Vanaf volgende week kan je meedoen aan een wedstrijd bij Q-music.
Ik weet niet wat je moet doen, maar ik weet wél wat je kan winnen.
Q-music betaalt je huis af en ze gaan tot 150000 euro!!!!!!!!!!!
Wij moeten nog 29 jaar en 1 maand afbetalen...WIJ GAAN MEEDOEN, zenne...dat verstaat ge wel, zeker hé!


Dit is in de beginperiode, de funderingen lagen er en wij content!
Romxke en haar ventje Ben kwamen ook kijken.
Van een 'wijk' was er toen nog niet veel sprake...maar huizen dat er bijgekomen zijn op dat jaar tijd...niet te doen, jong!

Wim is een ganse week thuis en is vandaag zijne pa gaan halen.
Hij en Raymond hebben de rolluik-kappen geverfd.
Met een primer, we weten nog niet welke kleuren we gaan nemen, da's een zorg voor later.


Raymond zei "k' Verschiet ervan dat ze hare codak nog niet gepakt heeft"...dat moest hij juist zeggen, hé!
Ik mijn toestelletje genomen en dat moment vereeuwigd.

Ha...ik heb mijn haren laten kleuren...en ik heb het geweten...zeker weten...de gevolgen dan toch...
'Mooi willen zijn doet zeer'...awel, da's bij mij zo het geval.
Wat had ik gezegd?
Hopelijk nu geen rode ballon?
Ik was geen ballon, geen zwellingen, maar ik had een rood gezicht en ik ben s'avonds met 38,9 graden koorts in mijn bedje gekropen!
Ik had aan die coifeuse gevraagd om het anti-allergische product op men haar te doen "zit al in de verf", zei ze...ik geloof daar de ballen van!
Ik had nog nooit zoveel last gehad na een coiffeurebezoek, de vorige keer was dat door een doos kleurenchampoo van de winkel.
En zeggen dat ik vroeger mijn haren zelf mocht kleuren zonder er ook maar enige hinder van te ondervinden, zeg!
Ik moest gisteren gaan werken...en dat heb ik ook gedaan.
Eerdat ik mij ziek meld, moet ik al half dood liggen.
Met koorts en maagpijn bovenop aan mijn toertje begonnen.
De mensen hadden compassie met mij, enkele mannen stelde voor om zelf hun vrouwtje te wassen en ik zakte bijna door mijn benen.
ik had nog geen hap door mijn keel gekregen en rond 13 uur belde ik mijn hoofdverpleegster.
Ik zag het niet meer zitten om nog eens naar den bureau te komen en ben naar huis gegaan.
Mijn temperatuur was dan 37,7 en ik ben van 13u t/m 18u mijn bed in gegaan.
Dan heb ik mijn haar gewassen en eindelijk iets gegeten, met veel moeite.
Dat heeft mij deugd gedaan, want vandaag kon ik er weer tegenaan...enkel nog wat jeuk op mijn koppeke en wat maaglast.
Mijn collega's vonden het in ieder geval lachwekkend...

Ik ben na mijn toertje naar huis gegaan en niet naar den bureau, en dan ben ik EINDELIJK eens naar de coiffeur geraakt...en 't was nodig, zenne!
Ik was mijn haar al zo beu, hé!
Probleem is...mijn allergie aan kleurenchampoo's...remember? ?
Die kapster heeft wel meer olie bij de champoo gedaan en er zat een anti-allergisch product bij.
Die kleurenchampoo die ik de vorige keer gebruikte, had ik gekocht en dan mijn eigen haar gekleurd...ik zag er daarna uit als een rode ballon en ik zo naar mijn werk...de patiënten en de collega's...die me uitlachten, natuurlijk!
Nu gaat het toch goed...tot hiertoe toch!
Op hoop van zegen...nu sta ik redelijk mooi op de foto...morgen misschien ééntje met een rode kop... ...afwachten...

Bouwperikelen hebben we ook weeral...jongens toch!
Wij waren naar Zaventem onze binnendeuren gaan kiezen en de schrijnwerker zou die dan op maat bestellen...da's niet doorgegaan!
Reden: Ruzie gehad met die mannen in Zaventem, omdat andere klanten van hen 4 maanden op hun bestelde deuren moesten wachten en ze hun percent niet kregen.
Nu gaat de schrijnwerker donderdag bellen (is ne maat van Wim) om af te spreken, hij wil met ons naar een andere winkel.
Daar moeten we geen 7 weken wachten, dat gaat rapper...hopelijk heeft hij gelijk, zenne zeg!

Mijn jongens hebben zich geamuseerd deze avond.
Gio heeft een speelpark voor onze witte muisjes in mekaar gestoken.
Hij mag zijn huis wel eens kuisen, als je het mij vraagt, vinden jullie dat ook niet?

En ze hadden er dan nog muziek bij ook...een ceedeetje van Wim met muziek uit het jaar 1984 met Laura Brenigan (self control), Frankie goes to Hollywood (Relax), Nacht Und Nebel (Beats of love), Bronski Beat (Small town boy), Alphaville (Big in Japan) enz...ik was toen 16 jaar en mocht voor het eerst uitgaan...er kwamen ineens mooie herinneringen naar boven...plezante tijd!

