k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Lieve Heer geef dat zij die heel wat moeten relativeren in hun leven, zichelf waardevol blijven vinden,en kracht putten uit de zekerheid dat U hen ziet en van hun houdt.
(Foto Cel van Gabrielle Petit)De heer Jahan, Engelsch geestelijke in Brussel , vertrooste in dien nacht zijn landgenoote. Hij vond haar kalm en gelaten."Met 't gelaat tot God en de eeuwigheid gewend geef ik er mij rekenschap van, dat det vaderlansliefde alleen niet volstaat", zei ze," ik mag tegen niemand haat en wrok hebben."Een Duitsch aalmoezenier stond haar tot het laatste oogenblik bij, en getuigde dat zij tot het einde toe moedig was geweest.De Amerikaansche deligatie heeft getracht haar genade te bekomen.De geant;Brand Whitlock lag ziek te bed, maar zond zijn sekretaris Gibson naar von der LANCKEN. Den gezant van Spanje ging meeOp de politieke afdeeling vernamen ze, dat von der Lancken en zijn officieren den avond doorbrachten in een dier kleine,gore schouwburgjes, welke de belangstelling der militairen wekten.Met moeite kon men te weten komen, waar hij zich bevond.Von der Lancken wilde niet komen voor het einde van een akt.Tegen half elf verscheen hij, met twee zijner officieren, baron von Falkenhausen en graaf Harrach. Gilson gaf hem het verzoek om genade over.Von der Lancken antwoorde, dat hij niet op de hoogte der zaak was dat het vonnis niet zoo spoedig voltrokken zou worden, als de heeren meenden.Gibson was van een ander gevoelen.Von der Lancken hernam, dat alle bureelen gesloten waren en hij niets voor den volgenden morgen zou kunnen doen.De heeren moesten maar rustig gaan slapen en dan zou men morgen wel verder zien.Mr de Leval vergezelde ook Gibson en werd driftig bij die cynische woorden.Gibson drong op een onmiddelijk onderzoek aan:morgen kan het te laat.zijn.Eidelijk stemde von der Lancken en ging met de heeren naar zijn bureel.Hij telefoneerde met het militair hof en daar bevestigde men, dat miss Cavell ter dood veroordeeld was en dien nacht sterven zou.De bemiddelaars pleitten hartstochtelijk voor het slachtoffer en betuigden hoe de terechtstelling voor den naam van Duitschland zeer schadelijk zou zijn. Zij had veel Duitsche soldaten verpleegd. En zij was een vrouw.Men fusilleerde toch geen vrouwen..Vervolg op 8)
Wees vrienden ondereen, ook al heb je tegenslag, breng steeds wat vreugde onder de mensen, leef enthousiast en spontaan, vooruit nu hey man, doe nu maar mee,en alles is okee.
(Foto Miss Cavell en haar geliefkoosde honden)De rechters moesten denken aan het gevaar voor het Duitsche leger. Hij vroeg tegen negen beklaagden de doodstraf en ook voor de anderen zware straffen.Er was hoogverraad gepleegd. Een tolk verklaarde dien eisch, want de meesten hadden niets van de Duitsche rede verstaan.De advokaten namen dan het woord.Mr Dorff verdedigde o. a.ook Baucq en wees op de drijfveer van vaderlandsliefde. Maar Baucq werd ook vervolgd om het geheime blad"la Libre Belgique" verspreid te hebben.Men mocht vreezen, dat de Duitschers dit feit hem streng zouden toerekenen, daar de " Libre Belgique" hem den haat niet spaarde. Maar den verdediger wist hier een geschikte anekdote te pas te brengen.zekeren dag melde men aan Fredrik- den Groote, koning van Pruisen, dat men op de muren van Berlijn voor hem beleedigende plakkaten had gehangen. De vorst ging zelf eens zien.Men meende, dat hij woedend zou zijn.Maar alles wat hij opmerkte, was"Hoe jammer, dat men die plakkaten zoo hoog heeft gehangen, want veel voorbijgangers zullen ze nu met moeite kunnen lezen." En Mr Dorff vroeg aan de rechters het voorbeeld van hun grooten koning te volgen.De rechters glimlachten.Mr Kirschen pleitte vaar miss Cavell. Hij was van oordeel; dat men haar door geneeskundigen moest laten beoordeelen.Die zouden erkennen, dat miss Cavell als bezeten door een geest van toewijding--- het doel van haar leven- niet had weerstaan aan den drang om soldaten; die ze in gevaar meende, bij te staan.Zij liet ze naar den grens brengen, verder niet.Dan was haar rol geeindigd. Niets bewees, dat zij mannen aanzette naar het frond te gaan, en dus kon er geen sprake zijn van verraad." De rechtbank kon haar niet ter dood veroordeelen .Het leven dezer vrouw behoorde aan zieken en gewonden, en meer dan een Duitsche soldaat dankt haar misschien het leven", aldus besloot den advokaat.De vonnissen werden niet dadelijk geveld. Dat geschiedde pas op den 11*Oktober.Een der beschuldigden, de hotelier Pausaerts had zich dien vorigen nacht in zijn cel verhangen.Den anderen nacht liet men in de cel van hen,tegen wie de doodstraf geeischt was,licht branden, om de ongelukkigen beter te kunnen bewaken.De 11*Oktober in den namiddag werden al de beschuldigden samengeroepen in de hal der gevangenis,waar soldaten de wacht hielden. Hier zou het vonnis voorgelezen worden.Welke gevoelens moesten al die ongelukkigen bestormen.Ze stelden zich in een