Ik sta hopeloos achter met mijn blog, maar ik heb ook zo weinig tijd.
Nu zeker in de verlofperiode...nu toch nog, want vanaf 14 augustus tot het einde van de maand zijn we zelf in verlof...en ik kijk er echt al naar uit.
Veel tijd om te bloggen heb ik niet...en het zal er niet op beteren.
Ik denk er over na om verder te studeren...om mijnen A1 te proberen halen.
Ik ben naar een infodag geweest op mijn school en daar werden die studie's gepromoot, zelfs ook om verpleegskundige te worden, ook al kom je uit een totaal andere sektor.
Ik zou dat diploma dus via 'hoger afstandsonderwijs' gaan doen...dwz studeren op je eigen (een 7-tal weken), monitoring (een maandagavond naar school komen en vragen stellen over de cursussen) en daarna een examenperiode (een paar keer op een maandagavond)
Dan begint het opnieuw, je leert de volgende vakken tot de monitoring en het examen, zo 4 keer na mekaar.
Het opleidingshoofd heeft wel afgeraden om die studie's op 2 jaar te doen wanneer je full-time werkt.
Ik zou het over 3 jaar spreiden, maar daar heb ik nog vragen over.
Volgens de papieren is het eerste jaar wel in twee gedeeld, maar het derde jaar niet en dan komt er nog een bachelorproef bij...en dat ga ik niet aankunnen, denk ik zen!
Ze beweerde ook dat ik mijn stage's volledig op eigen dienst zou mogen doen, zonder dat er iemand komt kijken of aan de collega's komt vragen of ik het wel goed deed.
Normaal moet je max. 11 weken op eigen dienst doen en min. 4 weken op een andere dienst, maar in de thuisverpleging is dat onmogelijk...maar mag ik dat dan wel 3 jaar lang doen? Ik wil daar absoluut zeker van zijn, want mijnen baas gaat mij niet ergens in het ziekenhuis laten 'stage' doen, noch zie ik dat zitten om er al mijn verlofdagen aan te spenderen, zenne!
Je krijgt dan wel 100u educatief verlof, maar daar komt ge dan nog niet mee.
Bovendien wil ik ook in januari naar Egypte en da's voor 10 dagen...daar zitten dan ook al verlofdagen in.
Ik zou ook niet eens weten wanneer ik het beste start...op 15 september of op 19 januari.
Als ik in september zou starten, dan zou mijn tweede examenperiode al voor de reis achter de rug zijn...dat zou niet slecht zijn, hé!
Maar wat als ik dan tweede zit heb?
vragen vragen vragen...mijne kop zit er momenteel vol van!
Van mijn collega's hoorde ik zeggen dat biochemie niet op je eentje te leren is...te moeilijk en ik kan dat wel volgen.
Ik heb een boekske gekregen van de dochter van make's vriend Roger, die vroedkundige is en amai...da's idd aartsmoeilijk...ik snap er de ballen van
Je ziet het...ik ben er nog niet uit.
Maar als ik ermee zou starten...dat begrijpen jullie zeker wel...dan heb ik totaal geen tijd meer om te bloggen!
Of enkel om de studievorderingen af en toe eens op mijn blog te komen zetten, maar that's it!
Ik laat het jullie nog wel weten.
Ik weet wel dat 2 vroegere klasvriendinnen er ook mee willen starten maar ook met twijfels zitten...ik ben zeker niet de enige.
Mailtje sturen en een intake-gesprek vragen...dat zal de oplossing zijn.

Ik ga ook niet veel tijd meer hebben om mij met mijn hobby bezig te houden, vrees ik.
De eerste foto's nam ik in de tuin van een patiënt, tijdens enkele schamele vrije uurtjes.

 
 


De foto's hieronder zijn in de tuin van Lisette (Roosje)en Walter getrokken.
Ik ben diezelfde dag ook eens bij hen binnen gesprongen en we hebben een lekker taske koffie gedronken en wat bijgepraat.
Lisette heeft héle prachtige bloemen in haar tuin staan, echt wel speciale.
En ze heeft ook een aquarium met mooie vissen.

 

We zijn samen met nog 2 andere gezinnen die in onze wijk wonen, naar de Ardennen gegaan.
We vertrokken op 9 mei en huurden een huis voor 14 personen met zwembad.
Het was supermooi weer en we hebben er genoten!
Ik maakte ook een wandelingske, op mijn eentje, om foto's van de natuur te nemen.
Zie hier het resultaat.
Veel zijn het niet...de meeste foto's zijn aan het zwembad getrokken of op onze uitstappen.

Marnick is in maart met zijn klas op schoolreis naar Zwitserland getrokken en zijn meester heeft een aantal mooie foto's getrokken.
Ik heb er de mooiste uitgehaald...kijk maar!
Hij heeft zich supergoed geamuseerd, ook wel enkele dagjes ziek geweest, spijtig genoeg.
Dat skieën wil hij wel ooit nog eens gaan doen, dat vond hij plezant.