Het is hier rustig...en ik geniet ervan!
Gisteren hebben we wat herfstfoto's genomen...onze vijver ( ) ligt vol met gouden bladeren en in het privébos achter ons (is niet het onze) zijn de bomen ook mooi gekleurd...prachtig gewoon.
Dus heb ik mijn vast fotomodel Marnick gevraagd om op die plek eens voor mij te poseren.

De boys waren wel eerst wild...vooral mijn fotomodel...jongens toch en ik kon er niet goed tegen.
Ze zijn dan een gezelschapsspelletje beginnen te spelen en ik nam er deze plezante foto van.

Gio deed ook mee, da's de pluchen hond die ik ooit zomaar van Giovanni kreeg...ja, hij kan ook echt lief zijn!
De schat kreeg pré om iets voor zichzelf te kopen en kocht mij deze hond.
Ik kon het mij niet laten om een deel bij te leggen, hetgeen hij niet wilde...maar met 'lichte dwang' hem toch kunnen overhalen
s'Avonds zijn we naar het schooltje geweest bij make in de straat.
Haar vriend Roger zijn kleinkinderen gaan er naar school en je kon a volonté mosselen of kip met friet eten.
Dat was samen met make (foto), Roger, diens andere dochter Mariska en vriend, die zijn ma, make's Broer Danny (foto) en zijn vrouw en haar zus Vivianne (metwie ik zo'n 13 jaar geleden een ballonvlucht deelde).
De kids profiteerden ervan en Marnick was zat...dronk een ganse fles witte wijn uit (grapje)

We waren thuis rond 23u30.
Omdat ik weer de fotograaf van dienst was en ik niet op de foto stond, heeft Marnick ook een foto van mij en Giovanni getrokken.

Het was een zeer geslaagde avond!
Vandaag luirikken we allemaal...'tIs zondag voor iets, hé!

Anno 1993 konden we weer een reisje maken.
We hadden ondertussen een gezinslid bij...Giovanni, die net 15 maandjes jong was.
Deze keer reden we niet met de auto, maar met een kamionet die was opgebouwd naar een mobilhome.
Daar kon Gio's reisbedje in staan, vlak achter ons, zodat ik hem in de gaten kon houden.
We waren niet ver van Parijs en Fontainebleu, maar reden door via Chalon (mooie bergstreek) en gingen in de regen gaan markten in Morestel.
We hadden een videocamera bij en ik filmde een meer in Paladru.
Een Fransman dacht dat ik zijn huis filmde en begon een uitleg te geven over de geschiedenis ervan, en ik maar filmen, hij hield niet meer op
Moeder en zoon in Aiguines.


We kwamen weer in Canyon Du Verdon
 
en het knappe Lac Du Saint Croix met zijn pittoreske stadje.
En daar zijn we toch een hele tijd blijven staan.
Wel op verschillende plaatsen aan het meer.

 
Met dat mobilhomeken vielen we wel serieus op bij de Fransen, ze kenden die nog van de films met Louis De Funés en zijn gandarmes
We reden daarna de kuststrook weer af...en dat was s'avonds...Cannes, St-Raphaël, St-Maxime, St-Tropéz...een héél andere sfeer dan enkele jaren terug toen we daar overdag waren, zenne!
Daar heb ik veel gefilmd.
In Ramatuelle ging ik om een brood en ik kon niet meer op 'blanc' komen, ik vroeg 'une wit pain'...ik kreeg er bijna 8 wit lijkt op huite, hé!
We kwamen in Port-Grimaud, het Franse Venetië

en daar deden we weer een rondvaarttochtje met een bootje, daar werd Giovanni zéér rustig van.
We trokken door Marseille en zaten niet zo ver van Monaco verwijderd, in het knappe Cornishgebergte.

We zagen opnieuw de aquaduct Pont-Du-Gard, waar wij aan Belgen enkele reistips gaven.
We reden naar Georges de l'Ardeche en kwamen in St-Martin, waar we wat gingen zwemmen.

Op zoek naar 'ons' balkonnetje, zagen we deze berg-steenbok of hoe dat mooie klimbeest ook noemt, dichter liet hij ons wel niet komen.
En 'ons' balkonnetje waar we 2 jaar terug kampeerden, vonden we ook direct.

En we zijn met Gio naar nog andere beestjes gaan kijken...préhistorische...maar GELUKKIG in polyester

We volgden Vallon Pont D'Arc en dat bleek de beroemde Ardechebrug te zijn...ook de bekende PRACHTIGE Ardechebocht hebben we gevonden.

We reden daarna naar Georges Du Tarn, ook bergstreek zoals Georges Du Verdon en in Ste-Enimie bleven we een tijdje.
Het was er prachtig...we gingen er zwemmen en wandelen in het mooie stadje.

Aan Lac De Salars hebben we ook liggen zonnen en gezwommen.
Aan Rodez hebben we ons wel misreden en daarna zaten we goed...Rocamadour stond ook op het reisprogramma.