halven cerkel op en ieder deed zijn best om kalm te schijnen.Daar kwam den krijgsauditeur, elegant, wel verzorgd, bijna vroolijk.Een tolk, de bestuurder der gevangenis en een aalmoezenier vergezelden hem.Ieder zweeg dadelijk. Feller moesten de harten bonzen.Den auditeur las de lange lijst.Vijfmaal klonk het ontzettend woord."Todes strafe" bij de namen vanBaucq; Thuliez, Cavell, Severin en Jeanne de Belville.Miss Cavel stond statig onbewegelijk tegen den muur.Iemand zei tot haar:"Stel een onderzoek tot genade op.""'t Is nutteloos", antwoordde ze bedaard." Ik ben een Engelsche en ze willen mij dood."Baucq stak smeekend de armen naar den auditeur uit en riep, dat hij ontschuldig was.Severin scheen besluiteloos. hij vroeg aan den auditeur, of hij een verzoek om genade mocht indienen. De auditeur knikte toestemmend. De gevangenen keerden naar de cellen terug.In den nacht hoorde men deuren open en toe gaan, en stappen klinken.Baucq en miss Cavell werden naar de nationale schietbaan geleid om er te sterven.Wordt vervolgd op 7
Aanvaard dus elke dag ,als een geschenk,een gave, en als 't even kan een feest? sta 's morgens eens vroeg op,kijk in de spiegel en lach eens naar jezelf. of zeg eens goede morgen tegen jezelf, mogelijks wordt het makelijker om het tegen anderen te zeggen. Als je de warmte van de zon kent,kun je die warmte zelf maken, even goed als je dagelijkse soep Neem een grote portie goedheid,en doe er flink wat geduld in ,geduld met je zelf,geduld met anderen, vergeet dat tikkeltje humor niet,om de tegenvallers te verwerken. Meng dit alles met een dosis werklust , en giet over alles een gulle lach.,en je hebt de zon vandaag.
Zwijgen; zo maar je hand om de schouder leggen; vreugde en verdriet delen,niets vragen, gewoon helpen dragen, en ergens nog een mailken,om de laatste nieuwjes mee te delen, durven tonen;welke gevoelens in je wonen; delen in geluk en kleine dingen,die je niet tot wederdiensten dwingen, Liefde is vriend zijn,dus is het fijn ,om een goede vriend te zijn.
(Foto Konig Albert en Koning Georges van Engeland)Ik zal mij lange tijd de ferme afwassching ,die ik dien dag van hem kreeg.Daucq wilde voor zijn deel in het Vaderlandsch werk niets dan den strijdpost.. Op andere plaatsen heeft men den overwegenden invloed beschreven, welke hij uitoefende bij het uitdeelen van "la Libre Begique". In dit boekdeel spreekt men ook van ijn bedrijvigheid in het aanwerven vanvrijwilligers. Wat de " Familiegroet" betreft, van den beginne af voerde Baucq hem tot een hoog zedelijk en vaderlandsch peil op. Hij besteede er zulke groote nauwkeurige zorg aan, dat zijn geheime boekhouding immer flink in regel was. Men mag het zijn ongemeene toewijding danken. dat zijn menigvuldige briefwisselaar na zijn aanhouding, in staat gesteld waren om zonder vaar of vrees de antwoorden op den "Familiegroet en aan Baucq toevertrouwd, te ontvangen. Het geheim van het stelsel ontsnapte aan de speurhonden. wij konden het terugvinden en de dienst toevertrouwen aan een medewerker, die zich had aangeboden, om de plaats in te nemen van hen die gevallen was .(T is den 31* juli1915 dat Fhilippe Baucq in de hinderlaag viel, die men voor hem in zijn eigen huis, op de Roodenbeeklei,gespannen had. Ik had met hem eene samenkomst afgesproken tusschen11 uur en middernacht.Maar daar ik te Mechelen en te Leuven weerhouden werd door een dringende boodschap waarmede een voornaam persoon mij gelast had, kon ik in Brussel niet wederkeeren voor 's anderendaags in den vroegen morgen. Op een paar honderd meters van het huis van Baucq, op het oogenblik dat ik den wolf vlak in den muil ging loopen, werd ik gelukig door een onzer luitenanten ingehaald en gewaarschuwd."Mevrouw Baucq en haar dochter verborgen alle documenten.Baucq bekende voor het gerecht de " Libre Belgique",het geheim blaadje verspreid en aan den" Familiegroet"meegewerkt te hebben. Hij had als bijnaam"Le Fromage." Een andere beschuldigde was mevrouw Ada Bodart, 34 jaar protestant, Iersche van geboorte en Belgische door huwelijk, moeder van twee kinderen. Zij had huisvesting verleend aan 36 personen, die naar het frond wilden. Haar eigen zoontje van veertien moest tegen haar getuigen. Het kind mocht zijn moeder omhelzen en dat was een aangrijpend tooneel. Daarna had het verhoor plaats van Albert Libiez, advokaat te Bergen, den ingenieur Hermen Capiau, den apotheker Louis Severin,gravin de Belleville, prinses de Croy en anderen. Allen bekenden vluchtelingen geholpen te hebben.De tweede zitting begon met het rekwisitorium van den auditeur. Deze sprak hartstochtelijk en bezwaarde de beschuldigden op schandelijke wijze (Vervolg op 6)
Open je ogen en zoek, naar wat mensen soms ontbreekt, een hart om te zeggen,wat een ander moed in spreekt. Schouders om te dragen, de zorgen en pijn van iedereen. Je hebt voeten om te lopen,naar mensen die eenzaam zijn en een hart om waar te maken, dat wij toch mensen zijn .
