Feel good in TITI's elektronisch kletscafé waar het leven gezien wordt door een Oiljsterse vrouwenbril...en feel je niet good, dan retour à domicile!
13-04-2009
In de nasleep van WO-lessen...
Democratie, hoe steekt dat feitelijk in mekaar, memeke?
Begin maar op het niveau van een elfjarige uit te leggen hoe iets principieel redelijk deugdelijks vaak een rotzooi blijkt. Bij kleinzoon volstaat het niet langer holle slogans uit de Wikipedia voor te leggen. Kleinzoon wil meer: facts and figures bij wijze van spreken, materiaal ontvankelijk voor zijn jonge geest dus voorbeelden.
Op school wordt er in het kader van de WO- lessen ( werkelijkheidsonderricht maw geschiedenis, aardrijkskunde en de beginselen van natuurkunde vallen onder de gemeenschappelijke noemer WO) over democratie gepraat. Hij heeft de USA-verkiezingen op afstand gevolgd en beseft plus minus wat Obama voor de zwarte Amerikaan betekent. Opa heeft er hem, achter mijn rug, op gewezen dat in Frankrijk de president o.m. pronkt met een zangeres-naaktmodel en ik heb hem verteld dat in Duitsland een vrouw letterlijk en figuurlijk de broek draagt.
Bovendien ziet hij in de journaals hoe steeds diezelfde mensen de hoofden bij elkaar steken wanneer het om ernstige zaken gaat.
Maar hij ziet ook andere dingen. Hij ziet ook hoe grote groepen gewone mensen luidkeels protesteren, autos in de fik steken, ruiten aan diggelen slaan en met de gezagvoerders kat-en-muis spelen. Hij heeft onze tafelgesprekken gevolgd en meegemaakt hoe je democratisch verkozen met liefst 800.000 voorkeurstemmen eerst op een tafel danst om enkele maanden later de laan te worden uitgestuurd, met enkel nog een Black Berry in de hand.
Democratie! Krijg dat aan zon jochie maar eens uitgelegd! U en ik, volwassenen, weten dat als een volk tevreden is over zijn regering er iets grondig mis is met dat volk. Anderzijds weten we ook dat als een regering tevreden is met haar volk, er iets grondig mis is met die regering. Bovendien moet in een democratie de regering niet doen wat het volk wenst. Mag niet. Het volk wenst gewoonlijk onzinnige en vaak tegengestelde dingen. Stel dat een regering die dingen zou gaan doen, wedden dat het volk toch ontevreden zou zijn, want het verwacht dat een regering geen onzinnige en tegengestelde dingen doet. Trouwens een regering die haar ganse ambtstermijn doet wat de meerderheid van het volk wenst, dat is een regering van slapjanussen van dommeriken. Als een regering slim is,vraagt die regering niet wat het volk wenst, de regering meent het immers beter te weten.
Komt daarbij dat wij alhier een ouderwetse vorm van democratie aan ons been hebben. We zitten hier met een resem aan partijen, in het Noorden de helft meer dan in het Zuiden en een ding is zeker, zelfs in regionale verkiezingen zal nooit één partij de meerderheid halen. Vandaar dat er telkens na elke verkiezing een democratisch gekozen regering uit de bus komt, die weinig te maken heeft met de verkiezingsuitslag, maar alles met compromissen van partijleiders. Hoe slapper zon leider is (Leterme) of hoe onbetrouwbaarder en leugenachtiger (Reynders) hoe meer kans hij maakt op het premierschap of portefeuille van Financiën. Leeghoofden maar stemmentrekkers worden gedeponeerd op Landsverdediging , kopen er niet te gebruiken materiaal aan en huilebakken krijgen cultuur en sport. Idem dito in Holland waar een katholieke minister op Jusititie wordt geplant en zo dom is om te eisen dat het beledigen van de Roomse God dient bestraft te worden, dit in een land waar al jaren een scheiding staat tussen Kerk en Staat..
Democratie, in essentie het volkt dat regeert via haar vertegenwoordigers, terwijl de krantenbulken van overlopers, malcontenten, ruziemakers en -stokers en carrièreplanners, hoe leg ik dat aan ons ventje uit? Nog enkele nachtjes over slapen zeker?
Feiten: een babytje lijdt aan valse kroep, mag niet naar de crèche, ouders moeten uit werken gaan, vragen oppas aan huis bij hun mutualiteit, krijgen een gediplomeerde kinderverzorgster van 22 over de vloer en s avonds overlijdt het wichtje.
Doodsoorzaak: vermoedelijk een geval van shaken-baby-syndroom, het zoveelste weet de geblondeerde VTM-nieuwsanker zichtbaar geëmotioneerd te vertellen om amper twintig seconden later met een professionele smile van hier tot gindereen prul van een fait-divers aan te kondigen.
Voer voor de gazetten de dag daarop. Verontwaardiging alom! Fotos van lamgeslagen ouders -het zal je maar gebeuren- en de gebruikelijke commentaren en analyses van specialisten.
Twee jaar geleden heb ik zon pseudokroep bij een ukje van amper vijf maanden meegemaakt. Wie onwetend is over dit ziektebeeld, en ik was in het geval, die schrikt zich te pletter. Het babytjehuilde, kreeg het zichtbaar benauwd en kwam daar op de koop toediedoor merg en beende gierende merkwaardige hoest bij. Gelukkig hield de grootmoeder het hoofd koel en volgde stipt de stoom-instructies van de arts op. De dag daarop was het probleem grotendeels voorbij en lag het ventje te slapen als een marmotje. Naar het schijnt duren de aanvallen hooguit een tweetal dagen.
