Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Na een weekeindje rust is het vandaag de enige dag dat ze een beetje deftig weer voorspellen, ik maak dan ook gebruik daarvan om deel te nemen aan de "8" van Stokrooie die ingericht wordt door de Dragonders uit Hasselt. Even na de klok van zes ben ik in het ontmoetingscentrum van Stokrooie waar ik me inschrijf voor de marathon-afstand. Ik neem voor het nietige bedrag van 5 euro het all-in kaartje, waar ik op de controles twee maal soep of koffie en een broodje krijg, éénmaal een halve kip met appelmoes en nog eens een bonnetje om iets te drinken. Daarbovenop krijgen we aan de aankomst nog een diploma, daar kunnen ze in Bornem nog iets van leren! Een blik op het plannetje leert me dat ik twee verschillende lussen van twintig kilometer moet wandelen, met telkens in de helft ervan een controleplaats, mooi verdeeld dus. Stipt half zeven ben ik op pad voor mijn marathon. Na het oversteken van het Albertkanaal moeten we de dijk volgen en zie ik in de verte hier en daar een lichtje van wandelaars die voor me vertrokken zijn. Hier aan de oevers van het kanaal heeft de wind vrij spel en ik trek dan ook mijn vestje helemaal tot vanboven dicht, het is nog niks te warm. Na een half uurtje verlaten we de dijk en doen een rondje doorheen een woonwijk waarna we even later terug het Albertkanaal volgen maar dan in omgekeerde richting. Het begint ondertussen licht te worden, aan de lucht zie je dat de wind de wolken uiteen gedreven heeft en ik zie zelfs enkele blauwe plekken tussen de grijze massa. We steken het kanaal over en komen in Kuringen terecht, waar we in de sporthal een eerste keer controle hebben, ik kies hier voor een broodje met kaas en een koffie. Na een tiental minuutjes rust is het tijd om verder te gaan en gaat het doorheen het centrum van Kuringen. We verlaten de asfaltwegen en gaan meer door natuurpaadjes en veldwegen. Onderweg zie ik een bordje dat we op het natuurdomein van de abdij van Herkenrode zitten, en wat later zie ik ook de abdij zelf, al is het nog van vrij ver. We slaan linksaf en wandelen in de richting van de E313, onderweg in de velden is het opletten geblazen want het fijne weer van de voorbije dagen heeft de grond bijzonder vettig gemaakt. We gaan over de snelweg en bezoeken het gehuchtje Tuilt dat nog geen 1800 inwoners telt maar wel een bijzonder leuk en modern kerkje heeft, de Sint-Jozefskerk. Na dit blitzbezoek dwarsen we weer de snelweg en zitten we terug op het grondgebied van de abdij. Deze keer zien we ze iets korterbij, maar ook nu slaan we spijtig genoeg linksaf en kunnen de abdij zelf dus niet echt goed zien. Even voor de klok van tien ben ik weer in het ontmoetingscentrum van Stokrooie en zit de eerste lus erop, tijd voor een lekker stukje kip met appelmoes! Na dit deugddoend middagmaal is het tijd voor de tweede lus. Ook nu trekken we naar het Albertkanaal maar volgen we ze in de richting van Antwerpen. We verlaten het kanaal en komen in het zeer mooie natuurgebied Groene Delle waar hier in de buurt heel wat om te doen is. De industriezone Lummen-Zuid wil uitbreiden en daar zou dit prachtige stukje natuur wel eens de dupe van kunnen zijn, de buurtbewoners hebben al een actiecomité opgericht en petities ingediend, hopelijk trekken ze aan het langste eind en blijft dit groene stukje bestaan! Na het oversteken van de snelweg gaan we naar Lummen langs modderige veldwegen en fietspaden. Ik houd even halt aan het oudste kasteel van Lummen, kasteel De Burg uit de vijftiende eeuw en een paar minuutjes later ben ik aan het cultureel centrum Oosterhof waar we een derde en laatste keer controle hebben. Hier neem ik een soep en een broodje en geef mezelf tien minuutjes rust. Na de controle gaat het voor de eerste keer vandaag onder de snelweg tot in Viversel, waar we het kanaal oversteken en het kanaal volgen richting Stokrooie. Aan de overkant zijn er verscheidene fabrieken, al zie ik op deze brugdag niet veel beweging. We gaan achterdoor het circuit van Zolder, het kost me wat moeite om er enkele foto's van te nemen maar het lukt me toch. Om even na half twee kom ik droog aan het zaaltje waar het vanmorgen allemaal begon, na een beetje computerproblemen krijg ik toch mijn diploma en kan ik tevreden huiswaarts keren. De rest van het weekend zal het geen wandelen worden, mijn agenda staat vol met andere dingen!
Samen met de zoon rij ik naar Jette, waar de Marche Police de Jette hun tweedaagse wandeltocht organiseren. Aan het universitair ziekenhuis is het even zoeken naar de startplaats, gelukkig vinden we het kleine schooltje snel en kunnen we lekker kortbij parkeren. We schrijven ons in voor het parcours van de 21 kilometer, die er bijna 23 gaan zijn, en eten nog een broodje met kaas als ontbijt. Even na acht uur zijn we op pad duiken meteen het Poelbos in, waar het opletten geblazen is want het is nog vrij donker en de grond is vettig. Na een half uurtje hebben we reeds controle in een klein schooltje in Ganshoren, snel een stempeltje en weer verder. We gaan doorheen het mooie Koning Boudewijnpark en krijgen een volgend stukje natuur met het Dielegembos waar we een eerste stukje klimwerk krijgen, al is het de moeite niet. Weer in Jette doorkruisen we een mooie woonwijk waar de straten de namen hebben van vervlogen filmsterren zoals Charlie Chaplin en Marlene Dietrich. Wat verderop staan we aan de hoofdingang van het UZ, we laten het ziekenhuis links liggen en gaan onderdoor de Brusselse Ring naar Wemmel en hebben daar na een dikke negen kilometer controle in cafe De Nachtegaal, recht tegenover de kerk. Binnen eten we een broodje en drinken een frisse cola, Katrien komt ook binnen gewaaid en zet zich even bij ons. Na een kwartiertje rust gaan we weer verder, buiten valt er ondertussen een klein beetje nat maar zeker niet de moeite om de paraplu te openen. Het parcours wordt heuvelachtiger, telkens wanneer we boven komen zijn we een speelbal van de steeds kouder wordende wind die in kracht aan het toenemen is. Aan de grens van Hamme verlaten de twee langere afstanden ons en trekken wij verderdoor naar Kobbegem, waar we in een schooltje na 14 kilometer een controle hebben. Terwijl we een hapje eten komen er veel bekenden binnen waaronder Walter, Marc met zijn Magic Walking Dream Team en ook Willy en Marie zijn van de partij. Wanneer we weer vertrekken hebben we het gezelschap gekregen van Katrien en iemand van de Cracks wiens naam me niet bekend is. Met vier gaan we richting Relegem, op de hogere vlaktes hebben we meer en meer last van de gure wind. Wanneer we in Relegem het cafeetje De Groenvink betreden voor onze laatste controle van vandaag begint het hard te regenen, het zal niet meer ophouden. Na een lekkere warme chocomelk zijn we klaar voor de laatste vijf natte kilometers van deze tocht. Via kleine weggetjes komen we aan de ring die we onderdoor gaan en ons in het laatste stukje natuur van de dag brengen, namelijk het Laarbeekbos. Rond half twee zit de tocht erop, tijd nog voor een cervela met een colaatje en dan naar huis na een mooie tocht doorheen het Brusselse groen.
Voor vandaag staat er een speciale euraudaxwandeling op het programma, namelijk een lijntocht vanuit Dendermonde naar mijn stad Mechelen over een afstand van 50 kilometer. Ik heb met Wim afgesproken in het station van Mechelen, wanneer ik er toekom staan er nog andere wandelaars te wachten om de trein naar Dendermonde te nemen. We arriveren in Dendermonde rond half negen en moeten in de Panos ons laten inschrijven, plots beseft Wim dat hij zijn rugzak heeft laten liggen op de trein en hij heel wat kwijt is. Ik schrijf me in en samen met de anderen is het wachten tot negen uur voor we kunnen vertrekken onder de deskundige leiding van Kim. We beginnen met een klein rondje doorheen het mooie centrum van Dendermonde. We gaan voorbij de zeer imposante Sint Pieter en Paulusbasiliek, via de Vlasmarktbrug over de Dender komen we op het marktplein terecht waar ik enkele zeer mooie foto's kan nemen. Het stadhuis dateert uit de dertiende eeuw en heeft een zeer rijke geschiedenis achter de rug. We verlaten het marktplein en gaan achterdoor het gerechtshof naar de oevers van de dender die we volgen tot aan de brug waar we een mooi kunstwerk van Jos De Decker zien staan. We verlaten de stad langs de Brusselse poort en krijgen een eerste stukje natuur langs de Kalendijk. We volgen de spoorlijnen en aan het station van Lebbeke hebben we een eerste wagenrust na een dikke zeven kilometer, we krijgen een broodje en iets om te drinken. Het volgende gedeelte brengt ons via Heizijde en Opstal tot in het Buggenhout-bos. Dit 177 hectare grote bos is een overblijfsel van het oude Kolenwoud, dat vroeger bijna het gehele centrum van België bedekte. Na het verkwikkend natuurstukje is het in Gasthof Küssnacht tijd voor een caférust na 16 kilometer, ik drink er een ice-tea. Wanneer we uit de taverne buitenkomen voel je pas hoe fris het wel is, de herfst is ingezet. We doorkruisen verder het bos tot aan de rand van Malderen, vanaf hier krijgen we landelijke wegen voor de voeten geschoven. Even regent het, het is gelukkig maar een klein vlaagje dat snel weer verdwijnt. Even na de klok van twee komen we aan het station van Londerzeel en zitten de eerste 26 kilometer erop, aan de overkant in het kleine cafeetje Stappes hebben we onze volgende caférust. Na een smakelijk pintje gedronken te hebben ga ik in de broodjeszaak ernaast nog een lekker broodje met krabsla halen, en zo is het half uurtje rust snel weer voorbij. Even na half drie beginnen we aan het tweede luik van deze lijntocht. Het is stevig beginnen waaien en de gevoelstemperatuur begint stevig te dalen, hopelijk blijft het droog. We verlaten Londerzeel langs het zwembad en komen voorbij het Merelaantje, een kleine staakmolen die in 1930 gebouwd werd in Gistel maar in 1938 verhuisde het molentje naar Slijpe. Sinds 1973 staat het in Londerzeel, het is al bijna meer verhuisd dan mezelf We wandelen over de A12 naar Ramsdonk waar er in het centrum hard gewerkt voor aan nieuwe wegen. Via ondergelopen veldweggetjes gaat het naar Tisselt, waar we aan de oevers van de Willebroekse Vaart een volgende caférust hebben in Penneke Dop. Na de caférust wandelen we de brug over en passeren het oude kerkje van Tisselt en het voetbalveld van Sporting Tisselt richting Blaasveld. Via de spoorweg komen we in de Zennevallei en kronkelen doorheen de velden naar Heffen, de wolken verdwijnen stilaan en de ondergaande zon zorgt voor mooie luchtplaatjes. Aan de baan Willebroek-Mechelen steken we de Zennebrug over en wat verderop hebben we een laatste wagenrust waar we een pakje chips en iets om te drinken krijgen. Na de rust gaan we doorheen het natuurgebied Robbroek, ingesloten tussen de E19 en de Zenne. De zon gaat verder onder en het wordt kouder en kouder, de aangenamere temperaturen behoren stilaan tot het verleden. We blijven tussen de Zenne en de E19, pas aan de brug in Hombeek gaan we onderdoor de autosnelweg en komen op het grondgebied Mechelen terecht. We slaan linksaf en krijgen nog een laatste stukje natuur met het Vrijbroekpark, een 50 hectare groot park met tal van wandel- en fietsmogelijkheden. Voor de bloemen- en plantenliefhebbers is het hier ook zeer interesaant mits er overal naamkaartjes staan aan de honderden planten in dit park. Wanneer we het park ustkomen is het bijna donker, de laatste kilometer is aangebroken. We steken de Leuvense vaart over aan de Plaissancebrug en volgen de vaart tot aan het station van Mechelen, waar we stipt om 19 uur aankomen. Het was een zeer mooie en interessante tocht, vooral omdat elke stap vandaag me korter bij huis bracht in mijn vertrouwde omgeving en ik mijn medewandelaars iets kon leren over de streek hier.
