als ik
met de lego
van het alfabet

wat letters
in elkaar knutsel
tot lieveling

en wat rijmt
op hou en jou
dan bouw ik

metaforisch
een kasteel
en jij

jij legt
het achteloos
naast je neer

zodat het na een zucht
gegarandeerd
een geklasseerde ruïne wordt

April

Lente
schreef zij
in de lucht

en
zwaluwen
nestelden zich
in haar haren

vingers
vertakten tot
trossen seringen

en
een geduldige geur
dreef over
vol inktblauwe woorden

lankmoedige troost
voor een
uitgebloeide rijmelaar

Pp

 

 

Schrijvers

Over de ochtend
hangt een mantel regen
licht, een bundel getemd vuur
verlicht mij
koestert het witte land van schrijvers

ik warm me
aan de gloed van hun gedachten
het murmelen van hun gemijmer
het spreken van hun pen

een tong van inkt
likt aan mijn ontroering
als een jonge hond
nog dartel van onwetendheid

zij liggen in mijn hand
te slapen
ik streel ze wakker
en alsof gezeten bij een haardvuur

hoor ik het geknetter
van hun letters
het gekwetter
van een literaire lente
in een weifelende winter

als sneeuwvlokken
bedekken hun woorden
mijn verlangen

het zingen van hun zinnen
laat mijn hart vibreren
bewegen van bewondering

en ooit, ik weet het zeker,
schrijf ik, in een zeldzaam ogenblik,
mijn adoratie neer
in ongekende talen

verhalen van verwondering,
gemis, genot, herinnering ...
geschreven met rimpelingen
op het water

Pp

 

Winter te koop

Ook huizen kunnen eenzaam zijn
omringd door het zwijgen van sneeuw
het kappen van woorden
en splijten van zinnen

mensen gevangen
in de haard van hun navel
gluren naar zichzelf
over een papieren grens

van witgekalkte verzen
op een versteende vijver
met ijsbloemen als krassen
op een vers bevroren ziel

ooit komt een makelaar
hen halen heelhuids verlaten
onder het stof
van gewin en vertier


Pp