Het is hier weeral druk geweest, maar da's geen nieuws, hé!
Wim is naar Marnick zijn school geweest vorige week, want die vertrekt in maart op sneeuwklassen en ik voelde mij dan niet al te goed.
De vrijdag hadden we ons jaarlijks personeelsfeest, maar er gingen slechts 5 van de 14 collega's mee, waaronder ik...(als 't te feesten is, dan ben ik erbij )
We moesten allen een stukske toer doen, behalve degene die niet gingen...die deden een volledige toer, omdat we er al van 's middags moesten zijn.
De dag ervoor waren er wel weer strubbelingen, omdat het aan onze oren gekomen was (via een patiënte) dat degene die niet meegingen wél iets gingen gaan eten samen en dat stond ons niet erg aan.
Naar 't feest komen ging niet, maar iets gaan eten ergens anders dan weer wél...zonder ons.
Vooral één collega was er niet over te spreken en ze weende zelfs.
Zij wil de groep bijeen houden en dacht dat daarmee groepjes zouden ontstaan.
Eén van de collega's die zouden gaan eten was op den bureau en we hebben haar daarover aangesproken en ons gedacht gezegd.
Het was hun bedoeling niet om achter onze rug samen iets te gaan doen, maar ze moesten dingen bespreken in verband met de fuif die ze op 22 februari gaan organiseren.
Maar alléé, da's uitgepraat en achter de rug.
De collega waar ik mijn gedacht tegen had gezegd toen ze die laten weigerde te doen, kwam mij thuis ophalen en we zagen 2 andere collega's in de Tempolunch te Temse, waar we een broodje aten.
De collega die zo lang afwezig was geweest door dat accident, ging ook mee.
Zij reed met een andere collega mee die van Beveren moest komen, zij woont te Melsele, dus spraken zij met mekaar af.
Onze vijfde collega, één van onze drie mannelijke collega's, moest eerst nog iets met zijn dochter gaan doen en kwam met zijn privé-auto naar Deinze.
Ik vond het een goeie gelegenheid om eens met mijn collega over het weigeren van de laten te doen, te spreken, want het was nog niet uitgepraat.
Zonder ruzie te maken en zonder tussenkomst...gewoon op ons gemakske.
Ik begreep haar ook wel, eerst moest ze de laten doen, dan de vroegen en dan toch weer de laten...dat ze gene jojo is kan ik verstaan...maar ik zou toch de laten hebben gedaan en mijn hoofdverpleegster achteraf gezegd hebben dat ik gene jojo ben...dan bleef het tussen hen en werden wij er niet bij betrokken...nu moesten we elk een stuk laten doen na onze vroegen...en dat op een vrijdagavond!
Enfin...het eten viel beter mee dan de andere jaren.
De menu is in Franse stijl...eten mooi voor het oog, maar het vult de maag niet.
Ik heb het voorgerecht gemist, doordat ik buiten een sigaretje stond te roken, maar de rest viel goed mee...niet om over naar huis te schrijven, maar ik had tenminste uitgebakken vlees...en dat had niet iedereen.
Vorig jaar was het voorgerecht en dessert nog bevroren, en we kregen ooit vis dat lag te zwemmen in den azijn.
We kregen speechen te horen, nogal langdradig...en een filmke van een advocate die ons het justitiepaleis liet zien en de vrederechter, waarmee we in contact zouden komen bij teveel drinken, en daarna nog een saaie speech van haar...jongens toch!
We kregen tijdens het eten een soort idool 2008...we moesten jurileden spelen en een favoriet kiezen uit 4 zangers en zangeressen, mensen die bij ons werken.
Een dame die bij te thuishulp te Lokeren werkt heeft gewonnen...ze had een mooie soulstem en we hadden op haar gestemd.
Dan zagen we een optreden van 5 mannen van de marketing die op de pc een song in mekaar hadden gestoken...in het zwart gekleed en een zwarte zonnebril, met achter hen hun clipje...dat was echt goed.
De verassingsact was ene Willem of William, ik weet het niet juist meer, ene met een keigoeie stem.
We hebben ook gedanst en ik leerde mijn collega beter kennen die dat accident heeft gehad, het was haar eerste personeelsfeest, echt een toffe!
We waren om 21u weg, omdat ik en een andere collega de vroegen hadden en een andere de laten, maar we hebben ons héél goed geamuseerd...effe stoom afgelaten!
Vandaag was ik thuis en ik ben met make naar het restaurant gegaan waar we onze verjaardag gaan vieren.
Dat zal ook in februari zijn, ikke 40 en make 60.
We hebben dan een croqueske gegeten.

Ik en Marnick zijn eens een keertje naar Lokeren geweest in de zomer van 2007 en we zagen deze schattige eendjes...mama eend en haar jonkske.
Er kwam ook een mooie poes naar ons, die we natuurlijk hebben gestreeld...we konden er bijna niet meer van weggaan.
De tweede foto heeft Marnick getrokken...ook een klein fotograafken, hé!
Hij zou ook graag een digi willen hebben, maar hij zal moeten wachten tot hij ooit een eigen PC heeft, of mijn schijf komt nog voller te staan met foto's dan nu voor 't moment.
Ik heb al de helft van de foto's laten ontwikkelen, en dat zijn er...verschiet niet hé...624!
Wél met een 50-tal dubbele voor make en Wim zijne pa, maar toch!
Ik heb er nog over de 600 opstaan...buiten die natuurfoto's...ook nog eens over de 200, maar daar ga ik een album van ontvangen.
En dan kan ik mijn schijf wat leeg maken...'t is nodig, amai!

Ik zet er mijn foto's van de sneeuw op.
De eerste foto is de 19de december getrokken en dat was 's morgensvroeg...rare zon en lucht, hé!
Die foto is onder de baan getrokken tussen Stekene en Moerbeke-Waas. 
De laatste foto is ook precies 's avonds getrokken, maar die is 's namiddags getrokken op den 21 ste december.
Die en de andere foto's zijn niet ver uit onze buurt getrokken, aan appartementen te Sint-Niklaas waar zich ook een vijver bevindt.
De vijver was bevroren, maar geen 'dancing on ice' daar...de eendjes zaten in een ijsvrije zone te zwemmen en te ploeteren.
Ik heb geen foto's van hen getrokken, maar wel eentje van hun 'poot'-afdrukken.
Ik heb nu geen foto's meer...ik zal dus weer eens op pad moeten gaan...maar wanneer, hé!
Jullie zullen dat dan wel direct te zien krijgen.