Dit weekend is het nog eens tijd voor een euraudaxwandeling, meer bepaald in Lommel waar de 30 uur wordt georganiseerd door Euraudax Achel. Er zijn zes lussen van 25 kilometer, de eerste lus begint om 11 uur en om de vijf uur start een volgende lus. Wegens een feestje gisterenavond besluit ik dan ook pas te starten om 16u voor vier lussen, oftewel 100 kilometer. Wanneer ik na de treinrit aankom in zaal Klosterhof zit er reeds iemand die al opgegeven heeft in de eerste lus, wegens slecht schoeisel Om half vier komen de wandelaars binnen die er reeds de eerste lus hebben opzitten, waaronder bijna ons voltallig Oxfam-team met Jos, Wim, Katrien en Dirk. Na het eten van een zeer lekker broodje met kip ben ook ik klaar voor mijn tocht. De lus start langs het kerkje van Kattenbos-Lommel en het voetbalveldje. Langs de randen van vakantiepark "Blauw Meer" gaan we naar de windmolen van Lommel, ondertussen ben ik in het gezelschap van Wim al plannen aan het maken voor de oxfam trailwalk van 2011. Onze eerste wagenrust na bijna negen kilometer is aan het Duitse militaire kerkhof van Lommel. Van de paar minuutjes rust maak ik gebruik om van deze historische begraafplaats enkele foto's te nemen. Op dit 16 hectare grote terrein liggen meer dan 39.000 Duitse soldaten begraven, een indrukwekkend zicht wanneer je boven op de crypte staat. We trekken verder doorheen de groene natuur en bezoeken de Vlindervallei, aan de legerstock Luycks hebben we onze tweede wagenrust van deze lus. Het wordt stilaan donker en wanneer we aan de testbaan van Ford passeren zien we enkel nog de lichtjes van de auto. Het is bijna half negen wanneer de eerste lus erop zit en we weer in zaal Klosterhof aankomen, de dames van de club hebben ondertussen de tafel gedekt en kunnen we direct beginnen eten. Eerst groentensoep met balletjes, gevolgd door worst met wortelpuree, heerlijk lekker. Om kwart na negen wordt er op het fluitje geblazen voor de derde (mijn tweede) lus. We trekken door het centrum van Lommel en zien o.a. de kerk en het oude gemeentehuis. Op het pleintje houd ik even halt aan het café van Sergio, maar wanneer ik binnen kijk zie ik hem niet. Na 34 kilometer zijn we weer in het zaaltje en krijgen we ons dessert, appeltaart met koffie. Het gaat verder de donkere nacht in over asfaltwegen doorheen de industriezone's. Onder de windmolens door is het heel indrukwekkend, er staat vrij veel wind en er word heel wat electriciteit opgewekt. Samen met Jos, Katrien, Wim en Dirk vliegt de tijd voorbij, van vermoeidheid is nog geen sprake. Om kwart voor twee zondagmorgen zit de lus erop, ik zit reeds in de helft van mijn tocht. Tijdens de rust krijgen we een hamburger voorgeschoteld, al kan je ook kiezen voor soep met een boterham. Ik kies ondertussen voor andere schoenen, het asfalt van de voorbije lus heeft mijn voetzolen een klein beetje geïrriteerd. Om twintig na twee zijn we weer op pad voor de volgende lus, buiten is het vrij koud geworden en heb ik er wat last van. Gelukkig heeft Katrien een vestje over dat ik nog bij aandoe, al krijg ik het met moeite dicht Ook nu blijft de sfeer opperbest en wordt er vooral veel gelachen in ons groepje. Na wagenrusten aan het voetbalveld van Overpelt VV en in het centrum van Lutlommel komen we om half zeven aan in het zaaltje, voor mezelf na 75 kilometer, de rest heeft er al 100 opzitten. Hugo wordt er in de bloemetjes gezet voor het behalen van zijn 24ste gouden arend , en tijdens het ontbijt nemen we afscheid van Wim die er zijn gekozen afstand reeds opzitten heeft. Na het eten van twee broodjes en een goede sterke koffie ben ik klaar voor mijn laatste lus van deze tocht. Nu het terug licht is laten we de asfaltwegen voor wat ze zijn en duikelen weer het Kattenbos in. De zandgronden zorgen dat de tocht zwaarder wordt, en ook het tempo lijkt me iets hoger te liggen dan vannacht. Na 83 kilometer hebben we een wagenrust in het midden van de natuur, een paar minuutjes later passeren we voorbij de windmolens in het industriepark van Lommel en trekken naar het Beverlo-kanaal richting Balen. De groep wordt langer en langer, er zijn er enkelen voor wie het tempo stilaan te hoog ligt. Aan een klein schooltje hebben we een laatste wagenrust, ik zet me op de grond om even uit te blazen. De laatste kilometers gaan langs het kanaal en doorheen de natuur weer naar het zaaltje, om kwart voor twaalf zit mijn laatste 100 kilometertocht van 2010 erop. Ik heb nog mee een warme maaltijd, kippebil met krokketjes, en neem daarmee afscheid van de anderen die nog een lus voor de boeg hebben. Na een vlotte terugreis ben ik om twee uur in de namiddag weer in Mechelen na een mooi wandelweekend met de vrienden, en met enige spijt dat de lange tochten van dit jaar weer voorbij zijn!
Na lang wikken en wegen, de keuze voor vandaag is zeer groot, besluit ik naar Westmalle te rijden waar Club 76 Merksem hun 34ste Internationale Wandeltocht organiseren. Om kwart na zes rijd ik de parking over de startzaal op, Chantal, Frans en Rikske stappen ook juist uit hun wagen en samen schrijven we ons binnen in en drinken nog een koffietje. Om half zeven start ik samen met Chantal voor de langste afstand van vandaag, 41 kilometer. Ondanks het vroege uur is het al best warm, de weerman heeft ons dan ook een mooie nazomerdag beloofd. Het parcours loodst ons langs kleine weggetjes het groen in, daar liggen de veldwegen er zeer slecht bij dankzij de overvloedige regenval van de afgelopen dagen. In Oostmalle bezoeken we het domein de Renesse met zijn prachtig kasteel uit de vijftiende eeuw dat een zeer rijk verleden heeft. Na een dikke zeven kilometer hebben we een eerste keer controle in het Atheneum van Oostmalle, snel een stempeltje en weer weg. Op deze controle maken we een lusje van zo'n kleine zes kilometer. Tijdens dit lusje zitten we vooral in het 's Heerenbos, en ook hier krijgen we veel slijk onder de voeten geschoven. Wanneer we terug in het atheneum aankomen zitten Frans en Rik er en kunnen we samen iets eten en drinken. Het volgende gedeelte brengt ons doorheen domeinbos Wolfschot naar Zoersel, dit 31 hectare groot natuurgebied ligt tussen het domein de Renesse en het 's Heerenbos en zorgt ervoor dat we mooi in de natuur kunnen blijven wandelen. In Zoersel zelf zie ik weer de borden van de Pol en Mariëttewandeling, net zoals twee weken geleden tijdens de midweektocht van de Natuurvrienden Zoersel. Aan de Sint-Elisabethkerk staat het standbeeld van Kiekeboe, onthuld in 2007 ter ere van het dertigjarig bestaan van de stripheld. Wat verderop hebben we in het schooltje een derde keer controle, ook hier is het enkel een stempeltje krijgen en snel weer op pad. Ook in het volgende gedeelte verblijven we verder in het groen, deze keer wandelen we in het Zoerselbos. Gelukkig maar want in de zon is het best vrij warm, hier onder de bomen is het zeer aangenaam vertoeven, meer moet dat niet zijn Midden in het bos hebben we controle in 't Boshuisje, een restaurant waar we op het terras even kunnen verpozen de de andere wandel- en fietsliefhebbers. Via het bos gaat het weer terug naar Zoersel waar we terug in het schooltje terechtkomen, nu nemen we wel de tijd om iets te eten en te drinken. Tijdens het laatste lange stuk weer naar Westmalle komen we onderweg nog enkele andere bekende wandelaars tegen en vliegt de tijd voorbij. Even voor drie uur zijn we in het centrum van Westmalle en zit deze mooie wandelmarathon erop, ik neem afscheid van Chantal en rij tevreden huiswaarts. Volgende week ga ik naar Lommel voor mijn laatste 100 kilometertocht van dit jaar, hopelijk met evenmooi weer!
11de Deliriumtocht te Melle (9de 50 km Land van Rhodetocht)
Voor de eerste keer in mijn wandelcarrière ben ik te gast bij WSV Land van Rhode die in Melle hun elfde Deliriumtocht organiseren. Voor de negende keer is er ook een 50 km tocht bij, en wanneer ik even na zes uur mijn wagen parkeer zie ik dat er al veel mensen voor deze afstand kiezen. In de refter van het College Paters Jozefieten zet ik me bij Marc en Walther, om half zeven kunnen we ons inschrijven en luttele minuten later zijn er al een heel deel vertrokken. In het donker start ik alleen, maar al snel sluit ik aan bij een groepje die een pillamp bij hebben. We verlaten Melle en wandelen doorheen Gontrode, ondertussen begint het licht te worden en kan ik weer alleen verder. We gaan onder de E40 en zien in de buurt een drietal windmolens die in de opkomende ochtendzon lustig hun werk doen. In Lemberge komen we voorbij het Rijksstation voor Plantenveredeling en wat verderop hebben we in het kleine basisschooltje na een tiental kilometer een eerste keer controle. Bij het stempeltje krijgen we ook een rijsttaartje, ik neem het in dank aan en ga snel weer verder. Het parcours loopt verder langs rustige landwegeltjes langsheen Landskouter en Oosterzele, onderweg neem ik een foto van een springende koe die blijkbaar heel gelukkig is met de passerende wandelaars Even voor Moortsele krijgen we een knap stukje natuur, het is er wel opletten want de regen van de afgelopen dagen heeft het hier bijzonder vettig gemaakt. Na zestien kilometer zit ik in de Rollebaan te Moortsele waar we in de garage van een sympathieke dame onze tweede stempel en een flesje limonade krijgen. Even na de controle maken we een ommetje langs het waterbekken van Moortsele, we moeten door het groen, over brugjes en er komt zelfs even wat klimwerk aan te pas over een hekje, puur genieten als je een natuurliefhebber bent. Na 22 kilometer ben ik aanbeland in Munte waar ik in huisje De Spie mijn derde stempel krijg met een appel en een bekertje water erbij. Dit huisje is een onderdeel van Christophorus, een gemeenschap voor mensen met een verstandelijke handicap. Het gaat verder langs de Hasselkouter en het voetbalveld van Munte, zo komen we op het mooie dorpspleintje terecht. Ik houd er even halt en maak een paar mooie foto's van de oude gebouwen die hier staan, waardoor het oude parochiehuis en de Sint-Bonifatiuskerk. Overal staan er ook infobordjes, ik leer weer wat bij op deze tocht Doorheen de velden gaat het richting Prinsenmolen en wanneer we de molen voorbij zijn hebben we onze vierde stempel na 27 kilometer in de kinderboerderij "Het Bakkershof" te Makegem. Binnen krijgen we een lekkere pannenkoek aangeboden, ondertussen komen Marc en Walther ook toe. Een kwartier later vertrekken we met drie, buiten begint het net te regenen en enkele honderden meters verder kunnen we al spreken van een serieuse stortbui. Gelukkig duurt het niet al te lang en wanneer we in het Harentbeekbos zitten zijn de lekken die op mijn paraplu vallen enkel nog van het water op de bladeren van de bomen. Hier zijn weer zeer veel paddestoelen te vinden, een echte uitbarsting dit jaar. We blijven in de bossen, doorheen het Bruinbos en het Nerenbos. Na een uurtje hebben we een nieuwe controle in een garage bij mensen thuis, hier krijgen we een drankyoghurtje. Langs kalme weggetjes gaat het verder, wanneer we voorbij de hoeve "Den Doel" wandelen krijgen we een nieuwe regenvlaag over onze hoofden. Ook nu duurt het gelukkig niet te lang, wanneer we in Bottelare arriveren schijnt het zonnetje weer. Op het dorpspleintje aan de kerk hebben we onze zesde controle in café De Linde, tijd voor een suikerwafel. We verlaten Bottelare en trekken het Gentbos in, ook hier krijgen we te maken met een korte maar hevige regenbui. Na 45 kilometer zijn we weer te gast in het basisschooltje van Lemberge, tijd voor een broodje en een frisse cola. Bij het verlaten van Lemberge houd ik nog even halt bij de oude pastorie om wat foto's te maken en moet dan ook even lopen om mijn twee makkers in te halen. Ook nu hebben we een kleine regenbui, al is het maar een kleintje. Onze laatste rustplaats is de brouwerij Huyghe waar het lekker biertje Delirium Tremens wordt gebrouwen. Dit blonde bier van 9% is in 1997 nog uitgeroepen tot beste bier van de wereld door de Amerikaanse bierhunter Stuart A Kallen. In de brouwerij geven we ons bonnetje af en kunnen we zelf eens proeven van het gistrijke lekkers Nog geen kilometer verderop ligt het college en zit deze zeer mooie en geslaagde tocht erop, hier gaan ze me zeker nog terugzien!!