Het stadje, het chateau en de bedevaartplaats.
Ik filmde daar veel, en dat kon.
Rony had een mobiele oplader gemaakt die we rijdend in de sigarettenaansteker staken en zo laadde dat ding op.
Ik had op de terugweg nog eens graag naar Fontainebleu geweest, dan kon ik Napoleon zijn paleis misschien filmen, maar de chauffeur wou niet mee...pfff!
Op de autostrade richting Lille hoorde ik iets ritselen...dat bleek de babykoets te zijn die loskwam...stond op ons dak vastgebonden...dat zou grote pech geweest zijn, hadden we die verloren, amai!
Er komen zeker nog reisverslagen...niet meer met mijn ex.
We kregen in augustus 1995 companie van Marnick en december 1997 nam ik de kids en de helft van de inboedel mee en was ik ribbedebie.
Een jaar later was de scheiding een feit en ik heb daar nog altijd géén spijt van!!!!!!!
Maar zoals in ieders leven...ook mooie tijden gekend...en die reizen zijn daar deel van.

Ik kom jullie een ZALIG en RUSTIG weekend wensen...
en ook voor mijn eigen...
want ik heb het na vanavond zéker verdiend...jawatte!
Ik ga mij op mijn vrij weekend op mijn gemak houden.



Ik had gisteren en vandaag de laten.
Gisteren gewerkt van 14u45 t/m 22u45.
De lates zijn druk, maar vanavond was echt wel niet normaal!
Gisteren kreeg ik een nieuwe patiënte door en gaven ze mij een verkeerd adres op.
Ik had die gelukkig al doorgekregen van een collega,
of ik zat daar voor niks in mijn stratenplan te zoeken.
Vanavond kreeg ik 3 nieuwe patiënten doorgebeld voor de 3 verschillende weekendtoeren en ik moest ze aan mijn collega's doorgeven.
Die van de wacht had een adres gegeven in St-Gillis-Waas en dat bleek daar niet te bestaan, mijn collega had dat opgezocht, wél op De Klinge.
Dan belde ik hem nog iemand nieuw door die ik moest opstarten en op de laten blijft staan.
We hebben een bos sleutels van patiënten en ik stak die al in zijn bus, omdat hij dit weekend dubbele shift heeft.
Achteraf kom ik tot de constatatie dat ik die voor in Beveren nog nodig had, dus moest ik hem wéér bellen en ik rap om die sleutels
Ik ne rooie kop, hij zag dat gelukkig niet in den donkeren
Hij heeft last gehad met mij, zenne!
Ik heb dan evengoed bij die patiënte moeten aanbellen, die al in haar bed lag, want ze had het bovenste slotje van haar deur vastgedraaid en ik kon niet binnen...
Enfin, ik wilde een rit besparen en moest die nu dubbel doen,
want de sleutels moesten nu éénmaal in mijn collega zijn bus terug, hé!
Ik was rond 23u thuis, 31 patiënten gedaan en bij ene voor de deur gestaan rond 20u.
Ik zat een lekkere cappuccino te drinken op mijn gemakske...with me myself and i...wat dacht je
Had die zoon van die patiënte toch wel naar de wacht gebeld, zeker...zijn ma lag in haar bed en meneer zat bij de notaris zonder te verwittigen...ik kon nog eens naar Temse rijden om 23u30.
Dan krijg je als opmerking "jamaar, da's toch 24 op 24 dat wij mogen bellen?"
"Ja meneer, maar niet voor mensen die niet thuis zijn op het afgesproken uur, da's voor héél dringende zaken!"
De wacht had hem al onder zijn voeten gegeven, insuline laat je niet rond middernacht geven
We hebben een mooie job...maar soms hé... ...zou je willen dat je een andere job had...amai!
Ik kruip nu in mijn nestje...ik wil naar dreamland en ik kom in't weekend wel eens bij jullie langs.
Sloppel!

Ik was thuis vandaag en er werd aan de deur gebeld.
Het was een mevrouw die zo vriendelijk was om Giovanni naar huis te brengen, na een lelijke val met zijn fiets te Beveren waar hij naar school gaat.
Hij heeft zijn elleboog pijn gedaan en die is nu gezwollen, hij heeft ook enkele schaafwonden.
Hij's er nog goed vanaf gekomen...gelukkig zeg!
Wat er aan zijn fiets scheelt, interesseert mij niet, hij's belangrijker en ik ben weer superneig verschoten.
Dat doet hij ieder jaar, al de laatste 3 jaren.
In zijn eerste middelbaar reed hij tegen een hekken die werkmannen hadden geplaatst, omdat ze aan de baan gingen werken.
In zijn tweede jaar reed hij tegen de achterste zijkant van een BMW aan en nu schoof hij uit.
Hij mag er eens mee gaan stoppen, zenne!
Voor de school doet hij nu extra zijn best.
Ik hielp hem vorige week woensdag met aardrijkskunde en ineens werd de toets uitgesteld.
Nu heeft hij die morgen + toets wetenschappen + een taak...ze hebben wel héél véél huiswerk, amai!
Hij heeft al enkele toetsen gehad en met goeie resultaten.
De meester van praktijk elektriciteit geeft nooit meer dan 70/100...voor Gio maakte hij een uitzondering...hij had 71 voor een enkelpolige schakeling met 2 lampen parallel geplaatst en uitbreiding enkelpolige schakeling met twee enkelpolige schakelaars en 2 lampen in serie geplaatst...kun je nog volgen? (ikke nie meer hihi)
Dat moet naar 't schijnt op de millimeter juist zijn, loodrecht en met de juiste kleurencode.
Ik ben er héél trots op!

