Over mijzelf
Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog? Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven. Mijn doel? Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen. Protest! Een aantal jaren jong? Geleefd!
Inhoud blog
  • Lichtjaren
  • In memoriam schoonmoeder.
  • Reacties??!!
  • Anders?
  • kennis
  • Mensentaliteit
  • straatontmoeting
  • Vervolg
  • Wind
  • openbaring in de woestijn
  • Ark dieren.
  • kijk stil
  • priming
  • 2012
  • droomverlangen
  • kerstwensen 2011
  • rechtspraakvraag.
  • groot dictee der Nedrlandse taal
  • Eenzaam
  • Nog eentje van de nacht-natuur wandeling
  • Nachtelijke belofte
  • Een duistere nacht
  • Slingerstaat
  • Cijfers en >> letters.
  • Hà! Eindelijk!!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Traumadour: Wat mij raakt wekt mijn spraak.
    Omdat ik niet altijd mijn mond kan houden.
    22-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Deelname
    Via via hoorde ik gisteren van een oproep voor gedichten over 'De nacht' op Cobra.be. Met een duwtje in de rug heb ik er eentje (en daarna nog een ander) ingestuurd. Maar nadien bij het lezen van reeds ingediende voorgangers viel het op dat niemand de nacht anders zag dan eigen ervaring, vooral geassocieerd met ... liefde en zo. 
    Mijn nacht dan:

    De nacht

     

    Mijn nacht is

    een loslaten van de dag

    en weten dat

    die terugkomt.

     

    Haar nacht is

    permanent met dode ogen,

    een wachten op stemmen

    die opduiken

    uit duisternis.

    Sinds handen dichtgroeiden

    hebben stemmen lepels en vorken

    die verrassen

    en handschoenen die wassen.

    Haar nacht is

    nooit zacht.

     

    Traumadour              21/01/2011

    22-01-2011 om 09:13 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    21-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ze doen het

    Zij doen het

    die tienduizend ganzen op de weiden van Vicogne

    en ook de spin in de hoek van mijn raam,

    de kauwtjes luidruchtig op de takken

    van de boom die knopgereed zit om het te doen.

    En denk aan de hond met de treurige ogen

    of de eigenwijze kat,

    en zelfs veel mensen….

    Waarom kan ik het niet doen,

    leven zonder nadenken?

     

    Traumadour   21/1/2011

    21-01-2011 om 10:54 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    20-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ode aan mijn dienaars

    Slavencellen               

     

    Slavencellen,

    ik heb er miljarden, niet te tellen.

    Kijk naar de rode dienaars in mijn bloed,

    ze doen het toch goed!

    Negentig dagen

    zuurstof dragen

    en dan ‘af’ breken

    tijd en taak samen verstreken.

    Kijk naar mijn spieren

    die als langgerekte pieren

    allen samen

    gehoorzamen

    aan mijn elektrische zweep,

    alsof ik in hun oren kneep.

    Maar ze krijgen toch eten

    en zuurstof niet vergeten.

    Daarvoor heb ik andere cellen

    die het ook zonder vrijheid moeten stellen.

    Die van mijn darmen en mijn maag

    maken zuren en basen zonder gezaag,

    sterven al na twee dagen

    zonder zich ooit iets af te vragen.

    En met mijn longen

    wordt lucht gedwongen

    zoals het moet

    in datzelfde bloed.

    En daar ergens boven zit een aparte groep,

    daarop doe ik constant beroep

    om te voelen en te denken

    en bevrediging te schenken

    aan mijn persoonlijkheid

    heersend over die totaliteit.

    Als ze nu maar niet staken

    die cellen die mij eigenlijk maken.

    Daarom wil ik ze iets geven

    zodat ze wat langer blijven leven.

    Elke dag in mijn bed

    wordt hun taak op rust gezet.