'T is de kracht die mensen liefmaakt, teder broos en echt, 'Tis de kracht van mensen houden, zo sta je sterk; gaat niet ten onder. In ieder mens leeft zo die kracht, Doe er wat mee, Je maakt je zelf en anderen er heel gelukkig mee gelukkig mee.
(De lijken van Brusselsche gefusilleerden op het stadhuis ,Burgemeester Max spreekt een redevoerig uit)) Er waren35 beschuldigden.De openbare aanklager was zeker Stoeber,militaer auditeur; die pas van het frond kwam.De verdedigers waren de vier advokaten, meestersKirschen, Alexandre Braun, Dorff en Braffort. terwijl meester De Saedeleer als sekretaris van den heer Braum, de debatten kon bijwonen.Andere Belgen mochten niet bij het proces aanwezig zijn. De eerste zitting had plaats in de zaal van de senaat, en de tweede in de zaal van de Kamer der volksvertegenwoordiging. De rechters-officieren waren in groot uniform,de beschuldigden vonden zich wreemd in deze in deze rijk gedekoreerde zaal, de soldaten als beelden en Stoeber scheen een beul, die zijn slachtoffers beloerde.Hij had een houding, alsof het hier zijn cariere zou maken. Hij was krijgsauditeur geweest in bezet Frankrijk.Ofschoon uit Beieren scheen hij een hartnekkige Pruis,brutaal niet alleen tegen de beschuldigden, maar ook tegen de soldaten, den tolk en opdringerig tegenover de rechters. Als deze vragen stelden, antwoorde hij hooghartig en liet verstaan, dat aan het Duitsch gerecht niet kon getwijfeld worden, dat hij niets verborg, over alles het licht liet schijnen.Miss Cavell werd het eerst ondervraagd. Zij antwoorde in het Fransch met Engelsch accent. Ze stond daar nederig gekleed,bleek, maar volkomen rustig en onbevreesd.Ze verklaarde 49 jaar oud te zijn,protestant en van Engelsche nationaliteit. De eerste vraag was of zij van November 1914 tot juli 1915 Fransche en Engelsche soldaten huisvesting verleend en Belgen,Franschen en Engelschen, die in militaire jaren waren, naar het frond geholpen had." Ja?" klonk het antwoord" Op de vraag waarom, sprak ze"Omdat ze in doodsgevaar verkeerden."De auditeur sprak dit tegen: zulke soldaten zouden naar Duitschland gestuurd worden,beweerde hij.Miss Cacell was overtuigd geweest, dat zij gefusilleerd zouden worden. Zij bekende aldus tweehonderd personen geholpen te hebben.Mejuffer Thuliez bekende 45 Engelsche, 69 Fransche en 13 belgische soldaten naar Belgie te hebben laten brengen en ook meegewerkt te hebben aan het werk van den "Familiegroet"( Mot du soldat), de briefwisseling met het frond. Op de vraag warom zij zoo gehandeld had, antwoorde ze:" Omdat ik een Fransche ben.." De derde beschudigde was Fhilippe Baucq;35 jaar architekt te Schaarbeek, vader van twee kinderen. Op de gewone vraag of hij katholiek en Belg was aantwoorde hij:" Ja een goed patriot?"Stoeber vatte het edele van dien uitroep niet en noemde Baucq tijdens de debatten spottend " de goede patriot." In een werkje over den" Familliegroet" lezen wij van Baucq."Mijne betrekkingen met Filips Baucq dagteekenen van 't eind der maand Maart1915.Sedertdien ontmoetten wij elkaar bijna alle dagen,en telkens leerde ik dit edel en vurig hart meer en meer naar waarde te schatten. Hij kon maar niet begrijpen dat iemand voor zijn dienstbetoon geld durvde vragen op het oogenblik dat het vaderland gevaar liep. Zekeren dag zegde ik hem:" Baucq, mijn beste vriend, ge moet U een weinig ontzien; vergeet niet dat hij vrouw en kinderen hebt; daarbij de toekomst lacht u toe, hij zijt"Prijs van Rome" houd u op de hoogte der bouwkunst, ontwerpplannen met het oog op de heropbouwing, zoo zult gij ook nuttig werk verrichten en uwe belanden behartigen....."(Vervolg op 5"
