Ik vroeg in een vorig artikel "moet er nog zand zijn?" Het antwoord was "ja". De goden hebben mij aanhoort...haha...banee, 't waren de goden niet, 't was den aannemer, onze metser die zijn werf-eletriekkast kwam halen en zei dat ze op andere verkavelingen de funderingen aan't graven waren. Hij zei "ik denk dat er voor iedere klant nog wel 3 kamions zand zijn, gratis zoals de vorige keer." Ik zei "o maar dat is héél goed, we hebben nog veel nodig. Dat mogen zelfs 4 kamions zijn ook." "Ik zal er voor zorgen!" zei hij al lachend en ik dacht 'ojee, ik ben precies wat stout geweest, ik krijg zand en ik vraag naar nog meer!' Heeft die daar toch wel voor gezorgd ook, zeker...haha.
Dit is de hond van één van mijn patiënten, samen met twee nesten kittens, 4 al enkele weekjes jong, 2 pas één dagje. Telkens er één van hun poezen kittens heeft, zorgt ook hun hond voor hen, hij wast ze, legt ze terug op hun plaats, speelt met ze. Zo'n taferelen zie je nog bij dieren, leven als kat en hond, zegt men dan. Dat spreekwoord gaat hier toch niet op, zenne! Bij de mensen dikwijls wel, het verdelen in kampen, de achterklap, de jaloezie, nijd, onverdraagzaamheid, ook te zien in Bloggenland. Toch zijn er ook nog mensen met dezelfde kenmerken als deze lieve dieren, Jean en Betty, Patrick en Roos, en vele anderen die hun huis open zetten om de vele binnengebrachte spullen te wassen en te strijken, Frieda zelfs ondanks lichamelijke en pijnlijke ongemakken. En al de mensen die zich hebben ingezet om deze spullen te vergaren...die mensen verdienen een DIKKE PLUIM! Ik kijk al uit naar morgen, om deze lieve mensen te kunnen ontmoeten, en om sommigen weer terug te zien. TOT MORGEN!
Gisteravond in 'koppen' gezien, toerisme te Tjernobyl ongeveer 20 jaar na de ramp. Zijn die mensen nu helemaal ZOT geworden of is het nu echt om de kick te doen...de echte 'ramptoeristen' die zich verkneukelen om het leed van anderen. Sensatiezoekers...ik kan er niet bij! In de reportage werden enkele Duitse toeristen gevolgd op hun rondreis te tjernobyl en omgeving. Rondom de kerncentrale is een sarcofaag gebouwd en men meet daar nog steeds een hoge hoeveelheid radio-activiteit. De waarden liggen rond de 92, normaal mag het maar rond de 28 zijn. Ze lieten prepiat zien, een spookstad. Een ijzeren kerkhof met machines, waar ze zelfs een waarde meten dat heel dicht bij de dodelijke waarde komt, en dat is rond de 700. De toeristen krijgen een warme maal opgediend, weliswaar bereidt met voedingswaren van buiten Tjernobyl. De dame die daar werkt zei dat ze er al zoveel jaren werkt (15 jaar, dacht ik) omdat de verdiensten hoog liggen, het dubbele tot 3-dubbele van een normaal maandloon, tussen de 200 en 400. Toch wonen er nog redelijk wat mensen in de omgeving van de kerncentrale, mensen die heimwee kregen naar hun verlaten huisje. Wat kost dit grapje...een dagtoer kost zo'n 300 per dag. Dat men zoiets zelfs DURFT doen, dat versta ik gewoon niet! Zijn die mensen dan niet slimmer? Er is wel steevast controle van het bestralingsgehalte van de toeristen. daar staat die gids op, je bent er vet mee als die boven het toelaatbare blijkt te zijn. JAWATTE!
