|
Vandaag ondanks het warme weer ga ik toch het een en ander schrijven over deze aquarel. Je kan niet anders dan gelukkig zijn wanneer je tot het besef komt, dat het werk, waar je mee bezig bent geweest stilletjes aan zijn einde nadert. Nog een beter gevoel is het wanneer je beseft dat hetgeen je aan het maken bent dat is geworden wat je hoopte dat het zou worden en misschien is het wel beter geworden dan dat wat je gedacht had. En heel dikwijls heb ik dat gevoel bij mijn schilderen. Ik start met iets in mijn hoofd en heb dan alllerhande vragen of dit gaat lukken. Bij de eerste streken wordt de onzekerheid altijd weer erger maar na een aantal uren gaat het dan weer wat beter. Dit proces herhaald zich telkens weer als ik begin te schilderen. Meestal is de onzekerheid bij mij het groots op het moment als mijn schilderij zo goed als klaar is. Ik heb nu deze onzekerheid omgebogen in iets dat me dan zegt dat ik moet stoppen met het verder werken aan het schilderij. Ik moet het dan wegzetten en even niet naar kijken. Dat even kan een paar uren maar soms ook een paar dagen zijn en meestal als ik dan terug naar het werk kijk dan zie ik dat het klaar of zo goed als klaar is. En de onzekerheid van voorheen is dan omgebogen in een goed gevoel van ik heb het weer eens gered. En ondanks al de jaren ervaring die ik nu opgebouwd heb, toch kom ik steeds weer hetzelfde moment tegen op het einde van de rit. En dat moment is onzekerheid.of alles wel goed is enof de toeschouwer zich zal kunnen vinden in hetgeen ik gemaakt heb.
De onzekerheid is ook hier weer heel groot geweest maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet heel veel meer moet veranderen aan het schilderij. Het is ook niet meer mogelijk om nog heel veel te wijzigen of bijplaatsen.
Het enige wat ik gedaan heb is de kleuren nog wat meer te dramatiseren waardoor alles nog meer desolaat gaat lijken. Maar door het versterken van de rode kleuren krijgt het geheel toch nog iets warms over zich. Dit is de eerste aquarel die ik zo donker en dramatisch geschildert heb en ik moet toegeven dat dit een speciaal gevoel bij me oproept een gevoel van dramatiek en donkerte die ik niet onmiddelijk kan thuis wijzen.
Om alles wat specialer te laten lijken heb ik gekozen om deze aquarel op een onconventionele manier in te lijsten. Ik heb namelijk geen passepartoute rond de aquarel geplaatst maar ik heb het papier gewoon helemaal zichtbaar geladen en op een passepartout geplakt. Het mooie hieraan is dat je nu de mooie gekartelde randen van dit handgeschept papier te zien krijgt. Deze randen zouden anders achter de passepartoute verdwijnen en dat zou zonde zijn vind ik. Ook krijg je een goed zicht op de dikte van het papier waar deze aquarel op gemaakt is en ook dat vind ik een pluspunt. Want geloof me dit soort papier is niet goedkoop zeker niet als je met een dikte of zwaarte van 640gram/m² of meer werkt. Het vraagt alleen een hoop extra werk om een aquarel op deze manier in te lijsten. Want je moet er ook voor zorgen dat de zijkanten tussen de achterkant en het glas opgevuld zijn zodat je aquarel werkelijk zwevend in je lijst hangt. En als ik het geheel bekijk, de donkere aquarel tegen deze lichte achtergrond, dan moet ik toegeven dat het een geslaagde ingeving is geweest om dit werk op deze manier in te lijsten.
Mijn volgende bespreking zal handelen over een ander werk uit de serie van drie over "de Bloemmolen van Herntals".
foto 15
|
Ik ben Pierre Vanstipelen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Priet.