Van een vrij dagje op het werk maak ik gebruik om samen met Vic en Sonja naar Zoersel te rijden waar de Natuurvrienden hun 's Heerentocht organiseren. We parkeren ons op het Kiekeboe-speelplein en schrijven ons in in de lokalen van de KLJ. We kiezen vandaag voor het 16,6 km-parcours, met onderweg twee rustposten. Onder een stralende zon vertrekken we aan onze wandeling. Langs de achterkant van de woonwijk komen we in het Zoerselbos terecht en zien een eerste keer een bordje van de Pol en Mariëttewandeling, het zal zeker niet het laatste zijn. Het valt me op hoeveel paddestoelen er hier staan, ze hadden het evengoed de paddestoelentocht kunnen noemen Na een goed uur komen we aan in Einhoven, waar we op een hoek van de straat in een tent controle hebben. Binnen in de tent is het veel te warm, buiten in het zonnetje is het genieten van misschien wel de laatste echte zomerdag. Op de controle maken we een lusje van zo'n zes kilometer. het eerste deel van dit lusje brengt ons over de Zalfense heide en doorheen natuurgebied Blommerschot. Nadat we even de snelweg hebben gevolgd gaat het terug naar de tent in Einhoven, tijd voor een soepje. Het laatste kleine stukje brengt ons via het Maai en Graffendonk weer naar Zoersel, met als blikvanger onderweg een grote witte hoeve waar de stamboom van de bewoners op geschilderd staat. Het is half twee wanneer we toekomen op het speelplein en de tocht erop zit, ik eet nog een lekkere wafel met slagroom, daarna gaat het tevreden huiswaarts!
Na enkele rustigere weekends is het vandaag tijd voor mijn derde en laatste Kennedymars van dit jaar, deze keer in Bergeijk waar ik twee jaar geleden ook al eens deelnam. Na een uurtje rijden ben ik net over de grens in het dorpje aangekomen, ik parkeer mijn auto op het plein voor het gemeentehuis en stap het restaurant "Gouden Leeuw" binnen waar de startplaats is. Ik word er vriendelijk begroet door Ria, een Nederlandse dame die je op bijna elke Kennedymars ziet, en zet me een tafeltje verder bij Jan die vanavond zal starten aan zijn eerste Kennedymars. Ook Chris is van de partij en zet zich bij ons. Na het nodige papierwerk, ik heb nummer 632, is het wachten op de klok van tien wanneer de start gegeven wordt. Even voor de klok van tienen sta ik samen met 108 andere deelnemers te wachten voor het startschot op het pleintje voor het restaurant, eerst krijgen we nog een speech van een locale politicus, en om twee minuutjes na tien kunnen we achter de fanfare vertrekken. We laten de fanfare op het dorpsplein achter en kunnen beginnen doorstappen. Na vijf minuutjes komen we terug voorbij het restaurant en worden we aangemoedigd door de vele mensen die een kijkje zijn komen nemen. Bij het verlaten van de dorpskern gaat het bijna mis, er staat een pijl op de grond dat we linksaf moeten maar volgens sommigen moeten we rechtdoor, een blik op het parcoursblaadje leert me dat we rechtdoor de straat moeten blijven volgen en ik volg dan ook de enkelingen die de pijl negeren. Wat verderop zien we de juiste pijlen en kan ik met een gerust hart verder de donkere nacht in. Na een lokaal rondje van een kleine tien kilometer (volgens mijn gps bijna elf) komen we terug aan het restaurant en krijgen we water of thee. Snel iets drinken en samen met Ria ga ik verder, we doorkruisen Westerhoven en komen in Riethoven. Ondertussen hebben we ook Chris ingehaald en komen we met zijn drieën aan in gemeenschapshuis De Rietstek na zestien kilometer, tijd voor een colaatje. Met ons drieën vertrekken we voor het volgende lange gedeelte van vijftien kilometer, al vrij snel nemen we afscheid van Chris voor wie het tempo te hoog ligt. Samen met Ria bezoek ik de dorpjes Walik, Eersel, Duizel tot in Hoogeloon en praten we over vanalles en nog wat, de tijd vliegt voorbij. In Hoogeloon krijgen we in het gemeenschapshuis D'n Anloop onze tweede stempel op de controlekaart en kunnen we genieten van een warm soepje. Om twintig voor vier ben ik weer op pad, deze keer zonder Ria die achtergebleven is. Nu ik alleen ben valt het me op dat het best wel koud is, zo'n zes graden om precies te zijn. Ook nu is het een vrij lang stuk van bijna veertien kilometer tot in Bergeijk langs lange fietspaden en andere saaie wegen, ik ben dan ook blij wanneer ik de kerktoren van het dorp in de verte zie. Juist om zes uur stap ik het zaaltje van het restaurant binnen, volgens het blaadje heb ik 45 kilometer afgelegd maar mijn gps geeft 47,1 aan, hopelijk is het tweede deel ook niet teveel langer dan vermeld. We krijgen er een soepje, gelukkig heb ik van thuis nog boterhammen meegebracht want de bevoorrading hier is niet al te best Na een half uurtje rust is het om half zeven tijd om verder te gaan. Na enkele kilometers ben ik getuige van één van de mooiste zonsopgangen die ik ooit reeds gezien heb, elke minuut verandert de lucht en de wolken van kleur, een prachtig schouwspel!! Rond de klok van acht ben ik op de bananenpost waar je ... een banaan krijgt als bevoorrading Het volgende stukje van het parcours is een echte verschrikking, eerst volgen we een fietspad doorheen het groen maar erna volgen we het fietspad van een ellendig lange rechte weg naar Borkel. Ik voel aan mezelf dat het niet al te vlot meer gaat, vooral mijn tempo zakt snel en ik ben dan ook blij wanneer ik aan het dorpje arriveer. Ik passeer de Sint-Antonius Abt molen uit 1867 en wat verderop aan de Sint Servaiskerk heb ik controle in restaurant De Zwaan na 61 kilometer (63 volgens de gps). Ook hier krijg je enkel iets om te drinken, mijn maag begint stilaan ernstig te protesteren. Na deze controle krijgen we eindelijk een bijzonder mooi stukje natuur met natuurreservaat De Malpie, een 122 hectare groot heidegebied, maar ook hier blijven we over het asfalt lopen, met name het fietspad Na dit mooie intermezzo gaan we terug de baan op en komen aan in Dommelen waar we aan de "Dommelsche Bierbrouwerij" een bekertje water krijgen. Het gaat verder langs de baan naar Riethoven, onderweg krijg ik het knap lastig. Ik zou elk moment in slaap kunnen vallen, zelfs mijn knieën knikken af en toe door Ik probeer de twee mannen in te halen die voor me uit wandelen, het lukt me niet en wanneer ik achterom kijk zie ik een dame in de verte en besluit te wachten op haar. Samen gaan we verder naar Riethoven, ze is hier uit de buurt en vertelt over de dingen die we zien, het gezelschap doet me goed en wanneer we in taverne "De Sleutel" aankomen is mijn dipje helemaal verdwenen. In deze taverne ben ik enkele weken geleden ook geweest tijdens de Kennedymars van Geldrop, nu staat er een dweilorkest en brengt sfeer op het terras! Samen met de dame leg ik de laatste zes kilometer af. De laatste kilometer staat haar man haar op te wachten met een bosje bloemen en wandelt mee het centrum van Bergeijk in. Juist voor één uur zit deze laatste Kennedymars van het jaar erop, mijn gps geeft meer dan 83 kilometer aan. Binnen krijg ik een mooie medaille en een roos, mijn vrouw thuis zal content zijn Deze Kennedymars was niet al te best van bevoorrading en ging voor de volledige afstand over het asfalt, toch ben ik blij dat ik geweest ben en enkele van mijn Nederlandse vrienden heb terug gezien!