Dat heb ik gehad en dat was echt nodig...ontspanning!
Ik had de laten dit weekend...en de zaterdag viel wel goed mee.
Ik kreeg foon van Wim, omdat de buren op mij aan't wachten waren...we hadden een kerstboomverbranding in onze wijk.
Ik deed een patiënt die s'nachts durft bellen als laatste en ik vroeg om liefst voor 22u te bellen, of vanaf 6u, omdat we geen nachtdienst doen.
Een collega was er de vrijdagavond 23u30 nog naartoe gemoeten.
Ze had de vroegen gedaan, dan een stuk laten, en dan werd ze nog eens rond 23u30 opgebeld om naar die patiënt te gaan, zeg!
We staan na de laten wel van wacht, maar da's voor echt dringende zaken...die patiënt heeft dat niet door.
In de kliniek heb je ofwel de vroegen, de laten of de nacht...ik werd zaterdagmorgend om 6u15 opgebeld door de wacht voor die patiënt, terwijl één collega van de vroegen dan van wacht staat...degene die de laten doet normaal niet, maar de collega pakte de foon niet af en dan belde ze mij maar op, tof zenne!
Dan had ik de laten en dan stond ik ook nog eens van wacht.
We moeten wel niet naar die patiënt gaan als die s'nachts belt en dat hebben we hem duidelijk proberen te maken.
Het was volle bak in de wijk, nieuwe buren leren kennen en plezier gemaakt met de gekende buren.
Eerst werden er kleine bekertjes jenever geschonken, maar hoe later dat het werd, hoe groter dat de bekers werden.
Na 22u ben ik ook wat meer beginnen te drinken en ik was samen met nog veel buren zat dat was jaren geleden.
Rond een uur of 24 zijn we naar huis gegaan, omdat enkele buren vandalenstreken kwamen melden.
Mijn autoband stond plat, die van Wim ook en zijn zijspiegel was eraf geklopt.
Ook bij overburen en bij andere was hun brievenbus uit de grond getrokken of stond er een bloempot op hun auto.
De politie is nog bij ons langsgeweest, maar ik was niet meer in staat om een verklaring af te leggen, amai!
Ik lag dan al in mijn bed en alles tolde!
Ik werd rond 5u wakker en dan was Wim nog altijd beneden met de boys aan't babbelen...ook hij was goed zat en het duurde nog een tijdje eerdat zij in hun bed lagen...en sanderdaags konden ze er niet uit, hé!
Ik wel zenne en ik was gelukkig niet ziek.
Mijn ene collega die de vroegen had, belde mij op en ik lag dan nog in mijn bed, rond 9u30.
Ze was door die patiënt die altijd s'nachts belt, verweten voor 't vuil van de straat.
Hij eist dat we direct bij hem zijn als hij ons opbelt.
Hij had ook die van de wacht verweten.
En hij wilt dat we op vaste uren komen, maar dat is onmogelijk bij de thuisverpleging!
Enfin, ik begon aan mijne laten en die begon al goed.
Ik kwam bij de patiënte waar ik al eens wrevel heb gehad met haar zoon.
Zijzelf is superlief, maar die zoon verwijt ons altijd vanalles als er bezoek bij is.
Enkele collega's zijn bang van zijn honden en er is gevraagd om die weg te doen als wij komen.
Ik wachtte dus efkes, zodat hij zijn honden kon wegdoen, maar hij zat in een doos papieren te zoeken en hij bleef dat doen.
Ik weet dat we het recht hebben om onze rug te keren en weg te gaan, als hij niet doet wat we vragen ivm zijn honden, maar ik ging toch binnen (ik ben niet bang voor die honden) en zei wel dat er collega's zullen zijn die dan weg zullen gaan...geen reactie!
Ik hoorde hen wel tegen mekaar brabbelen terwijl ik de trap op liep naar de patiënte die al in haar bed lag.
Toen ik terug naar benden kwam om het gerief terug te leggen, waren de honden nog altijd niet weg, dus herhaalde ik mijn woorden.
Ineens schiet zijn vriendin uit (van haar zijn we dat niet gewoon) "da's altijd iets met die verpleegsters!"
Hij reageerde erop en verweet ons vanalles...ik heb niet alles verstaan.
Dan brak er iets bij mij en ik zei "houdt u maar in zen gij, want gij vernedert ons al genoeg elke keer dat er bezoek is. We verdienen wel meer respect, zenne en nie gelijk da gij ons behandelt!"
Ik keerde mij om en was weg, voordat ik helemaal ontplofte.
Ik was al in de gang als ik hem hoorde roepen dat hij naar gent ging bellen.
Ik riep "Doe wa ge nie laten kunt, jong!" en was weg.
Ik belde het wel door naar mijn hoofdverpleegster en zei dat ik echt kwaad was, omdat ik en al mijn collega's daar al vanalles hadden moeten slikken, en ge moet dan vriendelijk blijven...ik was dat beu en ik schoot ook uit!
Ze gaf me nog gelijk ook!
Ik deed wat al de anderen al lang hadden willen doen...en hij staat in Gent gekend als een héle moeilijke...we moeten ons toch ook niet laten doen, hé zeg!
Ik vertelde haar ook dat mijn collega s' morgens door die andere patiënt verweten was en ze ging er eens met de zorgbegeleidster over praten.
Hij heeft voor den bond gewerkt en denkt dat hij nu alles voor heeft op andere patiënten, maar dat kan niet...we komen er al dagelijks 4 keer.
Tegen mij heeft hij er niks over gezegd, zelfs niet veel toen ik hem erover vroeg.
Hij's echt grof geweest, mijn collega moest haar mond houden, dat zei hij haar gewoon vlakaf en de tranen stonden in haar ogen!
Toen ik mijn collega later aan de lijn had, zei ze dat hij wel supervriendelijk was toen ze daar voor de tweede keer binnen kwam...hij zei zelfs 10 keer dat ze bedankt was...hij zal wel geweten hebben dat hij te ver is gegaan.
En ook dan heb ik gaan nachtelijke foon gehad...sjans!
Ik had dus zeker en vast ontspanning nodig!
Ik ben naar mijne maat Vic gegaan vandaag...dat was al véél te lang geleden, en hij was echt blij om me te zien.
Het werd ook eens tijd, want op 1 januari was hij jarig.
Ik ken Vic al zo'n 7 jaar, toen ik in mijn derde jaar verpleging bij 't wit-geel kruis op stage stond.
De begeleidende verpleegster was een echte toffe...ik heb daar plezier mee gehad, hé!
Een toffe stage meegemaakt en daar ne vriend aan overgehouden.
Ik heb met Vic veel bijgepraat en ook met zijn zus waar hij bij inwoont...'t was plezant!
Ik ben morgen ook thuis (hopelijk), maar dan gaan ik en make naar de kliniek, mijn pit gaan bezoeken...de moeder van mijne pa.

