Kantvissers.

Je hebt zo van die momenten dat je met je camera op het juiste tijdstip en de juiste plaats bent om te schieten.


Één foto vandaag maar een goeie, al zeg ik het zelf  

Het ontstaan van een dennenappel.

Zondagsmorgens gaan we al eens slenteren over de nieuwe promenade in Puerto Naos. Op het
strand was er een visserswedstijd aan de gang. Voor sommige mensen is zeevissen vanaf het
strand het leukste wat er is op visgebied. De strandvissers zijn  tegenwoordig geweldig
geëquipeerd. Als je wil weten wat de uitrusting van een strandvisser tegenwoordig behelst,
zie hier of in bijlage: 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sportvissen









Wie bespioneert wie










Tegelijkertijd namen we ook poolshoogte van de verfraaingswerken aan de nieuwe boulevard. 

Zo zag de bestrating er uit vóór de verfraaingswerken.









De oude plavuizen worden netjes bedekt met de nieuwe.




Zo ziet de nieuwe bestrating er uit.




Dag dag... nieuwe promenade

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Sportvissen   

De mysterieuze "Twilight zone"

De beste uren op zee zijn 's morgens vroeg of in de late namiddag, de zon staat laag en is niet
meer zo heet, want met de lola in het zenith is het geen pretje. Met een beetje geluk zijn er
passaatwolken en is het aangenaam vertoeven op zee. 
 
































Vuilstortplaats - Vroeger was het verwijderen van huisvuil en afval een simpele zaak. Het
huisvuil werd gewoon door de vuilophaaldienst vanaf de klif (zie pijltje) rechtstreeks naar
beneden gekieperd de oceaan in. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig van verleden eeuw
werd deze manier van vuilstorten een last voor de omgeving, een gevaar voor de gezondheid en
een blaam indien men het toerisme wilde aantrekken. Men heeft toen deze stortplaats gedempt
met zand en puin er over heen te storten en zo aan het oog onttrokken. Op dezelfde wijze werd
een vuilstortplaats in de Barranco de Las Angustias gedempt.  



Wat kan men zoal vangen buiten de gebruikelijke bonito, tonijn of peto (wahoo) en af en toe een
zwaardvis. Een lekkere sama, mero en alfonsiño. Deze laatste is mijn visje préféré



Terug naar de haven voor dat de zon ondergaat en het donker wordt.




Popeye Catalufa Soldiersfish - Lokale naam "pikente" (ik weet niet of het juist geschreven is en
heb er op het 'net' niets van teruggevonden). Zoals de alfonsiño behoort hij ook tot de catalufa
familie. Het is een vis die rond het eiland dieper water opzoekt. Men kan hem vangen op dieptes
van 200 meter.



De alfonsiño heeft groter ogen en minder stekels en graten, maar van smaak zijn de beide vissen
bijna hetzelfde.

Af en toe gingen we de voorbije zomer op zondag poolshoogte nemen van de vernieuwing van
de boulevard van Puerto Naos. Werken die op mij een grijze, kleurloze en nutteloze indruk
nalieten. Een openbaar werk dat veel geld heeft of zal (ge)kost(en) want ik lees dat het geld nog
van Madrid moet komen, en absoluut niet het beoogde effect heeft opgeleverd. Let wel, ik vind
het prima als mensen een andere mening hebben, maar dit is mijn plek waar ik onafhankelijk mijn
gedachten ventileer.

Wat me wel aantrok waren de restauratiewerken aan het kasteeltje bij de laurierboom. Dit
gebouwtje is een van de eerste vakantiewoningen die als buitenverblijf gebouwd werden in
          Puerto Naos. Na grondige restauratie is het terug een pareltje op de boulevard.           








Antieke foto van het kasteeltje (begin 20ste eeuw). Toen kwam de oceaan tot aan de rots waar
het kasteeltje op gebouwd is. Nu loopt de boulevard er voor en in de winter, bij springtij en hoge
golven, is er vaak aanzienlijke schade.
Foto: http://emendezalvarez.blogspot.com.es/



Grondige restauratie. De bogen zijn gebouwd met rode baksteen van gebakken klei, een
zeldzaamheid op het eiland.


