Eén van de daders van de roofmoord op de 17-jarige Joe Van Holsbeeck, is opgepakt. Een 16-jarige Pool die herkend is door zijn schooldirecteur. de moordenaar zelf is spoorloos, die vogel is natuurlijk al lang gaan vliegen, terug naar polen. Ik hoop echt dat ze hem vinden, dat uitschot hoort niet vrij te zijn. Er wordt heel wat aandacht geschonken aan deze zaak, maar wat gebeurt er met de andere ouders en familieleden van vermoorde kinderen? Enkele weken geleden ging het ook over een moord tussen leeftijdsgenoten, dan ging het over een GSM. Ik vind dat ook die zaken en aan die mensen de nodige aandacht moet worden gegeven! Zij staan dikwijls in de kou...in de grote vergeethoek van het 'o zo mooie' belgië! Ik leef met die mensen mee en ook met de ouders en de broer van Joe! Ik tekende de petitie. STERKTE
Tekst hieronder van Patrick Vincken: zie blog opapat.
Verleden jaar heb ik via internet de organisatie "Belgen in nood" leren kennen via het internet.
Deze organisatie wordt geleid door een Belgisch koppel in de streek rond Bordeaux.
Hun doelstelling is om verarmde Belgen te helpen aan de nodige dagelijkse voorzieningen, zoals kleren, toiletgerief, eten, betalingen voor verwarming enz..
Hoe geraken er nu Belgen in nood in Frankrijk?
Meestal zijn het mensen die met de beste bedoelingen hun kans wagen om de een of andere zaak op te starten, de meeste slagen er gelukkig ook in, maar een aantal ervan falen, met alle gevolgen van dien. In Frankrijk kan men véél gemakkelijker geld lenen om een zaak te beginnen als in België, maar bij faling zijn ze dan ook meedogenloos, net die mensen komen in de armoede, velen verstoten door familie, anderen durven of kunnen voorlopig niet terug.
Roos en ikzelf hebben in december 2005 het initiatief genomen om, met een wagen vol met kleren, die organisatie ter plaatse te bezoeken.
Wij hebben daar een vriendelijk koppel leren kennen die zich al 19 jaar inzet voor die schrijnende gevallen. Dan pas begrepen wij hoe het er daar écht aan toe gaat.
Er bestaan daar ook organisaties die zich bezig houden met arme mensen, net zoals hier in België, maar met dat verschil dat buitenlanders (ook Belgen dus) pas op de tweede rij staan voor hulp, wat in de praktijk zoveel betekent als niets, het chauvinisme van een Fransman kennende. XML:NAMESPACE PREFIX = O />
Tekst van Patrick Vincke. Bedankt voor deze tekst.
Ja, lana bleek toch zieker te zijn dan ik dacht. Die meiden bakten er niks van, dus ben ik na een foontje van Lana meteen ter hulp gesneld. Ik had hem gevraagd om het geheim te houden, maar dat was zonder INGRID gerekend. Zij stond met haar digitje paraat om het op papier te vereeuwigen en pronkt er nu mee op haar blog. Ik dacht dat zij al lang terug naar Nederland was, maar nee, ze had mij beet genomen. Ik zal moeten opletten einde mei, want dan gaat ze weer een stiekeme foto komen nemen op den bouw, heeft ze me al vertelt. Ja maat, gelukkig dat de massage juist achter de rug was (of was het aan de rug) want dat zou pas een fotoke geweest zijn, is 't niet! Haha!
Moe zijn en toch mijn bed niet in geraken...'t is erg! Maar alléé, dit nachtuiltje gaat nu naar haar bedje toe. Slaap zacht en droom zoet! Dromen zijn niet altijd bedrog...
Op de Parking "Daikin Europe" , Zandvoordestraat 300, 8400 Oostende, zal er tussen 9 uur en 14 uur een permanente dienst aanwezig zijn waar men kledij en spullen kan afleveren.
De Caminonette, (met franse nummerplaat) die de spullen inzamelt is een witte huurwagen waarop in grote groene letters "Europcar" staat geschreven.
In het Cursaal zelf is er een plaatsje voorzien waar u bij mij terecht kan om verdere inlichtingen en informatie over "Belgen in Nood".