    Traumadour 26/11/2010

    20-01-2011 om 10:09 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    19-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wolken
    Omdat ik mij nog altijd zo voel:

    Wolken

     

    En de wolken

    zij bleven drijven

    en de zon

    zij bleef opkomen en ondergaan

    en de sterren

    zij bleven schijnen

    alsof alles bleef bestaan.

     

    Heeft het enig belang

    mijn droevige zang

    over ’t verleden dat ik mis

    over je lichaam dat er niet meer is

    over de droom je nog te zien

    over ooit een contact misschien

    over dit leven nu alleen

    of ik nu wel of niet ween.

     

    En de wolken

    dragen de grote traan

    en de zon

    doet de dag vergaan

    en de sterren

    laten mij dromen

    en voor mezelf

    mag nu alles komen.

     

     

    Traumadour                     27/11/10

    19-01-2011 om 09:50 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    18-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een echte liefde
    Ik heb het beloofd. Gisteren. Bij het lezen van een blog, maar ik weet niet meer van wie. 
    Iedereen wordt wel geconfronteerd met afscheid. Soms heb ik de indruk dat het leven daarover gaat en inderdaad zijn beiden onafscheidelijk met elkaar verbonden.
    Maar soms is daar een mooi moment bij, bij een afscheid en dat heb ik beloofd te vertellen.
    Tijdens de dienst voor een oude tante moest haar enige kleinzoon een persoonlijke tekst voorlezen. Hij kwam daarbij in emotionele problemen en zijn dochtertje van vier nam het initiatief om heel stil, voetje voor voetje, naar hem toe te gaan, zijn hand te nemen en hem te steunen. Dat beeld blijft ontroerend ingebrand.

    Mijn Papa

     

    Mijn papa heeft vandaag geweend

    en ’t was echt serieus gemeend.

    Hij was daar heel alleen van voor in de  kerk,

    hij moest meneer pastoor helpen met zijn voorleeswerk.

    Eerst was ik heel erg fier,

    hij sprak voor al die grote mensen hier,

    En deed het heel erg goed

    tot hij plots niet meer klonk zoals het moet.

     

    Ik ben dan voorzichtig opgestaan

    en zonder lawaai naar hem toe gegaan.

    Ik heb zijn hand toen vastgegrepen,

    lichtjes in zijn vingers geknepen.

    “Meme is nu een ster”, zei hij.

    Dat had hij wél gehoord van mij.

    En daarom was ik ook wel blij

    dat ik daar bij hem was, aan zijn zij.

     

     

    Traumadour                  6/4/2010

    18-01-2011 om 09:48 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    17-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Inca zeren

    Als ‘t waar is wat de Inca’s zeggen

    dan zou je verbanden tussen de rampen moeten leggen.

    Maar ik denk dat we ze verkeerd verstaan

    en hoop dat het … zo rap niet zal gaan.

    Toch is ’t moeilijk om positief te blijven,

    van al die overstromingen zou je soms verstijven,

    twijfelen of het toch op toeval berust.

    Of veroorzaken wij dat onbewust?

    Kunnen we ’t eigenlijk nog wel redden,

    door op andere paarden te gaan wedden?

    Zie ik het weer veel te negatief?

    Het nieuws brengt me echter mijn gerief

    waarvoor ik mijn ogen niet ‘kan’ sluiten!

    Nee, we staan er niet langer buiten.

    We kunnen niet langer beweren

    blind te zijn voor die Inca zeren!

     

     

    Traumadour              17/1/2011

    17-01-2011 om 09:16 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    16-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zondag - rustdag?
    Hoe kan je in je leven weer rustdagen ontwerpen? Sedert alle dagen zondagen zijn heb ik het gevoel dat die rustdagen niet vanzelf komen: je moet ze wetens en willens veroorzaken. Zo van: Nee, vandaag geen internet, vandaag geen blog, vandaag geen bladzijden! 
    Maar heb ik dan 's avond wroeging van een dag die niet ingevuld is zeg! Want wie weet hoeveel er nog resten en hoeveel er verplichte rustdagen zullen zijn? 
    Nee 'jonge lui', eens op pensioen zijn er geen zondagen meer.