Het komt er bijna niet meer van om mijn foto's om mijn blog te zetten, laat staan om foto's te gaan trekken!
Nu merk ik ook pas wat ik aan Wim verlies, nu die ook elke keer een week de laten heeft na zijn week vroegen...en soms gaat hij bij een collega bijwerken...en de opbrengst is voor een canon 40D waarvoor ik aan't sparen ben.
Ik heb hem wel gezegd dat ik toch liever hem wat meer zie...die digi komt nog wel, zenne!
Hier is het vervolg op 'Dancing on ice' en de sneeuw-en ijsdagen (lijken nu ver weg) en ik heb dan nog een reeks sneeuwfoto's opstaan ook.
Al mijn foto's zopas naar foto.com gestuurd om in een album te verwerken, zie...'k ben eens crieus!

Het wordt een beetje TE op mijn werk, het inspringen is nog lang niet gedaan!
De ene collega is al terug uit ziekenverlof, maar de twee andere hebben verlening gevraagd aan hun dokter.
Die ene collega had vandaag en morgen de laten, dus moesten we die lates weeral verdelen...na onze vroegen nog een stuk laten.
Ik heb nu bijna 9 uur gewerkt, zonder het anderhalf uur bijgeteld dat ik onbetaald op den bureau heb doorgebracht.
De collega die ik de vrijdag had aangesproken, omdat ze geweigerd had om de laten te doen, is al de ganse week rap naar huis en gaf beeld zonder klank...zo koppig als iets!
Ik had haar nog niet gezien en ook mijn hoofdverpleegster ontweek ze, maar ik hoorde het zeggen van de collega's die haar wel hadden gezien.
Ik besloot om haar aan te spreken, of ze koppig ging blijven, als ze haar mond niet tegen mij zou opendoen, maar dat was niet nodig...ze was vriendelijk tegen mij.
Ze zat wel in de verdediging, terwijl ik iets anders bedoelde dan ze dacht.
Ik was mijn toer van morgen aan een collega aan't doorbellen, omdat ik morgen thuis ben (sjans)...een FD (feestdag) voor 1 januari.
Ik hoorde ineens twee collega's tegen mekaar roepen...het zat er goed tegen...ruzie tussen de collega die ik vrijdag had aangesproken en een andere.
Voordat ik de foon had opgelegd was die ene collega weg en de andere kort daarna ook.
t' Begint mij een beetje tegen te steken, zenne diene rotsfeer op het werk.
We lopen nu op de tippen van onze tenen...we zijn allemaal doodop...gewoon van dat inspringen, hé!
En 't minste wat er nu is, zet de ander op haar paard.
Ik werd door mijn hoofdverpleegster opgebeld om te vragen hoe dat zat, maar veel kon ik niet zeggen...zij wist er ondertussen al meer van dan ik.
De weigerende collega verving haar zowat in haar afwezigheid, en vermits ze een ex-collega in gent vervangt die nu pas bevallen is en sektorverantwoordelijke is geworden, is ze veel weg en belt ze nu naar mij om sommige taken door te spelen.
Ik zit daar niet mee in, maar 't moet mij wel uitkomen, hé...ik word daar niet voor betaalt en je steekt er extra tijd in.
Ik heb mijn ene collega ook opgebeld, het werd haar gewoon teveel.
eerst sprak de collega een week niet tegen haar en dan zei ze ineens iets met een kleine steek, dus sprong de andere direct uit, vaneigest.
Ik hoop echt dat het opgelost geraakt, want ik ben dat goe beu aan't worden, amai!
Toch wel nog goed nieuws...een andere collega gaat die poes adopteren en gaat er morgen om...tof hé!
Sorry dat ik nog maar bij enkele mensen ben langsgeweest.
Morgen thuis, maar wel kuisdag en bezoekdag bij ne maat...als hij niet kwaad is, want hij reageert nu al amper, tis al véél te lang geleden dat ik daar geweest ben en hij's op 1 januari verjaard.
Nu ga ik mij in de zetel smijten en ik kom er de eerste uren niet meer uit...ik ben moe...en niet alleen van het werken.
Ik heb een portugese porto gedronken, gekregen van een portugees...de man van een patiënte...maar ik heb dat wat te rap uitgedronken ...'k heb ineens zware benen!
Zéker tot morgen...toch op zoveel mogelijk blogs!
Nog eens sorry, hé!