VIVA INTERNET
Ik heb een tijd geen internet gehad.
Ik kreeg bezoek van een vertegenwoordiger die mij Euphony aanprees.
Goedkoper was het wel, dus zegde ik een maand op voorhand mijn telenet op.
Ik had vanaf 30 mei geen internet meer.
Ik zou op 6 juni bij euphony internet hebben, de modem zou worden opgestuurd.
Pas op 9 juni had ik een afspraak en gingen werkmannen van Belgacom komen, want ik had een aansluiting van telenet en die moest weg en vervangen worden door ene van hen...dat had die vent mij niet gezegd!!!
Ik moest mij na het werk haasten om op tijd thuis te zijn en alvorens dat zij ter plaatse waren, stopte er een kerel met een vrachtwagen.
"Ik kom eerst es kijken voordat die mannen van Belgacom er zijn." zei hij, dus liet ik hem in de garage zien waar de aansluitingen zaten.
Hij wist niet eens welke hij moest hebben!
"Weet uwe metser dat niet, of je architect, die moet dat weten!"
"Meneer, da's toch uw job, gij moet dat toch weten?"
"Ja madammeke, maar hebt ge nog vloer over, want die zal eruit moeten. Weet uwe vloerder waar dat geel plaatje zit? Kunt ge die niet opbellen?"
"Watte??? Vloer uitbreken??? Euh, da gaat ier nie doorgaan, zenne! Ik ga die mannen afzeggen, dat contract gaat ier nie door. Ik zal diene vertegenwoordiger es rap opbellen en hem bedanken voor hetgeen hij mij ier aan d'hand heeft gedaan, ja!" maar die nam zijn gsm niet op.
Die kamioneur belde ondertussen Belgacom af.
"Ge moet dan ook sjans hebben dat die draden aan de straat bloot liggen, of t'is nog een grotere misérie, zen!" zei hij.
Verdorie zeg, die joeg mij den daver op het lijf.
Ik kon die vertegenwoordiger of sales manager eindelijk te pakken krijgen (aan de foon toch ) en die verschoot van mijn verhaal.
Hij had nog nooit gehoord van een kamioneur die eerst op verkenning komt, vondt de service van Belgacom ook maar niks en zei dat ik gelijk had dat ik mijn vorig internet weer zou activeren.
Ging binnen de vijf werkdagen weer actief zijn en da's vanaf vandaag dus weer in orde.
Ik moet wel 50 euro aansluitingskosten betalen...maar eigen schuld...ik doe dat dan wel.
Van mijn contract bij euphony was ik ook rap vanaf.
Ik schreef hen aangetekend dat ik van mijn contract afzag wegens technische problemen en zij stuurden mij ook een brief dat ze mij geen aansluiting konden geven...eind goed af goed...pfffffffff!

Ik moet nog serieus oefenen met mijnen canon, en ik heb er niet veel tijd voor.
Voorlopig schiet ik macro-shots in make's tuin.
In de Ardennen kon ik ook oefenen en gisteren bij een goede vriendin van mij.
Ze heeft 5 paardjes, een vijver met grote vissen (zelfs ene uit Japan ingevoerd) en 3 honden.
Ik kon er dus mijn hartje ophalen.
Maar het resultaat kon toch beter.
De foto's van de Ardennen daarentegen zijn schitterend!
Maar nu eerst voorlopig deze foto's!

De drie onderstaande foto's nam ik bij mij thuis.


 
 
De andere foto's van die cactusjes met zijn piepkleine bloemekes ook.
Nu zijn ze ineens verdwenen, die schone bloemkes...maar ik heb ze dan toch op foto.

Ik heb het al enOrm druk gehad...vandaar dat het zo lang geleden is dat ik onze ervaringen en belevingen in een schrijfsel heb gestoken en dat ik op blogbezoek was.
Ik heb er nu eens efkes tijd voor gemaakt, zie!
We zijn na de communie van Marnick op familiebezoek gegaan en make ging ook mee, naar mijne pa zijn oudste broer, nonkel Andries en tante Marie-José.
Ook mijn neef Stefaan en zijn gezin waren er, maar die wilde niet op de foto.



We zijn ook voor Marnick zijn communie en Gio's verjaardag naar pa en zijn vriendin gegaan...Giovanni is nu SWEET 16!
Mijn halfbroertje Andy was er ook en pa bakte friet voor ons.

 

Giovanni wil nooit een feestje als hij verjaart, maar heeft er ons dikwijls aan herinnert..."Ik ben wel al 16, hé!"...ook al was hij dat dan nog niet, om iets toe te krijgen, zoals het drinken van een pintje en hij zegt het nu nog dikwijls, precies of hij's nu al ne volwassen...die tieners toch, hé!

We hebben ook weer een duif op logé gehad voor een drie-tal weken.



Ik was in Lokeren aan het werk toen ik die ineens te midden van de baan zag zitten, dus ikke stoppen en auto aan de kant.
Ik zag dat ze gewond was en dacht ze er wel door te krijgen.
't Is ons wel gelukt, ze is genezen en op zéér korte tijd, maar ik zag thuis pas hoe gewond ze wel was...haar buik lag volledig open en haar ene poot was en is nog altijd mank.
Ze begon wel al rond te fladderen en dan hebben we maar beslist om ze vrij te laten, op 3 mei was dat.



Op het werk is het ook wat geweest en het houd niet op.
Ik schreef al dat een collega haar ontslag gaf en nu als zelfstandige werkt bij een groep collega's in het Beverse.
Een andere collega smeet haar sleutels in colléire naar een directeur en gaf haar ontslag.
Ik had donderdag en vrijdag voor haar werkend weekend de laten en kreeg tijdens dienen toer foon van onze hoofdverpleegster...ik stond dat weekend van wacht en mocht sanderendaags ook optrekken.
Vervelend, zenne!
Een collega stak de papieren in mijn brievenbus die ik snel voor het slapengaan inkeek, om te weten welke patiënten ik moest doen.
Ik kende den toer gelukkig nogal goed.
Ze is op strooptoch gegaan en heeft enkele patiënten van ons ingepikt.
Ze stelt zichzelf als slachtoffer naar voren en sleurt er ons bij, terwijl wij er niets mee te maken hadden.
Eerst foon van haar al wenend en met haar excuses, omdat ik voor haar moest inspringen, en dan ons slecht gaan maken.
Ze heeft onder haar vijs gekregen van een vakbondsafgevaardigde, toen ze ging vragen of ze wel voldoende was uitbetaald en nu horen we er niet meer van...gelukkig!
Een derde collega gaf ook zijn ontslag en dat vond ik echt spijtig, want ik kom héél goed met hem overéén.
Wie niet, zo nen toffe gast...ook de patiënten hebben enorm spijt.
En Wim ook, die op feestjes steevast bij hem ging staan om een babbeltje te maken.
Hij's psychiatrisch verpleger van opleiding en hij kan bij kinderen gaan werken, hetgeen altijd zijnen droom is geweest, dus ik gun het hem.
Een sektorverantwoordelijke kreeg haar ontslag, maar daar ga ik nu niet over uitwijden, da's meer interne materie waar wij niets mee te maken hebben.
En de zieken wisselen mekaar af, waardoor we telkens weer moeten inspringen...werkperikelen...pfff!