Kijk, beste lezer, hier wringt nu voor mij het schoentje. Ik kan niet begrijpen dat ouders, waarvan ik mag aannemen dat zij goed ingelicht werden door een arts, het aandurven om dit kindje toe te vertrouwen aan de eerste beste wildvreemde. Twee dagen, uitzonderlijk drie duurt een valse kroep, is hun job zo belangrijk dat zij elk om beurt geen een dagje spoedverlof kunnen nemen?
Ik kan me best voorstellen dat een 22- jarige kinderverzorgster, hoe gediplomeerd ze ook mag zijn, wellicht zelden zon pseudokroep van dichtbij heeft meegemaakt. Theoretisch heeft het meisje er misschien ooit iets over gelezen, doch dat het kind de pedalen verliest uit onwetendheid, gebrek aan ervaring en hoogstwaarschijnlijk ontoereikende informatie over het ziektebeeld, ik dan daar inkomen. En neen, dat is geen reden om het babytje doorheen te schudden. Maar het kan wel aanleiding geven tot ondoordachte handelingen uit radeloosheid en onmacht. Trouwens statistieken bewijzen dat het shaken-baby-syndroomheel wat vaker voorkomt bij kleintjes die toevertrouwd worden aan of onder de hoede vallen van jonge mensen.
Bedenkingen heb ik ook ten overstaan van de opvangorganisatie. Werden er geen specifieke vragen gesteldaan de ouders? Krijgt de uitzendkracht geen telefoonnummer mee waar zij in noodgevallen terecht kan? Ging er geen belletje rinkelen bij de organisatie tijdensde registratie van de ouderlijke aanvraag, iets van Oei, valse kroep opletten geblazen wie er heen kan gaan? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een prompte en verzekerde dépannage daar ging het hem om en dat een babytje daar het leven bij inschiet .
Afschuwelijke dagen en maanden staan de ouders en grootouders te wachten, niet te stelpen verdriet en al die onbeantwoorde vragen met mogelijk een resem aan zelfverwijten: Hadden we maar .. Ik zou de eerstvolgende jaren hun leven niet graag delen.
zei Giampaolo Guiliani gisteren. De heer Giampaolo is seismoloog en deed zijn voorspelling op basis van lichte, opeenvolgende schokken in de maand februari. Ze geloofden hem niet, de bestuurders in lAquila. Tja, voorspellingen kloppen dikwijls pas achteraf.
In augustus 2007 voorspelde mijn huisastroloog dat Leterme zijn fameuze vijf minuten en goed bestuurzou moeten inslikken en deemoedigmet de staart tussen de benen terug naar zijn geit zou gaan. 1 tegen 800.000! Op Unibetstaan met zon resultaat mijn schaapjes meer dan op het droge. Voorspellingen! Hoeveel jaren al voorspellen die gehypnotiseeerde zondagse deur-aan-deur bellers, de getuigen van Dingens de naam schiet me niet meteen te binnen, dat de wereldop die en die dag beslist zal vergaan? Niet te vergeten, dé ziener aller tijden Nostradamus, voorspelde in de 16de eeuw dat het cordon sanitaire een blok aan het been van het Vlaams Belang zou blijven. Zijn believers halen dit uit kwatrijnen genre:
Op de plaats waar Leie en Schelde samenvloeien, zullen de huwelijken lange tijd gearrangeerd worden. Maar in Antwerpen waar men het kaf vervoert, blijven jonge oude dochters maagdelijk.(*)
waarin de jonge oude dochter, maagdelijk want ze raakt maar niet verkocht, voor het VB zou staan. Terwijl de huwelijken aan de samenvloeiing van Leie en Schelde, Gent dus, duiden op de traditionele jarenlange alternerende rood-blauw-geel coalities, dus niet direct op Wilfried en Miet. Zon voorspellingen, geef toe, beste lezer, si non è vero, è ben trovato.
En ondertussen blijft midden Italië schudden. Blijven de inwoners van de geteisterde gebieden sidderen en beven en blijft de heer Giampaolo voet bij stuk houden en in het door hem ontwikkelde meetinstrument geloven. Tweehonderd lichamen zijn reeds geborgen, een duizendtal mensen wordt verzorgd en honderden woningen kompleet vernield. Sua Emittenza belooft afdoende hulp en rekent op de steun van het Europese Calamiteitenfonds en dan is er nog .Benedictus! Hij belooft de bidden voor de slachtoffers. Vurig zelfs, vooral voor de kinderen. Ter aanmoediging voorziet hij geen giften wel een speciale apostolische zegenwant naar verluid is zijn ziel met ontsteltenis vervuld. Wiens ziel en gemoed verdorie niet als je de intrieste journaalbeelden ziet?
Neen, ik wil niet. Ik word jullie vriend of vriendin niet en daarmee amen en uit. Vriendschappen online, moi jen ai plein le dos. Bespaar me in hemelsnaam jullie mailtjes voor diverse smoelenboeken, ze vliegen trouwens recto de prullenmand in. Met het verkeerde been uit bed gestapt of zit Titipoes op een wier? Bijlange niet. Integendeel zelfs. Ik zit wel midden in mijn grote schoonmaak, doch dit heeft niets te maken met mijn norsheid. Ja, ik ben nors. Vandaag. En gisteren. En eergisteren.