Dit weekend staat de Oxfam Trailwalk op het programma, een tocht van 100 kilometer doorheen de Hoge Venen. Dit is alleszins geen normale tocht zoals anders, je moet met een team van vier personen zijn, 2 verzorgers onderweg en het engagement aangaan om minstens 1500 euro sponsorgeld bij elkaar te zoeken. Samen met Wim, Jos en Kristof vorm ik het team De Genieters dat het startnummer 158 krijgt, onze begeleiders zijn Dirk en Katrien en dankzij een steunkaartenverkoop en het organiseren van een etentje worden de 1500 euro vlot gehaald. Vrijdag start dan eindelijk het wandelavontuur zelf. Samen met Katrien en Jos neem ik om kwart voor drie de trein naar Eupen, Dirk en Wim zijn met de wagen al naar ginder en Kristof moet nog werken en komt later. Twee uurtjes later zijn we in het station van Eupen gearriveerd, en na een wandeling van een kwartiertje komen we aan de kampeerplaats waar er veel volk druk in de weer is hun slaapplaats op te stellen. Wim en Dirk zijn al volop bezig maar zijn bijzonder blij ons te zien om mee te helpen de tent recht te zetten. Een goed uur en veel plezier later staan de grote en de kleine tent opgesteld, en wanneer Kristof rond zeven uur arriveert kunnen we ons met zijn allen gaan inschrijven en het nodige papierwerk halen. Daarna gaat het naar de grote bbq die georganiseerd wordt waar we ons te goed doen aan het bijzondere lekkere vlees, doorgespoeld met een fris pintje. Tijd ook om de andere teams te leren kennen, al zijn de Doetjes en de Fairfoxes geen onbekenden voor ons. Rond de klok van tien drinken we nog een laatste pintje in de tent en om elf uur kruipt iedereen in zijn slaapzak, morgen wacht er een lange tocht. Na een bijzonder lawaaiierige nacht (stomme regen) lopen de gsm's om half zes af, tijd om in actie te schieten. Snel gaan ontbijten en ons klaar maken om te vertrekken, om kwart voor zeven staan we op de Marktplatz en wachten samen met de anderen op het startschot. Stipt zeven uur zijn we op pad, samen met meer dan tweehonderd andere teams aan wat voor mezelf één van de zwaarste 100 kilometer-tochten uit mijn toch al mooi gevulde carrière wordt. We verlaten de stad Eupen en trekken doorheen het Osthertogenwald naar Raeren. We starten aan een gezapig tempo, we hebben tenslotte dertig uur de tijd, en onderweg is het niet makkelijk iemand voorbij te gaan op de smalle bospaadjes. Aan de ondergrond merk je dat het de laatste tijd fel geregend heeft, al is het op dit moment gelukkig droog. Na negen kilometer hebben we een eerste checkpoint in Raeren, waar Dirk en Katrien ons opwachten. We nemen al direct een kwartiertje rust en het is al bijna negen uur vooraleer we terug vertrekken. In het Raererenwald wordt het zo mogelijk nog drassiger en gaat het gestaag omhoog. De omgeving is hier bijzonder mooi en samen met de anderen is het echt genieten van de natuur. We volgen een tijdje het riviertje Eschbach, we moeten zeer goed opletten voor de glibberige boomwortels en de natte stenen op de grond. Na een dikke zestien kilometer hebben we een eerste Waterpoint in Steinbach, hier treffen we de Fairfoxes van Luc Guns, we zullen hen spijtig genoeg de rest van de tocht niet meer tegenkomen. Het volgende stuk brengt ons naar de grens met Duitsland, en ook nu blijven we in de pure natuur. Ik sukkel met mijn schoen in het water, mijn kousen zijn nu al doorweekt. We wandelen een tijdje over de grenslijn en trekken dan Duitsland in naar het dorpje Mützenich, waar na 28 kilometer het tweede Checkpoint gelegen is. Katrien komt ons tegemoet, en wanneer we ons binnen laten scannen hebben en een lunchpakket gekregen hebben volgen we haar naar de auto die iets verderop geparkeerd staat. Tijd om even te zitten en iets te eten, spijtig genoeg begint het net nu te regenen. Van hieruit besluit Katrien een stukje mee te wandelen, tot aan het volgende Checkpoint. Na een tijdje verlaten we Duitsland en bevinden we ons terug in het Hertogenwald. Nu worden de hemelsluizen pas echt open gezet, gelukkig zijn de donkere wolken na een kwartiertje verdwenen en kunnen we de paraplu's terug wegbergen. Het parcours gaat op en neer, en vooral wanneer we geklommen hebben kunnen we een paar mooie panoramische foto's maken. Het volgende Waterpoint is na 37 kilometer aan het riviertje Hill, we krijgen er een appelsapje en gedroogde vruchten. Dankzij de zeer slechte staat van het stukje parcours dat normaal gezien volgt moeten we even een andere weg nemen die we later op de tocht in de andere richting zullen volgen. Zo komen we de eerste deelnemers tegen, een groep lopers die toch al een voorsprong van zo'n 17 kilometer op ons hebben. Bij het oversteken van een beekje sukkel ik weer in het water, hilariteit alom! Van Kristof leer ik aan een bepaald bord dat we nu echt in het gebied de Hoge Venen zijn, de toren van de Botrange waar we moeten zijn ligt rechts van ons en een heel stuk hoger. Tijdens de klim ernaartoe krijg ik wat last van mijn rug, een erfenis van op 't werk deze week, en ik ben dan ook blij wanneer we de top bereikt hebben. Boven neem ik wat foto's van de omgeving, wat verderop aan de toren zelf zijn we aan Checkpoint drie na 47 kilometer. Hier staat Kris met zijn gezin ons op te wachten, hij heeft de voorbije twee jaar meegedaan met de Fairfoxes en komt nu supporteren voor hen. Aan de auto nemen we een rustpauze van bijna drie kwartier, we zitten bijna in de helft. Om kwart na vijf zijn we klaar voor de volgende etappe. Deze keer is het vooral dalen, we moeten terug naar het Waterpoint aan het riviertje. Hier krijgen we de tweede zware stortbui van vandaag over ons heen, ook nu duurt het gelukkig niet te lang. Het beekje waar ik daarstraks ingesukkeld ben is hierdoor nog iets groter geworden, deze keer raak ik wel droog aan de overkant. Na 58 kilometer hebben we Waterpoint drie bereikt, spijtig genoeg kunnen we er bijna niet blijven staan want we worden constant gebeten door zeer kleine muggen, ocharme de bevoorraders die hier enkele uren moeten blijven. We steken het riviertje Hill over en beginnen aan een kleine maar zeer vettige klim. Eénmaal boven begint een lang recht stuk van verscheidene kilometers, we zien de prachtige zonsondergang en Jos zet zijn radio op want het is ondertussen acht uur gepasseerd en de voetbal is begonnen. In de vallende duisternis belanden we in het dorpje Drossart waar het vierde Waterpoint is, binnen in de tent doen we ons tegoed aan een warm soepje en komen ook de Doetjes binnengevallen, het oudste team van allemaal, maar wel één van de meest ervaren met vier wandelkleppers met jaren ervaring. Nu volgt het langste stuk van de hele tocht, dertien kilometer lang. In de duisternis volgen we het riviertje La Gileppe, ik heb het zelf verschrikkelijk koud en ook mijn voeten doen pijn na zoveel uren doorweekt in schoenen te zitten. Gelukkig heb ik mijn drie medemaats en gaat de tijd vlotjes voorbij. Na enkele zeer zware beklimmingen komen we om kwart na elf aan het Checkpoint vier, gelegen aan het meer van Gileppe. Binnen in de zeer warme tent zitten Dirk en Katrien ons op te wachten, ze hebben ons tassen klaar gezet en zorgen ervoor dat we niets tekort komen. Dirk wast mijn voeten en droogt ze vakkundig zodanig dat ik de laatste 21 kilometer weer met droge voeten kan vertrekken. Hier krijgen we ook een bord pasta aangeboden dat me bijzonder smaakt. We nemen een uurtje rust hier, het is al na twaalven wanneer we klaar zijn voor het laatste gedeelte. We volgen nog eventjes de oevers van het meer en moeten daarna weer het Hertogenwald in. Tijdens de eerste beklimming hangen er gelukkig koorden waar we ons aan kunnen optrekken, ik had anders niet boven geraakt vrees ik. Nu dat ik een extra vestje heb aangetrokken en mijn voeten weer droog zijn voel ik me een heel pak frisser en neem zelfs even de kop over in ons groepje, iets dat Wim al de hele dag doet. De sfeer in onze groep is opperbest en er wordt dan ook heel wat afgelachen in de donkere nacht. Ondertussen krijgen we telefoon van Katrien dat de auto van Dirk in panne staat, gelukkig is de wegenwacht er snel bij en zijn ze binnen het uur weer paraat. Aan de rand van Eupen herken ik een café waar we twee jaar geleden tijdens de Euregio van Welkenraedt bagage hadden, een paar honderd meter verder komen we aan Checkpoint 5 na 86 kilometer, binnen zitten de Doetjes die ons tijdens de vorige rust voorbij gegaan zijn. Ook nu is er weer wat klimwerk bij, na deze afstand een hele opgave. Mijn rechterknie begint lastig te doen, een weerkerend fenomeen tijdens tochten van dit kaliber. In de verte zien we beneden de verlichte stad Eupen, wij gaan naar het meer van Eupen en wandelen over de stuwdam naar de klimtoren waar we een laatste keer gescand worden aan Checkpoint zes. Na een koffie en een kwartiertje rust beginnen we vol goede moed aan de zeven laatste kilometers, spijtig genoeg in de verkeerde richting. Na enig vloek- en speurwerk geraken we weer op het juiste pad en gaat het in dalende lijn naar Eupen. Het is half vijf wanneer we in Eupen aankomen, via een lokaal rondje worden we naar het park geleid waar de finish ligt. Spijtig genoeg begint het juist voor de finish weer keihard te regenen, maar het kan ons eigenlijk niet deren want na 22u en 5min (het is 05u05 in de ochtend) komen we als vijftiende voltallig team over de finishlijn. Na het ontvangen van felicitaties en een medaille gaan we op zoek naar de camping waar Dirk en Katrien ondertussen de tenten aan het afbreken zijn. De regenbui duurt al bij al vijf minuutjes (hoe is het mogelijk) en wanneer we de camping bereiken is het alweer gestopt met regenen. We trekken met zijn allen naar het station, sommigen te voet en anderen met de auto , waar Dirk en Katrien nog een verassing voor ons hebben, een glaasje bubbels op de goede afloop Om zes uur 's morgens nemen we afscheid van Wim en Dirk die met de wagen terugrijden, de rest stapt de trein op en na een rustig ritje ben ik om twintig na acht in Mechelen en zit mijn tocht erop. Het weekend was voor mezelf top, een bijzonder mooie maar zeer zware tocht in het gezelschap van drie fantastische medestappers die ik zeker wil bedanken voor hun gezelschap,en de perfecte bevoorrading en verzorging van Dirk en Katrien, waarvoor mijn oprechte dank, maakten van dit laatste weekend van augustus eentje om nooit te vergeten!
Zoals beloofd vorig jaar neem ik dit jaar niet deel aan de Dodentocht, maar dat neemt niet weg dat er niet kan gewandeld worden op deze zaterdag. Ik rij naar Lennik waar ik voor de eerste keer te gast ben bij de Lennikse Windheren die hun derde Lennikse Feestentocht organiseren. Op het Masiusplein in Sint-Kwintens-Lennik parkeer ik mijn auto, de inschrijving is in een boerderij. Na het papierwerk kijk ik op het parcoursblaadje, het is vrij ingewikkeld en het duurt dan ook even voor ik het gebruikte systeem begrijp. We moeten eerst naar Sint-Martens-Lennik en van daaruit heb je de keuze uit drie verschillende lussen. Het eerste stukje tussen de start en de controle is er eentje van bijna vijf kilometer en gaat veel doorheen het groen dat hier in de buurt te vinden is. Er hangen nog wat mistige plekken tussen de bomen, de zon probeert erdoor te komen en dat lukt met mondjesmaat. In het Sint-Godelieve instituut is de grote controlepost van waaruit de lussen vertrekken, ik besluit er eerst een broodje met gehakt te eten. De eerste lus die ik hier ga wandelen is de blauwe lus vier van 8,5 kilometer. In het centrum wandel ik voorbij de Sint-Martinuskerk uit de twaalfde eeuw waarvan de toren nu volledig in de steigers staan, oude gebouwen worden nu eenmaal vaak gerestaureerd. We moeten over kleine landweggetjes, er is hier nauwelijks een auto op te bespeuren. Ook hier vind je het bewijs dat er in de Brusselse rand nog zeer veel groen aanwezig is, al beweren sommigen van niet. Het gaat langs de Meiseniersschuur richting Gaasbeek, waar we linksafslaan en weer terugkeren naar de school waar het ondertussen een heel pak drukker is. Ook nu neem ik de tijd voor een broodje te eten en een colaatje te drinken. Als tweede lus neem ik de gele lus twee van een dikke zeven kilometer. Ook deze lus blijft bijna de hele tijd in de natuur, met als letterlijk hoogtepunt de Tomberg waar we over moeten. Wanneer ik weer in het schooltje kom zitten er enkele lange-afstandswandelaars die net zoals de dodentocht links hebben laten liggen en dezelfde mening hebben, blijkbaar ben ik niet de enigste die er zo over denkt. De laatste lus laat ik links liggen en vervolg mijn weg terug naar de startplaats. Op het eind houd ik nog even halt bij Prins, een standbeeld van een Brabants trekpaard en wat verderop neem ik nog wat foto's van de zeer mooie Sint-Kwintenskerk, waarvan de bouw begonnen is in de elfde eeuw. Aan het boerderijtje haal ik mijn stempel op, buiten zet ik me even neer en eet een zeer smakelijk broodje met spek ertussen. Het was hier een zeer mooie natuurtocht, de moeite waard om eens tot hier te komen.
