Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Wat ben ik blij dat het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes niet waar is, want nu lees ik toch wel dat de bijen"man sterft na de copulatie, wanneer zijn voortplantingsorgaan letterlijk ontploft in het wijfje." Een inplosie dus!
Als erfzonde moet het wijfje dan wel 1000 eieren per dag baren. Ze moet het maar weten!
Zoek niet te diep naar betekenis, 't is gewoon een voorbijzwevende gedachte van stel je voor... Maar ik vond dat van die honden altijd al zo pijnlijk!
Voor wie mij dikwijls leest, sorry, mensen, maar ik ben onbewust in herhaling gevallen met mijn vorig berichtje. Ik zal moeten een soort administratie opstarten om dat te vermijden.
Maar als ik het goed beschouw is het misschien omdat we onze les niet goed leren dat we die weer voorgeschoteld krijgen?
Och het probleem was niet zo erg. Met de fiets onderweg, ketting gebroken. Gelukkig slechts vier kilometer van mijn dochter. Zij voerde mij terug naar huis, of hoe een oude boom op een jonge kan steunen!
Deed me denken aan een gedichtje van een tijd geleden:
Populieren
Vier populieren op een rij
staan daar ouderwets zij aan
zij.
De eerste vangt het meeste
wind
waarvan hij ook het nadeel
ondervindt.
Hij helt dan ook zwaar naar
één kant
en steunt dus op zijn
sapverwant,
die het alleen niet kan
dragen
en tegen de derde gaat
aanschragen.
De vierde houdt ze allen
recht,
en denkt : Last van de wind?
Dat is toch niet echt!
Spinneweb is logisch, het web van één spin maar met de
hervorming (verbetering ?) moest het spinnenweb worden, alsof de spinnen
voortaan akkoord zouden zijn om hun web met anderen te delen. Dat is nog
moeilijker dan een regeringsvorming. Bekijk ze maar even, t is altijd privé
terrein en betreden door een vreemde spin is op levensgevaar!
Och ja, er zijn tropische soorten die een soort groepsweb
bouwen, maar daar is Nederlands ver van mijn web.
Nog zo een: paardenbloem, alsof meerdere paarden die bloem
zouden delen. Ik denk dat iedere bloem slechts door één paard opgegeten wordt.
Jamaar het gaat hem niet om de betekenis, maar wel om het meervoud op n of op
s. Een stuk van onze taal is er dus niet voor de betekenis! Straf! Paardebloem
klinkt toch wel natuurlijker vind ik.
Zo zijn er nog vele. Mijn gsm is een echte zakkentelefoon,
want ik moet hem telkens in al mijn zakken zoeken. En in een rusthuis ben je
met veel om te rusten, maar als je sterft dan heb je helemaal op je eentje
zielenrust.
En wat beklaag ik die padden die nu plaatsgebrek hebben op
die paddenstoel. Maar om het juist te doen neem ik tegenwoordig drie pannen om
een pannenkoek te bakken en dan klopt het. Zo klopt het ook bij vorstendom.
Maar laat Samson maar eens een kakebeen zoeken!
Soms laat ik zo mijn opeenvolgende gedachten hun gang gaan
en toch blijft het een enkelvoudige gedachtegang. Moet je maar eens proberen
met één gedachte!
Soms lijkt het of Nederlandstaligen altijd tegendraads willen
zijn of zeggen we maar tegensdraad, want ze zijn toch met veel!
Och ja, misschien heeft dezen mensch gisteren te lang
rondgeloopen en enen korten nacht gehad? (Zo was het voor 1947, raar lezen, maar 't klinkt wel schoon!)
Op mijn vorig gedicht kreeg ik reactie, waarvoor nogmaals dank. 't Zijn die reacties die een mens op het juiste (dichters)pad houden. Maar voor wie niet reageerde, toch een woordje uitleg.
Ik bezoek nogal wat 'echte' oude mensen in een rusthuis en krijg daardoor waarschijnlijk een nogal eenzijdige visie op oud zijn en aftakeling. Ik herken daarin een soort 'normaal' verloop: benen die het niet meer doen (dus rolstoel), slecht horen, ogen die begeven en handen die werkelijk dichtgroeien, waardoor grijpen onmogelijk wordt.
Vanuit die kennis en het zien van een vrouw die niets meer zelfstandig kon en blind was, schreef ik dat gedicht (gisteren), dat dus helemaal niet algemeen toepasselijk is!
Maar dat je moet opletten met verspreiden van gedichten bewees mij het volgende. Lees het eerst, tracht een beeld te vormen en lees daarna slechts mijn commentaar.
dekens
Gevoel wekt herinnering,
de warmte gebundeld
in een deken
dat zichzelf zacht rondt
tegen mijn zij.
Mijn Zij was.
Mijn zij is alleen
en hunkert naar Zij
en bedriegt zichzelf
in een gevoel
van het warme nest.
Traumadour 9/11/2010
Het werd door enkelen herkend als een verloren liefde, 'ocharme' (spottend).