    16-01-2011 om 10:51 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zonverwachting

    Zonverwachting

     

    Als ik bij mijn pakken

    ga neerzitten

    en mezelf niet meer oppomp

    om een voet te verzetten,

    dan….

    niets!

    Sinds maanden

    wijd ik alle dagen

    een uur aan de studie

    van het leven,

    bio logie op zoek naar

    bio sofie.

    Maar het maakt niets uit!

    Om relaties open te houden

    vecht ik met vriendschap, woorden, daden,

    maar als ik geen voordeel oplever

    slibben ze dicht,

    een voor een.

    Dan maar ongevraagd sociaal inzetten.

    Wie is daar beter van

    als je mensen wekt

    uit hun lethargische droomslaap,

    waardoor ze opnieuw

    de droom moeten zoeken?

    Lezen…

    daardoor blijft je geest open

    om te beseffen

    dat het altijd zo geweest is.

    Klinkt dat negatief?

    Het voelt gewoon neutraal,

    boeddhistisch,

    bij de pakken zitten

    en de wereld laten gebeuren.

     

     

    Traumadour                   15/01/2011

    15-01-2011 om 09:38 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    14-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wachten

    Ik zoek illusies, maar ze lossen op in het detergent van het dagelijks leven in mijn ogen.

    Een rusthuis is bekleed met de illusie van een zorgeloze oude dag, maar als je erdoor kijkt:

     

    Wachten

     

    Wachten meneer,                                         

    wachten op een dagje meer,

    dat is onze voornaamste bezigheid,

    daaraan besteden wij onze tijd.

     

    Ja zeker, alle tijd die ons nog rest.

    Daarom doen we zo ons best

    om geen tijd te verspillen

    aan wat anderen voor ons zouden willen.

     

    Die ‘spelletjes’ trekken onze aandacht weg

    van wat echt belangrijk is, zeg!

    Daarom lijken wij zo afwezig,

    zo helemaal in onszelf bezig.

     

    Laatst werd er een film gegeven

    en ze verwachten dat wij zouden mede leven!

    Maar al die verloren tijd,

    daarvan hebben wij telkens zo’n spijt!

     

    Toen we hier pas aankwamen

    uit het leven van elke dag,

    en we van de ‘kenners’ vernamen

    dat er nog zoveel voor ons open lag,

    toen waren we echt bedrogen

    over hoe ‘tof’ het hier zou zijn.

    Men had ons voorgelogen

    en dat deed ons echt pijn.

     

    Je moet alles verlaten.

    Je huis, je tuin, je straat.

    En je gaat het nieuwe haten

    omdat terugkeren niet meer gaat.

    Dan komt de schrik om je weer te binden

    aan zaken waar je soms op hoopt.

    Want gaan we diezelfde pijn weer vinden

    als ook dat ten einde loopt?

     

    Zo beschermen wij ons leven

    voor de bedreiging van ons gevoel,

    maar met een nieuw gegeven.

    De verveling staat naast onze stoel.

     

    Maar daar hebben we een oplossing voor,

    dat hebben we nu wel door.

    Wachten, alleen wachten

    dat kan de verveling echt verzachten!

     

    Meneer.

     

     

    Traumadour              3/12/2009

     

    14-01-2011 om 09:57 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Parthenogenesis : overlevingsstrategie.

    Hoewel Bodifee de mens ziet als een reactie tegen de natuur om de noodzaak aan ‘struggle for life’ te overwinnen, blijven de feiten toch dreigend overeind; overbevolking, milieubelasting, sociale problemen…

    ‘We zullen wel een oplossing vinden!’ zegt hij en als je het omrekent hebben we daar misschien nog 20-30 jaar de tijd voor.

    Maar is het niet wijzer om in de natuur naar voorbeelden te zoeken, om na te volgen?

