Onafhankelijk Vlaanderen. Yes, we can! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

16.02.2009 - “De Vlaamse trommels hebben even dienst gedaan om de verkiezingen te winnen, maar het Belgische ‘staatsmanschap’ heeft alweer geroepen. De Vlaamse vleugel van de CD&V is vleugellam. L’ancien CVP est arrivé.” Zo veegde Erik Stoffelen de CD&V-top de mantel uit op het jongste Vlaams-Nationaal Zangfeest. De bolwassing volgde kort na een al even striemende aanklacht van enkele dissidente CD&V-burgemeesters.

Nul procent

Huub Broers, Hendrik Verbrugge en Dirk Brancaer maakten in een open brief de tragische balans op van de regeringsdeelname: “Geen kartel meer, geen staatshervorming – noch enig vooruitzicht, geen splitsing van BHV, een weinig inspirerende noodregering, een dieptepunt qua geloofwaardigheid.”

De opstandige burgemeesters werden niet teruggefloten door hun partijtop, want iedereen weet dat ze gelijk hebben, dat het palmares bedroevend is. Leterme schreef in een brief aan alle CD&V-mandatarissen wel dat zijn partij de verkiezingen gaat winnen, maar aan de basis zien ze de bui al hangen. “Intussen ontspoort het budget, is goed bestuur ver te zoeken, wordt de staatshervorming op de lange baan geschoven, gaat men over BHV dan toch onderhandelen en staan zowel CD&V als VLD te kijken naar de verlammende oorlog tussen de MR en de PS”, aldus de opstandige burgemeesters.

Iedereen weet dat je de verkiezingsbeloftes van de traditionele partijen best met een korreltje zout neemt, maar de kloof tussen de beloftes en de resultaten was zelden zo schrijnend. Of, om het met de woorden van de CD&V-burgemeesters te zeggen: “Op dit moment hebben we nul procent bereikt.” Nul % ! Alstublieft.

Fortis

Leterme struikelde over het Fortis-dossier, na mogelijke druk vanuit de regering op rechters die zich over de verkoop van de bank moesten uitspreken. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, denk je dan, maar Reynders lapte het weer. Hij schudde op de valreep nog wat oneerbare trucjes uit de mouw om de stemming van de aandeelhouders van Fortis in zijn voordeel te laten beslechten. Maar toen dat uitlekte was de verontwaardiging zo groot dat de verkoop aan het Franse Paribas werd weggestemd. Niemand weet hoe het nu verder moet.

In een normaal land zouden er meteen na de val van de regering-Leterme verkiezingen worden uitgeschreven. Maar neen, in België worden democratische verkiezingen door politici en opiniemakers opgevoerd als de ultieme nachtmerrie. ‘Dit land heeft stabiliteit nodig’, zo wordt georakeld. ‘We kunnen ons niet veroorloven dat de regering valt’ want ‘de economische crisis moet aangepakt worden, de bankcrisis opgelost’. En daarvoor heb je ‘bekwame leiders’ nodig… We kennen het resultaat.

Wat een zootje, wat een puinhoop. In een beschaafd land zou de regering al lang de eer aan zichzelf gehouden hebben en ontslag genomen. Maar neen. Luid applaus voor de ‘change’-praatjes van Barack Obama, maar in eigen land luidt het leidmotief van Herman Van Rompuy en zijn regering: ‘No change’. Je moet het maar doen. Het land zakt weg in het moeras en het immobilisme, en wat zegt de regering: laten we er maar van genieten…

KBC

“Alles in dit land is communautair”, zei Karel De Gucht ooit. Dat werd met de bankcrisis nog eens ten overvloede bewezen. Didier Reynders aarzelde geen seconde om de Vlaamse bank KBC mee de dieperik in te sleuren. Vorig jaar al zorgde Guy Quaden (PS) voor onrust door te suggereren dat KBC kampte met liquiditeitsproblemen. Een kapitaalinjectie bij KBC werd verzilverd met ‘compensaties’ voor de noodlijdende Waalse vliegtuigonderdelenbouwer Sabca. En daarmee werd de oude Belgische wafelijzerpolitiek terug uit de mottenballen opgevist.

Maar daarmee was de Waalse afgunst en de nijd over de Vlaamse welvaart, de Vlaamse begrotingsoverschotten en het economische succesverhaal van Vlaanderen nog niet gesust. Reynders strooide opnieuw valse geruchten rond over ‘banken in moeilijkheden’ – lees KBC. Beursspecialisten wezen er dan ook op dat de koersval bij KBC “vooral te wijten is aan geruchten uit overheidskringen en meer bepaald Didier Reynders”.

Toen een dijkbreuk onafwendbaar was geworden, haastte Laurette Onkelinx zich met de kurkdroge mededeling dat er van Belgische overheidssteun aan de (Vlaamse) bank ‘om ideologische redenen’ geen sprake kon zijn. Als grof staaltje van Waalse ‘solidariteit’ en Belgische loyaliteit kan dat tellen.

Het bedenkelijke optreden van Reynders en co. is geen toeval, maar kadert in een doelbewuste strategie van de Franstaligen om het Vlaamse autonomiestreven met alle mogelijke middelen te dwarsbomen. Maar, helaas voor Reynders en co., wie een put graaft voor een ander, loopt het risico er zelf in te tuimelen. Ze kregen de KBC-boemerang terug, recht in het gezicht.

“Wat kan Vlaanderen nog met dit Wallonië aan?”, vroeg Guido Meulenaer zich af in Trends. “Aan Vlaamse kant groeit de consensus dat een staatshervorming noodzakelijk is. De zaak-KBC zal dat bewustzijn nog doen toenemen”, en komt die staatshervorming er niet, “dan zijn een big bang en een onafhankelijk Vlaanderen de enige uitweg.”

‘Yes, we can!’

De CD&V-top heeft er zich bij neergelegd dat er van een staatshervorming niks in huis komt. De partij heeft zich weer tot België bekeerd. Herman Van Rompuy zweert bij de Belgische status quo. En de VLD? Die voert Guy Verhofstadt straks op als “de redder des vaderlands”. De man die van België een ‘modelstaat’ zou maken, maar die alle netelige dossiers in de koelkast stopte en liet wegrotten…

‘No change’, inderdaad. En dat terwijl het land snakt naar verandering. De begroting rammelt langs alle kanten. De communautaire onderhandelingen zitten muurvast. Justitie is nog altijd een puinhoop. En intussen gaat de miljardendiefstal van Vlaams geld en Vlaamse welvaart dag in dag uit gewoon verder.

Verandering? Ach, Jean-Marie Dedecker belooft het wel, maar droomt al luidop van een regering met CD&V en VLD, de partijen die het ‘no change’ tot hoogste vorm van staatsmanschap hebben verheven. Maak u dus geen illusies, ook LDD zal straks niet voor de noodzakelijke verandering zorgen.

Die levensnoodzakelijke verandering is binnen België niet mogelijk en kan alleen in een eigen Vlaamse staat. Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws), is geen flamingant, maar hij trekt uit de KBC-crisis wel de enig mogelijke conclusie: “Als er ooit een bewijs is geweest voor de levensvatbaarheid van een zelfstandig Vlaanderen, is dat in de zaak-KBC geleverd.” Vlaanderen heeft België niet nodig. Vlaanderen heeft gedaan wat het moest doen. Weg met die verlammende koudwatervrees en de Belgische ziekte. Vlaanderen moet eindelijk zijn lot in eigen handen nemen. Vlaamse onafhankelijkheid? “Yes, we can!”

Bruno Valkeniers

voorzitter@vlaamsbelang.org