Ik was gistermorgend zelfs nog niet eens aan mijn laatste werkdag van de week begonnen, toen ik ineens foon kreeg van een collega.
We hadden een derde zieke en mijn collega die normaal de laten had, weigerde om die te doen, of ik de laten wou doen in haar plaats.
Het was niet eens mijn hoofdverpleegster die belde!
Ik zei dat ik het ook niet wou doen, zij weigert...dan weiger ik ook, voila!
Mijn collega gaf me ferm gelijk, want zij wilde hem ook niet doen en een andere collega die ze al gebeld had, ook niet.
Ik vertrok dus met de vroegen en kreeg ondertussen bericht dat we allemaal een stuk van de laten moesten doen.
Die collega belde mij opnieuw om te zeggen dat zij nu door dat voorval geen toer had.
En na weigering van een collega, zou ik ook de laten niet doen!
Een andere collega belde mij tijdens mijnen toer, hetgeen vervelend is, want je bent met de mensen bezig, hé...dat was dan al de derde foon en 't was nog geen 7u30.
Het was de collega waar ik de dag ervoor mee gepraat had, samen met de hoofdverpleegster.
De collega die weigerde had al ambetant gereageerd op de laten die ze gekregen had "Waarom moet ik die doen? Ik zal mij ziek zetten" enz...enz...
Ze had geen enkele andere laten dan in een weekend, dus was zij opgebeld en had ja gezegd en moest zij die laten doen...punt!
De derde zieke collega had haar moeten bellen om te zeggen dat ze de vroegen in zijn plaats moest doen ipv de laten, omdat de recuup1 niet te bereiken was...dus was ze blij, natuurlijk hé!
De collega die recuup had, had ik aan de lijn...ze had ondertussen naar ons hoofdverpleegster gebeld en gezegd dat ze de vroegen kon komen doen, dus was het opgelost en kon de collega van de laten de laten doen, geen probleem...maar ze weigerde!
Mijn hoofdverpleegster belde kort daarna ook en vertelde mij hoe het in mekaar zat.
De collega die weigerde vertrekt NOOIT voor 7u op haar toer omwille van haar kinderen en nu beweerde ze dat ze al vertrokken was om 6u30 en dat ze de laten NIET deed.
Mijn hoofdverpleegster kwaad, natuurlijk, zei dat er een staartje aan zou komen en smeet de foon neer.
Die collega belde terug, al wenend, dat het haar schuld niet was...en wat is dat nu...elk 4 patiënten van de laten overnemen...da's toch zo erg niet!!!
Dat stond mij ook niet aan en ik besloot om haar daar later op den bureau eens over aan te spreken.
Bij een héél lief koppeltje te Waasmunster drinken we altijd een taske koffie op de toer die ik aan't doen was en ik had mijnen digi mee, omdat er een kat bij hen komt eten die van een overleden gebuur is...maar ze komt niet binnen, enkel in het halletje.
Het probleem is dat die vrouw tranen in haar ogen krijgt, omdat ze allergisch is voor kattenhaar...en vermits deze knappe lappenkat lang haar heeft, ziet ze daar vanaf, dus zoekt ze een thuis en ik help haar ermee...'t is buiten een mooie ook nog eens een superlieve en aandachtvragende poes!
Het is een vrouwtje en nog een jong...ik schat hooguit 2 jaar.





Door die foto's te nemen, was ik al véél kalmer en dacht ik niet meer aan de probs die zich afspeelden.
Ik belde wel naar mijn hoofdverpleegster, omdat ik al vroeg gedaan had en iemand wou overpakken van haar, ze was in retard.
Ze was nog altijd gefrustreerd over wat er die morgend was voorgevallen.
En toen ze den bureau binnen kwam, was ze er nog niet kalmer op geworden.
Iedereen wist wat er aan de hand was, en toen onze weigerende collega binnen kwam, werd het muisstil en deed iedereen gewoon zijn werk.
Ik gaf de sleutels die ze moest doorgeven aan de collega die de vroegen had en zei dat ze het laatste stuk mocht doen, ook al omdat ze van wacht was.
Ik zei haar ook dat ik gehoord had van haar weigering en dat ik mij afvroeg waarom ze om 6u30 vertrokken was ipv om 7u...de patiënten waren dat vroege startuur niet gewoon, en dat wist ik.
Ik was ook eens vroeger vertrokken en er was nog niemand wakker...dus vertrok ik ook altijd pas om 7u.
Ook dat ik teleurgesteld was omdat we een stuk van de laten moesten doen.
Ook één van onze mannelijke collega's sprak haar kalm aan...een brave gast die je nooit hoort, hij zei ook zijn gedacht...en dan begonnen ook de andere collega's mee te doen, en onze hoofdverpleegster die moeite had om haar kalmte te bewaren.
Ze begon te wenen, zette zich recht, nam de sleutels van de laten en zei dat zij de laten helemaal ging doen.
Ik ben achter haar gelopen en heb haar tegengehouden.
Een volledige vroegen doen en dan een volledige laten??? niks van...ik wil het niet op mijn geweten hebben dat zij (of gelijk wie) iets tegenkomt, zenne!
Het heeft veel moeite gekost om haar binnen te houden, het is een koppige, maar het is mij toch gelukt.
Eén collega zei "laat haar gaan" maar dat wilde ik niet.
Ik verdeelde de laten en zij zetten alsmaar meer en meer patiënten bij haar naam, die ik dan schrapte en beter verdeelde.
Enfin, we hebben allemaal een stuk laten gedaan, nog eens anderhalf uur de baan op vanaf 18u30...da's niet plezant, maar het moest dan maar!
We kregen allemaal een sms van onze hoofdverpleegster vandaag, dat we bedankt waren om in te springen en dat vonden ik en Wim echt tof van haar...dus smste ik haar dat.
Ik kreeg één terug en we bleven zo een tijdje bezig.
Ze vond dat ik het heel goed heb opgelost met onze collega en dat ik zo kalm had kunnen blijven, dat vond ze echt goed van mij.
Ik was daar ook blij om, en dat ik haar kon tegenhouden, zeg!
Had ik haar die morgend gezien, dan zou ik niet zo kalm gebleven zijn, vrees ik...we zijn een goed team die veel voor mekaar over heeft...daar iemand tussen die enkel aan zichzelf denkt, dat hebben we liever niet, want dat verpest de sfeer en dan is alles om zeep.
Het zal een staartje krijgen, want er is een nota naar Gent gestuurd.
Ik hoop dat ze dan eens goed nadenkt en er een les uit trekt.
Pfffff...zelfs op het werk begint dat jaar 2008 hélemaal niet goed!
Wat gaat er nog komen...amai zenne!

