BHV is het failliet van België 

Column van de Voorzitter

Het operettestuk dat de voorbije maanden en vooral de laatste weken werd opgevoerd rond Brussel-Halle-Vilvoorde is niet van aard om het zwaar gehavende vertrouwen in de politiek nieuw leven in te blazen. Wat een beschamende vaudeville. Met als ultiem dieptepunt de tijdelijke afschaffing van het parlement, om een ‘eenzijdige’ Vlaamse goedkeuring van de splitsing te beletten.

‘Onverwijld’

“Voor CD&V/N-VA wordt het nu wel zeer gênant”, schreef Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws, 07.05.08). “Het kartel had beloofd om BHV te splitsen – ‘onverwijld’, weet u nog, ‘in vijf minuten’ en zelfs niet in een regering te stappen zonder oplossing voor dit dossier. Maar het heeft die belofte niet gehouden en zit sindsdien gevangen in een uitstelcarrousel.

”O ironie van het lot. De man die BHV met ‘vijf minuten politieke moed’ zou oplossen moest de Franstaligen bidden en smeken om een belangenconflict in te roepen… en zijn regering in het zadel te houden. De enige reden om deze regering te laten voortbestaan is de angst voor nieuwe verkiezingen. De panische angst ook voor een totale regimecrisis en finaal het uit elkaar spatten van het land.

Acuut geheugenverlies

Servais Verherstraeten, CD&V-fractieleider in de Kamer, weerde zich als een duivel in een wijwatervat om de schade te beperken. “Wij hebben altijd gepleit voor een onderhandelde oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde”. Dat is natuurlijk een schandelijke, flagrante leugen. En CD&V/N-VA wéét het. Ze zouden niet in de regering stappen voordat de splitsing een feit zou zijn. “Er moet daarover niet meer onderhandeld worden”. En nee, “wij gaan daar geen prijs voor betalen”… U kent het vervolg. CD&V stapte in de regering en over BHV zou wel gepraat worden. Later. De vijf minuten politieke moed zijn zo een cascade van bochten, excuses en vertragingsmanoeuvres geworden.

Eigen schuld, dikke bult

Leterme en zijn kartel zitten diep in de modder en dat hebben ze alleen maar aan zichzelf te danken. De huidige patstelling stond in de sterren geschreven van zodra CD&V/N-VA hun belofte om niet in de regering te stappen zonder een splitsing van BHV en een grote staatshervorming, hebben begraven. Daarmee gaven ze hun voornaamste troef uit handen.

Van het ogenblik dat CD&V en N-VA zich akkoord verklaarden met het principe van een ‘onderhandelde oplossing’ was de buit voor de Franstaligen binnen… Want, wat betekent zo’n ‘onderhandelde oplossing’ voor Brussel-Halle-Vilvoorde? We hebben het al vaak gezegd en ook Rik Van Cauwelaert (Knack, 07.05.08) stelt het kurkdroog vast: een onderhandelde oplossing betekent “dat de uitvoering van het arrest van het Grondwettelijk Hof tijdens de volgende ronde van de staatshervorming letterlijk moet worden afgekocht.”

Van Cauwelaert stelt het kort en goed: AFGEKOCHT. Betaald. Duur betaald. Met Vlaams geld en Vlaamse toegevingen. Als je openlijk en keer op keer verklaart dat er over de naleving van de Grondwet (!) onderhandeld, gepraat, gemarchandeerd moet worden, moet je niet verbaasd opkijken dat de Franstaligen de bal staalhard in doel trappen. Ze eisen dan ook de uitbreiding van Brussel en de benoeming van Nederlandsonwillige burgemeesters. Wat een stuitend gebrek aan politiek-strategisch doorzicht aan Vlaamse zijde.

Belgisch fundamentalisme

Mark Grammens haalt in Journaal zwaar uit naar de tijdelijke sluiting van het parlement om de BHV-lont uit het kruitvat te halen. “Een tsjevenstreek zonder voorgaande, een staatsgreep”, luidt zijn striemende reactie. “Men mocht het niet meemaken dat de opinie merkte dat het kartel CD&V/N-VA tégen de splitsing (of agendering) stemde, en vóór de splitsing (agendering) stemmen, mocht ook niet, want dan deden de Franstaligen de regering vallen. Dus was een staatsgreep door uitschakeling van het parlement aangewezen.”