Wij hopen u met velen te mogen verwelkomen en wensen u alvast een gezellige dag tijdens de vijfjarige viering van het SeniorenNet.
Met vriendelijke groeten Jean Frederik Peeters De voorzitter "Belgen in Nood"
OPMERKING Mensen die per spoor rijden, of niet naar Oostende komen, kunnen desgewenst kledij en spullen binnendragen op volgende adressen :
Onze bijzondere dank aan deze mensen voor de vele getrooste inspanningen en vrijwillige medewerking.
Eveneens onze dank aan de vele bloggers die regelmatig onze berichtgeving op hun blog plaatste.
Evenzo onze dank aan het Seniorennet voor hun bereidwillige medewerking.
Tenslotte een woordje van hartelijke dank aan de mensen die zo menslievend waren een storting te doen voor hen, die dank zei deze vriendelijke hulp weer hoop krijgen.
Met speciale dank aan:
- Patrick Vincke en zijn vrouw Roosje, die zich samen reeds maanden lang onvoorwaardelijk en belangloos inzetten voor "Belgen in Nood".
- Frieda De Meester, die ondanks pijnlijke lichamelijke hinder zich reeds weken lang belangloos en kosteloos inzet bij het wassen, plassen en strijken van alle binnengebrachte kledij.
- Ria Jorissen, die zich steeds onbaatzuchtig ten dienste stelt van de vereniging.
- Magda Kennis, die het vrijwillig op haar nam inzameling te houden bij scholen en handelaars.
- Jenny Speelster, voor haar toewijding, bijdragen en bemoediging onder alle omstandigheden.
- Voor alle mensen en bloggers, die van dichtbij of veraf hun steentje bijdroegen op hun respectievelijke blog's, of langs andere wegen.
Jullie zien het, ik heb niet gelogen, hé! En ik deed dat wel graag. Ook het feit dat we dan later kunnen zeggen, als we samen in ons bad zitten bijvoorbeeld, "hier hebben wij alles opgevoegd, weet je dat nog?" En tijdens de uren dat wij gewerkt hebben, kon mijn broer ondertussen iets anders doen. De tijd begint te dringen, we zijn bijna eind april, we hebben nog maar een 5-tal weken meer, hé!
Wim en mijn broer waren al sinds deze morgend op den bouw aan 't werk. Ik wachtte thuis op mijn ex-man die de boys kwam halen voor het weekend en hij was weeral laat. Ik bracht de werkmannen dan een pakske friet en ik heb ook een handje helpen toesteken. Mijn broer plaatste de plinten in de living, inkom en WC. Wim was de badkamertegels aan 't opvoegen. Ik heb zijn taak verder overgenomen en hij kuistte de tegels af. Ik was blijkbaar sneller en dan ging het goed vooruit. Anders zou Wim deze week nog verder moeten doen hebben, nu is hij daar vanaf. Maar vermoeiend, zeg! En morgen ben ik zo stijf als een krab, denk ik...amai! Da's dan weeral iets dat gedaan is. De plinten in de keuken en aan den trap, die zijn nog niet gedaan, maar het is beter om eerst keuken en trap te laten plaatsen en dan pas de plinten. Mijn broer komt vandeweek nog eens op een avond af om de venstertabletten in de kamers en aan het rond venster af te werken, en volgende week zaterdag (terwijl wij in Oostende zitten) gaat hij de badkamer vloeren. Daar kijk ik echt al naar uit!
Wauw, ik heb een mooie karikatuur gevonden van mijn naamgenote Sandra Bullock. Ik vraag mij wel af, hoe zou een karikatuur van mij eruit zien? Ik hoop dat het in ieder geval mooier zou zijn dan de misvormde foto's op Opapat zijn blog. Daar had ik een buil op mijn hoofd en van die scheve ogen. En ook knapper dan de karikaturen op het blog van Joeltje, die heeft er veel van de Stones, Bowie en nog bekende artiesten. Niet dat ik een artieste ben, maar toch...ik vraag het mij af...haha.
