11 juli boodschap

10.07.2008 - Terwijl we in België de stuiptrekkingen van het onwerkbare Belgische model meemaken, stevenen andere landen af op ingrijpende veranderingen. Het Baskische parlement organiseert in oktober een referendum over de onafhankelijkheid van Baskenland. De Spaanse autoriteiten hebben zich altijd met hand en tand verzet tegen een dergelijk referendum, maar de Basken lijken zich weinig aan te trekken van de dreigende taal uit Madrid. En ze zijn vastbesloten om door te zetten. Intussen maken ook de Schotten – die net als de Basken al over een autonomie beschikken die qua bevoegdheden en fiscale middelen verder reikt dan de Vlaamse – zich klaar voor een volksraadpleging over onafhankelijkheid.

Iers verzet

En dan is er – nu we het toch over referenda hebben – nog het Ierse veto tegen het Verdrag van Lissabon, een opgepoetste versie van de beruchte Europese Grondwet die eerder in Nederland en Frankrijk sneuvelde in een volksraadpleging. Hoed af voor de Ieren. Ze hebben generaties lang gevochten voor hun vrijheid en zijn niet van plan die zomaar op te geven voor een utopisch of denkbeeldig Europees burgerschap. Ze passen voor een blauw keurslijf met gouden sterren. Ze hebben gelijk. Dit is niet het Europa van de burgers. Dit is niet het Europa dat de mensen willen. Het Europa van Verhofstadt en co. is een Europa naar Belgisch model. Geen wonder dat zoveel mensen er hun neus voor ophalen. Het Europa van de Eurocraten, een bureaucratische en centraal bestuurde moloch met nauwelijks democratische legitimiteit, dreigt een creatie van dokter Frankenstein te worden en roept in heel Europa steeds meer afwijzende reacties op.

België is geen democratie

Van het democratische deficit in Europa naar het democratische deficit in België is maar een kleine stap. Vorige week betoogde de (progressieve) Gravensteengroep nog dat de politieke crisis in België in feite “een crisis van de democratie” is. “De (Vlaamse) meerderheid kan haar democratische visie op het toekomstige beleid niet realiseren. Zij wordt voortdurend afgeblokt door de (Franstalige) minderheid, die nochtans in de wetgeving ruime bescherming geniet. (…) Dit België ter discussie stellen, lijkt ons een daad van democratisch verzet.” Nagels met koppen. Wij zeggen het al jaren.

Zelfs bij de blauwe volbloedbelgen begint er stilaan een lampje te branden. “De Franstaligen hebben nog altijd niet begrepen dat ze niet overal ‘neen’ tegen kunnen blijven zeggen. Op termijn zal de wet van het getal altijd doorwegen,” waarschuwde Karel De Gucht. Hij voegt er nog aan toe dat “het (Belgische) systeem niet kan functioneren als de minderheid vindt dat zij gewoon voor alles een vetorecht heeft. In een democratie heeft ook de meerderheid rechten.” Klopt, maar blijkbaar niet in België. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In Het Laatste Nieuws (7 juli) vatte journalist Luc Van der Kelen het mooi samen: “In de staat België zijn Franstaligen en Vlamingen met handen en voeten aan elkaar gebonden. Alleen de splitsing van het land kan daar een einde maken.” Inderdaad, zo simpel is dat. Er is geen Belgische oplossing meer mogelijk. De enige oplossing om uit de totale impasse te geraken is de boedelscheiding. Dat zullen de meeste Vlamingen intussen wel begrepen hebben…

Vlaamse onafhankelijkheid

We beleven wonderlijke tijden. Eeuwenoude grenzen die onaantastbaar leken, verdwenen de voorbije jaren als sneeuw voor de zon. Oude staten brokkelen af of vallen uit elkaar. Grote en kleine volkeren hijsen zelfbewust de vlag van de vrijheid. Overal worden nieuwe staten geboren. En die doen het economisch en internationaal in de meeste gevallen heel goed. Ook en zeker in tijden van globalisatie en Europese integratie grijpen mensen terug naar hun eigen wortels.

Ze willen een huis waarin ze zich geborgen voelen, waar ze hun eigenheid en hun identiteit kunnen uiten en koesteren. Waar ze in goed nabuurschap met de anderen kunnen leven. Dát is het fameuze zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Dát is de verklaring voor het Ierse ‘neen’ tegen Lissabon. Dát is de verklaring voor het autonomiereferendum in Schotland en Baskenland. Dát is de verklaring voor de groeiende onafhankelijkheidsgedachte in Vlaanderen.

Kantelmoment op 15 juli

Slechts enkele dagen scheiden ons van 15 juli, de dag waarop Yves Leterme zijn ‘groot communautair akkoord’ zal aankondigen. Tenminste, dat was toch datgene wat hij beloofde toen hij zonder staatshervorming in een regering stapte en daarmee zijn belangrijkste verkiezingsbelofte brak. Het ziet er dan ook naar uit dat op 15 juli vooral zal blijken dat de Vlamingen nog steeds met lege handen staan.

De Franstalige eisen over de uitbreiding van Brussel en de faciliteiten in acht genomen, is geen akkoord natuurlijk nog altijd beter dan een slecht akkoord. Want laat het nog maar eens gezegd zijn: Vlaanderen heeft geen nood aan een zoveelste mini-staatshervorming, en al helemaal niet aan Vlaamse toegevingen die de ‘Belgische federatie’ de facto versterken.

Het Vlaams Belang roept alle Vlaamse partijen – in het bijzonder het kartel van CD&V/N-VA – op om, in plaats van straks te berusten in het Waalse ‘non’ en over te gaan tot de orde van de dag, de deadline van 15 juli als breekijzer te gebruiken. De traditionele politici moeten eindelijk buiten de Belgische structuren durven te denken en de Belgische raison d’état ondergeschikt maken aan de Vlaamse belangen. Er is dringend nood aan een ‘plan B’: de voorbereiding van de Belgische boedelscheiding.

Onafhankelijkheidsreferendum

Bij het begin van deze 11 juli-boodschap verwezen we reeds naar het referendum over de onafhankelijkheid van Baskenland. Dat de Baskische volksvertegenwoordigers de dreigementen van het centrale gezag in Madrid naast zich neerleggen, is een toonbeeld van politieke moed en zelfbewustzijn waaraan de Vlaamse parlementsleden maar eens een voorbeeld moeten nemen.

Aan de vooravond van de Vlaamse nationale feestdag herhaalt het Vlaams Belang daarom zijn pleidooi voor een referendum over Vlaamse onafhankelijkheid. Immers: niet een kleine groep van politici die belang heeft bij het voortbestaan van België, maar het Vlaamse volk zelf moet het laatste woord hebben over de toekomst van dit land.

De Belgische staat is onbestuurbaar en de kansen op Vlaamse onafhankelijkheid waren nog nooit zo groot. Het Vlaams Belang - de Vlaamse vrijheidspartij bij uitstek - zal dan ook alle zeilen bijzetten om de laatste tegenstanders te overtuigen.

Bruno Valkeniers

voorzitter@vlaamsbelang.org