k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(Het doodvonnis van Gabrielle petit wordt voorgelezen)"Ik zag hem met lotgenooten in den hof komen", vertelde mij een ooggetuige van zijn terechtstelling." Hij stapte voorop ,onbevreesd,kalm, en staarde, zonder dat een trek op zijn wezen aandoening verried, van den doodenwagen met de kisten naar de Duitsche officieren.Een matroos wilde hem naar de paal leiden.Achtergale duwde hem weg en schreed alleen en zonder te wankelen naar de plaats waar hij sterven zou. Met de armen gekruist, wachtte hij dan. Een matroos kwam dan om hem een blinddoek voor te binden .Hij durfde zijn beulen wel in het gelaat te staren. En daar stond hij in een rij van ongelukkige burgers; slachtoffers van Duitsche terreur.Blikkend in den loop der geweren stierf hij." Meestal bleven die dramas voor de burgers in de stad en zeker voor die in 't buitenland in hun schrikbare geheimenis gehuld. Trouwens in 't belang zelf der zaak, waarvoor die stille helden vielen,in 't belang ook van medewerkers die nog vrij liepen, moesten zij die meer hadden kunnen vertellen,zwijgen.
Ze zeggen; dat zijn vader in de gevangenis heeft gezeten. Ze zeggen dat zijn moeder is weggelopen. Ze zeggen dat zij niet te vertrouwen is. Ze zeggen dat bij hem armoede troef is.
Zo gaat het vaak onder de mensen op het werk. en het wordt even pijnlijk stil, als het slachtoffer binnenkomt.
"Neen natuurlijk niet, wij roddelen niet," kun je denken. "Wij zeggen alleen maar de waarheid . En die mag toch gezegd worden, of niet soms?" Wij praten over onze naaste. Wij verschuilen ons achter een anonieme macht:"ze" Daar sta je als mens machteloos tegenover. niemand kan het praatje achterhalen.
Woorden zijn zo gemakkelijk....soms zo gevaarlijk... Woorden zijn soms zo liefdeloos... "Ze zeggen...."
En wij, wat zeggen wij? Zijn onze woorden positief, bemoedigend, waarderend, bevestigend?
(Foto van LinoirOok Philippe Baucq stierf in dien nacht.Waarom werd hij gedood en de anderen niet?Om het van miss Cavell minder uitzonderlijk te maken.Den avond na het voorlezen van het vonnis schreef Baucq aan zijn vrouw om hem om 10 uur in de gevangenis van SAINT Gilies te komen bezoeken.Hij voegde er bij dar hij den volgenden dag naar Duitschland moest vertrekken. Mevrouw Baucq ging met haar schoonmoeder en schoonzuster naar den kerker. Haar man verzweeg de waarheid, dat hij slechts enkele uren meer te leven had enliet nog aan zijn deportatie gelooven.Wat later werd de ontroering hem te machtig. Hij nam afscheid en beval de geliefden zijn kinderen toe,zeggende dat hij hen waarschijnlijk niet meer voor" de groote reis" zou zien. Na het vertrek schreef een brief van twintig bladzijden, voor vrouw en kinderen. Hijdrukte er in uit, dat hij zich gelaten aan Gods wil onderwierpBaucq vroeg dan den bijstand van een Belgischen priester; men zond hem een Duitschen almoezenier.Hij stierf even na miss Cavell en weigerde in zzijn hoogen moed den blinddoek. Den 10*Oktober werd voor hem een lijkdienst gehouden in de Sint-Albertkerk?Victor Hugostraat. Niet alleen was het bedehuis stampvol, maar duizenden mensen bleven in de straat, zoolang den diest duurde, en onder grootse stilte wachten. Omstreeks dien tijd vielen te Brugge Achtergale en zes lotgenooten onder de kogels Achtergale was kapitein ter zee. Hij werd ter dood veroordeeld onder de eeuwige beschuldiging van spionnage.(Wordt vervolgd op 10 en einde)
Hier in het rijke deel van de wereld; genieten wij van 't warme bed, een flinke douche bij het opstaan, en daarna nog een flink ontbijdt, de auto netjes op den oprit, klaar om aan onze wensen te voldoen, en "s avonds laten wij ons weer verwennen, met elk wat wils,computer of tv, wij doen er allemaal aan mee.
Maar als je deze foto eens bekijkt, daarin wonen ook nog mensen, tussen zandmuren en een strooien dak met al hun hebben en hun houwen, ergens aan een vuile waterkant. geen stromend water,zelfs geen bed om in te slapen, alleen het strooien dak biedt hen nog wat bescherming. Zo zie je wel dat alles afhangt van waar je geboren bent.