We zijn op verlengd weekend geweest naar de Ardennen en dat kwam voor mij juist op tijd, want ik werd gewaar dat het me allemaal wat te veel werd.
Ik heb ervan genoten en kom nu zelfs al zingend bij de mensen binnen
Over dat topweekend later meer.
We hebben toch al versterking gekregen van een zorgkundige die in een rusthuis heeft gewerkt en 't is een tofke...ik kom er al goe mee overéén, het klikt met elk van ons en ik denk dat ze haar werk heel goed gaat doen.
We krijgen ook versterking van een andere zorgkundige, die al 2 keer bij ons heeft gewerkt en waarvan we weten dat zij haar werk héél goed deed.
Ik was blij te horen dat ze ook een visum krijgt om als zorgkundige in de thuisverpleging te kunnen werken.
Voor onze derde collega gaan ze op zoek gaan naar een verpleegster/verpleger, omdat wij niet alle verpleegkundige zorgen kunnen blijven opvangen en alle lates...dat zou te veel zijn.

Ons terras zou er in februari komen te liggen...dan werd het maart...weer uitstel totin april...en uiteindelijk is het er begin mei toch van gekomen!!!
Allééja, toch het grootste deel al.
De afwerking en het opvoegen moet nog gebeuren, alsook enkele platen tussen ons en de buren vlak naast ons...dan hebben we wat meer privacy.
Er komt achteraf nog wel een foto op mijn blog.

Ik ben ook ondertussen op een andere tram gestapt...ik zit nu op tram 4, zeg!
Ik had verlof genomen op dinsdag 13 mei, als enige.
Wim en de buren die mee op weekend gingen moesten werken en ik zat op mijn eentje op ons terras...met heimwee naar dat vakantiehuis en vooral dat zwembad, maar ik miste de buren en al dat volk rond mij, raar hé  hoe rap dat een mens aan iets gewoon is, hé!
Alvast bedankt aan de mensen die aan mijne verjaardag dachten...da's echt superlief van jullie, merci!

 

Nu ga ik mij op mijn gemakske in mijn zetelke zetten...mijn gedachten op nul en ik ga wa TV kijken.
Ik kom van 't weekend wel eens af, ik beloof het!

Ik zet er ook al direkt het vervolg op.
Dat insekt nam ik tijdens de fotosessie van Marnick zijn communiefoto's...die zat ineens op zijne jas.
Ook de gans is tijdens die fotosessie getrokken...zelfs dan heb ik alles wat ik kan fotograferen in de gaten geen beestje, bloemeke of insektje ontsnapt aan mijn aandacht.
Soms zie ik iets moois en dan denk ik "verdoeme, 'k heb just mijne camera nie bij"...'t is erg...'t is een verslaving! Arme ik

Ik ben morgen nog een laatste dagske thuis...een dag die ik kreeg voor de communie.
En terwijl ik nu toch bezig ben, zet ik nog wat macrofoto's van mijne fuji op mijn blogske.
Deze en één of twee volgende serie's zullen waarschijnlijk de laatste zijn die ik met mijn Fuji heb getrokken, want ik heb een nieuw speeltje.
Een Canon EOS 40D met macrolens...goed hé! 'k heb er lang voor gespaard.
Ik kocht die wel niet in de winkel zelf, maar via hun webshop...da's véél goedkoper!
Ik ben er nu wel nog volop mee aan't oefenen, want 't is gene simpelen, amai!
Je zou denken dat zo'n supergoed toestel het je gemakkelijker maakt, maar dat is niet zo...het is alleen veel ingewikkelder.
Maar al doende leert men, hé!
Ik wacht nu nog op de cash-back van Canon zelf...150 euro krijg ik terug voor den body en 50 euro voor de lens.
En dan ga ik mij nog een gewone lens aanschaffen, waar ik ook 50 euro van ga terugkrijgen.
Niet dat ik de Fuji nu een plaats in de vergeethoek ga geven, verre van...dat toestel heeft zijn dienst al volop bewezen...maar eens dat ik met de canon ga overweg kunnen, zullen de meeste macrofoto's toch met dat toestel genomen worden.
Het zal van de locatie en de onderwerpen afhangen, denk ik.
Ik heb feitelijk een ander toestel met aparte lenzen...een pentax met gewone en telelens, maar die is niet digitaal en het verschil in kwaliteit merk je toch direct, zenne!
Die pentax heb ik al jaren, van toen ik nog thuis woonde en dat zal nu al zo'n kleine 17 jaar zijn.
Ik heb hem de laatste keer in Duitsland gebruikt in 2005...maar toch kan ik er geen afscheid van nemen.
Ik hoop het met mijn andere toestellen ook zo lang te kunnen trekken.

Vannemorgen 9u15 moesten we in de kerk zijn voor Marnick zijn communie.
Ik, Marnick, Giovanni, make, Roger en mijn broer Joeri met zoontjes Robbe en Tibo gingen te voet...Wim reed met zijn ouders met de auto naar de kerk.



Mijn ex-man zagen we ginds.
De mis duurde ongeveer anderhalf uur en er werden foto's genomen door een fotograaf.
De CD-rom waarop de foto's zullen verzameld zijn, heb ik al betaald en die krijgen we achteraf.
Er was ook een andere fotograaf om een foto te nemen van de meter (make) en peter (Joeri) aan de zijde van Marnick tijdens het vormsel.
Na de mis was er een receptie die van de kerk uitging in het ontmoetingscentrum naast de kerk.

 

Make belde mijn tante Ingrid op en zij kwam achteraf samen met haar zus Viviane en haar man (mijne nonkel Danny) naar ons thuis.
We hadden ook hen uitgenodigd om te komen eten op onze 'indoor-BBQ'

 

Ons terras is nog altijd niet klaar, dat werd weeral eens uitgesteld tot 17 en 18 april.
Ik had gehoopt dat het voor de communie ging klaar zijn, maar dat was spijtig genoeg niet zo.
De BBQ zelf stond buiten...de gewone en we hebben ook een elektrische...met 2 gaat dat wat rapper.
We hadden ook 2 koks...Wim en mijn broer.