(Foto Belgische mitralieuzen door honden getrokken) O, de oorlogstijd was er een, waarin de karakters scherp aan 't licht kwamen, de goede doch ook de slechte. En van de laatste wist den bezetter een handig gebruik te maken. Uit dit alles begrijpt men dus de noodzakelijkheid, om dat vluchten flink te organiseeren; maar tevens den haat der Duitschers tegen die organisaties.De organisaties waartoe miss Cavell behoorde ontstond feitelijk in Frankrijk. De soldaten daar moesten zich aanbieden bij prins de Croy op zijn kasteel te Belligny; deze liet hen naar Belgie brengen.Daarvoor zorgde mejuffer Louise Thuliez van Rijsel. Ze leidde de doldaten naar den ingenieur Caniau te Bergen of naar gravin Jeanne de Belleville. Soms reisde ze mee naar Brussel. Te Brussel verdeelde men de gevluchten onder drie personen; miss Cavell,Philippe Baucq en den apotheker Severin.Deze dienst had ook vertakkingen en werkte uitmuntend van November 1914 tot Juli 1915.Edith Cavellwerd op listige wijze achtervolgd en aangehouden, dat zij een Duitscher verbond Dadelijk voerde men haar naar de gevangenis. Vele andere aanhoudingen volgden.De bezetter zou streng straffen. Hij noemde helpen van soldaten verraad in den rug van het eigen leger en wilde een afschrikwekkend voorbeeld stellen.Ridderlijk genoeg om in dat alles vaderlandsch gevoel te herkennen was hij niet.Hij noemde die feiten misdadig. Voor de rechters toonde miss Cavell zich zonder vrees. Ze bekende alles en betuigde fier te zijn op hetgeen ze deed voor de goede zaak.Met veel overtuiging had zij haar plicht aangevat .Toen den oorlog uitbrak, bevond ze zich met vakantie in Engeland.Dadelijk keerde ze naar Brussel terug, omdat haar arbeid hier nu van zeer groot belang was.Met de zelfde toewijding verpleegde ze alle gewonden, van welke nationaliteit ook, dus eveneens de Duitschers.Haar ambt was haar heilig en stond boven den haat der oorlogen.Maar toen ze gelegenheid vond, om de zaak van haar land en van Belgie te dienen,greep ze die aan.Ze hielp vermomde Belgische en Fransche soldaten en bevorderde ze hun vlucht. Nu voor het Duitsch gerecht bekende ze zulks openhartig.Haar eerlijkheid en vaderlandsch gevoel maakten echter geen indruk op de Pruisische militairen.Integendeel, de prooi bood zich gemakkelijk aan. Men moest niet zoeken naar bewijzen. De beschuldigde leverde ze zelf.Edith Cavell rekende niet op genade,ze wist welk gevaar zij liep.Wordt vervolgd op 4.
't Kleinste gebaar...'t geeft hoop om te leven, om de zon te dragen voor wie ze niet kent. Open je deur....'t kan genoeg warmte geven om tranen te drogen,te zijn wie je bent. Ja een bezoekje, een bloem en spelende kind'ren,bij kaarslicht een lied dat iedereen kent....'t is de berg die wij moeten beklimmen, de kracht om te leven er te zijn voor elkaar; zelfs in moeilijke dagen nog blijven beminnen, zeg ja durf het aan, teken mee voor elkaar.