Er was eens...... Er was eens een man ,hij had drie zonen. De drie zonen maakten altijd ruzie,en 's morgens, 's middags en 's avonds, altijd maar vechten,en nog eens vechten. Op een dag zei hun vader:"Breng mij zoveel takken als je dragen kunt?" De jongens renden het bos in om takken te verzamelen en ieder van hen kwam terug met een bos takken. "Neem nu een tak," en probeer hem te breken." "Heel gemakkelijk," zeiden de jongens en ze braken stokken in tweeén. "bind nu alle stokken met een touw samen," zei de vader," en probeer nu de hele bos takken te breken. Ze probeerden het om beurt, maar de takken die afzonderlijk zo gemakkelijk gebroken konden worden,waren samengebonden zo sterk als staal. "Zie zei de vader," wat jullie met deze stokken doen, kan ook met jullie gebeuren. Wanneer je altijd voor jezelf vecht, word je eenzaam. En als je alleen bent, kun je gemakkelijk aangevallen en gebroken worden. Samen ben je zo sterk als deze bos takken, samen houden jullie stand, afzonderlijk vallen jullie. Dat geldt voor stokken, voor kinderen, voor volwassenenen voor alle volkeren. (Met de groetjes van ploef) uit het parochieblad
Een ruiker frisse bloemen in de hand, een teken van een fijne vriendschapsband, van echt geluk te kunnen geven, van samen voor iets moois te kunnen leven, want alles van jou en alles van mij, komt uit het hart en maakt mij blij.
Graaf Harrach zei, dat hij haar veel liever zag fusilleeren , dan dat er eenig leed aan een Duitsch soldaat zou geschieden.Het speed hem,dat hij niet drie of vier oude Engelschen had om neer te schieten.Gibson en de Villalobar beriepen zich op den Keizer.De militaire gouvernieur had hier de laatste macht, aantwoordde von der Lancken." Ik ben geen pesoonlijke vriend van mijn vorst, zooals gij",voegde hij den Spaanschen gezant toe.Men wordt een trouwe vriend door, als het moet, de kans te loopen in ongenade te vallen". antwoorde de Villalobar.Von der Lancken liet dan de militairen gouverneur generaal von Sauberschweig wekken,, om te weten, of deze het vonnis reeds bekrachtigd hadVon der Lancken vertrok dus. Toen hij terug keerde, deelde hij mee, dat de gouverneur na rijp beraad besloten had, dat Cavell moest sterven. Weer deden de heeren een beroep op den Keizer.Von der lancken zei, dat het nu lang genoeg geduurd had en den keizer niet tusschen komen kon.De gezant van Spanje had dan nog een afzonderlijk gesprek met von der Lancken. Intusschen betoogde Gibson aan Harrach en Falkenhausen, hoe de Amerikaansche legatie aan duizenden Duitsche vluchtelingen diensten had bewezen. Men vroeg nu uitstel der terechtstelling.Miss Cavell was nu toch gevangen en kon geen nadeel doen. Haar terdoodbrenging in het midden van den nacht, was een beleediging voor de beschaving. De Leval werkte op het menschelijk gevoel, maar alles was nutteloos. Te middernacht vertrokken de heeren. Ze hadden alle hoop verloren.Gibson vond in de legatie eenige Engelsche dames, die daar reeds van vier uur op den uitslag wachtten.Zij lazen op ieders gelaat reeds het ontzettend nieuws.Gibson liep den ganschen nacht als waanzinnig door Brussel.'s MORGENS WAS MISS Cavell onder het moordend lood gevallen.De dood van Miss Cavell maakte een geweldigen indruk te Brussel en in Engeland en trouwens in alle landen. In Engeland was de verontwaardiging zoo groot dat veel vrijwilligers zich voor den legerdienst aanmeldden. De wervers spraken trouwens in meetingen over het gebeurde en vertoonden het portret der heldhaftige vrouw, de jonge mannen wijzend op dit voorbeeld en hun aanzettend miss Cavell te wreken. Vlugschriften, boekjes met het verslag van dit ontzettend feit werden in de menigte verspreid.(Wordt vervolgd op 9)
Liefde; de sleutel die past op de poorten van het paradijs.Er ligt een stukje paradijs in elke glimlach, in elk goed woord,in elke genegenheid aan een ander gegeven. Er ligt een stukje paradijs,in elk hart dat een haven is, in elk huis dat een 't huis is. In elke oase waar de liefde bloeit, en waar mensen voor mensen weer " mens" zijn geworden, familie van elkaar,broeders en zusters, Mens,liefde is jouw verantwoordelijkheid. Als je in gebreke blijft, kun je God niet ter verantwoording roepen voor de ellende in deze wereld, Hij heeft zijn liefde in je handen gelegd, als een sleutel voor het paradijs.
Lieve Heer geef dat zij die heel wat moeten relativeren in hun leven, zichelf waardevol blijven vinden,en kracht putten uit de zekerheid dat U hen ziet en van hun houdt.