Anno 1991 reisden we naar Frankrijk.
Via Rijsel, Lille en Tancarville, waar we een brug zagen, zo naar Caen...daar waren we te laat om het chateau vanbinnen te kunnen bekijken.
Maar Le-Mont-Saint-Michel zagen we wél.
Het water was weggetrokken, we konden op de parking parkeren.

We reden ook naar Saint-Malo, een stadje aan zee, om op de verdedigingsmuur te wandelen.
We kregen daar een parkeerboete en moesten om een zegel in een tabakswinkeltje 

In Tregastél zochten we naar camping 'Le Golven' waar zijn ouders stonden met hun caravan, waar we dan bleven overnachten.
Wij reden verder naar het Zuiden naar Rennes, Nantes, Limoges waar het weer beterde.
We wilden Rocamadour zien, een tip van Rony's vader.
Het is in 3 delen, onderaan is het stadje, daarboven een chateau en daarboven een bedevaartplaats, met kloosters die precies tegen de rotsen plakken.

We kwamen in St-Martin d'Ardeche.
Daar hebben we 3 dagen op een 'balkonnetje' gezeten...gegeten aan ons opklaptafeltje...daar gezelschapspelletjes gespeeld...geslapen in een 2-persoonstentje en de toeristen die daar naar het adembenemende uitzicht kwamen kijken, die vonden dat wel lollig
Wij waren toen 1 maandje getrouwd en 9 maanden later werd Giovanni geboren...dat tentje heeft dus nog iets moois opgebracht
Vrij kamperen mag normaal niet, maar wij deden dat toch...en we hadden een baseballknuppel in ons tentje liggen, just in case.

We bezochten daar ook een openluchtmuseum met préhistorische beelden in polyester en ook een prachtige grot.

We bekeken het aquaduct 'Pont du Gard'...zéér knap en zéér hoog.
Rony ging helemaal naar boven op het hoogste punt van de brug staan, maar ik dierf dat toch niet.

In Arles was een arena en amfitheater waar voorbereidingen werden getroffen voor één of ander optreden met stieren, maar dat wilde ik niet zien.
We kwamen in Marseille

en reden de Franse kust af.
Toulon was een mooie stad met veel bloemenpracht.

We kwamen in het Cornisch gebergte in Ramatouelle, waar we langs smalle staatjes wandelden.
We bekeken St-Tropez en Port-Grimoud (het mooie Franse Venetië)

 
We zijn dan terug naar Ramatuelle gereden om daar te gaan zwemmen en ons een douche te nemen op de camping waar hij vroeger met zijn ouders stond.
We reden verder de Côte-Azur af via St-Maxime, St-Raphaël, Cannes, Nice, Saint-Jean-Cap-Ferrat en zo kwamen we in Monaco terecht.
Wij reden daar met die oude mercedes en typische toeristische klederdracht tussen dat de ferrari's   de marmeren huizen en fonteinen met palmbomen en zwembaden op hun vlakke daken...het was er PRACHTIG!
We zagen een mooi park, het casino, het prinselijk paleis dat we bezochten, Monaco-Ville met zijn formule-1 circuit, Monte-Carlo dat iets hoger lag....


Dan moesten we een stuk terugrijden naar Grand Canyon Du verdon.
We konden al enkele keren niet meer starten en dan sprak mijn ex iemand aan die de auto in gang duwde en toch trokken we verder groot risico feitelijk, hé!
Het berglandschap was daar énorm knap.
Ik liet mij ook fotograferen in een lavendelveld.
 
We kwamen aan een héél knap meer, Le Lac Du St-Croix waar we bijna 2 dagen vertoefden.

We campeerden dikwijls met ons tentje in een open plek in het bos en werden dan wakker tussen de mobilhome's
In de omgeving van Castellane was het ook prachtig...steil en bochtig, je reed er bijna onder de rotsen.
We reden naar Zwitserland via Grenoble, Genéve en eindigden aan het meer van Lausanne.
Daar kregen we weer autopech.
Rony hielp een gast met zijn fietsketting en die duwde ons op zijn beurt weer in gang.
 
Aan het meer van Annecy (terug in Frankrijk) lag teveel volk en we reden verder.
Door een tip van enkele Belgen uit Leuven die van de Mont Blanc kwamen, besloten we om het chateau van Menthon te gaan bezichtigen.


Het was er parchtig en je zag het meer van Annecy op de achtergrond en de Franse Alpen.
De legende van de reddende Sint-Bernardshonden is daar ontstaan, Bernard De Manthon die samen met honden mensen zou gered hebben en later heilig werd verklaard.
Ene Graaf Menthon was eigenaar die ervoor ijverde om het chateau in de familie te houden.
We keerden naar het meer terug en gingen zonnen en zwemmen.
We volgden Tournus en Auxerre en reden naar Fontainebleu om het paleis van Napoleon te gaan bezichtigen.
Da's het mooiste paleis dat ik ooit gezien heb en het ligt niet ver van Parijs.