Eindelijk heb ik nog eens de tijd om naar de noorderburen te trekken voor een Kennedymars. Plaats van het gebeuren is Geldrop nabij Eindhoven, waar Olat de Kempenlandtocht organiseert. Even voor tien arriveer ik aan het sportcomplex van KC De Kempen en kan ik me binnen inschrijven, ik krijg startnummer 160, nadien zet ik me bij een andere Belg, Ludo uit Willebroek, en samen doden we de tijd tot het vertrek. Even voor de klok van elf gaan we naar buiten om onze bagage af te geven en klokslag elf uur start ik samen met 70 anderen aan deze Kennedytocht. Ludo gaat er als een pijl vandoor, ikzelf houd me aan mijn eigen tempo en neem dan ook afscheid van hem. Na de doortocht door het centrum van Geldrop met zijn prachtige kerk steken we de A67/E34 over en volgen fietspaden richting Valkenswaard. Onderweg komen de wandelaars van de 110 kilometer erbij, ze zijn vertrokken om acht uur vanavond, en na een zeer donkere passage in een dennenbos hebben we na een kleine elf kilometer een eerste wagenrust. De bevoorrading bestaat uit soep en broodjes, er staan schaaltjes met kaas, chocolade, salami, drop, enz.. en ook om te drinken is er heel wat keuze, prima bevoorrading dus. Na vijf minuutjes en met een volle buik ben ik weer weg en volg een drukke baan. We slaan linksaf het industriegebied in waar er in sommige magazijnen nog hard gewerkt word. aan de Venbergse watermolen houd ik even halt, spijtig dat het donker is want van deze molen was reeds sprake in het jaar 1227 en heeft een zeer rijke geschiedenis. Na het oversteken van het riviertje Dommel hebben we even verderop onze tweede wagenrust na 17 kilometer, en ook hier is er een zeer uitgebreide bevoorrading. Wanneer ik even rust komt Marc hier aan, een voor mij zeer bekende wandelaar uit Lier. Hij doet de 110 kilometer, we besluiten om samen verder te gaan zo lang het parcours van onze afstanden samen blijft. De tocht brengt ons verder langs Westerhoven, Bergeijk en Eijkereind, enkele plaatsen herken ik nog van de kennedymars van Bergeijk twee jaar geleden. Nu we met twee zijn gaat de tijd sneller voorbij en voor we het weten staan we aan wagenrust nummer drie na 24 kilometer. Hier krijgen we een hot-dog aangeboden inclusief al hetgene ik daarstraks al vernoemd heb, het is hier een super bevoorrading! We zetten onze tocht verder, steeds blijven we over fietspaden lopen en hebben nog bijna geen verkeer gezien. Na een bezoekje aan Walik gaat het naar Riethoven, waar we in café de Sleutel na dertig kilometer een eerste keer onze bagage hebben. Binnen in het gezellige café worden we opgewacht door zeer sympathieke diensters die vragen welke soep we wensen, groenten- of tomatensoep. Ik kies voor de groentensoep, en wanneer we ons aan tafel zetten komt ook Wilco binnen die zich bij ons zet. Na een kwartiertje pauze zijn Marc en ik weer klaar om verder te gaan, het is even na vier uur in de ochtend dus moeten we ons fluovestje nog wat aanhouden. De kilometers vliegen erdoor, de bagagerust heeft ons nieuwe krachten gegeven. Terwijl het licht aan het worden is komen we aan de volgende wagenrust, die een kilometertje verder staat dan op ons plan, er staan bijna 39 kilometer op mijn gps, de helft is nabij. Nu begint het echt klaar te worden en kunnen we de zeer mooie omgeving bewonderen. Aan de hut van Mie Pils krijgen we het gezelschap van Ton, een Nederlander die supportert voor PSV. Na 47 kilometer hebben we onze vijfde wagenrust, en ook hier kunnen we weer genieten van een prima bevoorrading. Met drie leggen we de laatste acht kilometer af van het nachtparcours, weer naar het chalet waar we vertrokken zijn gisterenavond. De sfeer in ons klein groepje zit er goed in, de gesprekken gaan vooral over het voetbal, niet moeilijk met supporters van drie verschillende ploegen (Psv, Lierse en Malinwa), de twee anderen zijn regelmatig verbaasd over mijn geheugen als het over wedstrijden van lang geleden gaat. Om half negen zijn we terug in het chalet van KC De Kempen, tijd voor een pasta-schotel met een omelet bij. De overbodige spullen gaan de bagage in, en na een rustpauze van een half uur ben ik klaar voor de laatste 25 kilometer, Ton en Marc moeten er nog 35 wandelen. Onze bagage gaat van hieruit naar de overkant van de straat naar de sporthal, waar de startplaats is voor de kleinere dagtochten van de Kempische wandeldagen, en tevens onze aankomstplaats straks. Gedaan is het ook met de asfaltpaadjes, we krijgen de Kempische zand- en bosgrond onder de voeten. Op de smalle bospaadjes wordt het moeilijker, de mensen van de kleinere afstanden zitten er nu bij en zijn niet echt geneigd om wat uit de weg te gaan van de snelleren. Ton is hier uit de streek en is een beetje onze gids voor alles wat we hier zien, hij weet wel veel over zijn eigen buurtstreek. We volgen een tijdje het Eindhovens kanaal en na een kleine vijf kilometer hebben we een wagenrust in het bos. Vanaf nu moeten we onze bonnetjes gebruiken die we gekregen hebben bij het inschrijven, na een colaatje zijn we snel weer verder. De tocht gaat verder langs de prachtige Nederlandse Kempen, een bijzonder mooie streek hier. Aan het station Helmond Brandevoort steken we het spoor over, we gebruiken hiervoor de lift , een aangenaam tussendoortje dat de opkomende vermoeidheid wat breekt. De gebouwen rond dit station zijn allemaal mooie appartementjes, een nette buurt hier. Na nog een stukje natuur zijn we in Mierlo aanbeland, waar we na 68 kilometer een controle hebben in café 't Tapperijke. Ton en Marc zitten al aan 88 kilometer, ik haal dan ook binnen het drinken terwijl zij zich buiten op het terras zetten. Ik bestel een ice-tea, cola en een pintje, groot is dan ook mijn verbazing als ik zie hoe groot de pintjes hier wel zijn, het glas is nog kleiner dan mijn 20 centiliter-flesje cola Wanneer we het terras verlaten nemen we afscheid van Ton, hij heeft wat last van zijn knie en doet het wat rustiger aan. Ik wens hem veel succes en dank hem voor zijn aangename gezelschap en zet samen met Marc de tocht verder. Na 71 kilometer is het ook tijd om van hem afscheid te nemen, aan het boswachtershuis sla ik rechtsaf en ga alleen verder voor de laatste kilometers. We moeten over een landbouwer zijn veld dat net besproeid is en er zeer vettig bijligt, het water drenkt in mijn schoenen Erna volgt er een stuk doorheen het hoge onkruid en moeten we enkele keren onderdoor de prikkeldraad kruipen, niet zo eenvoudig na deze afstand. Aan de rand van de Strabrechtse Heide heb ik mijn laatste wagenrust na 74 kilometer, nog 7,5 te gaan. Het laatste stukje brengen we vooral door in deze Heide, een stuk natuurgebied van zo'n 1500 hectare dat vorige maand nog getroffen werd door een hevige brand dat een groot stuk van de natuur aantastte. Op het einde hebben we nog een passage doorheen het dorp en bezoeken we nog het kasteel Geldrop, en om tien voor twee na bijna 82 kilometer bereik ik de sporthal en zit mijn dertiende Kennedymars erop. Binnen krijg ik felicitaties en een mooi diploma van de organisatie, buiten op het terras drink ik nog iets samen met Luc die hier vandaag een kleine afstand komen wandelen is. Mijn eerste deelname hier was een schot in de roos, zeer goede bevoorrading en een uitstekend parcours, mij zien ze hier zeker nog terug!
Na een camping-overnachting bij familie is het maar enkele kilometers rijden tot aan het parochiecentrum van Wortel waar Euraudax Hoogstraten een wandeling organiseert. Je kan kiezen voor 75 of 50 kilometer op dit vroege uur, ik kies voor de langste afstand die onderverdeeld is in een lus van 50 en daarna één van 25 kilometer. Binnen zitten de jongens van vorige week Eric en Jef en ik zet me bij hen, na de inschrijiving en twee koffietjes is het om half zeven tijd om de eerste lus aan te vatten. We verlaten al vrij snel het dorpje en duiken het groen in, dwars doorheen weilanden en bossen. We steken de grens over naar de noorderburen, en na tien kilometer hebben we een eerste wagenrust waar we een wafel krijgen en iets om te drinken. Na zeven minuutjes rust gaan we verder, we komen doorheen het dorpje Ulicoten en duiken daarna terug de natuur in. Kortbij het tuincentrum Houtgoor hebben we onze tweede wagenrust na 17 kilometer, hier hebben we acht minuutjes. Hierna krijgen we het zeer mooie natuurgebied Chaamse Beek voor de voeten, tijdens de eerste 25 kilometer hebben we nog niet veel asfalt gezien. In het pittoreske cafeetje La Baracque krijgen we een broodje (voor mij eentje met kip-curry) en een koffie, alsook een klein half uurtje rust. Het volgende gedeelte is doorheen de Strijbeekse heide, een bijzonder mooie stukje natuurgebied vlakbij onze grens. In het natuurgebied hebben we ook onze volgende wagenrust waar we een yoghurtje krijgen, al kiezen enkele wandelaars voor het ijskarretje dat een paar meter verderop staat. Een kleine tien minuutjes later gaan we weer verder en steken de grens over naar ons vertrouwde landje. We wandelen doorheen Meerle en hebben wat verderop een volgende wagenrust aan het kapelletje van Heerle. Hier krijgen we zelf een ijsje, wat ik met deze zomerse temperaturen in dank aanneem en smakelijk opeet. Het laatste stuk van deze grote lus brengt ons weer naar Wortel doorheen het natuurgebied Schootse Hoek. In de parochiezaal zit Vic te wachten die de kleine lus zal meestappen. Als avondmaal krijgen we kip met boterhammetjes en fruit, daarna is het even wat uitblazen van deze eerste vijftig kilometer, die me dankzij de zandgronden toch al wel wat vermoeid hebben. Om twintig voor zeven starten we met de tweede lus van vandaag, die vooral in de buurt van Merksplas zal blijven. Na een stukje natuur passeren we voorbij het centrum voor illegalen, aan het vredesmonument slaan we rechtsaf. Dit monument is er ter ere van slachtoffers die gevallen zijn tijdens WOII hier in Merksplas door de V-bommen, het monument zelf is de motor uit de staart van een V2-bom. Achter de Kapel Kolonie is er een wagenrust van 15 minuten, dit geeft me de tijd om een paar foto's te trekken van deze zeer mooie kapel. Het volgende gedeelte leg ik af in het gezelschap van Luc, die ik nog ken uit de wandelmee-periode. De kilometers doorheen de natuurstroken rondom Merksplas vliegen voorbij en voor we het goed en wel beseffen staan we reeds aan de volgende wagenrust tegenover het Grinthof. Wanneer we na tien minuutjes terug vertrekken voel ik dat het tijd wordt dat het gedaan is, de benen voelen vermoeid aan. De laatste kilometers gaan doorheen het Carons Hofke, het vroegere pastorijhof met een zeer rijke geschiedenis. Om kwart na negen zijn we weer in Wortel en zit deze tocht erop, ik laat mijn boekje afstempelen en vertrek samen met Vic, moe maar voldaan na een zeer geslaagde natuurwandeling!!