Voor de grap maakte mijn 'Wanenonlie' een foto van me, alsof ik mijn pand betreed. Het was dan
nog de verkeerde voordeur

Het haventje van Puerto Naos is in feite niets meer dan een trailerhelling voor de tewaterlating
van motorbootjes, kano's en kajaks.




In de zomer liggen er voor het strand van Puerto Naos meerdere bootjes en het is, anders dan
in de haven van Tazacorte, gratis. In de maand juni worden er voorbereidingen getroffen om
dit gebeuren veilig te begeleiden.

















De betonnen blokken noemt men hier "muertes" letterlijk vertaald 'sterfgevallen'. Dit zijn dode
gewichten die als aanhechtingspunt worden gebruikt voor de meer- en andere boeien.



Diegenen die alleen in het weekend hun bootje tewaterlaten varen uit tussen de gele boeien met
aan het eind groen aan stuurboord en rood aan bakboord.









Daar het strand van Puerto Naos ook wordt gebruikt voor andere activiteiten zorgt de afbakening
met gele boeien van de in en uitgang naar de trailerhelling voor de veiligheid van de zwemmers. 

De schijfcactus (ook wel vijgencactus) komt oorspronkelijk uit Mexico en is een echte 'survivor'.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Opuntia





De schijfcactus, een harnekkige overlever met op de achtergrond Las Breñas en Mazo.







I'm a survivor









Luciano is hier geweest




Het oud gedeelte van de schijfcactus wordt in de loop der jaren een bruine houtachtige stam met
vertakkingen. Om plaats te maken in de tuin hakt men ze in stukken en gooit ze op een hoop. In
korte tijd ontspruiten er jonge groene schijfjes. 




Omdat de schijfcactus bekend staat als een overlever zowel na bosbrand als in zeer arme en
droge grond heeft men in een afgedankte zoutpan een test gedaan. En ja hoor! De schijfcactus
gedijt prima in de zoute grond.



Wat ik me afvraag is, waarom men zoveel moeite doet om de schijfcactussen op deze plaats te
laten groeien, De cactussen staan hier overal langs de wegen. De vruchten die erg lekker zijn,
hebben bijna geen economische waarde en de schijven die weliswaar in Mexico als groenten
worden gekookt worden hier op het eiland niet gegeten.








Het verdroogde skelet van een cactusschijf. Sommige kunstenaars gebruiken de harde delen en maken er juweeltjes van.

Gisteravond gaan varen en tijdens het vissen even in de Cueva Bonita (mooie grot) geweest.
De grot wordt ook wel 'Cueva de Colores' (grot van de kleuren) genoemd.    



Foto genomen doorheen de plexiglas ruit van de cabine.  



We komen dichterbij en het wordt spannend ;-)



Het ondiepe water bij de ingang van de grot is gevoeliger voor blauw licht.



Nog even naar boven kijken naar de prachtige kleuren van de klif. Men weet niet waar eerst kijken ;-)




Het Beste moment om de Cueva Bonita te bezoeken is tijdens zonsondergang. De rode stralen
van de lage zon spelen dan met het water en het plafond in de grot en trakteren je op een waar
festijn van kleuren. De grot is dan op z'n adembenemenste best. Dit verschijnsel is moeilijk te
vangen in foto's, daarom ben ik iets vroeger in de grot gegaan, wel gebruikmakend van het licht
maar niet van het geflikker op het water dat sterke en scherpe schaduwen geeft op de foto's.








