Aan al mijn vrienden.
Ik heb al een paar dagen niets meer van mij laten horen, maar het ging echt niet. Ik voel me zo moe, zo zwak en zo uitgeput dat ik me nog amper wakker kan houden.
Doordat ik de laatste weken niet meer genoeg kon eten en drinken vertoonde ik reeds uitdrogingsverschijnselen. Al sinds de eerste avond dat ik hier in het ziekenhuis ben krijg ik helemaal niets meer te eten of te drinken omdat het risico te groot was dat het voedsel een verkeerde weg zou zoeken en in de longen zou terechtkomen met een longontsteking als gevolg. Sindsdien lig (lag) ik hier met uitsluitend baxters, want er is nu weer wat verandering.
Vrijdag (de 18de) werd een maagsonde geplaatst en is men intussen begonnen met me langs daar, rechtstreeks in de maag dus, te voeden. Heel, heel langzaam, want die maag heeft lang niets meer binnengehad en moet zich terug aanpassen. Na elke voeding moet er ook steeds gespoeld worden. Alles bij elkaar duurt dat een ganse dag tot wel middernacht, zeker nu we al aan drie voedingen geraakt zijn.
Maar sindsdien begin ik koorts te maken. tot 39.7°.
En dat is onrustwekkend.
Van die klein ingreep van het plaatsen van die maagsonde kan het niet zijn want die is goed verlopen, zonder complicaties en zonder enige ontsteking of zo achteraf.
Dus weer bloed, urine, RX van de longen en tussendoor ook nog ander onderzoeken.
Maar alle resultaten waren goed en geen oorzaak te vinden.
Toch bleef de koorts aanhouden.
Men heeft intussen al zoveel bloed afgetapt, dat ik de tel kwijt geraakt ben.
Dan nog maar eens een volledig SCAN genomen en daarop heeft men wel iets gezien in de longen.
Vrijdagnamiddag heeft men dan een bronchoscopie uitgevoerd: in de longen gaan kijken en tevens gespoeld.
Ik heb daarbij een paar maal het woord bronchitis horen noemen. Dat is juist waar we en ook de dokters zo'n schrik voor hadden, want dat is een serieuze complicatie.
Maar men zag in de longen ook 'infiltraten', wat dat ook mag zijn.
Daarom werden er verschillende biopties van in de longen genomen. Dat was wel pijnlijk moet ik toegeven.
Voor alle veiligheid is men toch direkt gestart met antibiotica.
Gisterennamiddag ben ik zo'n diepe slaap geraakt dat ik niet meer wakker te krijgen was en zo goed als in coma gegaan ben.
Algemene paniek.
Normaal moest ik naar de Intensieve, maar omdat daar nog andere zieken liggen achtte men het risico te groot dat ik daar misschien nog één of andere besmetting zou kunnen oplopen.
Men heeft me dan hier op de kamer blijven opvolgen.
Maar van dit alles weet ik zelf helemaal niets.
Iedereen zegt: ge ziet er beter uit dan gisteren en ik weet gewoon niet waar ze het over hebben. Ik weet het nu enkel van 'horen zeggen'. Maar het moet hier wel serieuze paniek veroorzaakt hebben.
Ik ben hier de eerste weken nog niet weg.
Mijn gewicht vandaag: nog 54,750 kg
Elke dag iets minder.
|