(Foto Belgische ruiter op verkenning)Om hun tocht naar Holland mogelijk te maken, hun de middelen voor de gevaarlijke reis en gidsen te verschaffen, vormden ze verscheidene organisaties. Tot een daarvan behoorden miss Cavell, Philippe Baucq en de andere hierboven gemoemde personen. Het was werkelijk niet gemakkelijk uit de klauwen van den bezetter te geraken. Van Frankrijk was den afstand den Nederlandsche grens groot, en de weg onbekend. Men moest weten waar te logeeren ,en voedsel te ontvangen, in het bezit zijn van papieren, van eenig geld.Er lagen zooveel andere klippen op dien weg. Voeg daarbij, dat de Duitschers hun spionnen hadden,bekwame detektieven en ook Judassen, die verradersloon wilden verdienen door eigen broeders over te leveren. En vooral daar,waar den reis ten einde zou lopen,aan den grens zelf , waren de gevaren vele. Daar had den bezetter vele dienaren, loerende,listige kerels, die met allerlei papieren en schoone woorden het vertrouwen van hen die wenschten te vluchten, wisten te winnen.zij toonden getuigschriften, gaven zelfs geld voor de reis, voorwendend dit daarvoor van onze regeering te ontvangen en boden zelfs een gids aan. Hadden ze de geen kwaadvermoedende jongelingen in hun net,was alles tot in de puntjes bepaald, dan waren ook de Duitdchers gewaarschuwd en op hun hoede.De valsche gids vertrok met zijn slachtoffers dikwijls door de bosschen der Kempen, maar vlak bij de grens , doemden eensklaps de Duitsche schildwachten op en waren de ongelukkigen overgeleverd aan den vijand. Dan voerde men hen naar Duitschland,natuurlijk na lange ondervraging in de hoop nog sporen te vinden, die tot de aanhouding van anderen zou leiden.De veraders trachtten ook de ware gidsen op te sporen en trokken daarvoor zelfs naar Holland. ze ondervroegen daar de ontsnapten, ze hadden ook familieleden, die ontvluchten wilden, een zoon of broeder, die begeerde aan den Yzer zijn land te dienen, maar ze wisten den weg niet om uit Belgie te geraken.Wee zoo de ontsnapte in de val liep en adressen van helpers en gidsen gaf. Menigeen, die in't bezette land uit liefde voor zijn volk, dergelijke diensten bewees en zelfs uiterst voorzichtig was, zag eensklaps zijn huis door Duitschers omsingeld of werd verrast op het oogenblik, dat hij zijn arbeid verrichte en gevluchten den weg wees.De laatste processen, toen Duitschland verslagen was, geven een treurig beeld van al die praktijken.En hoeveel verraders zijn onbekend gebleven.(Vervolg op 3)
Leven mag je niet benauwen, blijf er in geloven,en blijf, er van houden, het is soms... als een toverboek, 't geheim dat is zo sterk;en zo eenvoudig, maar ook prachtig; want het wonder schuilt heel diep in jou.
Groeien, kiemen,nemen ,geven; lachen ,lief zijn ,leven; daar worden mensen"mensen" van dat kan voor alleman en 't is een deelken van Gods plan, en zelfs den wereld wordt er beter van .
Ik heb een goede vriend, Jezus is zijn naam. Wat hij ons zeggen wil gaat ons allen aan. Eens droomde hij "de wereld is voor iedereen gelijk." Maakt jij z'n dromen waar?, want zo bouw "jij "aan God zijn rijk? en maakt voor iedereen een waardevol bestaan.
Wees vrienden ondereen, ook al heb je tegenslag,
(Foto Miss Cavell en haar geliefkoosde honden)De rechters moesten denken aan het gevaar voor het Duitsche leger. Hij vroeg tegen negen beklaagden de doodstraf en ook voor de anderen zware straffen.Er was hoogverraad gepleegd. Een tolk verklaarde dien eisch, want de meesten hadden niets van de Duitsche rede verstaan.De advokaten namen dan het woord.Mr Dorff verdedigde o. a.ook Baucq en wees op de drijfveer van vaderlandsliefde. Maar Baucq werd ook vervolgd om het geheime blad"la Libre Belgique" verspreid te hebben.Men mocht vreezen, dat de Duitschers dit feit hem streng zouden toerekenen, daar de " Libre Belgique" hem den haat niet spaarde. Maar den verdediger wist hier een geschikte anekdote te pas te brengen.zekeren dag melde men aan Fredrik- den Groote, koning van Pruisen, dat men op de muren van Berlijn voor hem beleedigende plakkaten had gehangen. De vorst ging zelf eens zien.Men meende, dat hij woedend zou zijn.Maar alles wat hij opmerkte, was"Hoe jammer, dat men die plakkaten zoo hoog heeft gehangen, want veel voorbijgangers zullen ze nu met moeite kunnen lezen." En Mr Dorff vroeg aan de rechters het voorbeeld van hun grooten koning te volgen.De rechters glimlachten.Mr Kirschen pleitte vaar miss Cavell. Hij was van oordeel; dat men haar door