Haast om de twee, drie dagen steeds dezelfde stereotype onnozelheid in mijn mailbox, met al de Chinezen maar niet met La Poes hoor.Lui wier naam me niets zegt, laat staan hun face, om het woord tronie niet te gebruiken zijn plots gebrand op mijn vriendschap.
Kleinzoon zit ook in zon virtueel vriendschappennetwerk. Te begrijpen, hij zweeft tussen kindertijd en puberteit. Gekke toeren en zotte dromen horen er bij, doch volwassenen en vooral zestigplussers!!? Volstaat het aanbod van seniorennet plots niet langer? Hoe eenzaam moeten velen onder jullie wel zijn om mordicus te willen meedraaien in zon commercieel opgefokte mallemolen? Anderzijds slopend toch om zon netwerksite te onderhouden? Relatief gezonde senioren, die uren doorbrengen voor een schermpje mankeert daar niets aan?
Opgelet, in smoelenboeken van handelaars, studenten en vooral van politiekers, daar kan ik nog inkomen. Alle baten helpen en ieder vleugje reclame is in deze crisis- enverkiezingstijd handig meegenomen. Daarom dat ik er meer en meer van overtuigd raak dat al die plotse genereuze vriendschapsaanbiedingen een partijgeurtje dragen. Het zou ook kunnen dat het enkel en alleen om een soort spelletje gaat. Smoelenboekenfananten die elkaar de loef afsteken: Kijk eens hoeveel vrienden ik albijeengezwansd heb?
Daarbij ik geloof niet in online vriendschappen. Vriendschap is voor mij een heel precieus iets. Je biedt dit niet zomaar aan de eerste de beste aan. Vriendschap moet verdiend worden dag na dag en niet via een klik op een knop. Een kater heb ik er aan overgehouden aan die virtuele vriendschappen. Ja, ooit ben ik er ingelopen. Niet via een smoelenboek, wel een sleutelblogje. Een uiterst beperkt groepje mensen die geweldig op mekaar ingespeeld raakten Fijne, pittige mensen stuk voor stuk alleen Titi paste er niet echt in. Na verloop van tijd wordt je wat losser, doe je in het volste vertrouwen een confidentie en pats Een keertje onbewust op een eksteroog van een medelid getrapt en meteen niet een maar heel wat deksels op de neus gekregen. Té grote smoel allicht. Klinkt het niet dan botst het. Kortom voor jullie smoelenboek is iemand zoals Titi echt niet geschikt. Wil hiermee aub voortaan rekening houden. Ik herhaal het elk aanbod gaat so wie so de afvalbak ik.
Scholieren mogen niet spijbelen maar .scholen wel!!!!!
Ten huize Titi geldt de wet Iedereen baas in eigen kot. Komt kleinzoon jengelen dat hij sedert de geboorte van zus de indruk krijgt dat hij bij zijn ouders in de tweede schuif ligt, dan tracht ik hem een aanvaardbare uitleg te geven en reken op zijn begrip, ofschoon ons ventje soms wel een tikkeltje gelijk heeft. Zie ik mijn dochter het haar poppemieke doende, dan dan enfin soit, zand erover.
Idem dito wanneer er naar zijn mening een en ander fout loop in de klas. Per definitie heeft de juf altijd gelijk, hoe ridicuul in mijn ogen haar handelswijze af en toe ook mag zijn. Een voorbeeld: in het begin van het schooljaar komt hij naar huis met een Takenplanning. Elke maand dient een welomschreven taak afgegeven te worden. Het staat de kinderen vrij deze maandelijkse taak naar hun eigen zin en wensen invulling te geven. De taak mag eender welke dag afgeleverd worden doch ten laatste de 26te van de betrokken maand, een dag later betekent NUL. Vandaar dat deze takenlijst zowel bij mijn dochter als bij ons duidelijk zichtbaar aan het prikbord hangt. Kleinzoon wordt dan gestimuleerd om niet te talmen met zijn verplichte taak want Gedaan is gedaan!.
Tot eind november geen vuiltje aan de lucht:
September: vakantiebeschrijving
Oktober: horrorverhaal
November: drie limericks
So far so good.
Opdracht december: schrijf eindejaarskaart in het Frans! Medio december geeft hij zijn franse tekst aan de juf. Het hoefde in feite niet want het kaartje zou uitzonderlijk klassikaal worden opgesteld en daarbij de nieuwjaarsbrieven waren prioritair, opdr&cht december verviel!
Opdracht januari: schrijf een brief. Kleinzoon geeft meer dan tijdig zijn briefje af. Brief door juf geweigerd want er diende gewacht op de instructies. De 26ste gaat voorbij nog geen instructies: geen tijd gehad. Begin februari vernemen de kinderen dat zij aan de januari-opdracht niet zo zwaar hoeven te tillen, de brief zal geschreven worden tijdens hun verblijf in Zuid-Tirol in februari.
Opdracht februari: een gedichtje, de richtlijnen worden ten gepaste tijde doorgegeven. Tot op heden noppes richtlijnen. Met andere woorden het gedicht zal in het water vallen, want na het krokusverlof volgt de opdracht voor maart: een eenakter schrijven!
Ben ik nu hopeloos ouderwets dat ik hieraan zwaar til? Op elke pagina van de klasagenda staan verwijzingen om regelmatig te studeren en stipt de taken af te werken.Mag ik dan van de leerkracht eenzelfde inzet eisen?