 

Op die foto zie je onze haag op de achtergrond.
We zijn daar via onze gebuur aan die kant gratis aan geraakt.
Ze zijn die over enkele weken in het weekend gaan halen en hebben die haag gezet.
We hebben toch lekker gegeten en het was supergezellig.
Sommigen aten nog eens een tweede keer, omdat het ondertussen al avond was geworden.
We hadden onze keukentafel in de living gezet en onze tuintafel in de keuken, om daar de kommen met groenten en sausjes op te zetten.
We hebben daarna nog nagepraat en de boys zaten natuurlijk alle vier boven spelletjes te spelen.
Wim bracht zijn ouders dan naar huis.
Onze eerste BBQ van dit jaar is goed geslaagd en hopelijk de volgende op ons terras.
Het weer viel ook goed mee, zeg!
Daar hadden we sjans mee, want ze hadden slecht weer afgeroepen...een echte meevaller.
De laatste foto nam Giovanni na de BBQ...een mooie foto van mij met mijne communicant...de mooiste die erbij was (alhoewel dat iedere moeder dat wel van hun kind zal vinden, hé!)
Marnick was wel speciaal gekleed...zowat stoer, met een rode doodskop op zijn truitje en zijn all-stars.
Ik heb hem zijn goesting laten doen en deze kleren zijn zijne stijl...pastte volledig bij Marnick...just hé?

Vandaag was het een speciale dag...Marnick deed zijn communie.
Ik had eerder al foto's van hem getrokken in zijn communiekleren, op 4 verschillende plaatsen.
Ik heb er de mooiste uitgekozen om aan jullie te laten zien.

Ik had een heleboel foto's...veel te veel feitelijk.
Ik denk dat ik er een 400-tal had in totaal.
Ik heb echt keuzes moeten maken en er zijn er ongeveer een kleine 50-tal van overgebleven.
Ik heb er uiteindelijk 6 uitgekozen, samen met Marnick en daar hebben we de communiekaarten van gemaakt.

 

Dat maken was met vallen en opstaan, omdat ik eerst een wazige kader rond de foto's had gemaakt en er een tekst onder had gezet.
Bij het ontwikkelen van de foto's gingen enkele millimeters foto af en dan kwam dat niet goed met die kader...de tekst was ook te klein en niet leesbaar.
Ik mocht gelukkig gratis proefdrukken laten maken bij de fotograaf en dan zag ik wat ik verkeerd had gedaan.
Ik vroeg zelfs hulp aan mijn goede blogvriendin Lisetteke (Roosje)
Ze had ook goeie ideetjes, maar ik kon die niet laten afdrukken, omdat het formaat niet goed was en toen ik die wilde vergroten, werden ze misvormd, spijtig genoeg.
Dit zijn Lisetteke's kaarten.
Ook schoon gedaan, hé?
Lisetteke...nog eens neig bedankt, zenne!

Ik had efkes tijd nodig om pitteke's dood te verwerken en om met de voorbereidingen van Marnick zijn communie bezig te zijn...ik had geen goesting om te bloggen.
Ik heb de draad weer opgenomen en kom jullie vertellen over mijn pitteke.
Ik en make zijn haar gaan begroeten en ze lag mooi...met haar lippen gerood, zoals toen ze nog leefde...alsof ze lag te slapen en ieder moment kon ontwaken.
De begrafenis was ook mooi...eerst een mis in de protestanse kerk waar ze lid van was van haar 16 jaar.
Wij zijn geen kerkgangers, maar toen mijn nonkel en oudste zoon van mijn pitteke een tekst voorlas, vloeiden er traantjes.
Ook toen een nichtje in naam van alle kleinkinderen een tekst voorlas...mooie en aangrijpende teksten!
De 8 kinderen van mijn pitteke (oorspronkelijk 9, één zoon overleedt toen hij 3 maanden jong was, Jozef) nonkels en tantes van mij, gingen in een rij staan en wij schudden hen de hand en gaven kussen.
We zijn daarna naar de begraafplaats gegaan, waar ze een plaats heeft gevonden bij haar overleden echtgenoot, mijne pé, die gestorven is in '93.
We kregen een bloem in de hand die we op de kist mochten gooien.
Iedereen maakte er een kruisteken mee, maar ik gaf er een kusje op en gooide het dan op pitteke's kist...mijn manier van afscheid nemen.
Daarna gingen we naar de koffietafel en daar werd veel bijgepraat.
We zagen neven en nichten die we het laatst gezien hadden toen ze nog kinderen waren.
Het is raar dat men bij zo'n gelegenheden de familie terug ziet, dat je er anders soms in geen jaren van hoort, hé!



Foto's heb ik wel niet en daar heb ik wel spijt van.
Ik ga één dezer dagen wel naar pé en pitteke hun graf en dan ga ik er een foto van nemen.
De spil die de familie bijeen hield is nu weg, maar ik hoop dat we het contact met hen kunnen blijven behouden.
Ik ben wel blij dat ik pitteke nog thuis heb gezien kort voor haar overlijden...en verschillende keren in het ziekenhuis.
Dat zijn herinneringen die ik ga blijven koesteren.
Ik wil ook iedereen bedanken voor de steun die ik kreeg...da's echt lief van jullie...bedankt!!!!!

Ik kreeg twee rouwprentjes vandaag, van twee mannelijke patiënten.
Arthur overleedt op 19 februari op 70-jarige leeftijd...Gerard op 13 maart op 83-jarige leeftijd.
Deze teksten staan op hun rouwprentjes.

Rust nu maar uit.
je hoeft niet meer.
Voor ons wordt dit natuurlijk een gemis
maar wat is het waard
als leven, geen leven meer is.
Afscheid nemen doet pijn.