geneeskundigen moest laten beoordeelen.Die zouden erkennen, dat miss Cavell als bezeten door een geest van toewijding--- het doel van haar leven- niet had weerstaan aan den drang om soldaten; die ze in gevaar meende, bij te staan.Zij liet ze naar den grens brengen, verder niet.Dan was haar rol geeindigd. Niets bewees, dat zij mannen aanzette naar het frond te gaan, en dus kon er geen sprake zijn van verraad." De rechtbank kon haar niet ter dood veroordeelen .Het leven dezer vrouw behoorde aan zieken en gewonden, en meer dan een Duitsche soldaat dankt haar misschien het leven", aldus besloot den advokaat.De vonnissen werden niet dadelijk geveld. Dat geschiedde pas op den 11*Oktober.Een der beschuldigden, de hotelier Pausaerts had zich dien vorigen nacht in zijn cel verhangen.Den anderen nacht liet men in de cel van hen,tegen wie de doodstraf geeischt was,licht branden, om de ongelukkigen beter te kunnen bewaken.De 11*Oktober in den namiddag werden al de beschuldigden samengeroepen in de hal der gevangenis,waar soldaten de wacht hielden. Hier zou het vonnis voorgelezen worden.Welke gevoelens moesten al die ongelukkigen bestormen.Ze stelden zich in een halven cerkel op en ieder deed zijn best om kalm te schijnen.Daar kwam den krijgsauditeur, elegant, wel verzorgd, bijna vroolijk.Een tolk, de bestuurder der gevangenis en een aalmoezenier vergezelden hem.Ieder zweeg dadelijk. Feller moesten de harten bonzen.Den auditeur las de lange lijst.Vijfmaal klonk het ontzettend woord."Todes strafe" bij de namen vanBaucq; Thuliez, Cavell, Severin en Jeanne de Belville.Miss Cavel stond statig onbewegelijk tegen den muur.Iemand zei tot haar:"Stel een onderzoek tot genade op.""'t Is nutteloos", antwoordde ze bedaard." Ik ben een Engelsche en ze willen mij dood."Baucq stak smeekend de armen naar den auditeur uit en riep, dat hij ontschuldig was.Severin scheen besluiteloos. hij vroeg aan den auditeur, of hij een verzoek om genade mocht indienen. De auditeur knikte toestemmend. De gevangenen keerden naar de cellen terug.In den nacht hoorde men deuren open en toe gaan, en stappen klinken.Baucq en miss Cavell werden naar de nationale schietbaan geleid om er te sterven.Wordt vervolgd op 7
(Foto Konig Albert en Koning Georges van Engeland)Ik zal mij lange tijd de ferme afwassching ,die ik dien dag van hem kreeg.Daucq wilde voor zijn deel in het Vaderlandsch werk niets dan den strijdpost.. Op andere plaatsen heeft men den overwegenden invloed beschreven, welke hij uitoefende bij het uitdeelen van "la Libre Begique". In dit boekdeel spreekt men ook van ijn bedrijvigheid in het aanwerven vanvrijwilligers. Wat de " Familiegroet" betreft, van den beginne af voerde Baucq hem tot een hoog zedelijk en vaderlandsch peil op. Hij besteede er zulke groote nauwkeurige zorg aan, dat zijn geheime boekhouding immer flink in regel was. Men mag het zijn ongemeene toewijding danken. dat zijn menigvuldige briefwisselaar na zijn aanhouding, in staat gesteld waren om zonder vaar of vrees de antwoorden op den "Familiegroet en aan Baucq toevertrouwd, te ontvangen. Het geheim van het stelsel ontsnapte aan de speurhonden. wij konden het terugvinden en de dienst toevertrouwen aan een medewerker, die zich had aangeboden, om de plaats in te nemen van hen die gevallen was .(T is den 31* juli1915 dat Fhilippe Baucq in de hinderlaag viel, die men voor hem in zijn eigen huis, op de Roodenbeeklei,gespannen had. Ik had met hem eene samenkomst afgesproken tusschen11 uur en middernacht.Maar daar ik te Mechelen en te Leuven weerhouden werd door een dringende boodschap waarmede een voornaam persoon mij gelast had, kon ik in Brussel niet wederkeeren voor 's anderendaags in den vroegen morgen. Op een paar honderd meters van het huis van Baucq, op het oogenblik dat ik den wolf vlak in den muil ging loopen, werd ik gelukig door een onzer luitenanten ingehaald en gewaarschuwd."Mevrouw Baucq en haar dochter verborgen alle documenten.Baucq bekende voor het gerecht de " Libre Belgique",het geheim blaadje verspreid en aan den" Familiegroet"meegewerkt te hebben. Hij had als bijnaam"Le Fromage." Een andere beschuldigde was mevrouw Ada Bodart, 34 jaar protestant, Iersche van geboorte en Belgische door huwelijk, moeder van twee kinderen. Zij had huisvesting verleend aan 36 personen, die naar het frond wilden. Haar eigen zoontje van veertien moest tegen haar getuigen. Het kind mocht zijn moeder omhelzen en dat was een aangrijpend tooneel. Daarna had het verhoor plaats van Albert Libiez, advokaat te Bergen, den ingenieur Hermen Capiau, den apotheker Louis Severin,gravin de Belleville, prinses de Croy en anderen. Allen bekenden vluchtelingen geholpen te hebben.De tweede zitting begon met het rekwisitorium van den auditeur. Deze sprak hartstochtelijk en bezwaarde de beschuldigden op schandelijke wijze (Vervolg op 6)