    Bij de Rotifera (raderdiertjes) zijn de levensomstandigheden soms ideaal, soms onmogelijk (hun waterige omgeving droogt gewoon uit) En ze hebben er een oplossing voor. Bij gunstige voorzieningen hebben ze de mannetjes uitgeschakeld en wordt gezorgd voor zo’n groot mogelijk aantal nakomelingen (dochters) door parthenogenese. Als de populatie een piek bereikt, verschijnen de mannetjes en dan worden slapende eieren geproduceerd die de komende droogte kunnen overleven.

    Misschien is onze piek nu groot genoeg om ook te zoeken naar een soort slapend nageslacht dat binnen 1000 jaar in een hersteld milieu veel uitbundiger zou kunnen genieten dan momenteel mogelijk zou zijn?

     

     

    Traumadour                 13/01/2011

    13-01-2011 om 10:15 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.

    De Turbellaria zijn een klasse kleine diertjes die we in het Nederlands nogal platvloers, platwormen noemen. We vinden ze bij ons in niet al te vervuilde watertjes (hoewel, waar vind je die nog?) Echt kijken kunnen ze niet, ze onderscheiden alleen licht en donker, voor hen goed en slecht, maar dan omgekeerd. Ze schuwen een beetje het licht. Horen, ruiken en de wereld waarnemen, daar zijn ze te primitief voor. Met hun enkel centimeters lichaamsstrip (of streepje) glijden ze over bodem en waterplanten op zoek naar voedsel, naar een slachtoffer mogen we zeggen. Met slechts enkele zenuwstrengen aan de zijkant reageren ze op aanraking met kronkelbewegingen, de enige overlevingsstrategie.

    Mooi om te zien, mooi om weten dat ze al miljoenen jaren op dezelfde manier leven. Maar er is toch iets waar ik versteld van sta. Ze zijn allemaal man én vrouw! Ze hebben allemaal een penis en bij contact met een soortgenoot moeten ze met hun enkele hersencellen (als we zo’n ganglion wel hersenen kunnen noemen?) beseffen dat ‘het moment’ er aan komt! Want ze gaan de geschikte opening zoeken en vinden waar hun penis in past, wederzijds!!

    En ik loop over van vragen. Hoe weten ze dat het een soortgenoot is? (Er zijn 3000 soorten bekend.) En geen voedsel? Hoe kunnen enkele zenuwcellen dat allemaal coördineren? Zou daar genot bij zijn?

    In ieder geval, bedenk ik, los van ‘deze’ platwormen, zijn er heel weinig hersens nodig voor seksualiteit!!!

     

    Traumadour                 12/01/2011

    12-01-2011 om 09:40 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    11-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.11/1/11
    11/1/11 klinkt als een SOS in onze oren. Het is als een hulpgeroep van de wereld. Vandaar:

    elfeenelf

     

    Moesten we vroeger vechten

    voor onze eigen rechten,

    nu gaat het meer om het behouden

    van onze wereld zoals we die opbouwden.

    We zijn bang om te verliezen

    bang dat we zouden moeten kiezen

    dat we de luxe moeten loslaten

    of verdelen met emigrerende fanaten.

    We zijn bang om ernaar te kijken

    hoe de wereld dreigt te bezwijken

    onder die woekerende massa mensen

    met hun niet zo natuurlijke wensen.

    Als we dagelijks door het autorijden

    teveel broeikasgassen verspreiden

    zoeken we naar een alternatief

    en vergeten ons mooie benengerief.

    Maar ’t is het quorum dat telt

    dat onze vermeende vrijheid nu velt

    en ons er met de neus op drukt

    dat het zo niet veel langer lukt.

    Ongeveer de dag van vandaag

    telt deze dus onze mensenplaag

    zeven miljard zielen

    die hun eigen nest vernielen.

    OK. Wat gaan we eraan doen?

    Waar klemt die ecologische schoen?