(Foto Cel van Gabrielle Petit)De heer Jahan, Engelsch geestelijke in Brussel , vertrooste in dien nacht zijn landgenoote. Hij vond haar kalm en gelaten."Met 't gelaat tot God en de eeuwigheid gewend geef ik er mij rekenschap van, dat det vaderlansliefde alleen niet volstaat", zei ze," ik mag tegen niemand haat en wrok hebben."Een Duitsch aalmoezenier stond haar tot het laatste oogenblik bij, en getuigde dat zij tot het einde toe moedig was geweest.De Amerikaansche deligatie heeft getracht haar genade te bekomen.De geant;Brand Whitlock lag ziek te bed, maar zond zijn sekretaris Gibson naar von der LANCKEN. Den gezant van Spanje ging meeOp de politieke afdeeling vernamen ze, dat von der Lancken en zijn officieren den avond doorbrachten in een dier kleine,gore schouwburgjes, welke de belangstelling der militairen wekten.Met moeite kon men te weten komen, waar hij zich bevond.Von der Lancken wilde niet komen voor het einde van een akt.Tegen half elf verscheen hij, met twee zijner officieren, baron von Falkenhausen en graaf Harrach. Gilson gaf hem het verzoek om genade over.Von der Lancken antwoorde, dat hij niet op de hoogte der zaak was dat het vonnis niet zoo spoedig voltrokken zou worden, als de heeren meenden.Gibson was van een ander gevoelen.Von der Lancken hernam, dat alle bureelen gesloten waren en hij niets voor den volgenden morgen zou kunnen doen.De heeren moesten maar rustig gaan slapen en dan zou men morgen wel verder zien.Mr de Leval vergezelde ook Gibson en werd driftig bij die cynische woorden.Gibson drong op een onmiddelijk onderzoek aan:morgen kan het te laat.zijn.Eidelijk stemde von der Lancken en ging met de heeren naar zijn bureel.Hij telefoneerde met het militair hof en daar bevestigde men, dat miss Cavell ter dood veroordeeld was en dien nacht sterven zou.De bemiddelaars pleitten hartstochtelijk voor het slachtoffer en betuigden hoe de terechtstelling voor den naam van Duitschland zeer schadelijk zou zijn. Zij had veel Duitsche soldaten verpleegd. En zij was een vrouw.Men fusilleerde toch geen vrouwen..Vervolg op 8)
Wees vrienden ondereen, ook al heb je tegenslag, breng steeds wat vreugde onder de mensen, leef enthousiast en spontaan, vooruit nu hey man, doe nu maar mee,en alles is okee.
(Foto Miss Cavell en haar geliefkoosde honden)De rechters moesten denken aan het gevaar voor het Duitsche leger. Hij vroeg tegen negen beklaagden de doodstraf en ook voor de anderen zware straffen.Er was hoogverraad gepleegd. Een tolk verklaarde dien eisch, want de meesten hadden niets van de Duitsche rede verstaan.De advokaten namen dan het woord.Mr Dorff verdedigde o. a.ook Baucq en wees op de drijfveer van vaderlandsliefde. Maar Baucq werd ook vervolgd om het geheime blad"la Libre Belgique" verspreid te hebben.Men mocht vreezen, dat de Duitschers dit feit hem streng zouden toerekenen, daar de " Libre Belgique" hem den haat niet spaarde. Maar den verdediger wist hier een geschikte anekdote te pas te brengen.zekeren dag melde men aan Fredrik- den Groote, koning van Pruisen, dat men op de muren van Berlijn voor hem beleedigende plakkaten had gehangen. De vorst ging zelf eens zien.Men meende, dat hij woedend zou zijn.Maar alles wat hij opmerkte, was"Hoe jammer, dat men die plakkaten zoo hoog heeft gehangen, want veel voorbijgangers zullen ze nu met moeite kunnen lezen." En Mr Dorff vroeg aan de rechters het voorbeeld van hun grooten koning te volgen.De rechters glimlachten.Mr Kirschen pleitte vaar miss Cavell. Hij was van oordeel; dat men haar door geneeskundigen moest laten beoordeelen.Die zouden erkennen, dat miss Cavell als bezeten door een geest van toewijding--- het doel van haar leven- niet had weerstaan aan den drang om soldaten; die ze in gevaar meende, bij te staan.Zij liet ze naar den grens brengen, verder niet.Dan was haar rol geeindigd. Niets bewees, dat zij mannen aanzette naar het frond te gaan, en dus kon er geen sprake zijn van verraad." De rechtbank kon haar niet ter dood veroordeelen .Het leven dezer vrouw behoorde aan zieken en gewonden, en meer dan een Duitsche soldaat dankt haar misschien het leven", aldus besloot den advokaat.De vonnissen werden niet dadelijk geveld. Dat geschiedde pas op den 11*Oktober.Een der beschuldigden, de hotelier Pausaerts had zich dien vorigen nacht in zijn cel verhangen.Den anderen nacht liet men in de cel van hen,tegen wie de doodstraf geeischt was,licht branden, om de ongelukkigen beter te kunnen bewaken.De 11*Oktober in den namiddag werden al de beschuldigden samengeroepen in de hal der gevangenis,waar soldaten de wacht hielden. Hier zou het vonnis voorgelezen worden.Welke gevoelens moesten al die ongelukkigen bestormen.Ze stelden zich in een halven cerkel op en ieder deed zijn best om kalm te schijnen.Daar kwam den krijgsauditeur, elegant, wel verzorgd, bijna vroolijk.Een tolk, de bestuurder der gevangenis en een aalmoezenier vergezelden hem.Ieder zweeg dadelijk. Feller moesten de harten bonzen.Den auditeur las de lange lijst.Vijfmaal klonk het ontzettend woord."Todes strafe" bij de namen vanBaucq; Thuliez, Cavell, Severin en Jeanne de Belville.Miss Cavel stond statig onbewegelijk tegen den muur.Iemand zei tot haar:"Stel een onderzoek tot genade op.""'t Is nutteloos", antwoordde ze bedaard." Ik ben een Engelsche en ze willen mij dood."Baucq stak smeekend de armen naar den auditeur uit en riep, dat hij ontschuldig was.Severin scheen besluiteloos. hij vroeg aan den auditeur, of hij een verzoek om genade mocht indienen. De auditeur knikte toestemmend. De gevangenen keerden naar de cellen terug.In den nacht hoorde men deuren open en toe gaan, en stappen klinken.Baucq en miss Cavell werden naar de nationale schietbaan geleid om er te sterven.Wordt vervolgd op 7
Aanvaard dus elke dag ,als een geschenk,een gave, en als 't even kan een feest? sta 's morgens eens vroeg op,kijk in de spiegel en lach eens naar jezelf. of zeg eens goede morgen tegen jezelf, mogelijks wordt het makelijker om het tegen anderen te zeggen. Als je de warmte van de zon kent,kun je die warmte zelf maken, even goed als je dagelijkse soep Neem een grote portie goedheid,en doe er flink wat geduld in ,geduld met je zelf,geduld met anderen, vergeet dat tikkeltje humor niet,om de tegenvallers te verwerken. Meng dit alles met een dosis werklust , en giet over alles een gulle lach.,en je hebt de zon vandaag.