Ik kon op 1 januari niet meegaan naar ons make, omdat ik de laten had...maar Wim en de boys gingen wel.
Marnick nam zijn nieuwjaarsbrieven mee voor make, die de taak van zijn meter (een nicht van mij) heeft overgenomen en ene voor mijn broer die zijne peteren is.
Nu was mijn broer alleen bij make, en had hij ambras met zijn vrouw, hij bleef bij make slapen, dus was het er niet van gekomen om zijn nieuwjaarsbrieven voor te lezen.
Ik deed op 2 januari mijne vroegen en reed daarna niet naar den bureau, maar recht naar huis.
Ik reed met de boys om boodschappen en overal naartoe en later ook naar make.
Marnick las zijn nieuwjaarsbrief voor make voor, zijne laatsten...volgend jaar naar het middelbaar, hé!
Hij moest die zelf schrijven volgens het ABC en het moest rijmen.
Hij moest zijn meter, peter, mij en zijne pa in vernoemen en dat was wat moeilijk, dus kwam hij naar mij voor hulp.
De meester vond zijn brief één van de beste van de klas, maar hij wist natuurlijk dat hij hulp had gehad, hé!
Giovanni gaf make een kadootje...tassen met poezen op, echt knap, in een rieten mandje gestoken...make was supercontent!
Gio koopt haar altijd katjes, al eens in het hout waar je een stuk van kunt zien op de eerste foto achter ma...zo'n grote die op de grond hoort te staan.
Vorig jaar was het een wijnfleshouder in kat-vorm en nu die 4 koffietassen.



Ik kreeg ook préé van make en van haar vriend, die had geld in een envelop gestoken.
Dat was een verrassing, want voor ons is dat al enkele jaartjes afgeschaft, doordat ze 4 kleinkinderen heeft en Roger heeft ook 2 kleinzoons en 2 dochters...en dan ons er nog eens bij, en onze partners...da's wat veel!
Maar ik en mijn broer zijn dat blijven doen, voor make en Roger iets kopen...ze doen al genoeg voor ons!
Enfin, make vertelde dat ze Joeri had gebeld om hem een gelukkig jaar te wensen en hij was beginnen wenen...zeggend dat het voor hem geen goed begin was...hij had grote ruzie met zijn vrouw.
Hij was juist met zijn vrouw was aan 't praten...ze wist dus nog van niks.
De dag erna heb ik gebeld en make gaf mijn broer door aan de foon.
Ze hebben de knoop doorgehakt...ze gaan na een huwelijk van 15 jaar uit mekaar!
Hij voelt zich al enkele jaren niet meer gelukkig, de liefde was verdwenen en voor de kinderen wilde hij niet bij haar blijven.
Ik heb er echt mee ingezeten...ik was er efkes niet goed van, maar als het niet gaat moet je niet samenblijven, hé...heb ik ook ondervonden, nu al 10 jaar geleden.
Er zit niemand tussen en er was nooit geen geweld, maar mijn schoonzus kan wel steken onder water geven en zit er niet mee in wie het dan hoort, en hij zweeg dan...hij kropte alles op, héél anders dan mij en make.
En het is al de tweede keer dat hij bij make logeert, maar dan zijn ze terug samengekomen.
Deze keer niet..."Een nieuw jaar en een nieuw begin!" zei hij...en voor hem is dat echt letterlijk!
Hij mag op onze steun rekenen zoveel hij wil...hij blijft voor mij mijn 'kleine' broertje en ik zie hem graag!

We zijn op oudejaarsavond gewoon met ons viertjes thuis gebleven en hebben de overstap van oud naar nieuw uitbundig gevierd.
We hebben eerst lekker gegeten!
Soep (poepsimpele soep) naar een menu van mijn schoonzus...veel ajuinen, enkele blikken tomatenblokjes en 2 vlootjes volle maredsous...dat gemixt...meer zit er niet in, maar wel echt lekker!
Als voorgerecht tonijn met cocktail in perziken.
Als hoofdgerecht kalkoenfilet met opgewarmde perzikken, erwtjes met worteltjes, kroketten en een goeie saus.



De boys waren een beetje wild en moesten hun beer uitlaten.



Ik dronk bijna 2 flessen schuimwijn uit op mijn eentje en begon er al van te dansen ...nee, ik werd niks gewaar, ge word daar niet zat van, zenne!

 

Giovanni bleef maar foto's trekken van mij al dansend, maar die heb ik wijslijk afgevogen deze kon er nog door van mij en Marnick.

 

We speelden 'mens erger je niet' en dat spelen we graag...wel een frustrerend spelleken.



We wenstten elkaar een gelukkig jaar op klokslag 24u.



We hoorden lawaai in de wijk en gingen naar buiten zien.
Aan de linkerkant waren ze vuurwerk aan't afschieten...aan de rechterkant ook...achter ons ook en ook op de markt...dus vuurwerk à volonté!
Deze foto is de enige die wat degelijk was...moeilijk vuurwerk fotograferen vanop een afstand, amai!



Als nagerecht (enkele uurtjes later) een nijlpaard van ijs en marsepijn met chocolade potjes gevuld met ijscréme...zaaaaalig!!!!!!



 Ben en Robby belden ons ook op om ons een gelukkig jaar te wensen...die zaten in Dendermonde en hadden ook veel lol zo te horen.
Ik verstuurde enkele smsjes naar vrienden waar wij eentje van kregen en sloten deze gezellige avond rond 2u af.
Het nieuwe jaar is weeral gestart!

Ik kom jullie allen via deze weg een gelukkig jaar wensen!
Eerst feesten en ik heb op 1 januari de laten...en op 2 januari de vroegen, dus zullen jullie mij hier niet veel zien verschijnen.
Tot één van dees en amuseer jullie!

Prettige feesten

HAPPY 2008!

Een kleine knaap zit op de bus en naast hem zit een man die een boek aan het lezen was.
Plots ziet de jongen dat de man de boord van zijn hemd achterstevoren aan heeft en vraagt waarom de man dat doet.
"Ik ben een vader." waarop de jongen zegt;
"Mijn vader draagt zijn hemd niet zoals u."
"Maar ik ben vader van velen." zegt de man, waarop de jongen;
"Mijn vader heeft 4 zoons, 4 dochters en 2 kleinkinderen, maar die draagt zijn hemd niet zoals u."
De priester wordt een beetje ongeduldig en zegt:
"Dat is omdat ik vader ben van honderden."
De jongen zit een tijdje stilletjes na te denken en zegt dan fluisterend:
"Zou je dan niet beter uw broek achterstevoren dragen in plaats van uw hemd?"