In januari 1997 zijn er twee mensen omgekomen tijdens een toeristische vaartocht in de Cueva
Bonita. De roekeloze kapitein vaarde de grot binnen met een deining tot zes meter hoge golven.
Toen er zo'n hoge golf de grot binnenkwam crashte de boot tegen de rotsen. De kapitein en een
vijftigjarige Duitse vrouw overleden ter plekke. Zeven andere toeristen overleefden de ramp en
hebben een dag en een nacht op het kleine strandje in de grot zitten wachten op hulp. Door de
konditie van de deining kon men de grot niet invaren en evacuëren. Duikers hadden wel
geprobeerd hulp te bieden. Met het licht de volgende dag werden de zeven gered en geëvacueerd.
Een oudere man had gebroken ribben en een meisje van vier was onderkoeld. 












De grot heeft een ingang en een uitgang maar deze laatste is niet voor ons bestemd, alleen voor bootjes zonder cabine.



















Vanuit de haven van Tazacorte vertrekken dagelijks vier boten. Een gerestaureerde en
omgebouwde oude schuit die ooit nog krabben heeft gevangen op een Duits wad. Een catamaran
met in de boegen vensters om de onderwater flora en fauna te bewonderen. De "Fantasy", een
snelle boot met doorkijkbodem en twee suppersnelle Inia ocean explorers, een soort extra lange
zodiac. Met deze boten kan men wanneer de omstandigheden het toelaten de Cueva Bonita
bezoeken. Kaartjes voor de avontuurlijke oceaantochten zijn te verkrijgen in de haven.
Vaarschema's en prijzen zijn net zo veranderlijk als het weer in Nederland en België ;-)


Behoedzaam draait mijn vriend de boot en varen we langzaam terug naar buiten om verder te
gaan vissen op de oceaan.

Vroeg op weg naar de luchthaven voor het eerste vliegtuig naar Tenerife, maar met zo'n mooie wolkenformaties haden wij bijna ons vliegtuig gemist.

Zon op zon-dag.
 

De Llano del Jable, ook wel "Heksenvlakte" genoemd. Deze zwarte woestijnvlakte is een
mysterieuze wonderlijke lokatie. Af en toe struin ik daar rond om foto's te maken. Waarom
men deze plaats Heksenvlakte noemt wordt algauw duidelijk. Je bent hier op een hoogte van
+/- 1250 meter en flarden wolken komen vanover de berg naar je toe als heksen op hun bezen.
Het zicht naar het noorden op de Caldera is ook steeds anders, soms ingekaderd met
passaatwolken die zich steeds hernieuwen en verdwijnen en op ander dagen (zie laatste 2 foto's)
is het "sky's the limit" en staat er zoveel wind dat er geen wolkje aan de lucht is.   


















'Sky's the limit' met veel wind.

Vermolmd - verteerd - verrot - verkleurd - verschoten - afgeleefd - afgetakeld ... 

Bunkers en kazematten ter verdediging van het eiland tijdens de wereldoorlogen.

***

Bovenop de "Risco de La Concepción" (de kraterwand waartegen de hoofdstad Santa Cruz is
gebouwd), staan de resten van een bunker of een kazemat-achtig bouwsel in beton. Gebouwd ter
verdediging van het eiland tijdens de twee wereldoorlogen. De militaire bouwsels zijn in ieder
geval strategisch goed gelegen. Men overziet de oceaan en bij goed weer de eilanden Tenerife en
La Gomera. De ruïne is een rond overblijfsel van een schietkoepel voor de opstelling van  een
vuurwapen.







































Een beetje lager nog een betonnen bunker, waarschijnlijk voor de opstelling van artellerie, een
houwitser, mortier of kanon, wie weet? Bij mijn weten zijn dit de enige twee overgebleven
bunkers die op het eiland gebouwd werden ter gelegenhied van de wereldoorlogen.



Er stonden nog meerdere bunkers op strategische plaatsen aan de oostkust.
Een in Los Cancajos, stond op privé landgoed en werd verwoest in 2008.
Eentje aan het begin van de havenpier, afgebroken in  1950.
Nog eentje ter hoogte van Playa Bajamar (verdwenen)
En een laatste op Punta de Los Guinchos (moet ik nog Checken ;-)

Small is beautiful.