Open je ogen en zoek, naar wat mensen soms ontbreekt,
(De lijken van Brusselsche gefusilleerden op het stadhuis ,Burgemeester Max spreekt een redevoerig uit)) Er waren35 beschuldigden.De openbare aanklager was zeker Stoeber,militaer auditeur; die pas van het frond kwam.De verdedigers waren de vier advokaten, meestersKirschen, Alexandre Braun, Dorff en Braffort. terwijl meester De Saedeleer als sekretaris van den heer Braum, de debatten kon bijwonen.Andere Belgen mochten niet bij het proces aanwezig zijn. De eerste zitting had plaats in de zaal van de senaat, en de tweede in de zaal van de Kamer der volksvertegenwoordiging. De rechters-officieren waren in groot uniform,de beschuldigden vonden zich wreemd in deze in deze rijk gedekoreerde zaal, de soldaten als beelden en Stoeber scheen een beul, die zijn slachtoffers beloerde.Hij had een houding, alsof het hier zijn cariere zou maken. Hij was krijgsauditeur geweest in bezet Frankrijk.Ofschoon uit Beieren scheen hij een hartnekkige Pruis,brutaal niet alleen tegen de beschuldigden, maar ook tegen de soldaten, den tolk en opdringerig tegenover de rechters. Als deze vragen stelden, antwoorde hij hooghartig en liet verstaan, dat aan het Duitsch gerecht niet kon getwijfeld worden, dat hij niets verborg, over alles het licht liet schijnen.Miss Cavell werd het eerst ondervraagd. Zij antwoorde in het Fransch met Engelsch accent. Ze stond daar nederig gekleed,bleek, maar volkomen rustig en onbevreesd.Ze verklaarde 49 jaar oud te zijn,protestant en van Engelsche nationaliteit. De eerste vraag was of zij van November 1914 tot juli 1915 Fransche en Engelsche soldaten huisvesting verleend en Belgen,Franschen en Engelschen, die in militaire jaren waren, naar het frond geholpen had." Ja?" klonk het antwoord" Op de vraag waarom, sprak ze"Omdat ze in doodsgevaar verkeerden."De auditeur sprak dit tegen: zulke soldaten zouden naar Duitschland gestuurd worden,beweerde hij.Miss Cacell was overtuigd geweest, dat zij gefusilleerd zouden worden. Zij bekende aldus tweehonderd personen geholpen te hebben.Mejuffer Thuliez bekende 45 Engelsche, 69 Fransche en 13 belgische soldaten naar Belgie te hebben laten brengen en ook meegewerkt te hebben aan het werk van den "Familiegroet"( Mot du soldat), de briefwisseling met het frond. Op de vraag warom zij zoo gehandeld had, antwoorde ze:" Omdat ik een Fransche ben.." De derde beschudigde was Fhilippe Baucq;35 jaar architekt te Schaarbeek, vader van twee kinderen. Op de gewone vraag of hij katholiek en Belg was aantwoorde hij:" Ja een goed patriot?"Stoeber vatte het edele van dien uitroep niet en noemde Baucq tijdens de debatten spottend " de goede patriot." In een werkje over den" Familliegroet" lezen wij van Baucq."Mijne betrekkingen met Filips Baucq dagteekenen van 't eind der maand Maart1915.Sedertdien ontmoetten wij elkaar bijna alle dagen,en telkens leerde ik dit edel en vurig hart meer en meer naar waarde te schatten. Hij kon maar niet begrijpen dat iemand voor zijn dienstbetoon geld durvde vragen op het oogenblik dat het vaderland gevaar liep. Zekeren dag zegde ik hem:" Baucq, mijn beste vriend, ge moet U een weinig ontzien; vergeet niet dat hij vrouw en kinderen hebt; daarbij de toekomst lacht u toe, hij zijt"Prijs van Rome" houd u op de hoogte der bouwkunst, ontwerpplannen met het oog op de heropbouwing, zoo zult gij ook nuttig werk verrichten en uwe belanden behartigen....."(Vervolg op 5"
Als je van de zomer houdt,