De laatste huistaken in de agenda dateren van 4 februari. Op 5 februari werd de volledige dag gespendeerd aan bespreken van de sneeuwklassen, met vervolg op 6 februari en in de namiddag was het playtime geblazen. Op zondag 9 februari vertrek naar Zuid-Tirol, retour op 15 februari. Door de vijftien uur durende busreis, begonnen de lessen op maandag 16 februari uitzonderlijk om 11 uur. Logisch gevolg: bijna de helft van de kinderen afwezig wegens hondsmoe zoniet snip verkouden. Woensdag 18 februari 20 van de 34 leerlingen aanwezig en halve dag verlof. Donderdagnamiddag (19/02) kleuterklasjes en basisonderwijs te gast op de Winterfoor ( een initiatief van het Stedelijk feestcomité en foorkramers, inbreng kinderen 3 euro). Vrijdag 20/2 hebben wij bewust en uitzonderlijk kleinzoon laten spijbelen wegens zware opkomende verkoudheid en in de namiddag geen les: bezoek aan de carnavalhallen. Dan liever zelf onze jongen bijwerken. Morgen namiddag en zaterdag komen drie van zijn klasgenootjes langs om een deel van de verloren studietijd in te halen. Kwestie van à jour te blijven. Trouwens vanaf maart zullen de kinderen niet een doch vier tandjes mogen bijsteken om het schoolprogramma te kunnen afwerken
Dan zit Minister Vandenbroecke te jammeren dat zijn maatregelen om het spijbelen tegen te gaan geen vruchten afwerpen. Neen, kinderen mogen niet spijbelen, scholen daarentegen wel en geen haan die daarover kraait! Titi wel en nog niet weinig!
Zes huissleutels in bewaring gekregen. Hij en ik, we zijn van dienst tot volgende week zaterdag:gepromoveerd tot dierenvoeders, huistoezichters en brievenbusleegmakers. Twee poezen, een collie, een kanarie en een acquarium met siervissen. Hun eigenaars muizen er vanonder want mijn stad viert karnaval. Al wie niet gebeten is door het lof der zotheid zoekt rustiger oorden op. En geloof me dat zijn er heel, maar heel wat meer dan de media laten geloven.
Het centrum van Aalst is sedert gisteren te vergelijken met midden-Amerikaans stadje dat zich opmaakt voor een tsunami: alle etalages en winkelingangen afgesloten met houten platen, alle bloemenbakken zijn weggehaald, rond de aangelegde beplanting zijn houten karkassen geplaats en de betere horeca zaken worden drie dagen gewoon gesloten. De drankgelegenheden die openblijven stapelen vanaf deze avond banken, tafels, stoelen, overgordijnen, muurverlichtingen, glazen kortom al wat waardevol is in containers op. En woensdagmorgen is het puin ruimen geblazen. De ene stadscamion na de andere moet tonnen rotzooi ophalen, timmerlui breken de beschuttingen af en het winkelpersoneel maar braaksel schrobben en met hogedrukreinigers de sporen en stank van urine te lijf gaan.
Akkoord de optocht is wel het bekijken waard, doch eens de stoet voorbij begint de miserie, liefst drie dagen en twee nachten. Karnaval een volksfeest? Laat me niet lachen!
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en ik zie het hier een kinderspelletje waar kleinzoonal jaren tuk op is en waarbij wij dan minutenlang de idioot en slechtziende uithangen tot jolijt van onze pipo. Grootouders, die hier sporadisch nog komen lezen, kennen dit beslist. Het maakt deel uit van de kinderwereld
Ten huize Titi ziet niet enkel kleinzoon dingen, opa evenzeer! Gaat het gezichtsvermogen achteruit, de geestelijke scherpziendheid neemt met de dag toe. Niet direct in onze huiskamer wel via tv. De dingen die mio marito meent te zien hebben niets te maken met onnozele spelletjes van al even onnozele bvs maar alles met de politieke klasse. Zaken die normaliter het daglicht schuwen maar in de spots van de wandelgangen uitvergroot worden op het scherm: love hangt in the air van de Wetstraat en opa ziet wat ik in de verste verte niet zie.
Zo ziet hij vb. hoe een klein vinnig anderhalve meter hoog VRT-popje vlakbij de ingangsdeur van de Kamer met verlangen uitkijkt naar die ene. Hij ziet ook hoe die ene vaak ongeduldig staat te drempelen als een jong broekje terwijl het meisje toevallig bij een van zijn collegas de wormen uit de neus haalt. Hij ziet haar oogjes glinsteren, de zware micro in haar handje trillen, hoort ook hoe vaak ze haar vooraf ingestudeerde woordjes kwijtraakt waneer hij met zijn poep, op haar verzoek, op een of andere tafel plaatsneemt en zijn knie enkele keren terloops haar heupje of dijtje aanraakt.
Haast je toch! roept hij kijk hoe die twee elkaar het wit uit de ogen kijken! Blue eyes weet niet waar hij het heeft. Meer last met zijn klieren dan met zijn commissie zo te zien.
Tegen de tijd dat ik mijn keuken uit ben, mijn handen droog wrijf en mijn bril opzet, heeft de Villa Politica regisseur Vadderke in beeld gebracht. Die jongen probeert dan een geleerde uitleg te geven aan de platte verwijten van de oppositie, met vijf minuten blablabla in plaats van een one-liner: Reynders salut en de kost!