Ik heb hier geen foto's van, omdat ik postkaarten had gekocht...je mocht binnen geen foto's nemen.
Ik kocht overal postkaarten, omdat dat de beste foto's zijn en om nog iets te hebben, moesten er foto's mislukt zijn.
Bij de scheiding zijn ook de foto-albums gescheiden en heb ik achteraf foto's van het paleis van het internet gehaald.
Ik had wel de negatieven van de foto's...gelukkig!!!!!
We wilden ook eerst naar Parijs rijden, we belandden op de ring en mijn ex wilde niet meer, dus zijn we maar naar huis gereden na een rit van 4987 km.

Anno 1990 vertrokken we naar Griekenland...we wilden in Athene geraken.
We reden via dezelfde weg als toen we naar Ex-Joegoslavië reden het jaar ervoor en ik was weer de kaartlezer van dienst.
Deze keer was het wel anders...we werden overal door politie tegen gehouden en dan werd er naar onze papieren gevraagd, tot vervelens toe zelfs.
We kregen zelfs een boete, direct te betalen, wegens het overdag (nota bene) slapen in de berm langs de weg
Ineens sprongen 2 agenten voor onze wielen..."nee, alwéér controle?...Pfffff!"
Nee, zij vroegen of ze een lift mochten hebben tot Vranje, zo'n 140 km verder.
De jongste sprak Engels en vertelde dat ze uit de kazerne gaan lopen waren om bij hun lief en vrouw te gaan.
Zij sliepen in een kazerne en hun chef was erachter gekomen, dus moesten ze teruggaan en wachtte er een straf op hen.
Hij noemde Maron en de andere Tikash (of zoiets) wiens vrouw verpleegster was.
Onderweg moesten we stoppen en stonden we in een grote file, er was een accident gebeurd.


We passeerden via Kassandra, een burcht nabij Larisa, een klooster in Titi Viles en we bezochten de opgegraven stad van Delfi...echt KNAP!

We hadden een kaart waar grote en kleine zuilen op stonden, we wisten dus waar er iets speciaals te zien was en waar iets minder toeristisch.
Dan kwamen we in Athene en reden we naar Peréas waar een groot schip naar 3 eilanden vertrok: Hydra, Poros, waar we winkelden en de eilanden bekeken.

Ik had een pentax gekocht en kon er nog niet goed mee overweg.
Ik heb op daar veel foto's genomen, en ook van het schip vanop de eilanden, maar dat filmpje zat er niet goed in en die zijn mislukt.
De foto's van het derde eiland Aegina met zijn oude tempel, zijn gelukkig wél gelukt.

We deelden een taxi met een Amerikaans koppen om van het schip terug naar onze auto te gaan en die reed in het achterste van een andere auto.
Die man stak zijn vuist eens de lucht in, die taxichauffeur ook en dat was het
Athene zelf hebben we natuurlijk ook bekeken, eerst het verlichte Acropolis vanop het terras van een restaurant.
We leerden er enkele Denen kennen en die ene, Benny is zelfs een keer naar België gekomen en naar ons trouwfeest.
In het park rondom het Acropolis zagen we Griekse dansers.
De volgende dag zagen we het Acropolis zelf en het was adembenemend mooi!

Het rijden in Griekenland bracht wel veel stress met zich mee, ze kennen daar geen verkeersregels noch autokeuringen.
Vooral s'nachts (Rony reed uren aan één stuk soms tot onder de morgend) was dat een merde, je zag 2 paar koplampen op je afkomen bij een 2-strokenbaan en ze staken je voorbij alsof het niks was.
Vooral in Athene zelf was het een grote mierennest.
We reden langs de brug van Istmus, Korinthos.
We gingen zonnen en zwemmen in Artheo Korinthos,


en dan zagen we Mykines, ook archeologische opgravingen en weer de moeite waard.

In Thrinto was er iets bijna idem als in Mykines.
We reden naar Nafplion en dat was een tip van Belgen die we in Delfi hadden gezien.
Een berg aan zee met vele burchten op de top en een eiland met een burcht plak in zee...PRACHTIG.
Je moest een trap met 800 treden betreden om er te geraken, maar ook weer de moeite waard.
We hebben ook daar gezwommen.

Nabij Ithea aan zee zwommen we ook.
De volgende stop was Meteora...nog nooit van gehoord, maar we zagen er postkaarten van in een winkel.
Dat was ook iets dat ik deed, kijken of er postkaarten waren en dan zag je of het de moeite waard was wat er te zien was.
Meteora is echt HET mooiste dat ik ooit gezien heb...het meest indrukwekkende en ik kon daar een boek over kopen...in het Nederlands...de geschiedenis van de ongeveer 25 kloosters ginds.

En je kon de kloosters gaan bezoeken...soms via een gevaarlijke hangbrug tussen 2 rotsen in...soms via trappen in de berg zelf.
Binnen mocht je géén foto's nemen, spijtig genoeg...om de kunstwerken te beschermen.
Onbereikbaar waren de kloostertjes die in holen in de bergen gebouwd waren...ongelofelijk!
Ik vond er ook een schildpad in een bos niet ver van Ragliofilo en het scheelde niet veel of ik had die mee naar huis genomen
In Ex-Joegoslavië stoptten we aan een mooi meer in Lastva, tegen Tribnje.
Dan zagen we het mooie Dubrovnik!