Zwijgen; zo maar je hand om de schouder leggen; vreugde en verdriet delen,niets vragen, gewoon helpen dragen, en ergens nog een mailken,om de laatste nieuwjes mee te delen, durven tonen;welke gevoelens in je wonen; delen in geluk en kleine dingen,die je niet tot wederdiensten dwingen, Liefde is vriend zijn,dus is het fijn ,om een goede vriend te zijn.
(Foto Konig Albert en Koning Georges van Engeland)Ik zal mij lange tijd de ferme afwassching ,die ik dien dag van hem kreeg.Daucq wilde voor zijn deel in het Vaderlandsch werk niets dan den strijdpost.. Op andere plaatsen heeft men den overwegenden invloed beschreven, welke hij uitoefende bij het uitdeelen van "la Libre Begique". In dit boekdeel spreekt men ook van ijn bedrijvigheid in het aanwerven vanvrijwilligers. Wat de " Familiegroet" betreft, van den beginne af voerde Baucq hem tot een hoog zedelijk en vaderlandsch peil op. Hij besteede er zulke groote nauwkeurige zorg aan, dat zijn geheime boekhouding immer flink in regel was. Men mag het zijn ongemeene toewijding danken. dat zijn menigvuldige briefwisselaar na zijn aanhouding, in staat gesteld waren om zonder vaar of vrees de antwoorden op den "Familiegroet en aan Baucq toevertrouwd, te ontvangen. Het geheim van het stelsel ontsnapte aan de speurhonden. wij konden het terugvinden en de dienst toevertrouwen aan een medewerker, die zich had aangeboden, om de plaats in te nemen van hen die gevallen was .(T is den 31* juli1915 dat Fhilippe Baucq in de hinderlaag viel, die men voor hem in zijn eigen huis, op de Roodenbeeklei,gespannen had. Ik had met hem eene samenkomst afgesproken tusschen11 uur en middernacht.Maar daar ik te Mechelen en te Leuven weerhouden werd door een dringende boodschap waarmede een voornaam persoon mij gelast had, kon ik in Brussel niet wederkeeren voor 's anderendaags in den vroegen morgen. Op een paar honderd meters van het huis van Baucq, op het oogenblik dat ik den wolf vlak in den muil ging loopen, werd ik gelukig door een onzer luitenanten ingehaald en gewaarschuwd."Mevrouw Baucq en haar dochter verborgen alle documenten.Baucq bekende voor het gerecht de " Libre Belgique",het geheim blaadje verspreid en aan den" Familiegroet"meegewerkt te hebben. Hij had als bijnaam"Le Fromage." Een andere beschuldigde was mevrouw Ada Bodart, 34 jaar protestant, Iersche van geboorte en Belgische door huwelijk, moeder van twee kinderen. Zij had huisvesting verleend aan 36 personen, die naar het frond wilden. Haar eigen zoontje van veertien moest tegen haar getuigen. Het kind mocht zijn moeder omhelzen en dat was een aangrijpend tooneel. Daarna had het verhoor plaats van Albert Libiez, advokaat te Bergen, den ingenieur Hermen Capiau, den apotheker Louis Severin,gravin de Belleville, prinses de Croy en anderen. Allen bekenden vluchtelingen geholpen te hebben.De tweede zitting begon met het rekwisitorium van den auditeur. Deze sprak hartstochtelijk en bezwaarde de beschuldigden op schandelijke wijze (Vervolg op 6)
Open je ogen en zoek, naar wat mensen soms ontbreekt, een hart om te zeggen,wat een ander moed in spreekt. Schouders om te dragen, de zorgen en pijn van iedereen. Je hebt voeten om te lopen,naar mensen die eenzaam zijn en een hart om waar te maken, dat wij toch mensen zijn .
'T is de kracht die mensen liefmaakt, teder broos en echt, 'Tis de kracht van mensen houden, zo sta je sterk; gaat niet ten onder. In ieder mens leeft zo die kracht, Doe er wat mee, Je maakt je zelf en anderen er heel gelukkig mee gelukkig mee.
