Tegenstellingen zijn het wezenskenmerk van België. Neem nu de federale loyaliteit. Er zijn twee grote gemeenschappen: de Vlamingen en de Franstaligen. Toch is de veelgenoemde federale loyaliteit steeds een eenrichtingsverkeer: van Vlaanderen naar Wallonië, niet omgekeerd, nooit omgekeerd. Al vanaf het ontstaan van dit land zijn de Vlamingen eerst slaafs, dan onderdanig en ten slotte gedwongen solidair geweest met de Franstaligen. Nooit was het omgekeerde het geval. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Leuzen zoals “La Belgique sera latine, où ne sera pas” nemen daarover niet alleen alle twijfels weg, ze blijven helaas tot op de dag van vandaag brandend actueel. En toch is Vlaanderen er in geslaagd om - ondanks België en met een zeer beperkte autonomie die het had - uit eigen kracht op te groeien tot een economisch welvarende regio. Tot spijt van “La Belgique de papa” en haar Vlaamse collaborateurs.

Internationaal

Het in eigen handen nemen van alle sociaal-economische en fiscale hefbomen dringt zich op, willen we deze welvaart bestendigen. Daarover zijn welhaast alle Vlaamse partijen het minstens met de mond eens. De Franstaligen moeten eindelijk eens inzien dat wij Vlamingen vooruit willen, weg van onder de Belgische kerktoren om vervolgens het ruime internationale sop te kiezen.

Laster

De staatshervorming en de splitsing van BHV vormen op zich geen bedreiging voor de Belgische unie, want de traditionele Vlaamse partijen zijn er helemaal niet op uit om dit land te splitsen. Staatsvorming staat helaas (nog) niet op de agenda. De koppigheid waarmee de Franstaligen zich tegen meer regionale autonomie en de toepassing van de grondwet blijven verzetten, is de echte bedreiging voor het voortbestaan van dit kunstmatige land. Zij weigeren hun verantwoordelijkheid op te nemen, maar verlangen wel dat de Vlamingen zich zogezegd verantwoordelijk opstellen en onder het mom van “solidariteit” de francofone rekeningen blijven betalen. Onze dank zijn belangenconflicten en alarmbellen allerhande, chantage in de Rand en regelrechte laster in sommige internationale media en instellingen.

Discriminatie

Tot drie keer toe werd de Vlaamse overheid voor de hele internationale gemeenschap voor xenofoob en racistisch versleten. Steen des aanstoots waren godbetert de speelpleinwerking van Liedekerke, de illegale eis tot benoeming van Franstalige burgemeesters in de Rand en de Vlaamse wooncode.

“Discriminatie” luidde het oordeel, uitgerekend nu, in tijden van een oververhit communautair klimaat. Zonder meer verdacht, zou ik zeggen. De aanvallen vanuit de internationale gemeenschap waren duidelijk ingegeven door Franstalig lobbywerk bij VN, EU en bevriende internationale persorganen.

Deze en andere strategische zetten op het communautaire schaakbord tonen aan dat zij zich het recht voorbehouden op ons te mogen spuwen, terwijl wij geacht worden “solidair” te zijn. Stank voor dank heet dat dan. Het toont aan dat zij in het centrum van de macht zitten en deze positie ten allen koste willen behouden. Introspectie is Franstalige politici volledig vreemd. Het wordt dus tijd dat ook Vlaamse politici zich eens ernstig de vraag stellen of ze niet “over het graf heen regeren”.

Solidariteit

Als de Franstaligen zich vragen willen stellen bij de tanende Vlaamse solidariteit, is dat hun goed recht. Dat zou immers een perfecte aanzet zijn voor een debat over wat echte solidariteit zou moeten zijn. In dit land is een sereen debat tussen de gemeenschappen echter niet meer mogelijk. Als Vlaanderen ook nog maar te kennen geeft de volstrekt legitieme wens naar meer autonomie te uiten, worden aan de andere kant van de taalgrens de grofste middelen gebezigd. Het is enerzijds buitengewoon pervers dat de traditionele Vlaamse partijen nog willen onderhandelen met deze lui. Anderzijds worden op deze wijze de geesten in Vlaanderen almaar rijper voor onafhankelijkheid en nadert het moment dat “rien ne va plus”.

Echte solidariteit komt uit het hart. De basis voor echte solidariteit zijn gedeelde waarden of reële noden. Men kan enkel oprecht solidair zijn met hen die ons het nauwst aan het hart liggen en waarmee we affiniteit hebben of met hen die ongewild in de miserie terecht gekomen zijn en er op eigen kracht wel uit willen, maar niet uit kunnen geraken. Dergelijke solidariteit heeft in België nooit bestaan, gezien de waarden en noden aan beide zijden van de taalgrens te verschillend zijn. Het verhaal van de solidariteit à la belge is er één van eenzijdige miljardentransfers die niet bekritiseerd mogen worden op straffe van een veroordeling op het internationale forum.

Nu de koopkracht in Vlaanderen aan het dalen is, en ook hier steeds meer mensen het moeilijk hebben de eindjes aan elkaar te knopen, hebben we de plicht in de eerste plaats solidair te zijn met de Vlamingen. Daarnaast zal in het Vlaamse hart steeds plaats blijven voor ongedwongen en doordachte solidariteit, met de reële noden van andere volkeren. Vlaamse generositeit zit in onze genen, behoort tot onze waarden en normen. Maar geen stank voor dank!