We zagen het oude en het nieuw gedeelte van de stad, ook weer de moeite waard!
De Mincenta toren...het lourijenac fort, enz...vele winkeltjes in smalle straten en restaurantjes.
We kregen autopech net toen we de bergen uit waren, op een goeie kilometer van het stadje Tucépi, waar we via een toeristenburea aan een takeldienst geraakten en we naar Split gebracht werden, ongeveer 70 km verder.

De chauffeur kende enkel zijn eigen taal, maar hij maakte zich verstaanbaar door gebarentaal "Granata POEG" en dan wees hij, zo wisten wij dat daar een granaat was ontploft.
Hij bracht ons naar een mercedesgarage en we zijn zelfs samen met hem nog iets gaan drinken
En die garagist was zelfs al eens in België geweest.
Wij sliepen altijd in de auto, we waren toch met ons tweetjes en hadden niet veel luxe nodig, maar nu kon dat niet en moesten we een hotel zoeken, zo'n kleine 75 euro voor 1 nacht mét ontbijt.
Ik had mijn fototoestel in de auto laten liggen, stom kieken en nu had ik daar geen foto's van, en ik was mijn toestel achteraf toch niet kwijt...je weet nooit, hé!
We zwommen in Split en ondertussen werd onze schakelbak gemaakt.
Wij gingen in de late namiddag om onze auto en mochten met Belgisch geld betalen...10000 BF wat helemaal niet veel was.
We reden dan naar Sibenik en Skradin, waar we het jaar ervoor ook geweest waren...en naar Bratiskovsci naar onze vrienden.

We hadden pas gegeten, maar we moesten mee-eten, niks aan te doen, goulash
We bezochten Bosko's familie en bleven deze keer wel niet slapen, we waren onderweg naar huis.
De foto's van vorig jaar hadden wij hen opgestuurd en die hadden ze goed ontvangen.
En wéér kregen we van dat 'straffe water' mee

In Pula zagen we deze arena en in Bled gingen we zwemmen.


We reden weer via Kransjka Gora en via de Würzenpas naar Oostenrijk, Duitsland en zo naar huis.
Wij woonden toen al samen en we kwamen thuis na een rit van 7658 km.
Enkele maanden later brak de oorlog uit in Ex-Joegoslavië en we weten nog altijd niet of die mensen nog leven.
We hopen het!

Het leven is een wonder
op zijn minst zeer biezonder
Voor ieder uniek en apart
gekruid met liefde, vreugde en smart

Sommigen leven van dag op dag
nemen het leven op met een lach.
Anderen nemen het leven zwaar
worden veel pijn en leed gewaar

Het leven bestaat uit vele momenten
soms met enkele mankementen
Het ene moment brengt geluk
het andere maakt dat weer stuk

Er zijn mensen die echt 'leven'
anderen proberen te 'overleven'
dat is voor ieder uniek
het leven is immers mystiek

Zolang je leeft, is er hoop
ga er dus niet voor op de loop
maar ga er sterk tegenaan
laat je niet verslaan

Wat ik hiermee wil zeggen
wat ik probeer uit te leggen,
wat mijn leven zo uniek maakt
is alles wat aan mijn hartje raakt!

Ik was thuis vandaag...en dat bleef zo de ganse dag...'k heb mij niet durven verzetten...schrik dat ik een foontje zou krijgen "Sandra, je moet toch komen werken deze morgen" of "Sandra, die van de laten is ziek, kun jij overpakken?"...pfff...nie plezant, zenne!
Ik had recuup 1, dé gevreesde recuupdag (tegenwoordig toch), 2 collega's in verlof, een andere collega die nu sektorverantwoordelijke is en in Zwijnaarde zit, een andere nog in zwangerschapsverlof...dus niemand anders die recuup had, ikke alleen.
Morgen had ik normaal ook recuup 1, maar daar heb ik een verlofdag van gemaakt, één van die dagen die ik nog tegoed had en die kunnen ze mij niet afpakken...OEF!
Maar we leven op hoop...jaja...op 23 november gaat een nieuwe collega haar contract tekenen en de 27ste mag ze bij ons beginnen werken...en ze kijkt er al enorm naar uit.
Wanneer je bij ons solliciteert, moet je een dagje met de hoofdverpleegster meerijden en dat heeft ze ondertussen gedaan.
We hebben haar de vrijdag gezien en ze valt supergoed mee.
Ze heeft wel érg veel met ons moeten lachen, wij zijn clowns onderéén op dienen bureau en hebben (meestal toch) héél wat LOL samen.
We zeggen ook ons gedacht en dan botst dat al eens ne keer, maar dat is rap over en dan komen we achteraf nog véél beter overéén.
Ook tussen de hoofdverpleegster en mij heeft dat al enkele keren gebotst, maar da's iemand die liever heeft dat je je gedacht zegt, ik zit daar dus goed op mijn plaats.
Enfin, die nieuwe is een leeftijdgenootje van mij, zij is er 39.
De andere laatste nieuwe is in de 40 jaar, maar we denken niet dat ze gaat blijven, ze vindt de job té zwaar.
We denken zelfs dat ze al ander werk aan 't zoeken is en weten dat ze om financiële redenen zelf haar ontslag niet kan geven.
Er heeft ook een andere gesolliciteerd en het beste is dat ze die ook aannemen, of we zitten daarna wéér in de shit, hé!
Ik was lange tijd de oudste van de meiden, maar nu niet meer.
We hebben ook 3 mannelijke verplegers in ons team, toffe knullen.