Als ik ooit doodga
begraaf me dan niet
verstik me niet onder een zware steen
maar laat me de kans om vrij te zijn
en te gaan overde grenzen van de dood
mee met de wind, mee met de vogels,
die ik bewonderde en liefhad
tijdens mijn leven

Als ik ooit doodga
verstik me dan niet in tranen
maar schep een herinnering aan mij
niet op mijn graf
maar in je eigen levenssfeer
daar waar je gelukkig bent

Als ik ooit doodga
gedenk de goede en gelukkige agen
en vergeet en vergeef mijn fouten
want die hebben we toch allemaal
en ik had u allen zo lief
(Mireille Hugaert)


Pitteke, we hadden je echt lief en zullen je missen!
Ga op zoek naar een rustig plekje en waak over ons!
Mijn pitteke werd 85 jaar.
Vaarwel pitteke!

Jullie weten dat mijn pitteke in de kliniek lag, en ik ben haar geregeld gaan bezoeken.
Ik hielp haar samen met een verpleegster droogleggen nadat ik na mijn werk eens was binnen gesprongen.
Ze was van gang verplaatst en ik had de indruk dat de verpleging daar toch vriendelijker en gedienstiger waren.
Ik zag mijn familie ook terug en we gingen soms iets drinken in de cafetaria.
De laatste week had ik het wel erg druk...een weekend de laten of na mijn vroegen nog een stuk laten...Marnick die naar Zwitserland was...Wim die de laten had vandeweek en Giovanni zat met examen.
Gisteren was het iets rustiger en de examen waren voorbij, dus was ik aan't twijfelen, of ik naar pit zou gaan of zou wachten tot zaterdag, om dan samen met make te gaan.
Ik belde haar op, maar ze was niet thuis.
Kort daarna belde mijn tante Leona "Pit ligt op sterven"
Ik verschoot ervan...het ging ineens zo snel...ik had dat nog niet verwacht!
Ik moest niet meer twijfelen, schoot andere kleren aan en stoof naar de kliniek, waar ik voor 16u arriveerde.
Pitteke lag in bed, op haar rug en ademde diep met lange tussenpozen.
Soms dachten we 'Nu is't gedaan!', maar dan was het vals alarm.
Bijna al haar kinderen waren aanwezig en ook een groot deel van haar kleinkinderen.
Ze had een gelige kleur en trok wit uit rond haar mond en neus...haar lever was het aan't begeven, maar haar hart hield het wonderlijk nog goed vol.
We dierven ons bijna niet te verzetten en bleven tot bijna 22u.
Mijn tante Regina, die alles regelt, zei dat we best naar huis konden gaan.
Ze was erg moe en zou tijdens het waken toch in slaap vallen.
Ik, mijn tante Marleen, mijn nicht Isaura en een schoondochter van pit, mijn tante Monique waren er nog.
In de gang zie Monique dat ze het gevoel had pit in de steek te laten en ze had het liefst weergekeerd...ik had ook dat gevoel, maar het kon nog voor de ganse nacht zijn en ik had sanderendaags de vroegen.
Om 5u40 belde mijn tante Regina...ze was om 4u opgestaan en was naar de kliniek gereden...om 5u is mijn pitteke overleden.
Ik was er het hart van in en ik had het moeilijk tijdens mijnen toer...wenen bij sommige patiënten en ik geraakte maar niet vooruit met mijn werk...mijn hoofdverpleegster wist er wel al van.
Eén van de Patiênten te Beveren, metwie ik een sterke band heb, kon mij troosten.
Ze heeft zelf kanker en krijgt chemo, maar da's echt een héle dappere en optimistische vrouw...ik bewonder haar echt!
Dan geraakte ik toch beter in gang en kon ik mijn gedachten verzetten.
De dag erop ben ik na mijn werk naar mijn tate Regina gereden, waar een groot deel van de familie de begrafenis aan't bespreken waren.
Ze zochten de beste foto's uit voor de rouwkaart en ik dacht aan de onderstaande foto...pit met dat stukske taart in de hand.
Die hebben ze gekozen, maar dan zonder de taart.
Vandaag ben ik rap tijdens mijnen toer om de rouwbrieven gegaan en ik heb al enen in de brievenbus van mijn hoofdverpleegster gestoken, want dinsdag is de begrafenis en dan moet ik normaal werken.
Zaterdag ga ik pit gaan begroeten, samen met make.
Als ik nu efkes niet in de gastenboeken verschijn, begrijp dat dan aub.

Dit schoon veren-en pluimenbeest zag ik vorig jaar op mijn neefjeTibo zijn lentefeest en ik nam er een fotootje van.
Heb ook aub geduld met mij...ik ben op bloggenronde, weliswaar héél langzaam, maar ik kom zeker eens een kijkje nemen op je blog.
Tot dan!
Groetjes
xxx

Op het werk zijn er ook weer dingen gebeurd die niet zo plezant zijn, maar er is niks aan te doen.
Nieuwe wetten, nieuwe regels...ons beginuur begint vanaf nu niet thuis, maar bij onze eerste patiënt.
Dus hadden we een vergadering en ik heb mijn gedacht gezegd...en ik deed daar weer ne stoot met als gevolg dat de bazen en mijn collega's plat lagen van't lachen...'t moest ikke weer zijn...iets verkeerd verstaan en daar dan een antwoord op geven...
We hebben ook het gevoel dat we meer en meer moeten inleveren en da's echt niet plezant, want we doen ons best.
Het is een kleine troost dat het niet alleen bij ons in, maar in de ganse thuisverplegingsektor.
Da's zéker een dag recuup per maand die we kwijt zijn, en het is vooral nadelig voor de inspringers gelijk ikke.
Ik ga nu zo min mogelijk op Lokeren en Stekene staan voor de afstand die ik anders moet doen en den tijd die ik daarmee verlies.

Een collega van ons gaat bij 7 andere zelfstandige verpleegkundigen werken vanaf midden april.
Ze werkt pas een jaar bij ons en kwam van de concurrentie.
Ik vind het spijtig, want het is een toffe en zeer bekwame collega.