Dit was voor mij een reële beleving, het verlaten warme nest dat herinnering gaf aan mijn helaas overleden vrouw.
Via via hoorde ik gisteren van een oproep voor gedichten over 'De nacht' op Cobra.be. Met een duwtje in de rug heb ik er eentje (en daarna nog een ander) ingestuurd. Maar nadien bij het lezen van reeds ingediende voorgangers viel het op dat niemand de nacht anders zag dan eigen ervaring, vooral geassocieerd met ... liefde en zo.
Ik heb het beloofd. Gisteren. Bij het lezen van een blog, maar ik weet niet meer van wie.
Iedereen wordt wel geconfronteerd met afscheid. Soms heb ik de indruk dat het leven daarover gaat en inderdaad zijn beiden onafscheidelijk met elkaar verbonden.
Maar soms is daar een mooi moment bij, bij een afscheid en dat heb ik beloofd te vertellen.
Tijdens de dienst voor een oude tante moest haar enige kleinzoon een persoonlijke tekst voorlezen. Hij kwam daarbij in emotionele problemen en zijn dochtertje van vier nam het initiatief om heel stil, voetje voor voetje, naar hem toe te gaan, zijn hand te nemen en hem te steunen. Dat beeld blijft ontroerend ingebrand.
Mijn Papa
Mijn papa heeft vandaag geweend
en t was echt serieus gemeend.
Hij was daar heel alleen van voor in de kerk,
hij moest meneer pastoor helpen met zijn voorleeswerk.
Hoe kan je in je leven weer rustdagen ontwerpen? Sedert alle dagen zondagen zijn heb ik het gevoel dat die rustdagen niet vanzelf komen: je moet ze wetens en willens veroorzaken. Zo van: Nee, vandaag geen internet, vandaag geen blog, vandaag geen bladzijden!
Maar heb ik dan 's avond wroeging van een dag die niet ingevuld is zeg! Want wie weet hoeveel er nog resten en hoeveel er verplichte rustdagen zullen zijn?
Nee 'jonge lui', eens op pensioen zijn er geen zondagen meer.
Hoewel Bodifee de mens ziet als een reactie tegen de natuur
om de noodzaak aan struggle for life te overwinnen, blijven de feiten toch
dreigend overeind; overbevolking, milieubelasting, sociale problemen
We zullen wel een oplossing vinden! zegt hij en als je het
omrekent hebben we daar misschien nog 20-30 jaar de tijd voor.
Maar is het niet wijzer om in de natuur naar voorbeelden te
zoeken, om na te volgen?
Bij de Rotifera (raderdiertjes) zijn de levensomstandigheden
soms ideaal, soms onmogelijk (hun waterige omgeving droogt gewoon uit) En ze
hebben er een oplossing voor. Bij gunstige voorzieningen hebben ze de mannetjes
uitgeschakeld en wordt gezorgd voor zon groot mogelijk aantal nakomelingen
(dochters) door parthenogenese. Als de populatie een piek bereikt, verschijnen
de mannetjes en dan worden slapende eieren geproduceerd die de komende droogte
kunnen overleven.
Misschien is onze piek nu groot genoeg om ook te zoeken naar
een soort slapend nageslacht dat binnen 1000 jaar in een hersteld milieu veel
uitbundiger zou kunnen genieten dan momenteel mogelijk zou zijn?
Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
De Turbellaria zijn een klasse kleine diertjes die we in het
Nederlands nogal platvloers, platwormen noemen. We vinden ze bij ons in niet al
te vervuilde watertjes (hoewel, waar vind je die nog?) Echt kijken kunnen ze
niet, ze onderscheiden alleen licht en donker, voor hen goed en slecht, maar
dan omgekeerd. Ze schuwen een beetje het licht. Horen, ruiken en de wereld
waarnemen, daar zijn ze te primitief voor. Met hun enkel centimeters lichaamsstrip
(of streepje) glijden ze over bodem en waterplanten op zoek naar voedsel, naar
een slachtoffer mogen we zeggen. Met slechts enkele zenuwstrengen aan de
zijkant reageren ze op aanraking met kronkelbewegingen, de enige
overlevingsstrategie.
Mooi om te zien, mooi om weten dat ze al miljoenen jaren op
dezelfde manier leven. Maar er is toch iets waar ik versteld van sta. Ze zijn
allemaal man én vrouw! Ze hebben allemaal een penis en bij contact met een
soortgenoot moeten ze met hun enkele hersencellen (als we zon ganglion wel
hersenen kunnen noemen?) beseffen dat het moment er aan komt! Want ze gaan de
geschikte opening zoeken en vinden waar hun penis in past, wederzijds!!
En ik loop over van vragen. Hoe weten ze dat het een
soortgenoot is? (Er zijn 3000 soorten bekend.) En geen voedsel? Hoe kunnen
enkele zenuwcellen dat allemaal coördineren? Zou daar genot bij zijn?
In ieder geval, bedenk ik, los van deze platwormen, zijn
er heel weinig hersens nodig voor seksualiteit!!!