(De lijken van Brusselsche gefusilleerden op het stadhuis ,Burgemeester Max spreekt een redevoerig uit)) Er waren35 beschuldigden.De openbare aanklager was zeker Stoeber,militaer auditeur; die pas van het frond kwam.De verdedigers waren de vier advokaten, meestersKirschen, Alexandre Braun, Dorff en Braffort. terwijl meester De Saedeleer als sekretaris van den heer Braum, de debatten kon bijwonen.Andere Belgen mochten niet bij het proces aanwezig zijn. De eerste zitting had plaats in de zaal van de senaat, en de tweede in de zaal van de Kamer der volksvertegenwoordiging. De rechters-officieren waren in groot uniform,de beschuldigden vonden zich wreemd in deze in deze rijk gedekoreerde zaal, de soldaten als beelden en Stoeber scheen een beul, die zijn slachtoffers beloerde.Hij had een houding, alsof het hier zijn cariere zou maken. Hij was krijgsauditeur geweest in bezet Frankrijk.Ofschoon uit Beieren scheen hij een hartnekkige Pruis,brutaal niet alleen tegen de beschuldigden, maar ook tegen de soldaten, den tolk en opdringerig tegenover de rechters. Als deze vragen stelden, antwoorde hij hooghartig en liet verstaan, dat aan het Duitsch gerecht niet kon getwijfeld worden, dat hij niets verborg, over alles het licht liet schijnen.Miss Cavell werd het eerst ondervraagd. Zij antwoorde in het Fransch met Engelsch accent. Ze stond daar nederig gekleed,bleek, maar volkomen rustig en onbevreesd.Ze verklaarde 49 jaar oud te zijn,protestant en van Engelsche nationaliteit. De eerste vraag was of zij van November 1914 tot juli 1915 Fransche en Engelsche soldaten huisvesting verleend en Belgen,Franschen en Engelschen, die in militaire jaren waren, naar het frond geholpen had." Ja?" klonk het antwoord" Op de vraag waarom, sprak ze"Omdat ze in doodsgevaar verkeerden."De auditeur sprak dit tegen: zulke soldaten zouden naar Duitschland gestuurd worden,beweerde hij.Miss Cacell was overtuigd geweest, dat zij gefusilleerd zouden worden. Zij bekende aldus tweehonderd personen geholpen te hebben.Mejuffer Thuliez bekende 45 Engelsche, 69 Fransche en 13 belgische soldaten naar Belgie te hebben laten brengen en ook meegewerkt te hebben aan het werk van den "Familiegroet"( Mot du soldat), de briefwisseling met het frond. Op de vraag warom zij zoo gehandeld had, antwoorde ze:" Omdat ik een Fransche ben.." De derde beschudigde was Fhilippe Baucq;35 jaar architekt te Schaarbeek, vader van twee kinderen. Op de gewone vraag of hij katholiek en Belg was aantwoorde hij:" Ja een goed patriot?"Stoeber vatte het edele van dien uitroep niet en noemde Baucq tijdens de debatten spottend " de goede patriot." In een werkje over den" Familliegroet" lezen wij van Baucq."Mijne betrekkingen met Filips Baucq dagteekenen van 't eind der maand Maart1915.Sedertdien ontmoetten wij elkaar bijna alle dagen,en telkens leerde ik dit edel en vurig hart meer en meer naar waarde te schatten. Hij kon maar niet begrijpen dat iemand voor zijn dienstbetoon geld durvde vragen op het oogenblik dat het vaderland gevaar liep. Zekeren dag zegde ik hem:" Baucq, mijn beste vriend, ge moet U een weinig ontzien; vergeet niet dat hij vrouw en kinderen hebt; daarbij de toekomst lacht u toe, hij zijt"Prijs van Rome" houd u op de hoogte der bouwkunst, ontwerpplannen met het oog op de heropbouwing, zoo zult gij ook nuttig werk verrichten en uwe belanden behartigen....."(Vervolg op 5"
(Het doodvonnis van Gabrielle petit wordt voorgelezen)"Ik zag hem met lotgenooten in den hof komen", vertelde mij een ooggetuige van zijn terechtstelling." Hij stapte voorop ,onbevreesd,kalm, en staarde, zonder dat een trek op zijn wezen aandoening verried, van den doodenwagen met de kisten naar de Duitsche officieren.Een matroos wilde hem naar de paal leiden.Achtergale duwde hem weg en schreed alleen en zonder te wankelen naar de plaats waar hij sterven zou. Met de armen gekruist, wachtte hij dan. Een matroos kwam dan om hem een blinddoek voor te binden .Hij durfde zijn beulen wel in het gelaat te staren. En daar stond hij in een rij van ongelukkige burgers; slachtoffers van Duitsche terreur.Blikkend in den loop der geweren stierf hij." Meestal bleven die dramas voor de burgers in de stad en zeker voor die in 't buitenland in hun schrikbare geheimenis gehuld. Trouwens in 't belang zelf der zaak, waarvoor die stille helden vielen,in 't belang ook van medewerkers die nog vrij liepen, moesten zij die meer hadden kunnen vertellen,zwijgen.