We zijn ook een patiënt kwijt...iemand die mij nauw aan het hart lag van mijn vroegere vaste collega's...Gerard!
Ik kwam gisteren bij hem thuis om de bloeddruk van zijn vrouw te nemen, want hij lag in het ziekenhuis.
Zijn suiker stond veel te laag en hij was al in coma gegaan, dus werd de 100 opgebeld en de MUG.
Die kwamen en de dokter was al weg, terwijl die feitelijk bij Gerard had moeten blijven totdat de hulpdiensten er waren.
Gerard kon niet via de trap of lift verplaatst worden, dus belden ze de brandweer op om hem via het venster in de brancard naar beneden te doen.
Probleem was dat de brandweerauto verkeerd stond en die moest gekeerd worden.
Gerard lag wel al op de brancard terwijl ze aan't overleggen waren hoe ze dat gingen doen...5 minuten lang in de wind en regen...het regende een beetje.
Ze keerden de auto terwijl Gerard op de brancard lag, volledig naar boven getoken tot boven de huizen, en dat spelletje heeft zeker een kwartier geduurd.
De politie had de straat afgespannen en alle mensen in de straat stonden naar het nooit geziene tafereel te kijken, vaneigest.
Gerard kwam erdoor in de kliniek...zijn suiker was weer op peil, maar toen zijn vrouw er de dag erna weer naartoe ging, had hij een longontsteking opgedaan...raar maar waar...alléé jongens...ge zou van minder, hé!
Vandaag kreeg ik bericht...Gerard is overleden.
Wie haalt het nu in zijn hoofd om een longpatiënt die dagelijks de hele dag zuurstof krijgt tot boven de huizen te laten hangen in dat rotweer...de hulpdiensten, nota bene!
Daar kan ik mij serieus kwaad in maken, zie...verdomme...onozelaars...klungelaars...toch die kerels in die brandweerauto te Sint-Niklaas!
Dat noemt zich dan brandweerlui in dienst van de medemens...Gerard is er vet mee, pffffffffffffffffffffffff!



Sorry voor mijn uitlatingen, maar ik ben te kwaad!

Gisteren hebben we Marnick om 17u naar het station gebracht...hij's met zijn klas naar Zwitserland vertrokken op sneeuwklassen...vanaf woensdag 12 maart t/m vrijdag 21 maart.
Hij was echt zenuwachtig en keek er echt naar uit.
Een uur op voorhand zei hij "Mama, zijde gij klaar, want we moeten vertrekken, hé!" zijn teleurstelling was groot toen hij hoorde dat het te vroeg was.
Ik heb dan in afwachting al wat foto's getrokken in zijn skiepak.
Da's trouwens nog van mij...ik ben daar een jaar of 10 geleden mee gaan skieën, met de broek en die rode vest.
Dan droeg Giovanni die en nu Marnick.



Hij zag zijn klasgenoten in de vertrekhal en ging er bij gaan staan.
Ik nam een foto van hem met zijnen beste maat Jeroen.
Zijne meester kwam ook foto's trekken en die verschoot toen hij Giovanni zag.
Die heeft er ook bij gezeten en hij verschoot van de groeischeut van Giovanni...hij's groter dan die meester...en ook groter dan de directeur van de school...die ook eens naast hem kwam staan.
Giovanni was blij dat hij nog herkend werd...bij hem was is Zwitserland nu alweer 4 jaar geleden, hé!
Marnick is dan op de trein gestapt en vertrokken...dat deed raar, mijne kleinsten daar zo zien vertrekken.
Hij zwaaide nog en gaf handkusjes...mijn lieveken.

 

Wij zijn dan naar een smoswinkel gegaan en hebben daar iets gegeten.
Mijnen bro heeft een brief geschreven naar Marnick en hij stuurde hem door...ik lachtte mij een breuk
Gio las hem ook en hij pieste bijna in zijn broek van't lachen...hoe Joe schrijft, da's echt hilarisch
Ik en Gio hebben ook speciaal briefpapier gemaakt voor marnick...met afgedrukte foto's van ons en van marnick met jeroen net voor hun vertrek.
En nu maar aftellen, hé want ik mis hem nu al!!!!!

Buiten het feit dat het op ons werk zo druk is (vrijdag weer mijn recuup 1 kwijt plus een weekend ingesprongen), de ziekenhuisbezoeken en nen tuperware bij een vriendin, heb ik ook nog een zoon die zijn plechtige communie doet op 6 april...Marnick.



Met pit gaat het niet zo goed, ze is verward, maar dat ze het eind van de week niet zou halen zoals mijne pa had gezegd, is gelukkig niet waar.
Zolang ze niet moet afzien, ben ik kontent.
Naar huis zal ze niet meer gaan...het zal een rusthuis worden, vrees ik...en hopelijk is die verwardheid slechts van tijdelijke duur.
Morgen ga ik misschien met de boys naar de kliniek.
Ik ben vorige week tussen mijn vroegdienst en een stukske laten de woensdag met Marnick naar Beveren getrokken om foto's te trekken van hem in communiekledij.
We waren eerst de vrijdag iedere kleren-en schoenenwinkel in het shoppingcentrum afgegaan en we hebben héle mooie kleren gevonden...hélemaal zijne stijl...typisch voor Marnick...een echt fotomodel
Ik heb altijd al zelf de foto's van de communie's genomen en dus nu ook...ik zal die wel eens inscannen en op mijn blog zetten, van allebei mijn jongens.
Vandaag bracht ik eerst Giovanni naar mijn make, omdat hij in de tuin ging helpen, samen met mijn broer.
Ik en Marnick zijn naar Bazel en het park getrokken om weer communiefoto's te nemen...knap, zenne!
Ik wist gewoon niet wat te kiezen om kaartjes van te maken.
Ik heb ze zelf gemaakt en ga ze laten afdrukken bij de fotograaf.
De enige die al weet hoe Marnick er gaat uitzien is Lisetteke (Roosje)
Ik heb de foto's naar haar doorgestuurd en ze heeft ook haar fantasie de vrije loop gelaten.
Er zijn héle mooie kaartjes uitgekomen...3 ervan hebben mijn voorkeur, maar ze zijn spijtig verkleint, omdat het moest voor dat fotoprogramma en ik kan ze niet afdrukken.
Ik ga ze na de communie wel op mijn blog zetten...SUPERNEIG BEDANKT Lisetteke!
Ge zijt ne schat!
Vandaag moesten we ook in de kerk zijn voor de naamopgave...Marnick al vanaf 15u en wij om 17u30.
Foto's mogen we niet trekken, maar ik heb al een CD-rom besteld bij een fotograaf die alle foto's gaat nemen...vandaag en op de communie.
Marnick wilde dan ook naar make, hun pitteke en ze blijven daar slapen...het is hier nu héél rustig!