Over amourettes gesproken, recent publiceerde een of ander gezaghebbend orgaan de resultaten van een uitgebreide studie, hieruit bleek dat een op de vier amourettes op de werkvloer ontstaan. Een op de vier!! Chapeau voor al die buitenhuiswerkende dames en heren van nu! In mijn tijd ging het er anders aan toe: drie op de vier gegarandeerd. Natuurlijk dat was de generatie pré-IT verankerde stresskonijnen, de niet crèchetijden gebonden ouders. Een mens kon nog effen uitblazen, rustig een of meerdere tongen draaien en soms vlug van bil gaan achter een gesloten kantoordeur, tussen twee metalen klasseerkasten, op het veldbedje in de infirmerie mits het meebrengen van fruit, groenten of een flesje elixir voor de verpleegster en voor de carrièristen was het hoogpolige kamerbreed tapijt een draaiende zetels in directielokalen een zegen.
Maar ja, in mijn tijd was er nog geen sprake van weeweewee jachtvelden dot com. Terwijl al wie nu op vrijersvoeten loopt en een internetaansluiting heeft, via datingstekken gemakkelijker aan zijn of haar trekken komt zonder het huis uit te gaan. Als je dan tussen al het kaf efficiënt de liegbeesten kunt filteren, ontdekt je hier een daar een korenhalm. Als het dan na een tijdje heen en weer gemail of gechat meezit, heb je een touche en zo geraakt een mens heden ten dage misschien ook van t straat.
Wisten jullie dat er in dit landje liefst anderhalf miljoen singles rondlopen? Anderhalf miljoen op elf miljoen inwoners, t is wat! Daarvan prijzen er meer dan honderdduizend hun kwaliteiten en marchandise aan op weeweeweedotrendezvousdotbe ee, lees ik in mijn krant. Vandaar de nood aan sociale woningen.
Liaisons op de werkvloer hebben een groot voordeel: je weet ongeveer direct wat voor vlees je in je kuip wenst en krijgt, terwijl met zon klein fotootje en wat opgeblazen woorden op een scherm
Ja ja, Titi heeft ervaring met datingsites. Maanden geleden op aanvraag van en samen met mijn buurman-duivenmelker-vrijgezel naar zon tweetal stekken gekeken en afgehaakt. Al die kreten van eenzamen, das slecht voor t hart.
Jawel ik leef nog. Very much alive and kicking zelfs thuis. Hier op sennet, inderdaad op sterven na dood. Komt door die volhardende winterdagen en het feit dat ik in tegenstelling tot tal van seniorenniet verslaafd ben aan internet. Dus .staat de verwarming op mijn werkkamertje nauwelijks aan. Teken van krenterigheid beweert hij, mio marito. Zuinigheid, vriend! In postmoderne taal heet dat beperken van ecologische voetafdruk in de tijd van ons make was het niet onnozel en onnodig stoken.
Zuinigheid dus enerzijds en anderzijds, ja wat eigenlijk? Blogmoeheid? De dreigingen van de crisis waar ik eerlijk gezegd tot op heden nog geen millimeter hinder van ondervonden heb? De terugkeer van die tergende vapeuruitbarstingen, die mijn slaapgedrag naar de maan helpen? Sleet op de carrosserie en in de bovenkamer? Geen idee en daarbij t is winter en winter is alhier lektuurinhaaltijd. Mio marito, de schat, blijft maar ijverig de titels van werken noteren. Boeken die ik volgens hem absoluut moet lezen om bij te blijven, breinstimuli. Dus lees ik mij de voorbije weken te pletter en nu maak ik graag hierop een uitzondering want het is immers een speciale dag: Valentijn.
Normaal een hoogdag voor de afzet bij chocolatiers, parfumeriezaken, intieme restaurants en bloemisten maar niet vandaag! Neen! Vandaag is het zaterdag en zaterdag is de voor gehuwde partner ende nieuwe lichting tijdelijk relationeel monogamen die tussendoor nog even buiten de pot pissen, weekenddag dus huisgezinnetjesdag, ptit ami(e) dagen zijn meestal werkdagen.
Wat dit alles te maken heeft met een eenzame uitnodigen? Ik zal het jullie gaan vertellen. Vanavond komt Mariette langs. Wij nodigen haar regelmatig uit, meestal in het weekend. Mariette is zon ptite amie, nou ja eerder een vieille amie. In haar geval kan je moeilijk van maîtresse of minnares spreken, eerder van een steunzool. Altijd uitlaatklep, opvanghuis, hemdenstrijkster, typiste van uitnodigingen voor vergaderingen van haar heer, onbezoldigde oppas voor de kinderen van zijn kinderen. Inderdaad! Gans de familie heeft weet van het bestaan van Mariette. Het deert hen niet, niet meer. Vroeger was er ooit een ietsje heibel binnenskamers. Vroeger das veertig jaar geleden. Vroeger das de tijd toen Mariette nog dromen had, toen zijn woorden nog klonken als hemelse muziek. Jarenlang heeft de sukkel zich opgetrokken aan die twee woordjes van hem: GEDULD en OOIT
Na vele jaren, nog meer grijze haren en liters tranen beseft ze dat OOIT eigenlijk NOOIT inhield. Of we dan al die tijd op haar niet hebben ingepraat? Haar geen spiegel hebben voorgehouden? Natuurlijk wel twintig jaar lang, ons suf gepraat. Geen avance. Onze messen sneden niet op iemand als Mariette. Vijftien was ze en hij haar eerste grote liefde. Bakvissengedoe dat waanzinnige proporties aannam. Hij ging naar de unief en zij ging tikles nemen bij Meysmans. Hij koos voor een huwelijk met een welgevulde effectenportefeuille, zij werd typistje in zijn makelaarskantoor en bleef hem trouw. Mariette had geduld en ooit
Toen kwamen zijn vier kinderen en hun studies en hun verlovingen en hun huwelijken en nadien de kinderen van zijn kinderen, maar ooit ooit tarara!