Die dag in de haven van Tazacorte kwam ik een oude liefde tegen... van zoveel jaar geleden...

In het jaar '58 van verleden eeuw kocht ik mijn eerste auto, een mooie (lelijke) eend. Op 21 juni
de dag van mijn verjaardag ging ik hem halen bij de dealer in de Kerkstraat in Borgerhout en
moest ik hem op de een of andere manier thuis zien te krijgen. Ik woonde toendertijd in Berchem
bij Antwerpen. In die tijd moest men 18 jaar zijn om met een auto te rijden maar van rijbewijs
was er nog geen sprake. In de garage enkele malen geschakeld, vooruit en achteruit geprobeerd
en klaar is kees. Er reden toen veel minder auto's en het verkeer in de straten was rustig. Ik kreeg
wel de boodschap mee, : "Pas op voor de tram, want die heeft voorrang" Ik ben heelhuids thuis
geraakt














Aangezien er niet veel 2 cv's meer operationeel zijn kost een perfect bewaard of gerestaureerd
exemplaar al gauw tussen de 15 en 20.0000 euro.



Deux Chevaux, 2 pk, lelijke eend, wieg, geit, het wippertje en misschien nog wel meer namen
voor dit fenomenaal autootje...

Bijlagen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn_2CV   

René de rog-fluisteraar.

Tijdens de ochtendwandeling over het strand kom ik af en toe René tegen. René begeleidt
vrienden en kenissen met het vangen van roggen vanaf het strand. Voor meer informatie hier:
http://www.vakantiehuizenlapalma.nl/home/actief/vissen-op-la-palma2
of in bijlage.









Met een visvriendelijke enterhaak voorzien van een plastic bol wordt de rog voorzichtig op het
strand getrokken.







René gebruikt haken zonder weerhaken. De haak wordt verwijdert en dan wordt even de
gebruikelijke trofee foto gemaakt (hier niet gepubliceerd).



De rogfluisteraar.
René draait de rog richting oceaan. Ik heb de indruk dat René dan werkelijk met de vis
communiceert en hem toefluistert, : "Go man go, till we meet again next time"
 









Volgens mij had deze rog dit ritueel al meerdere malen meegemaakt. Hij moest maar niet zo
dom zijn, zich steeds te laten vangen door het lekkere aas ;-)



De rog fladdert met zijn borstvinnen over de keien van het strand richting zee.



























Terug de vrijheid in het wijde sop. Tot de volgende keer mate ;-)




Het geeft toch een goed gevoel dat deze prachtige beesten niet dood achterblijven op het strand,
hetgeen met andere domme en onervaren vissers wel al eens gebeurt.

Bijlagen:
http://www.vakantiehuizenlapalma.nl/home/actief/vissen-op-la-palma2   

Once upon a time in La Palma... 




In den beginne toen wij hier op het eiland waren, reeds meer dan 20 jaar geleden en straks een kwart eeuw hadden wij ...
Ik lijk wel Karen Blixen, die haar boek "Out of Africa" begon met de woorden;
' Once upon a time in Africa...'
Nooit in me opgekomen dat ik op La Palma herinneringen zou maken. 

Once upon a time in La Palma, hadden wij een vervallen plantage gekocht met afgestorven
avocadobomen, appelsien- en mandarijnbomen, allerlei exotisch fruit, bananen en zelfs enkele
koffiestruiken. De dode avocadobomen moesten gerooid worden en ik vond het leuk om van de
stronken sculpturen te maken met de kettingzaag. Sommige beelden staan hier links en rechts
rondom het huis en verkeren nog in goede staat. Anderen hebben de tand des tijds amper
doorstaan. Enkele zijn verkocht en staan ergens in Duitsland.

Je staat er niet bij stil maar op dit eiland gaat de tijd driemaal sneller dan op het vaste land.
3x trager leven is dan boodschap

Schemering over "El Puertito Viejo"