Prettig weekend iedereen! Geniet van het zonnetje!
Zaterdag komt mijn broer de badkamer afwerken en misschien al plinten plaatsen. GROOT NIEUWS: Op 11 en 12 mei wordt onze keuken geplaatst. We kijken er al naar uit!
Op het strand lopen wij hand in hand de rotsen zijn bruin, de lucht is blauw maar als ik jou zie val ik flauw Jij bent mijn tortelduifje en je bent zo zoet als een druifje Jij bent van mij en ik ben van jou ik hou erg veel van jou!
Mijn toertje wordt alsmaar drukker en de avonden ook. Er kwamen 3 koppels naar ons huurhuis kijken en 2 zijn er nu al geïnteresseerd. Ik hoop echt dat we er vanaf zijn, al die mensen in ons huis. Die man van het woonbureau was er wel altijd bij en hij ging met de mensen rond. Dat viel nog mee, want dat is hier een belle-etage met veel trappen...
Ik moest ook naar het oudercontact van mijn oudste zoon. Hij heeft een waarschuwing voor aardrijkskunde van vorig schooljaar en nu ziet dat er niet veel beter uit. Maar hij kan er blijkbaar nog iets aan doen, ik hoop het! Op zijn andere vakken is hij over de hele lijn verbeterd, dus op hoop van zegen mag hij naar het derde jaar. Hij wil in ieder geval in de technische richting blijven, al moet hij daar zijn jaar voor overdoen. Hij wil geen gewone electriciën worden die eletriek in de huizen plaatst, maar dan mag hij geen beroeps volgen. Hij wil iets met chips doen, die leren maken, zo legde hij dat toch uit. Hij moet daar zijn goesting maar mee doen en zijn hart volgen. Morgen is hij jarig, al 14 jaar, zeg!
Een lieve oudere dame bij de dokter. "Meneer den prrrrot dokteur, ik heb een prrrrrot probleem en ik weet niet prrrrrrrot wat ik er tegen moet prrrrrrrot doen prrrot" "Euh...zeg het maar, madammeke." "Awel meneer den prrot dokteur, elke keer dat ik maar iets prrrot doe, dan laat ik een prrrot scheet." "Euh ja, kleed u maar eens uit en leg u maar op deze bank neer, dan zal ik eens kijken wat er scheelt." De dame begint zich uit te kleden...haar bloes...prrrot...prrrot...prrrrrot...prrrrot. Haar rok...prrrrot...prrrrrrot...prrrrrrrrrot. Haar BH...prot...prrrrrrrot...prrrrrrrrrrot. Haar onderbroek...prrrrot...prrrrot...prrrrrrrrrrt...prot Ze gaat op de bank zitten...prrrrot...prrrrrrot...ze heft haar één been omhoog...prrrrrrrrot...prrrrrrrrot...prot...prot...haar ander been...prrrrrrot...prot...ze legt zich neer...prrrrrrrrrrrrot...prrrrrrrrrrot. De dokter gaat naar het raam en neemt een grote ijzeren stok met een haak aan. De vrouw in paniek "m...meneer den prrrrrot...prot...dokteur...prot...ge gaat mij toch geen...prrrrrrrrrrrrrrrrot...zeer doen, zeker...prot...hé!" "Maar nee, madammeken. Ik ga gewoon dat hoog raam open zetten."