Nu ik een klein gaatje heb in mijn druk tijdschema, profiteer ik ervan om mijn volgende fotoreeks op mijn blogje te zetten.
Deze foto's komen uit make's tuin.

Wim is jarig vandaag!
Hij heeft de laten spijtig genoeg, juist op zijne verjaardag.

 

Schattie...Proficiat en LOVE YA!

Op 28 februari was ik mijnen toer aan't doen toen make mij opbelde, en wat ze te zeggen had was hélemaal geen goed nieuws.
De ma van mijne pa is 85 jaar en ze sukkelt al jaren met haar gezondheid.
Ze heeft een zwak hart en ze had in de kliniek gelegen een tijd terug.
Ik ben dan naar haar gegaan samen met make en was ondertussen ook bij haar thuis op bezoek gegaan.
Ik zou weer gaan en ik kreeg foon...ik kon niet komen, want ze was ziek en was bang dat ik dan ook ziek zou worden, dus wachtte ik een goeie week om haar eens op te bellen wanneer ik mocht afkomen...ik kreeg de kans niet.
Make vertelde dat pit sinds dinsdag was opgenomen in het ziekenhuis en ze wist het doordat pa zijn oudste broer haar dat gebeld had.
Ik had mijne pa gevraagd om mij te bellen mocht pit in de kliniek liggen, omdat we dat toch ook willen weten, hé, maar hij had me niet gebeld...vergeten!
"Pit heeft longkanker" zei make en ik kreeg ineens een klop van den hamer.
Ik moest mij aan de kant zetten en ik begon te wenen...en ik moest dan nog 3 patiënten gaan doen.
Ik probeerde het weg te steken en werktte mijn toer af.
Dan efkes op den bureau en ik was naar huis.
Ik ben diezelfde dag nog naar pa gegaan, omdat het zijne verjaardag was...juist op de dag dat wij het slechte nieuws vernamen, zeg!
Pa...nog eens DIKKE PROFICIAT met je verjaardag...het is een trieste verjaardag, maar langs de andere kant heb je toch je zoon terug, hé!
Ik heb pa 9 jaar niet gezien...Kort na de geboorte van Giovanni.
Mijn broer héél wat jaartjes meer...door omstandigheden die ik hier wel niet uit de doeken ga doen, is te persoonlijk en da's verleden tijd.
Mijn broer vroeg naar pa zijne gsmnummer en hij heeft hem opgebeld...de rest komt nog wel...het is al een begin, niet?
Ik sprak met make af om haar zaterdag te gaan bezoeken in het ziekenhuis, maar ik kon zolang niet wachten en ben vrijdag na mijn werk naar pit gegaan.
Ze kon haar ogen bijna niet open houden door de pijnstilling die ze toegediend kreeg per infuus.
Pa zijn oudste broer en diens vrouw was er en 2 zussen van pa.
Ik nam mijn één tante apart in de gang, want ik had van de verpleging gehoord dat zij met de arts had gepraat.
Ze weten niet waar de kanker ontstaan is, omdat pit weigert om een longpunktie te laten doen en ze heeft groot gelijk...da's niet pijnloos.
Maar ze heeft waarschijnlijk longkanker met uitzaaiingen in haar lever en pancreas.
Ze weet wat dat is, omdat mijne peter (haar man) gestorven is aan longkanker.
Toen ik 16 jaar was ontdektten ze longkanker bij pé.
Ze zeiden "Als u zich niet laat opereren, dan geven wij u nog 2 maanden"
Hij liet zich niet opereren en hij heeft er nog 10 jaar mee geleefd, terwijl hij nog altijd de sigaretten niet kon laten.
Zaterdag ging ik terug naar de kliniek, nu samen met make en Wim.
Mijn 2 tantes waren er terug en mijn neef Jean-Piérre, die ik in geen jaren gezien heb.
Pit zat in een zetel en ze kon haar ogen weer niet openhouden.
De infuus was weg, maar ze staken een nieuwe.
Make zag ineens een plas onder haar zetel en toen we naar haar incontinentie-materiaal keken, was die kletsnat...alsook haar douwerwindels en haar rug en slaapkleed...zoiets zag ik maar zelden en ik sta al lang in de verzorging en verpleging, zenne!
Ik en mijn tante Leona hebben haar verschoont en in haar bed gelegd.
Ik was om proper gerief gegaan en aan een verpleegster gevraagd of ik gerief mocht nemen...die vroeg niet eens of ze moest helpen.
Toen er een andere verpleegster binnen kwam, hebben we het haar wel gezegd en ik was echt razend...ik heb op mijn tanden moeten bijten of ik schoot uit en ik kan jullie zeggen...ga dan maar opzij, hé...ik ben dan een echte stier!
Het zit in de familie, want mijn tantes en nonkels zijn nog véél heviger dan mij.
Mijn tante kon zich niet inhouden en heeft die verpleegster flink onder haar vijs gegeven.
Ze kwam met een flauw excuus, dat ze aan pit gevraagd had of ze geplast had en dat wij op het belletje hadden moeten duwen, dan waren zij wel gekomen en dan hadden zij de verzorging wel gedaan.
Mijn tante zei dat ik verpleegster ben en dat we niet op hen wilden blijven wachten.
Make en Wim stonden in de gang...een vrouw belde en ze moest plassen en die verpleegster antwoordde "Kun je wachten tot ik het eten heb rondgedeeld?"
Ofwel krijgen ze als antwoord, hetgeen ik van veel patiënten van ons heb gehoord "Piest in uwe pamper!"
Vandaag was ik thuis, maar 't was kuisdag en ik zat met een platte batterij in mijnen auto.
Ik had er vannemorgend iets uitgehaald en mijn lichten stonden nog aan...dat kwam mijn buurvrouw Peggy zeggen rond een uur of 14, terwijl die lichten normaal automatisch uitgaan, maar ik kon niet meer starten.
Ik belde de garage, want Wim had de laten en die hebben mij pas na 18u gedepaneerd.
Morgen ga ik na het werk naar pit.
pa is naar Bulgarijë vertrokken, maar voor zijn vertrek had hij naar ons gebeld.
Wim was al wakker, maar ik was gisterenavond op de zetel in slaap gevallen en pas om 3u wakker geworden en daarna moeilijk weer in slaap geraakt.
Om 9u30 stond ik op en Wim zei dat hij gebeld had.
Hij denkt dat pit het eind van de week niet gaat halen...of heeft de dokter hem dat gezegd, dat weet ik nu niet, ik kon hem niet meer bereiken...Wim had me beter opgeroepen, maar nu is het te laat.
Ik ga morgen terug naar Pit na mijn werk...en ook voor de rest van de week...om den boel in de gaten te houden en om haar nog wat bij me te hebben, voor de tijd dat ze misschien nog heeft.
Ik ga nu zeker geen tijd meer hebben om te bloggen.
Buiten het feit dat pit ziek is, had ik 7 dagen gewerkt waarvan 2 dagen met een stuk laten na mijn vroegen.
En mijn hoofd staat er gezien de omstandigheden nu ook niet naar...het spijt me...ik hoop echt dat jullie dat begrijpen.
Ik zal jullie wel op de hoogte proberen houden, zo af en toe, maar blogbezoekjes zitten er voorlopig niet in...sorry!