Ze zeggen;
(Foto van LinoirOok Philippe Baucq stierf in dien nacht.Waarom werd hij gedood en de anderen niet?Om het van miss Cavell minder uitzonderlijk te maken.Den avond na het voorlezen van het vonnis schreef Baucq aan zijn vrouw om hem om 10 uur in de gevangenis van SAINT Gilies te komen bezoeken.Hij voegde er bij dar hij den volgenden dag naar Duitschland moest vertrekken. Mevrouw Baucq ging met haar schoonmoeder en schoonzuster naar den kerker. Haar man verzweeg de waarheid, dat hij slechts enkele uren meer te leven had enliet nog aan zijn deportatie gelooven.Wat later werd de ontroering hem te machtig. Hij nam afscheid en beval de geliefden zijn kinderen toe,zeggende dat hij hen waarschijnlijk niet meer voor" de groote reis" zou zien. Na het vertrek schreef een brief van twintig bladzijden, voor vrouw en kinderen. Hijdrukte er in uit, dat hij zich gelaten aan Gods wil onderwierpBaucq vroeg dan den bijstand van een Belgischen priester; men zond hem een Duitschen almoezenier.Hij stierf even na miss Cavell en weigerde in zzijn hoogen moed den blinddoek. Den 10*Oktober werd voor hem een lijkdienst gehouden in de Sint-Albertkerk?Victor Hugostraat. Niet alleen was het bedehuis stampvol, maar duizenden mensen bleven in de straat, zoolang den diest duurde, en onder grootse stilte wachten. Omstreeks dien tijd vielen te Brugge Achtergale en zes lotgenooten onder de kogels Achtergale was kapitein ter zee. Hij werd ter dood veroordeeld onder de eeuwige beschuldiging van spionnage.(Wordt vervolgd op 10 en einde)
Er was eens......
Een ruiker frisse bloemen in de hand,
Graaf Harrach zei, dat hij haar veel liever zag fusilleeren , dan dat er eenig leed aan een Duitsch soldaat zou geschieden.Het speed hem,dat hij niet drie of vier oude Engelschen had om neer te schieten.Gibson en de Villalobar beriepen zich op den Keizer.De militaire gouvernieur had hier de laatste macht, aantwoordde von der Lancken." Ik ben geen pesoonlijke vriend van mijn vorst, zooals gij",voegde hij den Spaanschen gezant toe.Men wordt een trouwe vriend door, als het moet, de kans te loopen in ongenade te vallen". antwoorde de Villalobar.Von der Lancken liet dan de militairen gouverneur generaal von Sauberschweig wekken,, om te weten, of deze het vonnis reeds bekrachtigd hadVon der Lancken vertrok dus. Toen hij terug keerde, deelde hij mee, dat de gouverneur na rijp beraad besloten had, dat Cavell moest sterven. Weer deden de heeren een beroep op den Keizer.Von der lancken zei, dat het nu lang genoeg geduurd had en den keizer niet tusschen komen kon.De gezant van Spanje had dan nog een afzonderlijk gesprek met von der Lancken. Intusschen betoogde Gibson aan Harrach en Falkenhausen, hoe de Amerikaansche legatie aan duizenden Duitsche vluchtelingen diensten had bewezen. Men vroeg nu uitstel der terechtstelling.Miss Cavell was nu toch gevangen en kon geen nadeel doen. Haar terdoodbrenging in het midden van den nacht, was een beleediging voor de beschaving. De Leval werkte op het menschelijk gevoel, maar alles was nutteloos. Te middernacht vertrokken de heeren. Ze hadden alle hoop verloren.Gibson vond in de legatie eenige Engelsche dames, die daar reeds van vier uur op den uitslag wachtten.Zij lazen op ieders gelaat reeds het ontzettend nieuws.Gibson liep den ganschen nacht als waanzinnig door Brussel.'s MORGENS WAS MISS Cavell onder het moordend lood gevallen.De dood van Miss Cavell maakte een geweldigen indruk te Brussel en in Engeland en trouwens in alle landen. In Engeland was de verontwaardiging zoo groot dat veel vrijwilligers zich voor den legerdienst aanmeldden. De wervers spraken trouwens in meetingen over het gebeurde en vertoonden het portret der heldhaftige vrouw, de jonge mannen wijzend op dit voorbeeld en hun aanzettend miss Cavell te wreken. Vlugschriften, boekjes met het verslag van dit ontzettend feit werden in de menigte verspreid.(Wordt vervolgd op 9)
Liefde; de sleutel die past op de poorten van het paradijs.Er ligt een stukje paradijs in elke glimlach, in elk goed woord,in elke genegenheid aan een ander gegeven.