Na een deugddoende vakantie van bijna twee weken in Turkije is het weer tijd om mijn wandelschoenen aan te trekken. Ik besluit mee te doen aan de euraudax-tocht te Haren waar ik kies voor de volle 100 kilometer. Wanneer ik thuis vertrek giet het pijpestelen, maar wanneer ik een kwartiertje later mijn auto parkeer aan het MIVB-clubhuis te Haren schijnt de zon weer. Binnen zet ik me bij Hugo, Jef en Eric, na het nodige papierwerk is het afwachten tot 14u wanneer we starten. In Euraudax wordt er gewerkt met lussen van 25 km, ik kan dan ook mijn bagage laten staan aan tafel, vrij handig. De eerste lus starten we onder een stralend zonnetje, ik heb toch maar mijn paraplu mee want je weet maar nooit. We verlaten en komen langs het gemeentehuis van Evere, via een paar mooie groene paadjes komen we in St-Stevens-Woluwe terecht. Na 9,5 kilometer hebben we een eerste bevoorrading, rozijnenbrood en een drankje en krijgen we vijf minuutjes rust. We gaan verder naar St-Lambrechts-Woluwe en duiken het mooie natuurgebied Hof Ter Musschen in waar een mooie oude windmolen staat die in 1960 naar hier werd gehaald nadat hij jarenlang in Esplechin en Arc-Ainières stond. De baankapitein leidt ons verder naar het Maloupark waar ik even halt houd bij de Lindekemalemolen die dateert uit 1129. Na nog een prachtig stukje groen doorheen het Woluwepark (wie zegt dat er in onze hoofdstad geen groen meer is?) hebben we na 18,5 km terug bevoorrading in de vorm van een halve tomaat en een drankje. De laatste zeven kilometer van deze eerste lus brengen ons nog door velden, waar de vliegtuigen kort over onze hoofden vliegen, naar de gebouwen van de Nato in Evere en even voor half zeven zijn we terug in het clubhuis waar we ons avondeten krijgen, een voorgerecht van toast en paté, kalkoensneetjes met champignonsaus en kroketjes en een ijsje. Na een uurtje rust zijn we om half acht klaar voor de tweede lus, buiten mijn paraplu doe ik ook al mijn fluo-vestje aan. De eerste kilometers zitten we tussen het hoge gras, afgewisseld met een bezoek langs het mooie station van Schaarbeek en weer het groen in. Na 34 kilometer krijgen we een stukje kaas en een drankje, aan mijn linkervoet voel ik al iets ongemakkelijk, dat beloofd. De volgende tien kilometer die we krijgen zijn bijzonder mooi, we komen voorbij de mooi rode Japanse Toren en wandelen tussen de gebouwen van de musea van het verre oosten. Nadien trekken we naar het Atomium, slaan rechtsaf naar de heizelpaleizen en wandelen volledig rondom het Koning Boudwijnstadion. Ondertussen wordt het stilaan donker en na de passage aan het Bruparck komen we aan de andere kant van het Atomium uit, dat nu zeer mooi verlicht is. Aan de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken, waar de koninklijke crypte in gelegen is, hebben we op het pleintje aan de overkant na 44 kilometer een nieuwe bevoorrading en weer vijf minuutjes rust. In het donker gaan de laatste zes kilometer van deze tweede lus in bijna rechte lijn weer naar het clubhuis, waar we om kwart voor twaalf aankomen en een kom tomatensoep aangeboden krijgen. Ik neem er afscheid van een jongedame uit Leuven waar ik verscheidene kilometers samen mee afgelegd heb en die aan het oefenen is voor haar eerste dodentocht, ik hoop dat het haar lukt in augustus. Om half een zijn we klaar voor lus 3, deze keer laat ik mijn paraplu achter en neem voor alle veiligheid mijn poncho mee. Deze lus laat ons bijna het hele centrum van de Brusselse binnenstad zien, ik ben benieuwd wat we zullen krijgen voorgeschoteld. We doorkruisen eerst het donkere Schaarbeek en Sint-Joost-ten-Node tot aan het Madouplein. We passeren de verschillende parlementen in de Hertoglaan en de Wetstraat en slaan het Brusselse park in. In het park loopt ondanks het late uur nog veel volk rond, al zijn er ook veel duistere figuren bij. Aan het Koninklijk Paleis staat alles al opgesteld voor de komende 21 juli-viering van woensdag, wij hebben er een bevoorrading van een stuk salami en een drankje. Na vijf minuutjes gaan we verder naar het centrum en gaan voorbij verschillende mooi verlichte oude gebouwen die de binnenstad rijk is. We maken aan het justitiegebouw gebruik van de Poelaart-lift naar de lager gelegen Marollenwijk en de Kapellewijk. Onderweg houden we regelmatig even halt en krijgen we wat uitleg over sommige gebouwen, zeer interessant maar ook zeer nefast voor de beenspieren die stilaan afgekoeld en verzuurd raken. Na een bezoekje aan Manneke-Pis komen we op het marktplein van Brussel, waar we regelmatig aangesproken door (dronken) jongeren die zich afvragen wat we in godsnaam in het midden van de nacht aan het doen zijn. Na het marktplein gaat het naar de Sint-Niklaaskerk en langs de oude vismarkt. Aan het Brouckereplein gaan we doorheen de Passage Du Nord naar de zeer mooie maar minder bekende Martelaarsplaats. Nadien volgt er een passage door de Koning- en Koningingallerij, aan het congresplein is er na 67 kilometer een bevoorrading, suikerwafel en een drankje. Hier houden we tien minuutjes halt, ik ben er blij om want mijn benen voelen zeer zwaar aan. Het laatste gedeelte van de derde lus begint met een bezoekje aan de Congreskolom en het graf van de onbekende soldaat. Nadien gaat het weer doorheen Schaarbeek naar Haren, waar we om twintig voor vijf aankomen. Ons ontbijt staat er klaar, koffiekoeken en een croissant, we hebben er vijftig minuten de tijd voor. Om half zes staan we recht voor de laatste lus, en bij het buiten komen voel ik al vrij snel dat de rustpauze me goed gedaan heeft, mijn benen voelen weer beter aan. In het prille ochtendlicht volgen we de spoorlijn langsheen het station Haren-Zuid verderdoor naar Diegem. Ook op de luchthaven in Zaventem zijn ze wakker geworden, de eerste vliegtuigen vliegen laag en oorverdovend over onze hoofden voorbij. We gaan onderdoor de toekomstige spoorlijn Mechelen-Zaventem luchthaven, en komen in Machelen terecht waar we aan de kerk na 82,5 kilometer een stukje cake en een drankje krijgen. Ook hier weer vijf minuutjes en weer weg, in de verte zie ik de Macro waar ik graag ga winkelen en na het oversteken van het ronde punt zitten we in de industriezone van Vilvoorde. Na een ommetje doorheen de stad houden we na bijna 90 kilometer halt aan de kerk, tijd voor koekjes en een drankje tijdens de vijf minuutjes. Na de rustpost begint het slecht voor mezelf, na enkele honderden meters moet ik mijn schoen uitdoen en een pleister plakken op mijn hiel waar een klein wondje zit. De achterstand die ik hiermee op de groep heb haal ik maar met moeite in, het vet is van de soep. Gelukkig zitten we vrij snel in het mooie drie fontijnenpark van Vilvoorde en kan weer aanpikken bij de rest. Aan het Mercatorpark hebben we onze laatste bevoorrading, er wordt rode wijn gegeven maar ik houd het bij een frisdrank. De laatste zes kilometer gaan nog voornamelijk over een klinkerweg waar mijn voeten nog een laatste keer geterroriseerd worden, gelukkig zie ik om 10 uur het clubhuis en na enekel minuutjes zit mijn eerste 100 kilometer euraudaxwandeling erop. Binnen drinken we nog iets en na de nodige stempels begeef ik me huiswaarts, zeer tevreden over de voorbije twintig uur! Naast het mooie parcours en de goede bevoorrading heb ik enkele zeer toffe mensen leren kennen, hopelijk zie ik ze terug op één van mijn volgende tochten.
1 Juli, het begin van de grote vakantie, en de vakantie wordt al meteen ingezet met een zeer zomerse dag. Ik maak voor mijn vertrek naar Turkije nog snel gebruik om even te gaan wandelen in Molenstede, een dorpje bij Diest, waar Vos Schaffen hun Berkentocht organiseren. Deze club staat bekend voor hun zeer goede natuurtochten en mijn verwachtingen zijn dan ook hoog wanneer ik de parking van KFC Diest oprij waar de startplaats gelegen is. Na het nodige papierwerk en een klein ontbijtje ben ik om kwart voor acht klaar voor mijn tocht van 21 kilometer in voor mij tot nu toe vrij onbekend gebied. Vlak na de start zijn we al direct in het groen aanbeland en trekken we rond de Eikelenberg, wat later zitten we in het natuurgebied Catselt. Het doet deugd in de schaduw, in de zon is de temperatuur al aardig aan het oplopen. Na een uurtje ben ik in het chalet van VC Okselaar waar ik een colaatje drink. Op deze controle maken we een bijzonder mooie lus doorheen achterheide en het Vlaams natuurreservaat Houterenberg. De parcoursbouwer heeft weer prachtig werk geleverd, chapeau! Na een veertien kilometer ben ik weer in het voetbalchalet en besluit ik een soepje te nemen, ik ben dinsdag nog geopereerd aan mijn tanden en zo'n broodje is nog iets te groot en te hard om nu al te kunnen opeten. Ook de laatste zes kilometer van vandaag gaat voornamelijk door de natuur. Na een korte passage door het Prinsenbos bezoeken we het natuurdomein Dassenaarde en gaan nog over het Zwart Water. De laatste kilometer gaat lichtjes stijgend en over een asfaltbaan in blakke zon, nu pas voel ik eigenlijk hoe warm het wel is. Om half twaalf ben ik weer op mijn beginbestemming en zit deze zeer mooie tocht erop, snel nog iets drinken en dan de warme auto in naar huis, dankzij de file's voor Werchter zal het iets langer duren dan gepland. De komende twee weken is het tijd om naar het buitenland op vakantie te gaan, tot dan!