    Het zit hem in één enkele letterkeuze,

    de ecoNomische wordt dan een ecoLogische leuze,

    met opoffering van vermeend genot,

    persoonlijke wensen worden misschien beknot.

    In ieder geval moet ons aantal naar beneden

    en moeten extreme verbruiken worden vermeden.

    Maar daar wringt weer elke schoen.

    Wie zal het uiteindelijk doen

    om beperkende wetten op te leggen

    en dat aan iedereen te kunnen of mogen zeggen?

     

     

    Troubadour                          11/1/2011

    11-01-2011 om 09:01 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    10-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Natuurvergissing.
    Kan het dat de natuur te vlug ontwaakt? Zich vergist door de vroege winter? Ik zag reeds spinnen webben maken, maar gisteren ook een zeer actief vliegende vleermuis in de namiddag, in de zon. Als die het noorden niet kwijt is? Maar ja, beestjes (en niet zij alleen) laten zich leiden door hun  instinct. Zo was het ook met mijn vlieg.

    Vlieg

     

    Ik denk dat hij zo’n tien milligram weegt,

    dat vliegje dat over mijn tafel beweegt.

    Aan zijn lijf zitten zes poten

    die de kleinheid nog vergroten.

    Op die randjes van het zichtbare

    zitten microscopisch harde haren

    die hem wel helpen bij het gevoel

    maar misschien ook hinderen voor zijn doel

    om te vliegen naar het licht

    zoals die lamp, die schijnt in zijn gezicht.

    Maar verblind worden die kleine oogjes

    en verschroeid valt hij in boogjes

    op het blad van mijn tafel neer

    en sleept zich driepotig heen en weer.

    Nu wekken acht milligram leven

    een drang om hulp te geven.

    Maar hoe kan ik anders helpen

    dan die pijn gewoon te stelpen?

    En mijn vinger wordt een natuurramp

    die hem doet sterven in een laatste kramp.

    Voor ’t beestje ben ik god geweest.

    Toch was het niet bevreesd

    en liet het zich door instinct bedriegen

    om naar het valse licht te vliegen.

     

     

    Traumadour                             9/3/2010

    10-01-2011 om 09:48 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    09-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over mezelf (weeral).

    Waarom weer over mezelf ?

    Omdat ik meen iets belangrijks ontdekt te hebben (gisteren) en ik van daaruit beslissingen heb genomen die de inhoud van mijn blog zouden kunnen (waarschijnlijk zullen) bijsturen.

    Het gaat hem over de betekenis van ‘zin, ‘zinvol’ en ‘zingeving’.

    Tot nu toe dacht ik dat de letters Z I N hierbij hetzelfde voorstelden. Hoe kan iets zinvol zijn als het geen zin heeft, als het geen betekenis heeft, geen doel, geen resultaat, geen vooruitgang? Als je van een feit de zin niet ziet, dan kun je dat toch nooit als zinvol ervaren. En vermits men tegenwoordig zoveel aan zingeving doet, zal ons leven wel een gebrek aan zin hebben; je moet er immers altijd zelf toevoegen. Een logische pat stelling.

    Stap ik over op ervaring. Een eenvoudig voorbeeld gisteren. Vermits het weer voor het eerst in  maanden lenteallures heeft, ga ik een fietstocht maken. Heeft dit zin? Ik rij van A naar A, kom vuil en bezweet thuis. Ik heb nergens iets gebracht en niemand ontmoet. Het bestaan van mijn fietstocht is nu alleen iets in mijn voorlopig geheugen en zal door andere tochten weldra volledig oplossen. Vermits het geen enkel resultaat heeft, noemt mijn logica dit zinloos, zonder zin.

