Informant of terrorist?

De zaak-Belliraj doet heel wat stof opwaaien. Als de berichten kloppen, is Abdelkader Belliraj een gevaarlijke moslimextremist in loondienst van de Belgische Staatsveiligheid, die vanuit de Vlaamse gemeente Evergem een islamitisch terreurnetwerk zou opgezet hebben. En die mogelijk verschillende politiek-regiligieus geïnspireerde moorden op zijn kerfstok heeft. In België zijn de feiten vaak straffer dan fictie.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Als de Marokkaanse politie gelijk heeft, is het mogelijk dat een topfiguur van een terreurorganisatie in ons land zes executies uitvoert, over en weer reist naar Marokko met zijn twee paspoorten, met zijn gezin in een villa woont zonder te werken – zou hij een uitkering gekregen hebben? – en nooit verontrust wordt.” Dat schreef Luc Van der Kelen in zijn krant (Het Laatste Nieuws). Hallucinant is dat.

Ogen toe

De zaak-Belliraj roept vele vragen op. Niet alleen over de werking van de Staatsveiligheid, maar ook over het vreemdelingen- en integratiebeleid in dit land. Belliraj verwierf in 2000 de Belgische nationaliteit. In het kader van de beruchte ‘snel Belg’-wet van Verhofstadt, u weet wel, de man die vandaag door de VLD en bevriende journalisten wordt opgevoerd als de redder des vaderlands…

Belliraj kreeg een Belgische identiteitskaart, ook al wist men dat hij uit Marokko vertrok omdat de grond daar te heet onder zijn voeten was geworden. Hij was lid van een radicaal-islamitische en pro-Iraanse groepering in Marokko. In 2001 zou Belliraj een bezoek brengen aan Afghanistan, waar de Taliban nog de plak zwaaien en van waaruit Osama bin Laden de aanslagen van 11 september op touw zet. Is het toeval dat 2 dagen voor de aanval op de Twin Towers in New York en het Pentagon de Afghaanse verzetsheld commandant Massoud wordt opgeblazen door 2 Marokkaanse nepjournalisten met een Belgisch paspoort? We weten het niet, maar het geeft wel te denken.

Kolderbrigade

De affaire Belliraj is de zoveelste blunder in het goedgevulde blunderboek van de Staatsveiligheid. Herinner u de geruchtmakende zaak Ferhiye Erdal. De kompanen van Erdal werden onlangs door het Antwerpse Hof van Beroep vrijgesproken, maar Erdal nam vorig jaar al de benen. Onder de neus van de Staatsveiligheid. Een Belgenmop. Hilariteit alom, behalve in politieke kringen en in Turkije.

Vlaamsgezinden en Vlaams-nationalisten bespioneren, dat lukt nog wel, maar terroristen, dat is natuurlijk een ander paar mouwen… Herinner u de wansmakelijke affaire rond de Eurosongkandidatuur van Urban Trad. De Staatsveiligheid ontdekte in haar archiefkasten dat zangeres Soetkin Collier in haar studentenjaren gespot werd op een Vlaamse betoging, Zangfeest of IJzerbedevaart. En dat haar vader een Vlaamse kroeg uitbaatte in Antwerpen.

Reden genoeg om de hoogste alarmfase uit te roepen. België was in gevaar, haar deelname zou het land ongeziene schade toebrengen… Het ‘dossier’ werd gelekt aan de pers en de Vlaamse nachtegaal mocht haar ticket voor het Eurosongfestival opbergen.

De Staatsveiligheid waakt…

De Staatsveiligheid heeft een probleem. Een probleem van prioriteiten. Wat brengt onze instellingen en de veiligheid van weerloze burgers het meest in gevaar? Het onafhankelijkheidsstreven van de Vlamingen? Of buitenlandse terreurnetwerken die dit land gebruiken als onderduikadres of uitvalsbasis?
België heeft geen imagoprobleem. België is het probleem. De zaak-Belliraj heeft nog maar eens bewezen dat ‘goed bestuur’ in dit land niet mogelijk is. Vlaanderen en Vlaamse politici hebben dus maar één keuze en dat is de stekker uittrekken, de Belgische staat definitief begraven en een onafhankelijke Vlaamse staat uitroepen.