Wees vrienden ondereen, ook al heb je tegenslag,
(Foto Miss Cavell en haar geliefkoosde honden)De rechters moesten denken aan het gevaar voor het Duitsche leger. Hij vroeg tegen negen beklaagden de doodstraf en ook voor de anderen zware straffen.Er was hoogverraad gepleegd. Een tolk verklaarde dien eisch, want de meesten hadden niets van de Duitsche rede verstaan.De advokaten namen dan het woord.Mr Dorff verdedigde o. a.ook Baucq en wees op de drijfveer van vaderlandsliefde. Maar Baucq werd ook vervolgd om het geheime blad"la Libre Belgique" verspreid te hebben.Men mocht vreezen, dat de Duitschers dit feit hem streng zouden toerekenen, daar de " Libre Belgique" hem den haat niet spaarde. Maar den verdediger wist hier een geschikte anekdote te pas te brengen.zekeren dag melde men aan Fredrik- den Groote, koning van Pruisen, dat men op de muren van Berlijn voor hem beleedigende plakkaten had gehangen. De vorst ging zelf eens zien.Men meende, dat hij woedend zou zijn.Maar alles wat hij opmerkte, was"Hoe jammer, dat men die plakkaten zoo hoog heeft gehangen, want veel voorbijgangers zullen ze nu met moeite kunnen lezen." En Mr Dorff vroeg aan de rechters het voorbeeld van hun grooten koning te volgen.De rechters glimlachten.Mr Kirschen pleitte vaar miss Cavell. Hij was van oordeel; dat men haar door geneeskundigen moest laten beoordeelen.Die zouden erkennen, dat miss Cavell als bezeten door een geest van toewijding--- het doel van haar leven- niet had weerstaan aan den drang om soldaten; die ze in gevaar meende, bij te staan.Zij liet ze naar den grens brengen, verder niet.Dan was haar rol geeindigd. Niets bewees, dat zij mannen aanzette naar het frond te gaan, en dus kon er geen sprake zijn van verraad." De rechtbank kon haar niet ter dood veroordeelen .Het leven dezer vrouw behoorde aan zieken en gewonden, en meer dan een Duitsche soldaat dankt haar misschien het leven", aldus besloot den advokaat.De vonnissen werden niet dadelijk geveld. Dat geschiedde pas op den 11*Oktober.Een der beschuldigden, de hotelier Pausaerts had zich dien vorigen nacht in zijn cel verhangen.Den anderen nacht liet men in de cel van hen,tegen wie de doodstraf geeischt was,licht branden, om de ongelukkigen beter te kunnen bewaken.De 11*Oktober in den namiddag werden al de beschuldigden samengeroepen in de hal der gevangenis,waar soldaten de wacht hielden. Hier zou het vonnis voorgelezen worden.Welke gevoelens moesten al die ongelukkigen bestormen.Ze stelden zich in een halven cerkel op en ieder deed zijn best om kalm te schijnen.Daar kwam den krijgsauditeur, elegant, wel verzorgd, bijna vroolijk.Een tolk, de bestuurder der gevangenis en een aalmoezenier vergezelden hem.Ieder zweeg dadelijk. Feller moesten de harten bonzen.Den auditeur las de lange lijst.Vijfmaal klonk het ontzettend woord."Todes strafe" bij de namen vanBaucq; Thuliez, Cavell, Severin en Jeanne de Belville.Miss Cavel stond statig onbewegelijk tegen den muur.Iemand zei tot haar:"Stel een onderzoek tot genade op.""'t Is nutteloos", antwoordde ze bedaard." Ik ben een Engelsche en ze willen mij dood."Baucq stak smeekend de armen naar den auditeur uit en riep, dat hij ontschuldig was.Severin scheen besluiteloos. hij vroeg aan den auditeur, of hij een verzoek om genade mocht indienen. De auditeur knikte toestemmend. De gevangenen keerden naar de cellen terug.In den nacht hoorde men deuren open en toe gaan, en stappen klinken.Baucq en miss Cavell werden naar de nationale schietbaan geleid om er te sterven.Wordt vervolgd op 7
(Foto Konig Albert en Koning Georges van Engeland)Ik zal mij lange tijd de ferme afwassching ,die ik dien dag van hem kreeg.Daucq wilde voor zijn deel in het Vaderlandsch werk niets dan den strijdpost.. Op andere plaatsen heeft men den overwegenden invloed beschreven, welke hij uitoefende bij het uitdeelen van "la Libre Begique". In dit boekdeel spreekt men ook van ijn bedrijvigheid in het aanwerven vanvrijwilligers. Wat de " Familiegroet" betreft, van den beginne af voerde Baucq hem tot een hoog zedelijk en vaderlandsch peil op. Hij besteede er zulke groote nauwkeurige zorg aan, dat zijn geheime boekhouding immer flink in regel was. Men mag het zijn ongemeene toewijding danken. dat zijn menigvuldige briefwisselaar na zijn aanhouding, in staat gesteld waren om zonder vaar of vrees de antwoorden op den "Familiegroet en aan Baucq toevertrouwd, te ontvangen. Het geheim van het stelsel ontsnapte aan de speurhonden. wij konden het terugvinden en de dienst toevertrouwen aan een medewerker, die zich had aangeboden, om de plaats in te nemen van hen die gevallen was .