Ik hoorde op de radio zeggen, dat een kaartlezer naast je in de auto hebben, véél rapper gaat dan het ultra-moderne GPS.
Onze nieuwe collega rijd met GPS in de wagen, maar wij doen het nog via het oud systeem...de kaart.
We vinden allemaal dat je dan beter de weg weet achteraf.
En ik ben dat gewend...ik heb al een paar reisjes gemaakt...meestal via de autobanen en ik moet zeggen...het lukte mij elke keer weer om ter bestemming te geraken.

Anno 1989 (ikke 21 jaar en ettelijke kilootjes lichter )reden ik en mijn ex-man (toen nog vriend) met zijn auto naar Ex-Joegoslavië en ik was de kaartlezer.
Wij moesten totin Krk geraken, en mijn ex zijne pa dacht niet dat het ons zou lukken.
We reden via Duitsland en Oostenrijk; de Würzenpas, Kransjka Gora,
 
Bled met zijn mooi meer, de Postognagrotten.
Toen we richting Reyeka reden, zagen we een veld met tanks en Rony wilde er een foto van hebben, dus deed ik dat.
Mijn kodacske liet het afweten, maar enkele bewakers hadden ons bezig gezien en kwamen naar ons.
Ik moest mijn toestelletje afgeven en ik wilde dat niet...grote discussie in alle mogelijke talen bijeen.
Ik kon hen niet duidelijk maken dat er geen foto was.
Rony ging enkele blikjes cola halen die over waren en in de koelbox staken.
Die mannen staken dat in hun broekzak, ik mocht mijn toestelletje houden en ze zwaaiden dan zelfs nog
We konden Rony zijne pa doen verschieten en laten zien dat het ons gelukt was.
 
Dit is op de camping, waar we 9 dagen bleven.
Zijn ouders hadden een zodiac, een rubberboot met motor en daar vaarden we mee naar alle eilandjes, om te zonnen op een privé-strandje, om naar een vogeleiland te varen én om te waterskieën.
Rony's broer had dat geleerd van andere Belgen en hij leerde het ons.
Ik viel eerst wel 30 keren eerdat ik het onder de knie had
Ik heb zelfs in een school kwallen gezwommen, zeg!

We verkenden ook het Krk zelf, waar hele mooie en oude stadjes te zien waren.
Zijn ouders en broer reden terug naar huis, wij doorkruisten het land.
We gingen naar het natuurpark Paclenika, waar we een lange bergwandeling maakten.

We kwamen daarna in Sibenik terecht en Skradin, waar we een Duits koppel wilden helpen die autopech hadden.
Ze vroegen of we hun auto naar een parking wilden slepen en hen naar een dorpje wilden brengen, waar vrienden van hen een buitenverblijf hadden, een Duitse die met een Joegoslaaf getrouwd was.
Wij deden dan, Bratiscovsci noemde het dorpje en we leerden Monica en Bosco kennen, en hun familie.
Als dank mochten wij daar 3 dagen verblijven.

Wij werden daar beter bediend dan in een hotel, we hadden een eigen kamer, eten en drank in overvloed, veel plezier samen, het kon niet op.

En ondertussen bekeken wij de omgeving, zoals de Krka-watervallen.
Je gelooft het misschien niet, maar ik ben daar afgesprongen.
En ik heb hoogtevrees!!!!!
Ik duik wel graag en liefst van een plank of de rand van een zwembad.
Ik zag mensen van die waterval springen en ik wilde dat ook doen...tot ik daarboven stond...dan kreeg ik schrik.
Ik stond daar nog als laatste en een Joegoslaaf die daar werktte deed teken van "wat gaat ge doen, springen of mijnen tijd verprutsen."
Ik wilde mij niet laten kennen...en ik sprong!
Dat bovenstuk van mijn badpak hing niet meer op de plek waar het zou moeten zitten...en door te plat op het water terecht te komen, zag ik zo rood als een kreeft... NOOIT meer dus, hé...dat verstaat ge wel, zekers!

Bij ons vertrek kregen we nog gesmeerde boterhammen mee en enkele flessen water.
Toen ik daar een slok van nam...om mijn pil in te nemen...brandde precies gans mijn keel af...'t bleek zelfgemaakte korte drank te zijn straf dat dat was...amai!

Via Trebnje en Prelensje, zijn we naar Augsburg afgezakt.
Daar bezochten we vrienden van Rony's ouders, een architect en zijn gezin.
Zij hadden ons niet verwacht en moesten gaan werken.
We sliepen een nachtje in de auto...dat hadden wij voor de rest van de reis toch al gedaan, en bekeken sanderendaags de stad.
Michaël liet ons ook enkele toeristische trekpleisters zien.
We hebben toens ongeveer 4500 km gereden.

Elke keer dat mijn ex de kaart las, ging het mis!
Awel mannen...zeg nu NOG eens dat vrouwen géén kaart kunnen lezen, sé!
Dan vertel ik jullie over de reis naar Griekenland...per AUTO en met mij als kaartlezer

Wim en Marnick waren vandaag de koks van dienst.
En ze hebben héle lekkere pannekoeken gebakken.
Wim leerde Marnick hoe hij die moet omkeren door de pannekoek in de lucht te zwieren.
Wim (de grote kok) kon die hoog opsmijten en enkele salto's laten maken, alvorens die op te vangen in de koekenpan.
Zelfs met de pan onder zijn één been gestoken, liet hij die pannekoek niet de grond op belanden.

