Ik ben weer in gedichtenstemming vandaag.
Dit gedicht heb ik wel niet pas geschreven, maar al wat jaartjes geleden.
Mijn inspiratie haalde ik toen bij een koppel dat ik kende.
Hij had haar bedrogen, hetgeen was uitgekomen, maar het werd hem vergeven.
Jammer genoeg was hun herwonnen geluk van korte duur, maar zo is het leven, niet?
Ze zijn nu wel allebei hertrouwd én zijn gelukkig!













"Nee", zei de vrouw "het is gedaan!
Ik doe die horens niet meer aan!
Ik wil ze niet meer dragen!
ik zag hoe jullie in mekaars armen lagen."

"Nee," riep de man "dat is niet waar
en wat je zegt, dat valt me zwaar!
Ik heb niemand anders, alleen jou!
Je weet toch hoeveel ik van je hou!"

Maar de vrouw wilde het niet horen
net alsof ze doof was geboren
ze wist wel wat ze had gezien
"Of denk je dat ik blind ben, misschien?"

Ze begon meteen zijn koffers te pakken
deed al zijn spullen in plastiek zakken
ze opende de deur met een grote zwier
"Ik smijt je buiten met veel plezier!"

De man zette het eerst op een lopen
maar begon daarna toch te wanhopen
wat had hij toch in hemelsnaam gedaan
aan die slippers had hij niet eens veel aan

Hij hield toch nog veel van zijn vrouw
maar wist niet wat dat inhield, het woord 'trouw'
de man begon zijn spullen bijeen te rapen
en besloot om op de veranda te slapen

De bedrogen vrouw voelde zich plots oud
haar hart werd hard, kil en koud
de man probeerde het te ontdooien
en begon met steentjes tegen haar raam aan te gooien

"Lieverd, ik hou alleen van jou
ik zal je beloven, mijn eeuwige trouw"
Ze opende de deur om te praten
hij wist dat hij die kans niet mocht laten

Ze hadden gepraat, de ganse nacht
het kwam weer goed, wie had dat gedacht
hij verwende zijn vrouw en hield veel van haar
en trouw blijven viel hem ineens niet meer zwaar!