Dit is nu wat ik de vorige keer bedoelde met 'dancing on ice'
Ik ben daar samen met Giovanni naar gaan zien.
We hadden oud brood meegenomen en hij smeet het naar de eendjes.
Die arme beestjes hadden het echt niet gemakkelijk op dat ijs en ze slierden dan ook dikwijls uit.
Ze moesten het ook opnemen tegen enkele meeuwen, die het wel gemakkelijker hadden, hé!
Giovanni probeerde het brood toch eerlijk te verdelen.
We zijn dan ook naar make gereden, en terwijl Giovanni lekker warm binnen zat, was ik de koude aan't trotseren om die ijsfoto's te gaan trekken op het maïsveld achter make's tuin.
Ook de rijm was prachtig.
En hier en daar zag je nog een bloemknopje of een half bevroren plant of bloem ergens verscholen tegen de kou.
Om foto's te nemen is het wel een heerlijk weertje...maar om in te werken, da's wat anders!

Op kerstdag zelf zijn we naar Bellingen getrokken (niet ver van Halle), waar Wim zijn jongste broer woont.
We gaven onze kado's aan zijn ouders...een deken voor zijn ma met 'liefste mama' op en een schattige beer en chocolatjes...een stereo met CD-speler voor zijne pa (gekregen van Ben en Robby, want we vonden de juiste maat niet voor op zijn schouwmantel te zetten en zij hadden die nog staan...lief van hen, hé!) en hondenkoekjes plus bijtring voor Tuur, hun hondje.
Ze waren er echt blij mee.
Raymond had het al geraden, omdat Wim de maat van zijn schouwmantel had gevraagd...slim hé !
Foto1: Raymond, Wim zijne pa
Foto2: Wim zijn ma, Marie-Louise
Foto4: Wim zijn oudste broer Patrick met Mimi en Brenda
Foto5: Mijn boys met Martin en Arnould



Arnould (hun oudste zoon) kreeg préé en de voetbal-fotolijst waren we naar stonden te kijken, toen ik met mijn grote handtas die vaas tegen de stenen sloeg...en dat verhaal werd er natuurlijk bijverteld
We waren wel een half uurtje later, omdat we bijna niet uit ons bed geraakten, na het ochtenduur (4u) van de avond ervoor.
We moesten er om 13u30 zijn en 't is ook een klein uurtje rijden.
Wim zijn ouders laten altijd een traitteur komen, maar de soep was door Dirk zijn vrouw gemaakt.
Dirk diende op en dat ging zonder problemen.
Niet moeilijk...hij heeft een opleiding van kok genoten in een hotelschool.
Hij oefent de job wel niet uit.
Wim heeft ook in een hotelschool gezeten, maar hij volgde de opleiding slager en voert de job uit.
We aten lekkere soep en een heerlijk voorgerecht met een héle lekkere hoofdschotel.



Patrick, Wim en Dirk roken alledrie, maar geen van hen waar hun vader bij is.
De vrouwen roken ook alledrie...ikke, Catherine en Mimi, maar wij gingen naar buiten, zenne en hadden veel plezier.
We zijn tot na 20u gebleven en het was een plezante dag.

We hebben kerstavond bij make thuis gevierd en haar vriend Roger was er ook bij...ik noem hem Roger...op zijn Engels uitgesproken.
Ik was dan pas om 15u30 thuis van mijn werk en we moesten om 17u in Puivelde zijn, om groenten te helpen snijden...dat was nip, want de boys en Wim hadden zich nog niet eens gewassen...mannen hé, die denken dat ze de tijd van de wereld hebben...en op wie moet je dan wachten???...juist!
Ik gaf make haar kado...een trap met kerstman aan en versieringen...en voor Roger een kadobon van de colruyt om films mee te kopen.
Omdat ik op 1 januari de laten heb.
Mooie foto, hé...van klein naar groot
De tweede foto is mijnen oudsten Giovanni met mijn broer zijnen oudsten Robbe



Een uurtje later kwam de rest van ons gezelschap binnen gewaaid...mijn broer Joeri met zijn vrouw katia en de boys Robbe en Tibo...mijn tante Ingrid en nonkel Danny en mijn tante's zus Vivianne...en die zussen zijn echte lachebekjes...ge moet gewoon meelachen als die lachen.
We dronken eerst een aperitiefje en dan gingen we aan tafel.
Eerst soep die mijn schoonzus had gemaakt en die was zo lekker, dat ik drie borden op had.
Ik had dan bijna geen plek meer voor de gourmetschotels en groenten, zeg!
Foto 2 is Tibo, mijn broer zijn jongste zoon
Foto 4 is make en Vivianne



Na het eten speelden we een spelletje.
Iedereen had 4 pakjes per persoon gekocht van hoogstens 5 euro (Ik en Katia iets meer voor onze boys die ook meededen)
Eerst moesten we een zes smijten met de teerlingen, om een pakske te mogen pakken, dat open te mogen doen en voor ons te mogen zetten.
Maar dan was dat nog niet van ons!
Ik had 3 pakskes voor me staan, mijn schoonzus zeker 8 en Roger had na een héle poos eindelijk zijn eerste pakske...een lat chocolat.
Foto 1 is Wim en mijn tante Ingrid
Foto 2 Roger en mijn broer
Foto 4 ik en mijn schoonzus
Foto 6, Roger is content met zijn stuk chocolat



Als de pakskes waren uitgepakt, moesten we een één smijten, om een papierke te trekken en een opdracht uit te voeren.
Foto 1 broer en zus die zich van plaats verzetten
Foto 2 moeder en zoon



Soms was dat een mispoes...soms mochten we een pakske pakken en onder onze stoel leggen...maar soms moesten we omruilen van plaats of enkele plaatsen opschuiven, en dan waren we de pakskes die voor ons lagen kwijt...spannend, zenne!
Soms was dat een kartonneke waar ge aan moest trekken, waar dan confettie uit kwam gespoten.
Soms was dat een onozel pakske...een stuk zeep in penisvorm of in trofee-vorm (en wij wonnen die, vaneigest )
Soms was dat iets nuttigs zoals een piellamp, die ik kan gebruiken om de huisnummers te kunnen zien in het donker.
Soms was dat om iets lekkers mee te kunnen maken, zoals een kommeke om een kaarske onder te zetten en chocolat te laten smelten.
Soms was dat iets in de kerstsfeer...soms in de eetsfeer, zoals de 3 pakken senseopatjes...een miskoop van mijn broer, want ze hebben gene senseo
Wij hadden ons viertjes toch een heleboel pakskes verzamelt.
Ik had mijn piellamp en marnick zijn vergrootglas en chocolattesmelter.
Giovanni had de map die hij graag wilde hebben, en de confettiebuis...die kreeg hij op 't einde van mijn broer...en wij dan allemaal naar buiten om die confettie te laten vliegen op de straat.