Daarom komt zij vanavond langs, voor haar heet dat eventjes ontsteken. Wij zijn een van de weinigen die haar levensgeheimen kennen en bovendien Mariette praat zo graag. Niet zozeer over hem, alleen over die andere, die rond deze tijd vijfendertig had moeten zijn. Juist, had moeten zijn en zij, Mariette, heeft hem of haar die kans ontnomen. Overwegend uit liefde, die waanzinnige alles opofferende liefde van haar. Deels uit angst, de dwang was té groot.
Het was hun eerste buitenlandse reis samen. Zwitserland! In dat steriele privékliniekje heeft ze de zin van haar leven achtergelaten. Daar gaan wij deze avond over praten, de zoveelste keer al
Ik weet het, de man zelf wordt door de media afgedaan als een verongelijkt, chagrijnig, betweterig, eigengereid en miezerig kniezertje. Iedereen denkt er het zijne of het hare van, maar ik ben hem en zijn pipos dankbaar. Dat maandenlange Wetraatgeklungel heeft iets geweldigs opgeleverd en kleinzoon heeft er alle baat bij gehad, gewoon door ons dagelijks kwartiertje kranten lezen. Kleinzoon weet nu perfect wat metaforen zijn. Komt door dat herhaaldelijk gebruik van klontjes suiker, borrelnootjes en dikke vissen of sardienen in de pan. Hij begrijpt ten volle dat bepaalde uitdrukkingen een bewezen averechtse betekenis kunnen hebben. Zo staat goed bestuur gelijk met wanbestuur en is politieke moed een synoniem van arrogante overmoed.
Een bloedhekel had hij aan spreekwoorden, want Allez meme wie praat nu zo? tot hij las dat de term de zwarte Piet doorgeven of doorspelen schering en inslag is bij de Wetstraatezen en oude Middeleeuwse en folkloristische gebruiken zoals met pek en veren insmeren of de hoofdvogel afschieten opnieuw trendy termen zijn.Schitteren door afwezigheid wordt haast elke week meer dan perfect geïllustreerd door de woensdaguitzendingen van Villa Politica, waar Linda De Win vaak bokkesprongen moet maken en zich uit de naad moet werken om toch iemand bij de kraag te vatten die iets of wat zinvols te vertellen heeft. Kleinzoon ziet ook dat het merendeel er voor spek en bonen bij zit uiteraard nog meer voor de verloning. Zij bewijzen dat men de gans plukt, zolang die veren heeft en het nut om in het gareel te lopen kwestie van een graantje mee te pikken en ondertussen blijft het weinig wol geven doch veel geblaat.
Nooit eerder werden de legendarische woorden van Koningin Victoria meermaals uit de kast gehaald dan de laatste dagen, want met het eisen van een commissie om klare wijn te schenken in het Justitie versus Vandeurzenverhaal, zijn vooral de blauwe vogels not amused.
Nogal wiedes, straks wordt er in Laken een adelaar beëdigd en adelaars vangen geen vliegen tenware ook hij gekortwiekt wordt, alhoewel zonder de hete adem van De Wever in zijn nek, mag die man voor mijn part gerust aan de bak komen. Misschien slaagt hij er wel in om de bakens te verzetten en wordt het niet langer voor dit landje huilen met de pet op.
De wenskaarten sijpelen binnen. Met mondjesmaat. Momenteel overwegend van mensen die geen moer om mijn lichamelijke toestand en geluksgehalte geven, wel om mijn portemonnaie: drie restauranthouders, twee kledingzaken, een aannemer van bouwwerken notabene, een schoenen- en een lingeriewinkel. Wenskaarten als noodkreet in tijden van tanend koopgedrag, zo beschouw ik hun kaartjes. Voor het eerst in jaren geven een handvol lokale handelaars een teken van leven, schijnen ze me te kennen terwijl ik er in evenveel jaren geen voet meer heb binnengezet. Inefficiënte reclame, wat zij niet weten publicity hardly seduces me.
Het apezuur (té gek woordje ontleend aan Theaatje uit Zeeland) kreeg ik pas van de wensen van een provincie- en gemeenteraadslid. Dat mens kent mij van haar noch pluim, doch slaat me rond de oren met een resem aan hoedanigheden mocht ik er aan voldoen dan ben ik klaar voor een psychiatrische instelling. Wees een weg, schrijft ze, een weg voor hen die dwalen plus een haard die constant warmte schenkt. Uitgerekend dit komt van een dame die volgens de ellenlange opsomming van tal van raden en organisaties waarin zij figureert op zn minst 24 op 24 uur wakker moet blijven om aan haar familiale verplichtingen iets of wat te kunnen voldoen! Het soort vrouw dat, mocht zij kinderen hebben en laat ons hopen van niet, haar koters voortdurend de deur uitjaagt naar allerlei kampen om haar politieke en zogezegd sociale activiteiten te kunnen vervullen. En zo iemand wenst mij de weg te wijzen!