    Maar tracht ik mijn emotioneel innerlijk te ervaren, dan heb ik een ‘gevoel’ dat het toch zinvol was. Ik heb mezelf een geschenk gegeven. Ik heb mezelf bewezen dat het nog gaat. Ik kan genieten van dit zinloos gevecht tegen de wind, van de overwinning op een onverschillig stuk weg. En achteraf was er een gevoel (weer een gevoel) van tevredenheid. En hoewel het allemaal geen zin had, was het toch zinvol.

    Mijn fout (vroeger) was het woord ‘zinvol’ op ‘zin’ te enten. Maar nu zag ik twee totaal verschillende zaken, het ene een beredeneerde gedachte, het andere een versterkend gevoel. We zouden andere woorden moeten hebben voor die twee, dan was ik misschien niet jaren misleid geweest. Nu weet ik  (op gevoel!) dat mijn zinloze tocht toch zinvol was en dat ik aan zingeving ga doen door volgende tochten (onder andere). Dat ik ook aan zingeving ga doen door mijn blog actueel te houden, met een nieuwe gedachte of met een oud zeer. En hoewel het uiteindelijk toch zinloos is, wil ik leven met een gevoel van zinvolheid.

     

     

    traumadour      9/1/2011

    09-01-2011 om 11:09 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    08-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.illusionair

    illusionair

     

    Hoeveel mensen houden zich vast

    aan een illusie die hen past?

    De illusie van een veilig thuis

    is gewoon afscherming tegen het levensgedruis.

    “’t Is altijd zo geweest.”

    hoor je dan nog het meest.

    “Vroeger ging het toch goed!?”

    Maar die van vroeger zijn ook uitgebloed.

    Moeder kon bescherming geven

    en vader wist alles van het leven.

    Maar in de puberteit

    werd deze illusie uitgebreid

    en naar de leraren over gedragen

    of naar het geloof, in betere dagen.

    Misschien gaf zelfs wetenschap een gevoel

    van vertrouwen ondanks de grote warboel.

    Maar voor wie verder blijft zoeken

    vallen telkens die illusiedoeken

    een verschijnt een realiteit:

    elke illusie eindigt in een afscheid.

     

     

    Traumadour             8/1/2011

    08-01-2011 om 09:26 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.schilderijtje
    Zoekend naar iets positiefs in deze duistere dagen vind ik een hoopgevend beeld terug.

    Populieren

     

    Vier populieren op een rij

    staan daar ouderwets zij aan zij.

    De eerste vangt het meeste wind

    waarvan hij ook het nadeel ondervindt.

     

    Hij helt dan ook zwaar naar één kant

    en steunt dus op zijn ‘sap’verwant,

    die het alleen niet kan dragen

    en tegen de derde gaat aanschragen.

     

    De vierde houdt ze allen recht,

    en denkt : Last van de wind? Dat is toch niet echt!

    Zolang ik hier met mijn stam kan steunen

    kunnen de anderen als ’t moet, op mij leunen

     

    Maar… hoe zou het hen zijn vergaan,

    hadden ze allen ver uit elkaar gestaan?

    De wind had hen reeds lang geknakt

    of ze waren helemaal eenzijdig weggezakt.

     

    Dit is de kracht van ‘samenzijn’

    verdelen van het werk en ook van de pijn.

    Zou voor mensen, laat ik hopen,

    mekaar steunen ook zo kunnen verlopen?

     

     

    Traumadour         20/1/2010

    07-01-2011 om 07:53 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    06-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.drie koningen

    Drie koningen sluiten het kerstverhaal. De wereldlijke macht erkent de feitelijke opdracht van de mensheid. De diep ingeërfde strijd voor macht moet doorbroken. ‘Survival of the caring.’

    Gisteren zag ik een jaaroverzicht, gisteren voelde ik me ziek, gisteren was jaren ver weg van die kerstgedachte. Gisteren was er schaamte om mens te zijn.

    Twee jaar geleden transponeerde ik het kerstgebeuren in onze tijd (in verband met een mogelijk kinderkerstconcert). Er is niets veranderd. Daarom geef ik het hieronder weer, maar ik geloof dat het fictie blijft.