Dan aten we een stuk ijstaart of een kerststronk met een tas koffie...zalig!
Mijn nonkel en mijn broer hadden een tikske te veel op, maar hadden gelukkig hun Bobetteke mee, die hen veilig naar huis brachten.
Thuisgekomen de foto's nog bekeken en om 4u in mijn bed, zeg!
Maar het was de moeite waard...zoooo plezant

We zijn dit weekend bijna niet thuis geweest.
Wim moest zaterdag een halve dag gaan werken...héél soms werken ze ook in een weekend.
Ik trok naar de winkels, omdat Ben en Robby een knappe kerstvaas hadden meegebracht, ging ik ook naar iets zien...een kerstman voor den Ben en een paspopje om juwelen aan op te hangen voor ons Robby.
We vertrokken dan naar oostende om een weekendje bij hen te blijven logeren.
We namen eerst wat kerstsfeerfoto's met vooral ons 'miss Robertina' (nu zonder rode pruik ) als fotomodel...en 't was precies of ze dat al jàààren deed...een natuurtalent, zeg nu zelf!



We kregen een taske koffie bij onze vrienden, met een klein glaasje koffielikeur bij, en dat smaakte, zeg!
Dan zijn we naar Ravelingen getrokken, waar we eerst in de bar iets dronken, een aperitiefje, ik dronk een ammarettoke on the icerocks!
Het restaurant was helemaal boven op ik peis 't negende verdiep...en daar had je een fantastisch mooi uitzicht op oostende en omstreken.
Spijtig dat het donker was, dan zouden we er foto's van kunnen trekken hebben...enfin, we hebben het toch geprobeert, maar tja...glas en donker, dat gaat niet, hé!
We aten eerst een voorgerecht en dat was echt jammie...een lauw slaatje met scampie's in een speciaal sausje.
Als hoofdschotel had ik steak champignonsaus genomen met frietjes...ook om je vingers af te likken, zo lekker!



Ik had geld genoeg meegepakt, maar we mochten van Ben niet betalen...hij trakteerde, zeg!
Wij hadden de vorige keer getrakteerd, maar dat was speciaal voor hun verjaardag!
We dronken nog een taske koffie in de bar, maar er werd muziek gerdaaid en nogal luid, dus waren we weg naar een ander cafeetje...eentje dat we dankzij Ben en Robby al héél goed kennen...daar nemen ze ons altijd mee naartoe.
Ik bestelde een ammaretto, om in dezelfde trant voort te doen, maar de vriend van Rudy had mij verkeerd verstaan, of zijne vriend Ronnie had het verkeerde gegeven...die amaretto zag ineens beigebruin...was dat toch wel bailys, zeker!
Geen probleem...dat drink ik ook...en nog enen...en nog enen...en nog enen...en zelfs nOg enen... ...dat smaakte zo goed, hé!
Niks van gevoeld...misschien wat teveel ijsblokskes in gedaan, 'k weet het niet...ofwel kan ik er nogal goed tegen...en 'k moest nu niet rijden, hé!
Ze hebben daar ook veel keuze in het bier en daar hebben Wim en Robby van genoten...Ben noemde die avond Bob.
We hebben veel herinneringen opgehaald en veel gelachen.
Ik ken Robby al 8 jaar en zij was er bij toen ik Wim leerde kennen.
Die avond zo'n 5 jaar geleden, zijn ik en Robby tot 14u uitgegaan en Wim dacht al niets met mij te beginnen, omdat wij zo'n uitgaanders waren.
Maar dat was eens een uitzondering, want anders waren we altijd voor 11u thuis
Wim had al geslapen en gaan fietsen met de wielerclub waar hij toen lid van was.
Hij noemde haar een 'levenslustige dame'...zal nog niet...ik ben ook met meisjes van 18 jaar uitgegaan tijdens mijn studie's verpleging, terwijl ik al dertig was, maar die waren al rap moe en ook rap naar huis. Maar Robby niet, zenne en ze was dan toch ook al 53 jaar, hé!...en dan van 's morgensvroeg wakker zijn en uitgaan tot 14u...
Ben wilde niet dat wij alles betaalden, maar wij wilden niets aanpakken, want hij had al genoeg getrakteerd.
Maar niksvan...dan maar als préé voor de jongens gegeven voor hun Nieuwjaar...en die waren daar superblij mee!
We hebben terug op 't appartement zitten tetteren tot bijna 4u.
De volgende dag aten we boterkoeken en namen we foto's van een klein kerstvrouwtje...Bijoux.



We zijn dan naar de kerstmarkt gegaan, op onze koop en in een winkelgallerij waar een reuzekerstboom staat.

 

We moesten onze voeten laten opwarmen in een gezellig cafeetje, want die waren bevroren.
We zijn ook naar het stadspark getrokken waar mooie kerstversieringen hingen, echt prachtig!
Het uurwerk was versierd en er hing een grote luster boven het meer.



Dan begon mijn digi te mankeren en dat was niet de eerste keer.
Ik en Giovanni hadden de lens al eens uit mekaar gevezen, omdat er vuil tussen zat, maar ge kunt daar moeilijk aan.
Toch werktte hij terug en dan ineens nu altijd maar uitvallen.
Ik stak er andere batterijen in en 't was gedaan...die konden zeker niet tegen de kou...was wel ambetant!
Ik heb toch ook nog het mooi versierde casino kunnen fotograferen en een soort fontein.



We kregen nog een hoop films en boeken mee om te lenen en dan reden we om de boys naar Denderbelle...in de dichte mist, je kon maar 50 meter ver kijken!
Ik was blij dat Wim reed, aaaaaamai!
Het was weer een supertof...keigoe...megaplezant weekend...we hebben ervan genoten!!!!!!