Het belooft een bloedhete dag te worden, het houd me niet tegen om naar Terhagen te gaan en deel te nemen aan de Piet Van Akentocht die georganiseerd wordt door de Kleitrappers. Even na half zes ben ik in het clublokaal, wat later is ook Benni er en we besluiten de 50 kilometer lange tocht samen af te leggen. Vlak na de start zitten we al in het groen, het natuurgebied De Kleiputten. In het begin is het even opletten, blijkbaar komen we hier straks terug en kruist het parcours hier enkele malen. Nadien zitten we in domein De Schorre, net als vorig jaar zitten hier bijzonder veel muggen wat wel wat vervelend is. Na een dikke vier kilometer krijgen we een eerste stempeltje in een schooltje in Boom, we gaan direct weer verder. Na nog een klein stukje van De Schorre komen we op de dijk van de Rupel terecht en wandelen over de mooie esplanade in Boom. Ik hou even halt aan de Willem van Elschodtbrug, en wat verderop ook aan het standbeeld van Robert Vekemans die een belangrijke rol speelde bij de bevrijding van Boom in 1944. Via de brug komen we aan de overkant van de Rupel en bezoeken we Klein-Willebroek met zijn prachtige jachthaven. Na een dikke negen kilometer hebben we een tweede keer controle, deze keer in het chalet van vissersclub "Nooit Genoeg". Tijd voor een frisse cola, ondanks het vroege uur is het al zeer warm. We verlaten het chalet en gaan via de oevers van de visput domein "Broek De Nayer" in, en ook hier stikt het van de muggen. Zonder het te weten zitten we wat later in natuurgebied Biesenweiden, er is best nog veel natuur in deze streek. We steken de grote baan over en volgen de oevers van de grote vijver van Hazenwinkel, beroemd omwille van de vele roeiwedstrijden die er gehouden worden. Na een kort bezoekje aan Heindonk steken we via de blauwe bruggen de Boven- en Benden Rupel over en hebben we wat later controle in een andere visclub, deze keer die van "Hoop Op Beet". Ook hier rusten we vijf minuutjes uit om een Ice-Tea en een broodje te verorberen. We zetten onze tocht verder langs de oevers van de Beneden-Rupel, die we verlaten om de snelweg E19 onderdoor te gaan. Na het oversteken van de Antwerpsesteenweg maak ik een fotootje van de zeer mooie witte Lazaruskapel, om daarna natuurgebied "De Oude Spoorwegberm" te volgen naar Waarloos. Dit natuurgebied is het langste van België met zijn vijf kilometer, de breedte is maar enekel tientalen meters. In Waarloos houden we halt in het voetbalchalet van Veteranen Waarloos waar we een broodje aangeboden krijgen van de organisatie. We hebben er 26 kilometer opzitten, het is tien uur en buiten broeierig warm, dat beloofd voor de komende uren. We vervolgen nog even het natuurgebied maar krijgen erna enkele asfaltstroken richting Reet. Nu steken we de E19 over en passeren we nog de Laarkapel, alvorens we in het centrum van Reet in café "De Witpen" een volgende controle hebben. Ook hier tijd om iets fris te drinken, wat is het warm zeg. We verlaten het dorp langs de voetbalvelden en zetten onze tocht verder. Het is puffen en blazen op de asfaltwegen, ik ben dan ook zeer blij wanneer we aan het park van Boom zijn waar we in de schaduw kunnen wandelen. Na een bezoekje langs het stadion van Rupel Boom is het buiten het park tijd voor de voorlaatste controle in café "Nieuw Park" We komen terug in De Schorre terecht en zien waar we vanmorgen al eens geweest zijn. Na de laatste controle in het schooltje van vanmorgen komen we terug in natuurgebied De Kleiputten, waar je in de vijvers nog het oude werkmateriaal kan zien, weliswaar helemaal verroest. Om twee uur zijn we weer in het clublokaal en zit deze mooie maar zeer warme tocht erop. Samen met Benni drink ik nog iets, daarna gaat het snel naar huis voor de kraker Duitsland - Engeland op het WK.
Voor het derde weekend op rij neem ik deel aan een honderd kilometertocht, dit weekend is het de legendarische Nacht van Vlaanderen in Torhout, één van mijn favoriete klassiekers die voor de 31ste keer georganiseerd wordt. Wegens een gaslek in Dendermonde moet ik met de trein een hele omweg maken, maar om kwart voor zes geraak ik toch goed en wel in Torhout waar ik samen met Guy naar de startplaats wandel, de sporthal van Torhout. Onderweg komen we Katrien, Paul, Marc en Kris tegen, en in de zaal zitten nog meer bekende wandelaars, iedereen is blijkbaar weer op post. Om half acht begeef ik me naar de start, ik sta goed vooraan samen met Joost en Maaike. Even later belt Gaston me op^die samen met Tom wat verderop staat, ik spreek af dat ik na enkele kilometers op hen zal wachten. Vanaf 20 uur beginnen de lopers aan hun Nacht, wij vertrekken om kwart na achter de tien kilometer-lopers. Wanneer de start wordt gegeven zit het tempo er direct goed in, we passeren het centrum van Torhout waar er vele toeschouwers zijn opgedaagd. Buiten het centrum zet ik me even aan de kant en na een paar minuutjes zijn Gaston en Tom er, we kunnen met zijn drieën verder. Na een kleine vijf kilometer krijgen we onze startstempel en een bekertje water, twee kilometer verderop verlaten de tien kilometers-stappers ons aan het punt waar we een peperkoek krijgen, vanaf hier zitten we enkel nog samen met de marathonwandelaars. Via een bos trekken we naar Veldegem waar we na een dikke elf kilometer controle hebben in het centrum, tijd voor een banaan en een bekertje water. Katrien heeft zich bij ons gevoegd, en ook Jef zit in de buurt. We gaan verder de Nacht in, het wordt stilaan donker en stiller onderweg. In Loppem hebben we bevoorrading in een tentje, tijd voor een wafel en een cola. Een paar minuutjes later trapt Gaston in een put en botst op de wandelaar voor hem, gelukkig is er geen schade Na een dikke twintig kilometer splitsen de wegen van de twee afstanden, de marathon naar links richting Loppem en wij naar rechts de brug over van de E403. Op het splitsingspunt zelf krijgen we een aquarius, we gooien het blikje weg zoals een basketter in een speciale mand. In Oostkamp hebben we twee keer controle, aan het café Vogelzang krijgen we een stempel en een kilometer verderop in zaal Nieuwvliet is het tijd voor een koek en een bekertje water. Hier nemen we de tijd om eens vijf minuutjes te zitten, het eerste kwart kilometers zitten erop. De tocht gaat verder, langs controles in Waardamme en Hertsberge gaat het naar Ruiselede na 43 kilometer. Op de controle zie ik Peter die spijtig genoeg moet opgeven met hartkloppingen, zelf voel ik me nog super, enkel mijn voetzolen vertellen me dat het na drie weken hard labeur tijd is om te rusten. Na de controle gaan we verder naar Beernem, aan de hemel begin je te merken dat de nieuwe dag op komst is, de wolken zijn massaal aanwezig. Op de brug over de E40 gaat Gaston tegen de vlakte, gevallen over zo'n betonblokje naast de het fietsgedeelte. Onmiddellijk staan er een paar medewandelaars om te komen helpen, de wandelsport is een sociale sport merkt Tom op. Gaston kan weer verder, een paar kleine krasjes op zijn knie en zijn hand zijn de sporen van de val. We volgen even het kanaal Gent-Brugge en steken de fietsbrug over, een prachtig brugje dat hier nog maar twee jaar ligt. Wat verderop is het de eerste bagagecontrole in het cultureel centrum De Kleine Beer, het middenpunt van deze tocht. Binnen doe ik me te goed aan twee broodjes met gehakt en een koffietje, genieten tijdens dit halfuurtje rust. Mijn fluovestje en mijn lamp gaat de bagage in, mijn jas hou ik toch nog wat aan, buiten staat er nog steeds een zeer frisse wind. Even na half zes is het tijd om verder te gaan, het zogenaamde daggedeelte van deze Nacht. Ook nu volgen we het kanaal doorheen het natuurgebied van de Zuidleie, Tom en Katrien beginnen een beetje achterop te geraken. In Moerkerke hebben we in zaal Zuidleie onze tiende bevoorradingspost, cola met een suikerwafel. We wachten even op Tom en Katrien, wat later is het enkel Tom die nog meegaat, Katrien gaat het wat rustiger aandoen en blijft achter. Er volgt een stukje van zes kilometer naar Assebroek langs de oude spoorlijn Brugge-Eeklo-Gent, in het dorp hebben we in zaal Sparrenhof controle, een yoghurtje gaat eraan Tijd voor één van de mooiste stukken van het parcours! Langs het domein De Zeven Torentjes trekken we Brugge binnen, langs het oude kerkhof komen we aan de pittoreske haven van de stad. Van het Barge Boat Hotel maak ik een foto, het houten hotelschip ligt hier al jaren. We steken de Katelijnepoortbrug over en bezoeken het Minnewater, het gaat verder langs het station naar het Boudewijnpark, waar we na zeventig kilometer onze bagage voor de tweede keer ter beschikking krijgen. Ook hier is er een grote bevoorrading in de vorm van boterhammen met gehakt, kaas of confituur, ik kies natuurlijk voor "een stuutje met gehakt" Na een half uurtje rust gaan we verder voor de laatste dertig kilometer. We steken de E403 over aan de Kinepolis langs een mooie nieuwe brug en komen in het Tillegembos. We houden even halt aan het prachtige kasteel van Tillegem en gaan verder de natuur in. Ook nu begint Tom wat achterop te raken, hij sukkelt met rugproblemen. Na 77 kilometer hebben we controle in het Anker aan de Beisbroekdreef en krijgen we een bekertje water en een banaan. Gaston en ik besluiten om samen verder te gaan, Tom blijft achter en gaat vanaf nu op zijn eigen tempo verder, we wensen hem veel succes. Na de controle komen we aan het natuurcentrum Beisbroek, waar ook de volkssterrenwacht gelegen is. In het park staan allemaal beeldjes die de planeten voorspellen. We duiken de E40 onderdoor en gaan via een lang fietspad naar de Groene Meersen in Zedelgem, waar we ons in het sportcentrum even neerzetten om een chocomelkje te drinken. Via landelijke wegjes gaat het naar Aartrijke, langs de weilanden gaan we door de boerderij die we al jaren bezoeken, dan een klein beetje bergop en hebben we een mooi overzicht over de streek. In aartrijke hebben we controle in het voetbalchalet van de plaatselijke club waar er ook enkele deelnemers van de Batjestochten zitten, de kleinere tochten die op zaterdag worden georganiseerd. Van hieruit is het nog een kleine negen kilometer, mooi verdeeld in twee stukken. Doorheen het provinciedomein raken we in Wijnendale waar we in het zaaltje aan de school onze allerlaatste controle en bevoorrading hebben. Ik voel bovenaan mijn kleine teen van mijn rechtervoet dat er iets mis is, ik denk dat het vel eraf is De laatste kilometers gaan traditioneel over het lange fietspad naar Torhout, onderweg bel ik eens naar Tom om te horen hoe het gaat, blijkbaar zit hij een half uurtje achter ons maar hij klinkt in ieder geval een pak frisser dan twintig kilometer geleden. Om kwart na drie bereik ik samen met Gaston de sporthal van Torhout, binnen luid ik de bel en na 19u2m39s klok ik af, Gaston doet er twaalf secondjes meer over. Na het ophalen van mijn diploma, medaille en t-shirt is het tijd voor het krijgen en geven van felicitaties, Gaston haalt nog frietjes en terwijl we eten zien we de wandelaars binnenkomen. Katrien komt binnen, en ook Tom haalt een half uurtje na ons de eindmeet. Met zijn allen gaan we naar het station waar ik na twee overstappen Mechelen bereik, beseffend dat de Nacht er weer op zit. Het was een zeer mooie editie, zeer gevarieerd en goed parcours, prima bevoorrading, prima wandelweer (niet te warm en droog) en ook het gezelschap was aangenaam, bedankt allemaal en tot de volgende!!