Pas op, hier komt het toppunt. Madame vraagt mij tevens te fungeren als brug. Een brug ja, een bridge over troubled waters om oevers te verbinden en - neen het is nog niet gedaan- tevens een huis moet ik zijn, een soort opvanghuis dus, voor hen die vluchten. Nu moeten jullie weten dat de dame in kwestie deel uitmaakt van uitgerekend die politieke partij die al ruim vijfentwintig jaar alles tewerkstelt om de bruggen tussen het Noorden en Zuiden van dit landje op te blazen en liever de hielen van elke vluchteling ziet dan de neus, dan begrijpen jullie wel dat ik haar vanavond reeds met alle plezier mijn wederwensen ga voorbereiden en dit à la façon de Titi. Wedden dat het mens niet zal reageren?
Hier is ze! Axelle. Net 24 uren jong. Om het in prinselijke bewoordingen uit te drukken: een echt vroowtje. Eentje in mini formaat.
Zeer alert babietje wist de dame van Kind & Gezin. Mijn gedacht! Dag na dag ervaren we een willetje van jewelste en stembanden van olala. Mio marito weet zeker dat mijn genen er voor een flink stuk tussen zitten en dochter bijgevolg lang nog niet beseft wat er haar te wachten staat!
Eigenlijk is Axelle er al ruim drie weken, maar ze heeft haar grootje zodanig in de ban dat er van blogjeschrijven bitterweinig in huis komt. Voeg daarbij dat ons ventje voor het eerst zware toetsen moet doorstaan. Een degelijke voorbereiding op de blok in de humaniora naar verluid. Aangezien mademoiselle vóór elke voeding zowat de halve buurt de boom in jaagt met haar gekrijs, hebben wij het logement van kleinzoon maar verlengd tot volgende week dinsdag. Verlengd ja. Kleinzoon logeert hier immers ( met uitzondering van de week-ends) sedert medio oktober. Komt door die vroeg ingezette proefweeën van zijn moeder.
Op en neer gaande baarmoederactiviteiten tot 70% op de monitor hebben wekenlang ons rustige, gezapige leventje totaal overhoop geschopt. De telefoon werd een soort van hoogspanningscabine. Dochter zat, beter gezegd lag, er gelaten bij. De dromende, verrukkingsvolle uitdrukking op haar snoetje nam rechtevenredig toe met de omvang van haar lichaam. Drie keer werd ze veiligheidshalve opgenomen. Het is te zeggen, werden wij opgenomen want schoonzoon zat puur toevallig steeds in het buitenland. Telkens na anderhalve dag opname retour à domicile. Voor mijn kind om gek te worden, voor mij één troost: drie kilos kwijt. Foetus-watching is stukken heilzamer dan de Weight-Watchers.
De vierde opname werd het lang verwachte schot in de roos. Na vijftien eindeloos durende uren werd mijn kind verlost van haar zoete last. Daar lag ze dan, ons kakelvers snoesje, in dat kleine bedje. Het resultaat van negen maanden liefdevol en zorgzaam verlangen en dit elf jaar na de geboorte van onze kleine prins. Een tikkeltje rood nog maar bij elke ademstoot werd ze mooier en mooier. Verdwenen alle kommer van de voorbije weken, weg de moeite in mijn ouder wordende botten. Zin om haasje-over te springen had ik en samen met ons ventje een indianendansje te doen rond de totem genaamd Nieuw Leven. Met dochter gelukkig geen problemen, meer nog, na een vijftal uren intensieve rust, zweefde ze door de kamer, pamperde en voedde haar droomkind met de flair van een doorgewinterde nanny.
Meteen andere vragen die spontaan opwellen. Lukt de voeding wel? De reflexen oké? De ontlasting?
En dan was er het thuisfront. De verjaardagsparty van kleinzoon diende de week daarop voorbereid. Maar zeven vriendjes waren uitgenodigd. Kastaars tussen 11 en 13 jaar. Zeven rappers stuk voor stuk, zeven uitgehonderde magen, zeven freaks van dezelfde jengel en beat tunes. Maar gek worden deden we niet, net niet. Gek werd ik eerder door de voorbereidingen van zijn nieuwspresentatie. Een soort dagblad samenstellen op het niveau van het zesde basisjaar. Gezamenlijke opdrachtmet twee klasgenotes. Twee kwebbel- en giecheltantes om u tegen te zeggen. Twee opeenvolgende woensdagen en een zaterdag- en zondagnamiddag zijn ze langs gekomen. Bekaf waren we s avonds.
Amper bekomen begon de voorbereiding van kleinzoons eerste grote spreekbeurt, nog zon samenwerkingsgeval. Dit keer echter met een rustig kereltje, eentje van allochtone origine, een schat van een jongen. Een probleem: de jongen had alle moeite om de spraakwaterval die mijn kleinzoon is bij te benen. Dus de zinsconstructies aan zijn spreektempo aangepast en een drietal avonden intensieve dictielessen gegeven. Tussendoor huistakencontroles en toezicht gehouden op het bedenken van enkele limericks door ons ventje en twee van zijn beste vrienden, genre:
Een fier meisje woonde in een grote stad
Ze was haast elke dag op pad
Ze spiegelde zich dolgraag in de etalages
van de winkels, botste zo tegen eenboerenkinkel
en viel pardoes op haar gat.
Het metrum zit met haken en ogen in elkaar, doch ze staan op papier, drie stuks.