(T is den 31* juli1915 dat Fhilippe Baucq in de hinderlaag viel, die men voor hem in zijn eigen huis, op de Roodenbeeklei,gespannen had. Ik had met hem eene samenkomst afgesproken tusschen11 uur en middernacht.Maar daar ik te Mechelen en te Leuven weerhouden werd door een dringende boodschap waarmede een voornaam persoon mij gelast had, kon ik in Brussel niet wederkeeren voor 's anderendaags in den vroegen morgen. Op een paar honderd meters van het huis van Baucq, op het oogenblik dat ik den wolf vlak in den muil ging loopen, werd ik gelukig door een onzer luitenanten ingehaald en gewaarschuwd."Mevrouw Baucq en haar dochter verborgen alle documenten.Baucq bekende voor het gerecht de " Libre Belgique",het geheim blaadje verspreid en aan den" Familiegroet"meegewerkt te hebben. Hij had als bijnaam"Le Fromage." Een andere beschuldigde was mevrouw Ada Bodart, 34 jaar protestant, Iersche van geboorte en Belgische door huwelijk, moeder van twee kinderen. Zij had huisvesting verleend aan 36 personen, die naar het frond wilden. Haar eigen zoontje van veertien moest tegen haar getuigen. Het kind mocht zijn moeder omhelzen en dat was een aangrijpend tooneel. Daarna had het verhoor plaats van Albert Libiez, advokaat te Bergen, den ingenieur Hermen Capiau, den apotheker Louis Severin,gravin de Belleville, prinses de Croy en anderen. Allen bekenden vluchtelingen geholpen te hebben.De tweede zitting begon met het rekwisitorium van den auditeur. Deze sprak hartstochtelijk en bezwaarde de beschuldigden op schandelijke wijze (Vervolg op 6)
Open je ogen en zoek, naar wat mensen soms ontbreekt,
(De lijken van Brusselsche gefusilleerden op het stadhuis ,Burgemeester Max spreekt een redevoerig uit)) Er waren35 beschuldigden.De openbare aanklager was zeker Stoeber,militaer auditeur; die pas van het frond kwam.De verdedigers waren de vier advokaten, meestersKirschen, Alexandre Braun, Dorff en Braffort. terwijl meester De Saedeleer als sekretaris van den heer Braum, de debatten kon bijwonen.Andere Belgen mochten niet bij het proces aanwezig zijn. De eerste zitting had plaats in de zaal van de senaat, en de tweede in de zaal van de Kamer der volksvertegenwoordiging. De rechters-officieren waren in groot uniform,de beschuldigden vonden zich wreemd in deze in deze rijk gedekoreerde zaal, de soldaten als beelden en Stoeber scheen een beul, die zijn slachtoffers beloerde.Hij had een houding, alsof het hier zijn cariere zou maken. Hij was krijgsauditeur geweest in bezet Frankrijk.Ofschoon uit Beieren scheen hij een hartnekkige Pruis,brutaal niet alleen tegen de beschuldigden, maar ook tegen de soldaten, den tolk en opdringerig tegenover de rechters. Als deze vragen stelden, antwoorde hij hooghartig en liet verstaan, dat aan het Duitsch gerecht niet kon getwijfeld worden, dat hij niets verborg, over alles het licht liet schijnen.Miss Cavell werd het eerst ondervraagd. Zij antwoorde in het Fransch met Engelsch accent. Ze stond daar nederig gekleed,bleek, maar volkomen rustig en onbevreesd.Ze verklaarde 49 jaar oud te zijn,protestant en van Engelsche nationaliteit. De eerste vraag was of zij van November 1914 tot juli 1915 Fransche en Engelsche soldaten huisvesting verleend en Belgen,Franschen en Engelschen, die in militaire jaren waren, naar het frond geholpen had." Ja?" klonk het antwoord" Op de vraag waarom, sprak ze"Omdat ze in doodsgevaar verkeerden."De auditeur sprak dit tegen: zulke soldaten zouden naar Duitschland gestuurd worden,beweerde hij.Miss Cacell was overtuigd geweest, dat zij gefusilleerd zouden worden. Zij bekende aldus tweehonderd personen geholpen te hebben.Mejuffer Thuliez bekende 45 Engelsche, 69 Fransche en 13 belgische soldaten naar Belgie te hebben laten brengen en ook meegewerkt te hebben aan het werk van den "Familiegroet"( Mot du soldat), de briefwisseling met het frond. Op de vraag warom zij zoo gehandeld had, antwoorde ze:" Omdat ik een Fransche ben.." De derde beschudigde was Fhilippe Baucq;35 jaar architekt te Schaarbeek, vader van twee kinderen. Op de gewone vraag of hij katholiek en Belg was aantwoorde hij:" Ja een goed patriot?"Stoeber vatte het edele van dien uitroep niet en noemde Baucq tijdens de debatten spottend " de goede patriot." In een werkje over den" Familliegroet" lezen wij van Baucq."Mijne betrekkingen met Filips Baucq dagteekenen van 't eind der maand Maart1915.Sedertdien ontmoetten wij elkaar bijna alle dagen,en telkens leerde ik dit edel en vurig hart meer en meer naar waarde te schatten. Hij kon maar niet begrijpen dat iemand voor zijn dienstbetoon geld durvde vragen op het oogenblik dat het vaderland gevaar liep. Zekeren dag zegde ik hem:" Baucq, mijn beste vriend, ge moet U een weinig ontzien; vergeet niet dat hij vrouw en kinderen hebt; daarbij de toekomst lacht u toe, hij zijt"Prijs van Rome" houd u op de hoogte der bouwkunst, ontwerpplannen met het oog op de heropbouwing, zoo zult gij ook nuttig werk verrichten en uwe belanden behartigen....."(Vervolg op 5"