We hadden een fuif de vrijdagavond en die was KEIGOE!
Drie collega's kwamen op het idee om samen met hun partner een fuif te organiseren...zomaar.
Ik was ook op de bijeenkomst om erover te praten en plannen te maken, samen met nog een andere collega die ook wel wilde helpen.
Ik kreeg de taak om de wc te versieren...ik werd het wc-verpleegsterke
Ik moest vrijdag niet werken, maar ik ben wel druk bezig geweest om mijn taak tot een goed eind te brengen.
De anderen versierden de zaal en ikke met hulp van een andere collega de wc.
Bij de mannen hadden we ook een handschoen over de doorspoelknoppen gehangen en pampers 'for men' en 'lady' werden aan de toepasselijke deuren geplakt.
Ik had ook zeep in de vorm van een penis, maar die was al rap ribbedebie
Ik had in de mand een spuitencontainer gezet en omgetoverd tot 'donatiebus', maar die is leeg gebleven.
Ik ging daar nu niet gaan staan om 30 eurocent te vragen, maar ik dacht het zo te kunnen oplossen.
Pech...we hebben geen enkele donatie gekregen...en 't was toch maar voor de fun, hé!
Ik had op een ansilla (bedonderlegger) geschreven:
"Geheel vrijblijvend, graag een kleine donatie voor uw waterfiltratie en grote boodschapsituatie, mercie! Het wcverpleegsterke"





We hadden ons verkleed...rode schort met een wit kruis op...4 hadden een rode cowboyhoed en vier een roze en sommigen waren niet verkleedt...met witte handschoenen en rode oorbellen met witte kruisjes.
Claudia had zich als non verkleed en de patners waren gynaecoloog of chirurg.

 

Bij het binnenkomen kreeg iedereen een welkomdrank en dat was een spuit gevuld met bessenjenever...dat had ook veel succes, amai...de reactie's die we daar op kregen waren echt tof!



Ik had 2 van mijn beste vriendinnen uitgenodigd die zonder partner kwamen...ne maat van mij met zijn vriendin en ook geburen.
 


Van de 8 koppels die we gevraagd hadden, zijn er toch drie gekomen.
2 koppels gingen misschien afkomen, maar zijn spijtig genoeg niet geweest en de anderen moesten ergens anders naartoe.
Mijn broer had een quis en ging erna afkomen, zo rond 1u...we hebben hem niet gezien.
Hij heeft nog met de echtgenoot van mijn hoofdverpleegster in de klas gezeten en die had ook al enkele keren gevraagd wanneer hij afkwam.
Rond 1u30 stuurde ik een sms en dan zou hij anderhalf uur later komen, maar gaan Joeri te zien.
Ondertussen feestten wij erop los.



We kregen ineens enkele collega's derbij...Ann en San (ik stond met hen als eersten op de dansvloer)...Wim en 2 geburen...die hadden een schort vantussen de versiering gehaald en deden die aan

 

Ze hadden de DJ tot 4u gevraagd en rond 3u30 waren we den boel aan't opruimen.
Ik had zere voeten, maar ik heb veel gedanst en mij echt héél goe geamuseerd.
Wim was met de geburen meegereden en die waren er pas rond 22u en ik al voordat het begon.
Nu reed Wim met mij mee en die was goe beschonken, zenne
Ik moest nog rijden, dus heb ik wel opgepast.
Mijn collega's gaan dat nog organiseren, omdat het héél goed is meegevallen en ik ben er blij om.
Om 4u stuurde mijn broer een sms 'we komen nog af', maar we waren dan wel al op weg naar huis...dat was nog op tijd, amai
Hij amuseerde zich met zijn maten en geraakte gewoon niet weg.
Op 16 mei geeft hij met zijn maten een fuif en dan denk ik wel dat we er naartoe zullen gaan als dat lukt.
En op 31 mei geven ik, mijn overbuur Luc en een schoonzus en schoonbroer van hem ook een fuif, omdat we 40 jaar worden.
Daar zijn we ook al mee bezig om alles te organiseren.
Een collega trouwt in juni, een andere op 20 september en mijne maat die op de fuif was op 19 september...een druk jaar, hé!