    Kerst 2008

     

    Gaza wordt gebombardeerd

    Maria en Jozef vluchten voor hun leven met hun motorfiets. Ze rijden langs koude en stoffige wegen.

    Ze slapen in ruïnes, want die zijn geen nieuwe bommen waard.

    Maria droomt met haar hoofd tegen de beschermende schouder van Jozef. Ze droomt dat een Engel haar en Jozef zal beschermen omdat ze een speciale taak heeft. Ze zal volgend jaar een kind op de wereld zetten dat vrede zal brengen, liefde en hoop zal verkondigen.

     

    December 2009

    Maria en Jozef komen terug, op zoek naar wat rest van hun boerderijtje. Maria is hoogzwanger. Het zijn moeilijke dagen geweest en hun motor heeft het begeven, maar een ezeltje draagt nu Maria verder.

     

    Hun huis is weg, maar van de resten heeft iemand een stal gemaakt, uit enkele balken van het dak en wat stenen en rotsen. Binnen ligt hooi. Het is dus een stal van rondtrekkende herders.

     

    Verkenningsvliegtuigen droppen  lichten aan parachutes, opdat de soldaten elke indringer zouden opmerken en doden.

    Boven de stal blijft zo’n licht hangen. Onbeweeglijk

     

    Soldaten merken de ezel en Jozef en komen aangestormd, verscholen achter tanks en gereed om te doden.

    Maar een kleine wind verplaatst het licht en werpt een lichtstraal op Maria die bevalt.

     

    De soldaten stoppen en zwijgen. De wapens in aanslag vallen op de grond. Tankmotoren worden stilgelegd.

    Licht straalt in de stal en licht komt vertienvoudigd uit de stal

    Hoofddeksel worden afgezet en soldatenknieën ploffen in het stof.

     

    De herders merken het felle licht en komen eropaf. Ze zijn niet meer bang. Hun leven heeft geen waarde vergeleken met het wonder dat in de stal geschiedt.

     

    De herders komen bij de stal en de soldaten vormen een erehaag, want het is uit ‘hun’ stal dat het licht stroomt en de hoop op vrede. Vrede waarnaar ze allen zo verlangen.

     

    Ver daarvandaan krijgen grote krijgsheren berichten van een onbekend gebeuren in de Gaza. Een onbekend wapen zou  uitstralen en de soldaten verlammen. Nooit gezien, soldaten zouden als lammetjes de herders volgen en geschenken geven aan de bron van het licht. De koning van Israël belt de koning van Libanon en die belt de koning van Palestina en geen een weet wat het licht is. Maar alle drie willen ze het met eigen ogen zien.

     

    Drie helikopters vertrekken tegelijk en komen samen aan de rand van de Gaza? Mijlen ver zien ze aan de horizon het buitenaardse licht en ze rijden samen, eerst in een militair voertuig, maar de laatste tien kilometer met kamelen omdat het zand er te zacht is.

    Hoe dichter ze komen, hoe meer vijandigheid van hen afvalt. Bij de stal vallen ze ook op hun knieën en geven geschenken aan het kind. Israël geeft een vredesverklaring, Palestina en verklaring van de rechten van de mens en de vrouw, Libanon een verklaring van de vrijheid van meningsuiting.

     

    Nu begrijpen ze waarom de soldaten als verlamd toekijken. Het kind, de nieuwe geboorte, de onschuld, de onvoorwaardelijke liefde is de enige weg waarop vrede op aarde komt.

     

    En toen verscheen er een Engel en die zei: “Laat voortaan elke geboorte van elk kind een zandkorrel zijn waarop de wereldvrede gebouwd wordt. En laat ons zingen van vreugde voor dit kerstgebeuren!”