Jaja, ondertussen zitten we ook daar mee opgescheept. We hadden een afspraak met de huisbazin en haar 'manusje-van-alles' die naar de oven kwamen kijken. Ik heb een ovenglas van ma haar vroegere oven kunnen recuperen en die man nam het mee, het glas is een 3 mm te groot aan de bovenkant, maar het zou daar toch mee kunnen worden opgelost. Mijn huisbazin stelde mij voor om anders een nieuwe oven te laten plaatsen en de kosten te verdelen. Watte??? Die oven is niet kapot, het is enkel het glas en dat nadat ik haar zei dat wij zelfs DAT niet moeten betalen, of hooguit 25. Mijn verzekeringsagent kon er niet bij aanwezig zijn, maar hij had mij wel instructie's gegeven. We betalen al 'mogelijke slijtage' met het huishuur. De schade moet ook evenredig zijn met de nieuwwaarde van het goed. Indien de oven nieuw zou zijn, dan zouden wij dat zeker moeten betalen, maar vermits de oven erg oud is en feitelijk geen waarde meer heeft, ook al omdat er geen onderdelen meer van te vinden zijn, moeten wij zero betalen. De huisbazin was hiermee niet akkoord en met dit, kan ik haar toch wel een beetje volgen. Ik mocht mij niet laten doen, zei mijn verzekeringsagent en haar desnoods zijn telefoonnummer geven, hetgeen ik ook heb gedaan. De kapotte kookplaat is te wijten aan slijtage en dat gaf ze toch toe, dat zal zij bekostigen. Zelfs ook de scheefhangende (reeds door ons versterkte) keukendeur en houten steunplaat van de ijskast, gaat zij laten maken en betalen. Dat is het eerlijkst. Maar je ziet de keuken nu zelf, is dat niet eerder een keuken uit de jaren '60-'70? Die is ouder dan 20 jaar, niet? Een nieuwe huurder, vonden ze nog niet. Gisteren kwam er een koppel kijken, voor morgen zijn er weer 3 afspraken gemaakt, dus al 9 geïnteresseerden in totaal en één afspraak die niet kwam opdagen.
Als je het nieuws volgt, dan zou je nog geloven dat de jeugd van tegenwoordig geen enkele goede manieren meer hebben. Dat ze enkel nog in staat zijn om zinloos geweld te gebruiken tegen andere jongeren...vechten...mekaar neersteken...je hoort precies niks anders meer. Het is echt niet meer gewoon, je zou je kinderen in hun kamer opsluiten met hun MP3-speler, doodsangsten uitstaan wanneer zij vragen "mams, ik wil uitgaan!" Het gevaar schuilt om de hoek, in een druk station tijdens de spitsuren, je kind is zelfs daar niet meer veilig. Het is al dikwijls uitgetest, een koppel dat deed alsof zij ruzie hadden...een vrouw die deed alsof zij werd aangerandt...en geen enkele mens die daar op reageerde. Kijken...ja...maar helpen? ERG! gelukkig zijn er nog wel goede jongeren tussen hen en mogen we ze niet allemaal over dezelfde kam scheren. Neem nu mijn oudste zoon, die nu momenteel in zijn moeilijke puberjaren zit, tegendraads tot en met, niks is goed, altijd zijn zin willen doen, het laatste woord willen hebben en nooit content. Maar langs de andere kant...een schat van een jongen die graag knuffelt, voor zijn gevoelens kan uitkomen "mama ik zie je graag!", die een groot hart heeft voor dieren, ook voor kleine kindjes waar hij een magnetische aantrekkingskracht op blijkt te hebben. EN super behulpzaam voor oudere mensen of mensen met een handicap. Vorig jaar hielp hij een bejaarde vrouw die met haar fiets was gevallen...hij maakte zich boos, want niemand (volwassenen nota bene) die naar de dame omkeken of haar hielpen. Hij ging samen met Wim gaan winkelen deze avond. Bij ons op de hoek staat een groot hekken aan een Italiaans restaurant in aanbouw. Een blinde dame kon haar weg niet goed vinden, om het hekken heen. Giovanni zag dat en hielp haar weer op het voetpad. Is dat niet LIEF!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Gisteravond in 'koppen' gezien, toerisme te Tjernobyl ongeveer 20 jaar na de ramp.
Eén van de daders van de roofmoord op de 17-jarige Joe Van Holsbeeck, is opgepakt.
Mijn toertje wordt alsmaar drukker en de avonden ook.
Eentje om levendig te vertellen!
Als je het nieuws volgt, dan zou je nog geloven dat de jeugd van tegenwoordig geen enkele goede manieren meer hebben.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