 

Omdat ik de grootste honger had na het werk, had ik de eer om de eerste pannekoek te mogen verorberen.
De kleine kok Marnick at de laatsten.
Nu kan hij al buiten spiegeleieren, ook al zelfstandig pannekoeken maken.

Omdat Wim in een hotelschool heeft gezeten en hij het één en ander kent van de job 'kok', kon hij dat aan Marnick leren,
die later kok wil worden.
Zoals hier, hoe hij borden moet afdienen, hoe die in het hand te houden.
Maar Marnick zijn handjes zijn nog te klein
Wim zijn jongste broer Dirk is kok van opleiding, maar oefent de job niet meer uit.
Wim werkt bij Vlevico (hoort bij Colruyt) als beenhouwer.

Ik heb Michael Scofield gezien vandaag!
Je weet wel, die knappe akteur (Wentworth Miller) uit prison break.



Een jonge gast...dezelfde ogen...dezelfde body...ook vol tattoo's...die ik al gans het weekend een spuitje mocht komen geven in zijn buik.
Ik wilde eerst vragen "waar zit ik nu, Michael...in de ziekenboeg of in de psychiatrische afdeling?"
Aja, met dat plan op zijn lijf wil Michael uit den jail ontsnappen.
Maar 'k dierf het niet vragen moest ik daar al meerdere keren gegaan zijn bij die gast, dan zou ik dat wel durven.

Morgen er weer vroeg uit...om 6 uur begint mijn shift.
Ik was moe en lag plat en uitgeteld op de zetel, vandenacht niet zo goed geslapen.
Dus kruip ik nu onder de veertjes.
Misschien tot morgen!
Ciao en sleep tide!

Gisteren moest een patiënt vanop mijn toertje onder de scanner.
Hij sukkelt al jaren met zijn longen en krijgt extra zuurstof toegediend, dat hij de ganse dag moet hebben.
De dokter waar hij jaarlijks op groot onderzoek moet, zag iets aan zijn RX-foto's en vroeg of hij het zag zitten om eens onder de scanner te gaan.
Gérard en zijn vrouw waren natuurlijk érg ongerust, maar ze moesten zich geen zorgen maken, zei de dokter.
Hij's 81 jaar en het is voor hem niet zo simpel om zich buitenshuis te verplaatsen, met zijn mobiel zuurstofapparaatje.
Zij dus vrijdag naar het AZ-Waasland (de vroegere stadskliniek) en daar kregen ze te horen dat de scanner kapot was.
Maar de technieker was onderweg, dus bleven ze wat wachten.
Nu bleek dat de technieker vastzat in een file van 50 km lang, er was een accident gebeurd.
Nu moet hij op een andere dag nog eens terug, zeg!
Is dat geen pech hebben.
Ondanks alle misérie, kan deze lieve man toch nog lachen terwijl ik hem onder de douche was.

"Ik ben mijne kluts kwijt!", zei hij.
Dan keek hij naar omlaag "anee, hij hangt er nog."
En ook één van mijn postjes (ik heb er 3) waar ik altijd een tasje koffie drink...dauwe egberts of van een ander merk...maakt me niets uit.

2 buitenaardse wezens landen op aarde.
Ze parkeren hun voertuig vlakbij een naftstation en samen gaan ze op verkenning uit, op zoek naar aardlingen.
Bij het naftstation spreekt de voorste een pomp aan.
Hij zegt: "Breng me naar jullie leider!"
De pomp zwijgt.
Hij vraagt het nogmaals en de pomp geeft weer geen krimp.
Het wezen pakt vervolgens zijn wapen en richt het op de pomp.
Hij roept: "BRENG ME NAAR JULLIE LEIDER OF IK SCHIET JE NEER!"
de pomp reageert nog altijd niet.
Het achterste wezen tikt de voorste aan en zegt: "Baas, dat lijkt me niet verstandig."
"Stil!", onderbreekt de ander hem en roept vervolgens tegen de pomp "NU...OF ANDERS...!"
Als de pomp nog niet reageert, haalt hij de trekker over.

Een enorme explosie is het gevolg.
Alles binnen een straal van 100 meter rondom het naftstation is compleet van de aardbodem verdwenen.
De 2 wezens zijn door de explosie weggeslingerd en krabbelen geradbraakt overeind.
Dan zegt de andere: "Zie je wel baas, ik had zo het idee dat je niet moet spotten met iemand die zijne lul eerst 2 keer om zijn middel slingert en dan in zijn linkeroor stopt.

Koffie daarentegen, is dan weer wél goed voor de gezondheid, naar het schijnt.

Man belt naar vrouw: "Schat, ik kruip straks onder de lakens op mijn secretaresse om eens te zweten, ik bel je straks."

Na een lekker tasje Dauwe Egbertskoffie (enkel bij dat merk, natuurlijk, hé!)
Man: "Slok...euh...schat, ik ben hevig aan't zweten, ik kruip terug onder de lakens, kun jij mijn secretaresse bellen?"

Ziede wel...is héél gezond, niet?