We hebben het hier al ENORM druk gehad.
Eerst een druk weekend, we zijn gewoon niet thuis geweest.
We zijn een weekend bij onze goede vrienden Ben en Robby (romx46) blijven logeren...foto's en verslag volgen later.
We hebben geen kerstverlof...Wim was wel gisteren en vandaag thuis.
Ik enkel vandaag en morgen is het weer een werkdag voor ons.
Donderdag heb ik misschien sjans...omdat ik en mijn hoofdvepleegster allebei dezelfde toer hadden.
Ik heb meer overuren dan haar, dus mag ik thuisblijven, maar ik sta van eerste wacht.
Gisteren kerstavond bij make gevierd...foto's komen ook later.
En vandaag kerst bij Wim zijn broer...ook deze foto's volgen later.
Jullie zien het...ik sta ongelooflijk achter op mijn blog...met mijn artikels en mijn blogbezoekjes.
Ik vraag alleen...heb geduld met mij.
En bedankt voor de mooie e-mails...echt plezant!
Via deze weg wensen we jullie

PRETTIGE KERSTDAGEN!!!!!

vanwege mij...Wim, Giovanni en Marnick!

Ook weer een mooi dier in Le monde Sauvage...getrokken tijdens de roofvogelshow.

Ik had geen sjans vandaag...hélemaal geen lucky day!
Ik moest volledig omrijden te Moerbeke-Waas en de oorzaak was een groot accident.
Moerbeke is in twee gesneden door de expresweg en ik moest aan de andere kant zijn.
Ook de expresweg was via de Kruisstraat niet meer te bereiken.
Ik had wel sjans dat ik mijne weg nogal goed ken en ik geraakte zonder omleidingsborden ter bestemming (waren nergens te bespeuren)
Er stonden twee agenten aan de afsluiting, maar ik had het al via de radio vernomen.
Het weer viel niet mee...het was wel niet glad...dat had ik al getest door hard te remmen.
Toch begon ik ineens in een bocht een kleine 'break-dance' te doen.
Ik kon mijn autootje recht houden door wat bij te sturen...dus sjans dat ik niet uit de bocht vloog, hé!
Na het werk ging ik met Wim naar de Euroshop om kerstgeschenkjes voor zijn ouders en petekindje (zoontje van zijn jongste broer)
We waren naar de voetbalkado's aan't zien voor een kleinigheidje, om dat samen met zijn pré af te geven...met die grote sjacoche die ik van een patiënte kreeg (ik kreeg er al 4 in totaal) en ik keer mij om alles beter te bekijken.
Ik hoor ineens...KABOEM...ergens in de winkel, maar wel dichtbij...en ik had eerst niet door dat ik de veroorzaakster was van het lawijt...een vaas op staander tegen de stenen!
Ikke met schaamrood tot achter mij oren, want ik was ineens het 'toppunt van aandacht'
Een gast kwam de scherven opvegen, maar riep er iemand bij, want het was niet zijne gang!
Ik keek naar het prijskaartje...zo'n 22 euro...en verwachte mij al aan een rekening!
Die dame was wat boos, dat zag je "je moet wat voorzichtiger zijn, hé madammeke" na mijnen uitleg van mijn grote sjacoche...ze verdween...wij bleven wachten op die rekening...en die kwam niet...had ik sjans, zeg!
Maar wacht eens efkes...drie keer sjans...en scherven brengen geluk!!!!!!!!!
Nu liep ik al zeker 3 dagen met 2 win for life's in mijn grote sjacoche en ik had die nog niet eens afgekrast.
Ik ben daarjust rap mee begonnen zie en wat peisde?

NIETS...NOPPE...RIEN DE KNOTS...NON DE BOTTEN!

Pfff en ikke maar denken dat die 'notsoluckyday' toch eerder een lucky day was!
'k Had ze beter laten zitten waar ze zaten, zenne!
Amai!

Dit is het vervolg van de Bazel-Foto's.
Ik was met de boys wel al eens in het kasteel en rondom geweest, maar dan waren we niet zo ver gegaan en nu was dit brugje met hekske een ontdekking...en een foto-nemen waard.
Ik ga soms op fototocht en denk dan "wat moet ik nu fotograferen...geen paddestoelen meer te zien, geen bijtjes, geen bloemen...niets anders dan afgevallen bladeren" en dan begon het nog te regen ook.
Maar toen ik tussen de struiken zat, zag ik de ene geschikte fotoshoot naar de andere...en zie hier het resultaat...ikke die niet meer weet wat te fotograferen ...tis toch weeral een reeks geworden van een 18-tal foto's, hé!
Gisteren zijn ik en Giovanni, die vrij was door zijn examenperiode, naar 'Dancing on ice' gaan zien en ik heb dan weer foto's genomen...maar daarover meer als ik de foto's op mijn blogske zet.

Ik heb feitelijk iets verzwegen van zondag...ik heb namelijk iemand gezien die ik feitelijk niet mocht zien, omdat die persoon iets aan't doen was dat niet mocht.
Met andere woorden...ik heb haar betrapt...op vreemdgaan!
Ik zat dus met de boys in den Antus en ik herkende haar direkt...Robby...euh?
Wat doet zij hier? Ze zit toch in Oostende?
En wie zit daar bij haar?
Diene tovenaar die Harry Potter ook goed kent.
Hij zag dat ik hen betrapt had en wilde mij verblinden of zichzelf onzichtbaar maken door gebruik te maken van één of andere toverformule.
Die deed het duidelijk niet, want ik zag hem toch en trok een foto...tot zijn ongenoegen.
Ik denk dat het door den alcohol kwam dat die formule niet werktte...de tafel stond vol lege wijnglazen.
Robby deed alsof haar neus bloedde...zij dacht waarschijnlijk dat ik haar minnaar niet zag...pech voor haar...ik zag hem toch!
Hoe moet ik dat nu aan haar ventje Ben gaan zeggen, de zaterdag dat eraan komt!
Ik zal het zéér voorzichtig moeten doen.
Nu krijgt hij geen schoon roos sjacohke, maar de ontrouw van zijn vrouw op zijne schoot geworpen...de arme ziel!

( 'k Heb weer met een programmake van Cyber_omatje zitten spelen)