Van een vrije dag maak ik gebruik om met mijn fiets eens tot in Muizen te rijden waar de Kadodders hun achtste Muizentocht organiseren. De zon schijnt al fel wanneer ik om half negen mijn fiets vlak aan het zaaltje plaats, binnen inschrijven en genieten van een ontbijt in de vorm van een broodje en een koffie. De langste afstand hier is de 21 kilometer die ik dan ook zal volgen. Na een paar minuutjes steken we de brug over de Dijle over en gaan rechtsaf richting Rijmenam. Nadat we eventjes de dijk gevolgd hebben gaan we linksaf en trekken via kleine kiezelweggetjes naar het centrum van Bonheiden waar we in zaal De Krekel een eerste keer controle hebben. Ik drink er snel een colaatje, buiten is het al vrij warm. Op deze controle maken we een lus waarin we het groene gebied rondom de Krankhoeve bezoeken. De Krankhoeve zelf is een gerestaureerde hoeve uit het jaar 1717 die je kan afhuren voor evenementen of feestjes en dergelijke. Ik kom er voorbij de voetbalvelden waar ik in een recent verleden zelf nog een paar keer op gespeeld heb, als ik eraan terugdenk besef ik dat de tijd toch snel gaat. Na een uurtje ben ik weer in het bovenzaaltje van De Krekel, deze keer drink ik een ice-tea. Het volgende gedeelte is het mooiste van de tocht. Eerst kunnen we ons wat vergapen aan de zeer mooie villawijken van Bonheiden, daarna duiken we het Mechels Broek in. Dit Broek is een nat en open moeras dat vroeger tot het natuurlijke overstromingsgebied van de Dijle behoort. Wanneer ik op het wegje ben tussen de twee waterputten in, links een grote zandwinningsput voor trekvogels en rechts de recreatievijver van domein De Nekker, zie ik dat ze aan de vijver van de Nekker aan het werken zijn, blijkbaar komt er hier iets nieuws in mijn eigen stad en heb ik dat dankzij deze wandeling kunnen ontdekken. Langs de oevers van de Dijle gaat het weer naar Muizen, aan de brug maak ik een foto van een café dat zeer bekend is van het VTM-programma Familie. Om twaalf uur ben ik weer in het zaaltje waar ik vanmorgen begonnen ben, hier moet ik nog een klein lusje maken van vier kilometer. Alvorens dat te doen besluit ik om eerst frietjes met stoverij te eten die me heel erg smaken. Het laatste lusje blijft langs deze kant van de Dijle, na de rivier wat gevolgd te hebben gaan we doorheen de Barebeekvallei en zo weer terug naar het begin. Op deze tocht zag ik heel wat bekenden, enkelen ervan zal ik vrijdag terugzien in Torhout waar ik aan de start zal staan van de Nacht van Vlaanderen.
Na mijn stemplicht te hebben vervuld rijden we met vijf Opsinjoorkes naar Vosselaar waar de Fairfoxes een benefietwandeling organiseren voor sponsorgeld in te zamelen voor de Oxfam Trailwalk eind augustus. Het is even zoeken in het centrum (alles afgezet) maar al vrij snel zitten we aan het tentje voor de Oxfam-wereldwinkel in het centrum van Vosselaar waar de start is. Voor de ronde prijs van 5 euro krijg ik een inschrijvingskaart, sticker, een koffie en een rijsttaartje. We kiezen voor de 10 kilometer hier, na gisteren vind ik dat al meer dan genoeg. Al vrij snel moeten we het Grootheidepad volgen, afwisselend tussen huizen en in de Zwartgoorheide doorkruisen we de buurt rond Vosselaar. Het is hier een zeer mooie natuurstreek, en in de schaduw is het heerlijk wandelen. Na een bezoekje aan de witte wijk moeten we nog over de Konijnenberg, een stuifduin met als hoogste top 36,33 meter hoog. Na een kleine twee uur zijn we weer in het centrum van Vosselaar en zit deze mooie tocht erop. Ik eet er nog een boterham met kaas en een zeer lekkere paprikaroomsoep, daarna vakkundig doorgespoeld met een Bolivar-biertje. Ik wens de Fairfoxes veel succes toe in Eupen eind augustus, ik zal ze er zeker zien!
Normaal gezien dacht ik naar Nederland te trekken voor een Kennedymars, maar wegens werken aan het spoor zaterdag in Nederland was het bijna onmogelijk geweest om terug te keren, als alternatief kies ik voor de 24ste 100km van Binche waar ik ook de laatste twee jaar heb aan deelgenomen. In Brussel-Zuid stappen we met heel wat deelnemers op de trein en een uurtje later zijn we er waar we in groep naar Le Kursaal trekken. In de zaal zitten nog niet te veel deelnemers, maar we zullen uiteindelijk met 184 wandelaars vertrekken. Even voor de klok van negen zijn we weg voor deze mooie tocht, ik heb direct het gezelschap van Katrien en even later komen ook Erna en de gebroeders Gevaert, Jan en Marc, erbij. De avondzon kleurt mooi rood, het is aangenaam weer om te wandelen en volgens het laatste weerbericht zou er de komende 24 uur heel af en toe eens een klein buitje vallen. Na een goed halfuur zijn we in Waudrez voor onze eerste controle waar we een koekje en een cola krijgen. We gaan direct weer verder naar Estinnes au Val, onderweg zien we in de verte een windmolenpark waar er nog enkele molens worden bijgezet. Om twintig voor elf zijn we aan de tweede controleplaats en hebben er reeds elf kilometer opzitten, het gaat goed vooruit. Nu trekken we doorheen de windmolens, ondertussen is het donker aan het worden en wanneer we in Vellereilles le Sec aankomen voor onze derde controle is het pikdonker buiten. Via rustige asfaltwegen gaan we naar Haulchin , waar we op het kleine marktpleintje in café Chez Michel onze vierde controle hebben na 23 kilometer. In het kleine cafeetje krijgen we soep met een boterhammetje en nemen even de tijd om te zitten en wat uit te blazen. In het vijfde gedeelte gaan we via Croix-Les-Rouveroy naar Fauroeulx waar we in het lokale schooltje een potje youghurt en een cola krijgen. Eén van de franstalige wandelaars geeft op wegens ziekte, hij ziet er echt niet te best uit. We gaan verder naar Merbes-Le-Chateau, het parcours blijft over asfalt gaan. Na de controle in dit mooie dorpje gaan we voor de eerste keer over de Samber, we zullen deze rivier de komende uren nog vaak zien. Om tien na vier zijn we in Fontaine-Valmont aanbeland waar we na 45 kilometer een lekker ontbijt krijgen in de vorm van spek met eieren. Ik besluit om mijn jasje in de bagage achter te laten en ook mijn broek kort ik wat in ondanks het vroege uur, het itijdens de hele nacht niet echt koud geweest. Om half vijf laat ik mijn medewandelaars achter die graag nog wat langer blijven rusten en ga alleen verder. Na een stukje naast het treinspoor gewandeld te hebben volg ik de oevers van de Samber, wat verderop gaat het langs het Grignardkasteel en wanneer het licht begint te worden volgen we terug de oevers van de Samber richting Thuin. Het parcours begint te veranderen van golvende asfaltwegen naar heuvelachtige veldwegjes, het wordt stilaan zwaarder. In Thuin moeten we juist voor de controle nog een kort maar zeer krachtig stuk klimmen, wanneer ik in het cultureel centrum binnenstap ben ik blij dat ik even op een stoel kan neerploffen en een banaantje kan eten. Ik verlaat de post en wandel langs het zeer mooie Belfort, via zeer moeilijke kasseiweggetjes gaan we naar beneden en duiken het Lujeubos in. Om tien na zeven ben ik in het dorpje Biesme-sous-Thuin en heb ik een negende controle in een schooltje na zestig kilometer, tijd om tien minuutjes te rusten. Bij het buitenkomen voel ik dat het een beetje miezert, een paar minuutjes later regent het en wanneer ik op een open vlakte ben valt het water met bakken uit de lucht en zoek ik bescherming onder mijn paraplu. Aan de lucht te zien gaat deze halve wolkbreuk nog wel even duren, de weermannen hebben ons weer goed liggen. De wegen veranderen razendsnel van mooie wegjes naar modderpoelen, en wanneer we een bos ingaan stroomt het water langs alle kanten me voorbij. In het bos moet ik een paar keer over boomstronken klimmen, niet zo eenvoudig met een paraplu, en over beekjes springen, mijn schoenen zien eruit als slijkmonsters en mijn voeten worden langzaam maar zeker kletsnat. Ondanks mijn paraplu word ook mijn t-shirt vanachter nat en komt even de gedachte in mijn hoofd om op te geven moest het zo blijven regenen. Ondanks de zeer slechte weersomstandigheden probeer ik toch nog te genieten van mijn omgeving wanneer ik de ruïnes van de abdij van Aulne passeer, die volgens de plaatselijke legende reeds werd gesticht in 637! Na het oversteken van een sluis kom ik in de Sant Exupery school aan voor de tiende controle na 68 kilometer, ik eet er een broodje en kijk naar mijn medewandelaars waarvan de meesten geen paraplu bij hebben en eruit zien alsof ze in de Samber gaan zwemmen zijn met hun kleren aan. Na de controle volgen we terug de oevers van de Samber. Ik besluit om eens te bellen naar Fernad en Chantale die in Zingem aan de Sloebertocht begonnen zijn, blijkbaar is het daar zeer mooi weer, wat een verschil tussen Vlaanderen en Wallonië In de gietende regen tsjok ik verder, wanneer ik het Waibesbos doorkruis begint het stilletjesaan zachter te regenen, gelukkig maar. Op onze elfde controle in een schooltje in Les Waibes eet ik weer een broodje en rust even uit, wanneer ik rechtsta voel ik de spieren opstijven en mijn voeten voelen slecht aan ten gevolge van mijn natte schoenen en kousen. In het volgende lange gedeelte van bijna negen kilometer bezoeken we het dorpje Lobbes, onderweg krijg ik telefoon van mijn makker Gaston die ook in Zingem in de zon wandelt. Wat later kan ik zelf mijn paraplu eindelijk wegsteken, het is gestopt met regenen Aan de rand van het Howisbos word ik teruggeroepen door twee anderen, blijkbaar heb ik niet goed gezien en ben verkeerd gelopen. Na dit mooie stukje natuur zitten we in Monte Saint-Geneviève waar we in een schooltje onze twaalfde controle hebben, tijd voor een chocoladepuddinkje. Bij het buitengaan bots ik op Katrien die blijkbaar een heel stuk gelopen heeft. Nu krijgen we een kort stukje doorheen het Comte-bos en na negentig kilometer ben ik in Buvrinnes voor mijn voorlaatste controle. Ook nu komt Katrien binnen wanneer ik juist wil vertrekken, ze zal me waarschijnlijk voor het einde wel inhalen. De laatste tien kilometer brengen ons naar de Abbaye de Bonne Esperance waar we getrakteerd worden op het lekkere biertje dat hier gebrouwen wordt. Het is kwart na twee wanneer ik hier vertrek voor de laatste kilometers van deze tocht. In Binche zelf slaag ik er nog in om verkeerd te lopen en zit ik op het marktplein, dankzij een paar behulpzame mensen geraak ik toch terug in de juiste straat en word ik in de laatste meters bijgehaald door Katrien. Juist om drie uur komen we samen de zaal binnen onder het gerinkel van de bel, als beloning krijgen we een zeer mooi diploma en dito t-shirt, ik feliciteer anderen en word zelf gefeliciteerd. Na mijn benen gewassen te hebben zie ik dat mijn voetzolen zwaar te lijden gehad hebben van het slechte weer (had het al gevoeld onderweg), hier en daar heb ik een paar zeer kleine blaartjes. Om iets na vier vertrekken we met een hele bende naar het station en op de trein wordt er nog druk nagepraat over deze editie. In Brussel neem ik afscheid van enkelen en ook in Mechelen een half uurtje later neem ik afscheid van de overigen en zit mijn uitstap erop. Morgen gaan we met de hele familie naar Vosselaar om de Fairfoxes te steunen.
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
We wandelen over de A12 naar Ramsdonk waar er in het centrum hard gewerkt voor aan nieuwe wegen. Via ondergelopen veldweggetjes gaat het naar Tisselt, waar we aan de oevers van de Willebroekse Vaart een volgende caférust hebben in Penneke Dop.
Om half vier komen de wandelaars binnen die er reeds de eerste lus hebben opzitten, waaronder bijna ons voltallig Oxfam-team met Jos, Wim, Katrien en Dirk. Na het eten van een zeer lekker broodje met kip ben ook ik klaar voor mijn tocht.
, en tijdens het ontbijt nemen we afscheid van Wim die er zijn gekozen afstand reeds opzitten heeft. Na het eten van twee broodjes en een goede sterke koffie ben ik klaar voor mijn laatste lus van deze tocht.
Om zes uur 's morgens nemen we afscheid van Wim en Dirk die met de wagen terugrijden, de rest stapt de trein op en na een rustig ritje ben ik om twintig na acht in Mechelen en zit mijn tocht erop.
Ik ben Steven Jaspers