Heel wat commentatoren laakten het spektakel en waarschuwden dat het buiten werking stellen van het parlement geen fraaie vertoning was en niet voor herhaling vatbaar. Maar, zo voorspelt Mark Grammens: “het systeem zal doorgetrokken worden, omdat wat alle fundamentalisten ter wereld verenigt, van welke politieke of godsdienstige strekking ook, is dat zij hun denkbeelden hoger aanslaan dan de normen en waarden van de democratie. En de Belgisch-nationalisten hebben als leidraad: voor België alles, met democratie als het kan, zonder democratie als het moet.”


xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Geen democratie

Als er iéts is wat de hele BHV-soap intussen onmiskenbaar heeft aangetoond, is het wel dat België geen democratie is en het ook nooit zal zijn. België is bang van de democratie. Want democratie betekent het einde van België.

Van het ogenblik dat de Vlamingen ook maar overwegen om hun democratische meerderheid te gebruiken, dreigen de Franstaligen met de val van de regering of hert einde van België. In een emotioneel betoog, schrijft de – erg Belgischgezinde - redacteur Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws) dat het onzin is dat de Franstaligen zich gewoon moeten neerleggen bij de beslissing van de Vlaamse meerderheid. “Ze (de Vlamingen) hebben van de democratie niets begrepen.

Democratie betekent het bestuur door de meerderheid in respect voor de rechten van de minderheid. De democratie kan nooit de dictatuur door de meerderheid zijn. Vertaald naar België betekent dit dat de meerderheid van 60 Vlamingen niet zomaar haar wil kan opleggen aan 40 Franstaligen. In een land met een tweeledige bevolking kan het bestuur slechts functioneren, als de twee bevolkingsgroepen een ‘modus vivendi’ (akkoord) vinden onder elkaar.”

Met alle respect voor Luc Van der Kelen, maar dat is in België nu net het probleem. Vlamingen en Walen vinden geen ‘modus vivendi’ meer. Ze zijn het nergens nog over eens, er is niets wat hen nog bindt. In België is de democratie ontaardt in een dictatuur van de minderheid. Waar 40 % Franstaligen tot het einde der dagen hun wil kunnen opleggen aan 60 % Vlamingen, en waar ze elke gerechtvaardigde Vlaamse wens of verzuchting simpel kunnen afblokken met alarmbellen, grendelwetten en belangenconflicten. En dus is het Belgische consensusmodel hopeloos vastgereden. Is dat democratie?

Zonder België

Het gaat bij het in stand houden van België in hoofdzaak om het veilig stellen van de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Rik Van Cauwelaert (Knack) merkt dan ook nuchter op dat Elio Di Rupo vroeg of laat zal moeten kiezen “tussen het luxeprobleem van wat (Franstalige) villabewoners in de Vlaamse Rand rond Brussel, en de belangen van de werkloze bewoners van de Borinage, Charleroi en zijn eigen stad Mons die op of onder de armoedegrens leven.”

Inderdaad, zo simpel is dat. Waarom laten de Vlamingen zich steeds weer in het hoekje drummen en gooien ze het dossier van de miljardentransfers niet op tafel? Wedden dat dit de Franstaligen wel eens snel tot wat meer redelijkheid en toegeeflijkheid zou kunnen aanzetten?

Maar ach, dat zal nog niet voor morgen zijn. Marianne Thyssen, de nagelnieuwe voorzitster van CD&V, heeft meteen na haar aantreden de lijntjes getrokken waarbinnen het kartel moet en zal kleuren. Belgische lijntjes, zoveel is duidelijk. “Wij van CD&V gaan niet de laatste bladzijde schrijven van het boek dat België heet”. En “aan de interregionale solidariteit wordt niet geraakt”... Tot zover ‘de nieuwe CD&V’.

Op een in de media breed uitgesmeerd partijcongres van de Lijst Dedecker werd het ‘separatisme’ weggestemd. “Met België als het kan, zonder België als het moet”, dat was de boodschap. Niet echt gedurfd van Jean-Marie en zijn vrienden, als je het ons vraagt. “Met België als het kan, zonder België als het moet”…

Tja, dat was het motto van de Vlaamse beweging, maar dan wel van de jaren ’80 van vorige eeuw. Dat stadium zijn we intussen toch al lang gepasseerd? Wie vandaag, na meer dan 175 jaar gedwongen huwelijk en communautaire ellende nog altijd niet begrepen heeft dat het met België niet kan, heeft er niks van begrepen.

Bij de SP.A, Open VLD en Groen! willen ze het ook niet begrijpen. Maar wij doen bij deze nogmaals een oproep aan de Vlaamsgezinde krachten binnen CD&V, N-VA en LDD om eindelijk hun conclusies te trekken uit de Belgische onwerkbaarheid. Om samen met ons de krachten te bundelen voor het verlossende ‘plan B’. Want, België is het probleem. Vlaamse onafhankelijkheid is de oplossing.

Bruno Valkeniers