     

    06-01-2011 om 08:59 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    05-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de weg

    de weg telt

    niet het begin, lang geleden,

    niet zijn verdwijnen aan de horizon,

    maar wel die moeilijke bocht

    die je neemt

    en het spoor van voorgangers

    dat je kunt lezen

    en de struiken en bloemen

    die je ogen trekken

    en het vermoeden

    van overstekend

    wild en vee

    en de kruispunten

    van ontmoetingen

    en de keuze

    voor het wisselen,

    maar niet dat onbekende eindpunt.


    traumadour                                      10/12/2010

    Dit schreef ik bij het afscheid van een verre vriendin , verongelukt in Peru met een bus. Vandaag kruist dit wild weer mijn weg. Voor hem (deze keer) was de weg lang, breed, maar niet gemakkelijk.

    05-01-2011 om 07:24 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    04-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oldies : horen en zijn


     

    Ergens binnen in mij moet er een emotioneel sluis zijn dat niet goed sluit. Of… misschien een of andere overloop.

    Even op ‘Goldenoldies2’ gaan kijken, want er zou iets nieuws op gezet zijn. En ja daar klonk ‘Net als vroeger’ van Cory Brokken.

    Dit horen wekt nostalgie naar een heel jonge tijd, waarbij we om Cory (sorry) lachten, want we wilden groot en modern zijn.

    Maar daarbij nog zien, die tekst zien, lezen én horen, breekt iets open.

    Het is een vrouwenstem die mij aanspreekt, die mijn goede herinneringen opwekt. Maar dat kan niet meer, al zes jaar niet meer.

    Dus stel ik me voor dat je ’t omdraait: een man die een vrouw aanspreekt. En dan krijgen de woorden een diepere betekenis. En dan is het geen nostalgie meer, maar… Ik vind er geen woord voor, want daar wordt meestal niet over gesproken.

     

    Waar is inderdaad de tijd

    het verlies aan jeugd en gekte dat ons spijt

    Voor de grap nog eens? zegt het lied

    maar bij ons kan het niet.

     

    Ik kan er alleen van dromen

    van tijden die niet meer komen

    zelfs niet in een weblog-kleed.

    Jij had andere plannen gesmeed.

     

    En de glimlach van Cory verwatert voor mijn ogen. Of zijn het mijn ogen zelf die…?

    Is dat echt nog allemaal normaal denk ik, wat er in mijn kop gebeurt? Hoelang draag je dat mee? Levenslang?

    Maar…

     

    De halve zon

    waarmee de dag begon

    geeft weer hoop,

    want in ’t normaal verloop

    wordt die weer heel

    en dat… betekent veel!

     

    Traumadour                 4/1/2010

    04-01-2011 om 10:05 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    03-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oude schoonheid.

    Je bent veel schoner zonder baard, zei ze.

    Maar mijn baard is niet af, alleen korter, antwoordde ik.

    Haar ongelovige versleten, maar toch blinkende ogen keken in mijn richting.

    Voel maar eens! Haar nietverlamde hand streek met twijfel over mijn wang.

    Maar je bent toch veel mooier zonder baard.

    Waarvoor zou ik mooi moeten zijn, glimlach ik haar toe.

    Voor mij, weerklinkt zij

    wat bedeesd maar toch nog zo zuiver voor haar 102 jaar.

    Wat een mooie kale oude vrouw, denk ik.

     

    Traumadour             2/1/2011


    Een sprankelend moment in een rusthuis situatie. Een late bloem in die winterwereld.

    03-01-2011 om 09:35 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)

    Archief per week
  • 03/09-09/09 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 24/12-30/12 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Brievenbus

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.


    Laatste commentaren
  • virussen? (Marc Coevoet)
        op Reacties??!!
  • Dag Traumadour (Fjak@)
        op Lichtjaren
  • Fjak@ (Fjak@)
        op In memoriam schoonmoeder.
  • nee, ik kreeg een tijd geleden dit soms ook wel (Karin des Rues)
        op Reacties??!!
  • Groeten van Fjak@ (Fjak@)
        op Anders?


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!