Doch the worst was yet to comede voorbereidingen op den blok en deze week de uiteindelijke toetsen. Nederlands en Frans, liepen van een meer dan leien dakje maar die wiskunde . Ben ik een oen inzake internet, mijn rekenkundig vermogen gewoon is beneden alle peil en kleinzoon is hongerig naar oefeningen. Neen, niet de reeds opgeloste uit zijn werkboek, nieuw materiaal wou hij. Voor het eerst na vijftig jaar een passer ter hand genomen, hoeken leren bepalen met een geodriehoek ( voorheen nooit van gehoord laat staan gezien) en een loep. De negenproef rats vergeten, destijds het minste van mijn zorgen, voor het eerst Google de hemel ingeprezenen zodoende een halve eeuw later, voornamelijk om gezichtsverlies te voorkomen, die kloteproef boven water gehaald.
Symmetrieassen en diagonalen, metend rekenen van vierkante centimeter naar vierkante kilometer, kneepjes bij hoofdrekenen met natuurlijke getallen tot 10 miljoen en met kommagetallen, de gelijkwaardigheid bepalen tussen procenten, decimale breuken en kommagetallen, de kenmerken van vierhoeken, meetkundige relaties vastleggen, diagrammen uitwerken,toepassingen (de vraagstukken van voorheen) over treinen en wagens met gelijke eindbestemming, rijdend aan verschillende gemiddelde snelheden, elk met diverse welpaalde stops onder de baanen dat soort zaken meer leren oplossen I know now, allez ik denk het. Met uitzondering van eentje. Een vergelijking over het gewicht van een olifant en diens herseninhoud ten overstaan van deze van een volwassen man. Heb ik daar op gesuft, mensen en finaal heeft kleinzoon het dan voor mij opgelost. Hoe luidt het spreekwoord? Verstand komt met de jaren!.
Hij wist het al toen hij 7 was beweert hij. Opscheppen kan hij als geen andere. Zoiets leerde hij met ouder worden, met stoer en cool doen zoals dat nu heet. De fotos van drie jaar geleden bewijzen duidelijk zijn ongelijk. Ongelijk dat hij nu smalend weglacht. De wortel op de schoorsteenmantel, het flesje Orval met leeg glas, de ingekleurde tekening met zijn speelgoedwensen voor de Sint en hij in rode pyjama met hunkerde snoet, dat was cinema, dat waren trucjes van meme om haar fotoalbum vol te krijgen.
Als je bijna elf wordt weet je toch beter. Dan hoef je dat speelgoedgedoe niet langer. Met bijna elf ben je immers een fervente gamer op internet. Dat zijn meme daar niet bij kan en er het apezuur van krijgt, tja het zij zo. Meme is blijven steken en hij gaat mee met zijn tijd. Moet mee, wil hij op school met zijn vrienden een interessante discussie aangaan. Hij weet al goed hoe het er in zijn leefwereld en een ietsje daarbuiten aan toe gaat en vooral wat er te koop is. Hij wil bij de haves behoren en niet bij de have nots.Daarom dat hij nu geld vraagt, geen muntjes liefst briefjes blauwe kleur, hoewel één oranjekleurig uitzonderlijk misschien? Zoniet moet hij nog vier jaar wachten op die miscroscoop, zelfs een tweedehandse.
Allemaal de schuld van opa die zijn hoofd heeft zot gemaakt over de grondsoorten, de verfijnde uitrusting van kleine insecten, de wortels van planten en de vuiligheid in salami bijvoorbeeld. Die vuiligheid, wel hij wil die zien want hij is gek op salami. Het vergrootglas van opa is té beperkt. Toen hij klein was vond hij het een toverglas maar nu amusant voor jochies dat wel, doch niets voor hem. Nu hij, dankzij een videoopname, zowat alles weet over celdeling bij zoogdieren en mensen. Nu hij al maanden meemaakt hoe zon kleine blaasjes eerst een soort van dikkopje vormen in de buik van mama, dan een foetus en uiteindelijk een baby met alles derop en deraan, die maakt dat zijn mooie mama bijna op het ontploffen staat en die sakkerse zus wil maar niet naar buiten komen. He knows!. Het moet zijn dat zus het fijn vindt tussen al die sponsjes in die placenta. Ook dat kent hij, de placenta, de koek van de moeder en niet het broedkamertje zoals meme hem vroeger had wijsgemaakt. Ach die meme van hem en haar zelfgemaakte woorden altijd. Wie spreekt nu over een broedkamertje bij mensen!?. Trouwens alles was duidelijk te zien op de 3D opname toen zus 25 weken was. De vedette van de klas was hij toen juf het ceedeetje afspeelde. Zijn zus live sepiakleurig en hij gaf commentaar. Gegierd hebben ze toen zus met haar oortjes en neusje speelde. Hij maar vertellen over die dikke navelstreng, hoe de voeding via zijn mama wordt aangevoerd en de plasjes van zus worden afgevoerd. Dat het een meisje zou worden zag het kleinste kind, rond poepje en niks balletjes dus
Tja, hij had zo gehoopt op een uitzonderlijk geschenk vooral vandaag. Later haar verjaardag vieren op een feestdag, geen school, iedereen altijd thuis . Maar de dag is nog lang, je weet maar nooit anderzijds vrouwen laten steeds op zich wachten zegt zijn papa wachten, altijd maar wachten Zoals op de duiven voegt opa er aan toe duiven gelost in Barcelona bij slecht weer, altijd wachten geblazen, man!