(Foto Belgische mitralieuzen door honden getrokken) O, de oorlogstijd was er een, waarin de karakters scherp aan 't licht kwamen, de goede doch ook de slechte. En van de laatste wist den bezetter een handig gebruik te maken. Uit dit alles begrijpt men dus de noodzakelijkheid, om dat vluchten flink te organiseeren; maar tevens den haat der Duitschers tegen die organisaties.De organisaties waartoe miss Cavell behoorde ontstond feitelijk in Frankrijk. De soldaten daar moesten zich aanbieden bij prins de Croy op zijn kasteel te Belligny; deze liet hen naar Belgie brengen.Daarvoor zorgde mejuffer Louise Thuliez van Rijsel. Ze leidde de doldaten naar den ingenieur Caniau te Bergen of naar gravin Jeanne de Belleville. Soms reisde ze mee naar Brussel. Te Brussel verdeelde men de gevluchten onder drie personen; miss Cavell,Philippe Baucq en den apotheker Severin.Deze dienst had ook vertakkingen en werkte uitmuntend van November 1914 tot Juli 1915.Edith Cavellwerd op listige wijze achtervolgd en aangehouden, dat zij een Duitscher verbond Dadelijk voerde men haar naar de gevangenis. Vele andere aanhoudingen volgden.De bezetter zou streng straffen. Hij noemde helpen van soldaten verraad in den rug van het eigen leger en wilde een afschrikwekkend voorbeeld stellen.Ridderlijk genoeg om in dat alles vaderlandsch gevoel te herkennen was hij niet.Hij noemde die feiten misdadig. Voor de rechters toonde miss Cavell zich zonder vrees. Ze bekende alles en betuigde fier te zijn op hetgeen ze deed voor de goede zaak.Met veel overtuiging had zij haar plicht aangevat .Toen den oorlog uitbrak, bevond ze zich met vakantie in Engeland.Dadelijk keerde ze naar Brussel terug, omdat haar arbeid hier nu van zeer groot belang was.Met de zelfde toewijding verpleegde ze alle gewonden, van welke nationaliteit ook, dus eveneens de Duitschers.Haar ambt was haar heilig en stond boven den haat der oorlogen.Maar toen ze gelegenheid vond, om de zaak van haar land en van Belgie te dienen,greep ze die aan.Ze hielp vermomde Belgische en Fransche soldaten en bevorderde ze hun vlucht. Nu voor het Duitsch gerecht bekende ze zulks openhartig.Haar eerlijkheid en vaderlandsch gevoel maakten echter geen indruk op de Pruisische militairen.Integendeel, de prooi bood zich gemakkelijk aan. Men moest niet zoeken naar bewijzen. De beschuldigde leverde ze zelf.Edith Cavell rekende niet op genade,ze wist welk gevaar zij liep.Wordt vervolgd op 4.
't Kleinste gebaar...'t geeft hoop om te leven, om de zon te dragen voor wie ze niet kent.
(Foto Belgische ruiter op verkenning)Om hun tocht naar Holland mogelijk te maken, hun de middelen voor de gevaarlijke reis en gidsen te verschaffen, vormden ze verscheidene organisaties. Tot een daarvan behoorden miss Cavell, Philippe Baucq en de andere hierboven gemoemde personen. Het was werkelijk niet gemakkelijk uit de klauwen van den bezetter te geraken. Van Frankrijk was den afstand den Nederlandsche grens groot, en de weg onbekend. Men moest weten waar te logeeren ,en voedsel te ontvangen, in het bezit zijn van papieren, van eenig geld.Er lagen zooveel andere klippen op dien weg. Voeg daarbij, dat de Duitschers hun spionnen hadden,bekwame detektieven en ook Judassen, die verradersloon wilden verdienen door eigen broeders over te leveren. En vooral daar,waar den reis ten einde zou lopen,aan den grens zelf , waren de gevaren vele. Daar had den bezetter vele dienaren, loerende,listige kerels, die met allerlei papieren en schoone woorden het vertrouwen van hen die wenschten te vluchten, wisten te winnen.zij toonden getuigschriften, gaven zelfs geld voor de reis, voorwendend dit daarvoor van onze regeering te ontvangen en boden zelfs een gids aan. Hadden ze de geen kwaadvermoedende jongelingen in hun net,was alles tot in de puntjes bepaald, dan waren ook de Duitdchers gewaarschuwd en op hun hoede.De valsche gids vertrok met zijn slachtoffers dikwijls door de bosschen der Kempen, maar vlak bij de grens , doemden eensklaps de Duitsche schildwachten op en waren de ongelukkigen overgeleverd aan den vijand. Dan voerde men hen naar Duitschland,natuurlijk na lange ondervraging in de hoop nog sporen te vinden, die tot de aanhouding van anderen zou leiden.De veraders trachtten ook de ware gidsen op te sporen en trokken daarvoor zelfs naar Holland. ze ondervroegen daar de ontsnapten, ze hadden ook familieleden, die ontvluchten wilden, een zoon of broeder, die begeerde aan den Yzer zijn land te dienen, maar ze wisten den weg niet om uit Belgie te geraken.Wee zoo de ontsnapte in de val liep en adressen van helpers en gidsen gaf. Menigeen, die in't bezette land uit liefde voor zijn volk, dergelijke diensten bewees en zelfs uiterst voorzichtig was, zag eensklaps zijn huis door Duitschers omsingeld of werd verrast op het oogenblik, dat hij zijn arbeid verrichte en gevluchten den weg wees.De laatste processen, toen Duitschland verslagen was, geven een treurig beeld van al die praktijken.En hoeveel verraders zijn onbekend gebleven.(Vervolg op 3)
Ik heb een goede vriend, Jezus is zijn naam.
